Ο Τάσσος, η Βομβάη και η Βία των ημερών.

Ξεκινώ το άρθρο, με τον πιο ζεστό χαιρετισμό μου σε έναν άνθρωπο που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά. Τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Η περιπέτειά του, δεν με λυπεί όπως γενικώς και αορίστως λέμε πως στεναχωριόμαστε όταν κάποιος περνάει μία δοκιμασία.

Με λυπεί βαθύτατα, γιατί στις λίγες φορές που τον συνάντησα, στο πλαίσιο επικοινωνιακών εκστρατειών, αναγνώρισα έναν Πολιτικό Άνδρα με βαθύτατη και συνειδητοποιημένη Αξιοπρέπεια.

Έναν άνθρωπο, που παρότι «έτρεχε» για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας του, είτε αργότερα ήταν ήδη σε αυτό, διατηρούσε μία σπάνια συστολή, αυτή, που επιπόλαια ή και σκόπιμα πολλές φορές χαλκεύτηκε ως «ψυχρότητα».

Είναι πολλές εκείνες οι κεντημένες συμπεριφορές του που θυμάμαι και, ίσως τις καταγράψω κάποτε σε κάποιο σημείωμα, γιατί με κάνουν να πιστεύω βαθειά πως αυτό το είδος της σχεδόν μονολιθικής εντιμότητας που εκπροσωπεί ο Τάσσος, απουσιάζει έντονα στις μέρες μας και παράλληλα συνιστά ένα ανεξίτηλο αξιακό ίχνος στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Μιλάω, για χαρακτηριστικά που ενώ βρίσκονται πέρα από την πολιτική, ωστόσο διαμορφώνουν το ήθος της.

Είμαι βέβαιος, πως αντιμετωπίζει την περιπέτειά του όπως περίπου όλα: «Ιστορικά» και Στωικά, με εκείνο το φιλοσοφημένο χιούμορ που επιτρέπει στον εαυτό του μόνο όταν ξέρει πως όσοι βρίσκονται γύρω του δεν θα μετατρέψουν το «Α» που θα πει, σε… «Ω».

Καλή Δύναμη Τάσσο, είναι πολύ περισσότεροι από όσο φαντάζεσαι, αυτοί που σε συλλογίζονται έντονα αυτές τις δύσκολες μέρες και είναι νοερά κοντά σου.

Για άλλη μία φορά, ο καλωδιωμένος πλανήτης μας, παρακολουθεί από τους τηλεοπτικούς δέκτες και από το διαδίκτυο τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Βομβάη.

Παγωμένοι, οι πολίτες του κόσμου προσπαθούν να ανιχνεύσουν τη σημασία των δραματικών γεγονότων που κόστισαν τη ζωή σε πάνω από 130 ανθρώπους, αριθμός που όταν θα έχω στείλει το κείμενο στην εφημερίδα θα έχει αυξηθεί.

Μέχρι πρότινος, η τρομοκρατία στην Ινδία χαρακτηρίζονταν ως τοπική, που δεν επηρεάζει την παγκόσμια σκηνή.

Ωστόσο, αυτή τη φορά, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν αλλαγή.

Η επιλογή των τρομοκρατών να δολοφονούν εν ψυχρώ τους κατέχοντες βρετανικά ή αμερικανικά διαβατήρια, ασφαλώς κάτι σημαίνει.

Η οργάνωση «Μουτζαχεντίν του Ντεκάν» που ανέλαβε την ευθύνη για τα εγκλήματα, ενδεχομένως να συνδέεται με την Αλ Κάιντα που λειτουργεί σαν συντονιστικός πυρήνας όλων των ομάδων του Ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Άλλωστε, «Αλ Κάιντα» σημαίνει στα Αραβικά «Ίδρυμα» και «Βάση». Κάτι δηλαδή σαν μητρική εταιρία.

Με τη σειρά της αυτή, προέρχεται κατ ευθείαν από την Μεκτά Αλ Κιντεμάτ , το κεντρικό γραφείο της Μουτζαχεντίν.

Και καλό είναι να έχουμε κατά νου, πως Μουτζαχεντίν σημαίνει, «αγωνιστής της Τζιχάντ»

Φοβάμαι, πως όταν ο νέος αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έλεγε σε ανύποπτο χρόνο πως ο Πρόεδρος που θα προκύψει από τις εκλογές-όποιος και να είναι- θα υποστεί σύντομα ένα σκληρότατο crash test από την τρομοκρατία, είχε δίκιο.

Πιθανότατα, να είμαστε ακόμα στην αρχή.
Οι πεπεισμένοι πως θα τους περιμένουν οι παρθένες στον παράδεισο, είναι ικανοί για οτιδήποτε και θα κάνουν ότι μπορούν για να διχάσουν τη Δύση.

Ασκώντας βία σε βάρος δυτικών στόχων εξαγριώνουν τη μεγαλύτερη δυτική δύναμη, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, και όχι μόνο.

Ενδεχομένως να επιθυμούν να παρασύρουν την Αμερική σε ένα νέο στρατηγικό σφάλμα (τύπου Ιράκ) ώστε να ακυρωθεί η προσδοκώμενη συναίνεση της Ευρώπης και της Ουάσιγκτον άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του κου Ομπάμα.

Η απέραντη μυωπία, η τύφλωση που δημιουργεί ο θρησκευτικός μεσαιωνικός φανατισμός, δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν πως αν απειληθούν οι απλοί ευρωπαίοι πολίτες είτε στο σπίτι τους είτε αλλού, τότε η οργή θα μετατραπεί σε άκριτη σχεδόν συναίνεση για οποιαδήποτε περίπου πολιτική και στρατηγική που θα υποσχεθεί την «εξαφάνισή τους από το πρόσωπο της γης».

