Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

The Beatles -- A Day in the Life

Αύριο Σάββατο, στην Κινούμενη Άμμο, θα επιχειρήσω μία παρουσίαση του σπουδαίου Λευκού Άλμπουμ των Beatles. Σχολαστικά, με στοιχεία για κάθε τραγούδι , την ιστορία του, πως γράφτηκε κλπ.

Ωστόσο, μουσικά, οι ίδιοι οι Beatles θα ακουστούν ελάχιστα, δηλαδή κάθε τραγούδι θα ακουστεί για ένα λεπτό περίπου και μετά, θα «σβήσει» για να χαθεί μέσα στο…ίδιο τραγούδι, έτσι όπως το ερμηνεύει κάποιος άλλος.

Έχει σημασία όμως, ποιος είναι αυτός ο άλλος. Θα παρουσιάσω μία σειρά από νεαρότατους Βρετανούς, Αμερικανούς, Καναδούς, Σκωτσέζους κλπ καλλιτέχνες και το τεράστιο ενδιαφέρον βρίσκεται στο πως αυτοί, οι πολύ νέοι και ουσιαστικά άγνωστοι-ακόμα- μουσική, «βλέπουν» αυτά τα κλασικά πια τραγούδια. Γιατί, ο τρόπος που τα έχουν αφομοιώσει και τα δίνουν προς τα έξω, είναι κυριολεκτικά «ερμηνείες» και όχι «αναμάσημα» ή μίμηση.

Το κλιπ που βλέπουμε βέβαια, δεν είναι από το Λευκό Άλμπουμ. Είναι το τελευταίο τραγούδι από τον αμέσως προηγούμενο δίσκο των Beatles, το θρυλικό Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Το τραγούδι, είναι το A day in the Life, ένα τραγούδι που με άγγιξε βαθύτατα από την πρώτη φορά που το άκουσα, μια νύχτα του 1972…Παρασκευή, μόλις είχα αγοράσει το μονοφωνικό βινίλιο από ένα δισκάδικο του Παλαιού Φαλήρου στην οδό Τρίτωνος. Βαμμένο κατακόκκινο το δισκάδικο με μαξιλάρια στο πάτωμα , το έλεγαν «Επαφή» μια τεράστια Ducati πάντα παρκαρισμένη έξω που ανήκε στον Χρήστο, τον νεαρό (τότε) που είχε το δισκάδικο. Ο Χρήστος, είχε μια τεράστια αφάνα και θύμιζε λίγο τον Jimmy Hendrix.

Πήρα λοιπόν τον δίσκο, έτρεξα στο σπίτι στην οδό Ναϊάδων και τον άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος διαβάζοντας ταυτόχρονα με θρησκευτική ευλάβεια τους στίχους των τραγουδιών που ήταν στο οπισθόφυλλο. Τον άκουσα, σε ένα χαρακτηριστικό της εποχής «ηλεκτρόφωνο» Philips , το οποίο μετέφερα στο δωμάτιο μου για να ακούσω με την ησυχία μου.

Όταν τελείωσε ο δίσκος, μπήκε διακριτικά στο δωμάτιο ο αείμνηστος πατέρας μου και σχολίασε το «She is leaving home», αφού πρώτα έριξε μια ματιά στους στίχους.
Είπε, κουνώντας χαρακτηριστικά το κεφάλι με επιδοκιμασία: «Κανονική πλήρης Όπερα βρε παιδί μου, σε διάρκεια 4 λεπτών…τι πράμα…!»

Κάτσαμε μετά παρέα γιατί ήθελε να ακούσει και το «A day in the Life». Το άκουσε δυο φορές και μου ζήτησε να το ακούσουμε και το επόμενο πρωί μετά που είχε πιει τον καφέ του. «Κάθε στίχος ένας πίνακας και όλο μαζί ένα βιβλίο, μια πλήρης ιστορία».

Τέλος πάντων. Σταματώ εδώ, γιατί αλλιώς θα γράψω σεντόνι.
Ελπίζω να ακούσετε την αυριανή εκπομπή, πιστεύω πως θα έχει ενδιαφέρον.

15 σχόλια:

Νικόλας Κυριάκου είπε...