Μας περιμένουν άγριες μέρες στα αμέσως επόμενα χρόνια, μπορεί και στους επόμενους μήνες.

Η Οικονομική Κρίση , ο πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας, η σταδιακή αλλαγή στους βιομηχανικούς τρόπους παραγωγής που συνδυάζεται με το ενεργειακό και την κλιματική αλλαγή, η φτώχεια και το επισιτιστικό ζήτημα, η αυξανόμενη λειψυδρία και η εξασθένηση των φυσικών πόρων, συνθέτουν τους κοσμογονικούς κλυδωνισμούς και τις οδύνες της εν εξελίξει Παγκοσμιοποίησης.

Και είναι φαιδρό στην τραγικότητά του, να παρακολουθεί κανείς τους περισσότερους Κύπριους πολιτικούς που μοιάζουν να είναι σε ένα κλίμα «δεν τρέχει τίποτα».

Ή να παρακολουθεί τα Ελλαδικά τηλεοπτικά κανάλια , μονίμως παραδομένα στα τσιφτετέλια, ακριβώς τη στιγμή που όλοι οι άλλοι κάνουν έκτακτες εκπομπές και καλύπτουν γεγονότα που επηρεάζουν ακόμα και άλλους πλανήτες σε άλλους γαλαξίες. Γιατί ως γνωστόν, Ελλάς και Κύπρος, ανήκουν σε άλλο Σύμπαν και δεν έχουν καμία σχέση με τα του κόσμου τούτου.

Τέλος, θυμίζω πως αύριο Κυριακή, είναι η πορεία που οργανώνει το Απανέμι για την βία σε βάρος των γυναικών. Η πορεία θα ξεκινήσει στις 10 το πρωί από την Πλατεία Ελευθερίας και θα καταλήξει στο Προεδρικό.

Το Απανέμι, έχει και μία ιστοσελίδα :

http://bluerose-rose.blogspot.com/ Εκεί, ο κάθε ένας μπορεί να βρει στοιχεία αλλά και ιστορίες ανθρώπων κυρίως γυναικών και παιδιών που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν, σε μία τόση μικρή χώρα, μια γειτονιά της Αθήνας όλη κι όλη, οι αρμόδιες κρατικές αρχές να είναι τόσο απελπιστικά ανύπαρκτες και ανάλγητες.

Τουλάχιστον, αυτό αποκομίζει κάποιος σαν συμπέρασμα, διαβάζοντας τα περιστατικά.

Και θα πρέπει επιτέλους οι όποιες αρμόδιες αρχές να μάθουν στην Κύπρο, όπως γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης, πως οφείλουν να απαντούν και να διαλέγονται με τις ομάδες των Πολιτών και τους Φορείς τους. Αλλιώς ενοχοποιούνται αυτόματα.

Το Κράτος δεν είναι υπεράνω. Αντίθετα, είναι από κάτω.

Οι λειτουργοί του, είναι υπάλληλοί μας, τους χρυσοπληρώνουμε, άρα πρέπει να έχουν αντανακλαστικά και να δίνουν αναφορά για το τι κάνουν και κυρίως για το τι δεν κάνουν.

Το έργο που κοσμεί το άρθρο στην κεφαλή του, είναι η "Αλληγορία" του Γιώργου Βακιρτζή. Πρόκειται για λάδι, σε καμβά75.5 x 75,5 εκ. Ο Βακιρτζής έζησε από το 1923 έως τo 1988. Ήταν ένας από τους καλύτερους εικαστικούς της γενιάς του, πληθωρική προσωπικότητα και συνδύαζε μία σπάνια ευγένεια άλλων εποχών -ειδικά προς τις Κυρίες- με ένα ασυγκράτητα αθυρόστομο λεξιλόγιο με το οποίο ο ίδιος γελούσε περισσότερο από όλους τους άλλους. Είχα την τύχη να τον ζήσω από κοντά στα πρώτα μου βήματα στη Διαφήμιση, στην εταιρεία Γνώμη των Αθηνών, όταν εκείνος δούλευε εκεί σαν υπεύθυνος του σχεδιαστηρίου. Πείραζε μονίμως τους πάντες και οι σχεδόν παιδικοί καυγάδες του με τον συγγραφέα Βαγγέλη Γκούφα που επίσης δούλευε εκεί ως κειμενογράφος, αντηχούν ακόμα στα αυτιά μου.

Ο Βακιρτζής έφυγε τραγικά άδοξα και άδικα από τη ζωή. Θύμα της υστερικής βίας που χαρακτηρίζει τη ζωή της εποχής μας. Μια νύχτα, αργά περασμένα μεσάνυχτα, επέστρεφε στο εργαστήριο του, απέναντι από τις στήλες και το Ναό του Διός στου Μακρυγιάννη. Ένας ταξιτζής, κόντεψε να τον πατήσει με το αυτοκίνητο καθώς ο Βακιρτζής κατέβαινε από το πεζοδρόμιο για να περάσει απέναντι.

Ο Βακιρτζής, κάτι πρέπει να του είπε, κάποια "φιλοφρόνηση" συνοδευμένη με χειρονομία.

Ο ταξιτζής φρενάρησε, βγήκε έξω και τον χτύπησε στο κεφάλι μέχρι που τον άφησε ημιθανή στην άσφαλτο.

Μπήκε στο ταξί, και έφυγε.

Η Βία έχει αμέτρητες μορφές.