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=336&id=592703

to link einai sxetiko me prosfato post sou

Nikolas

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα,

Φαντάζομαι θα γνωρίζεις ότι το "A Day in the Life" έχει χαρακτηριστεί ως "η καλύτερη στιγμή στην ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής"... Προσωπικά νομίζω ότι στα λίγα λεπτά που διαρκεί "προβλέπει" ένα πολύ μεγάλο μέρος της ποπ/ροκ μουσικής που επρόκειτο να ακολουθήσει. Δεν ξέρω τι αρνητικό θα μπορούσα να του βρω. Μάλιστα, ενώ μου αρέσει πάρα πολύ, όποτε πρόκειται να το ακούσω, νιώθω ότι δεν μπορώ να το κάνω "ελαφρά τη καρδία" γιατί (έτσι το νιώθω) αναδίνει μία γλυκειά υπερβατικότητα που δεν συνάδει με την καθημερινότητα - δύσκολο να επιστρέψεις στην τελευταία μετά από το άκουσμά του...

Όσο για το White Album... είναι αλήθεια ότι ήταν το άλμπουμ που ουσιαστικά διέλυσε τους Beatles;

Dissident Aggressor

Unknown είπε...

@Νικόλα, ναι, το έχω υπόψη μου-να δω που θα μπορέσω να το "ενθέσω" αυτό στο αυριανό άρθρο, δεν ξέρω αν θα χωρέσει. Ίσως αξίζει ειδικό κομμάτι. Σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο.

@Dissident Aggressor

Όχι, δεν ήξερα πως έχει χαρακτηριστεί έτσι το συγκεκριμένο τραγούδι. Θα ήθελα να να διαβάσω ΄την ανάλυση πίσω από αυτό το συμπέρασμα. Για παράδειγμα με εξαιρετικά πενιχρά μέσα και πριν καν εφευρεθεί η στερεφωνία, ο Τοσκανίνι παραβίαζε την παραδοσιακή διάταξη της Συμφωνικής Ορχήστρας στις ηχογραφήσεις προκειμένου να πετύχει ένα πολυδιάστατο ηχητικό άκουσμα και, αυτή του η πρακτική, τεράστια καινοτομία για την εποχή του είχε δίκαια αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Ερχόμενος στους Beatles, γνωρίζω πως έχει χαρακτηριστεί σαν η πιο "καινοτόμος" και διαυγής ηχογράφηση αυτή του Abbey Road, διαπίστωση με την οποία συμφωνώ και εγώ.

Όχι, δεν συμφωνώ πως το White Album διέλυσε τους Beatles ή η Yoko Ono κλπ.

Πιστεύω-προσωπική άποψη είναι βέβαια- πως είχαν φτάσει σε ένα σημείο απόλυτου κορεσμού από τη συνεχή συνύπαρξη τόσο ισχυρών egos και πλέον φυσιολογικά άρχισε να βγαίνει προς τα έξω η έντονη ανάγκη του κάθε ένα τους να δουλέψει πιο προσωπικά, να υπογράψει μόνος του κάποια τραγούδια. Τα περισσότερα τρσγούδια του άλμπουμ γράφτηκαν σαν σχεδιάσματα στην Ινδία στο δεύτερο μισό του 67 αλλά διαμορφώθηκαν με τη συμμετοχή όλων στο Λονδίνο. Παρόλα αυτά, φέρουν εντονότατα την προσωπική σφραγίδα τους. Υπήρξαν συγκρούσεις κατά τις ηχογραφήσεις αλλά πιστεύω πως ήταν προϊόν της κόπωσης-αλλά και του πρόσφατου θανάτου του Epstain που λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό -μαζί με τον Neil Aspinal ως συννεκτικός ιστός.

Ανώνυμος είπε...

Και το σχόλιο μερί της "καλύτερης στιγμής" οσο και αυτό περί του ότι το White Album ήταν αυτό που τους διέλυσε προέρχονται από σημεία άρθρων του βρετανικού περιοδικού Classic Rock - δυστυχώς πάει καιρός που τα έχω διαβάσει και δεν μπορώ να τα παραθέσω με ακρίβεια. Ωστόσο, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και τα δύο έχω ακούσει να λεγονται και αλλού. Αλλά φυσικά δεν μπορώ να εγγυηθώ για την εγκυρότητά τους ως συμπερασμάτων.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι για το A Day in the Life θα δεχόμουν αρκετά εύκολα το χαρακτηρισμό. Ειδικά όταν η συγκεκριμένη ηχογράφηση είναι τόσο απίστευτα... "στρογγυλή" (δεν ξέρω πώς αλλίώς να το θέσω...) και γενικά το τραγούδι είναι ίσως και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ από το οποίο δεν μπορώ να βρω κάτι να αφαιρέσω ή να προσθέσω. Νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να αλλάξει λίγο το χαρακτηρισμό και να πει "στην ιστορία της ποπ/ροκ μουσικής". :-)

Η ηχογράφηφη του Τοσκανίνι ποια είναι;

Dissident Aggressor

Terra Incognita είπε...

Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά. Θα προσπαθήσω να σε ακούσω διαδικτυακά.

Terra Incognita είπε...

Να συμπληρώσω κάτι που θυμήθηκα. Μια συλλογή με πολύ καλές επανεκτελέσεις των Beatles θα βρείς στο soundtrack της ταινίας I am Sam με τον Sean Penn.

Unknown είπε...

@Dissident Aggressor- αναφορικά με τον Τοσκανίνι δεν είναι μία η ηχογράφηση, αλλά πολλές...οπότε τι να σου πω; Συμφωνώ τελείως με την..."στρογγυλότητα" της ηχογράφησης του A Day in the Life ,αλλά θα πρόσθετα πως αποτελεί επίσης χαρακτηριστικό στοιχείο της φόρμας του τραγουδιού.

Ε, και ναι βρε παιδί μου το "στην ιστορία της ποπ/ροκ μουσικής" το βρίσκω πιο δίκαιο για όλους! :-)

Unknown είπε...

@Terra Incognita χαίρω που σε βλέπω!Ναι, το έχω υπόψη μου το soundtrack και είναι ακριβώς όπωτο είπες: "Επανεκτελέσεις".

Αυτά που θα ακούσουμε αύριο μαζί, είναι Ερμηνείες. Έχει διαφορά, γιατί κάποιοι άνθρωποι, κατά τη γνώμη μου πανάξια στις πλείστες περιπτώσεις, πήραν αυτά τα τραγούδια που είναι όλα διαμάντια και τα κάνανε δικά τους και της εποχής τους χωρίς ταυτόχρονα πουθενά να προσβάλλουν τα πρωτότυπα. Αυτό το θεωρώ σπάνιο.

Terra Incognita είπε...

Σωστά τα λες για άλλη μια φορά:)
Χαίρομαι που σκέφτεσαι έτσι γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω επανεκτελέσεις και τραβάω τα μαλλιά μου για το θράσος μερικών "καλλιτεχνών".
Ανυπομονώ!

koutso είπε...

Ανυπομονώ ν' ακούσω.Εχω ήδη σκεφτεί την πρόταση σου και εισηγούμαι Jazz 1939-1999
απο 2Χ7 cd της Blue Note σε remastered ηχογραφηση.Τι λες?

Unknown είπε...

Μέσα! Στείλε μου ένα τηλέφωνο στο e mail pls!

kyriakos είπε...

Γιώργο νομίζω θα μπω στο σπίτι σου να κλέψω μερικούς δίσκους

Unknown είπε...

χαχαχα...έλα για καφέ, και βλέπουμε!

-=IMAGINOS=- είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
-=IMAGINOS=- είπε...

Δυστυχώς μου έχει χαλάσει το Technicks MK II μου και το έχω στην αποθήκη μαζί με κάτι χιλιάδες δίσκους βινυλίου και όλη τη δισκογραφία των σκαθαριών ελέω πατρός που είναι και από τους πολύ φανατικούς του μοναδικού αυτού συγκροτήματος. Φυσικά σχεδόν όλα αυτά τα έχω και σε cd αλλά το βινύλιο είχε άλλη "φάση".

Γιώργο μου άνοιξες την όρεξη να τα "ξεσκονίσω" λίγο τα δισκάκια και κυρίως να φτιάξω το ΜΚ ΙΙ. Μήπως είναι όμως καλύτερα να αγοράσω κάνα καινούργιο? Δεν ξέρω όμως υπάρχουν ακόμα. Μπορεί. Ρε γαμώτο τι εποχές όμορφες ήταν αυτές... Καμία σχέση με το σήμερα αν και όταν ήμουν στα 20 κορόιδευα τους παλιότερους που αναπολούσαν..

Πάντως νομίζω ότι σαν τους Beatles δεν πρόκειται να ξαναδούμε κάτι ανάλογο ποτέ όχι γιατί έγραψαν την καλύτερη μουσική ούτε τους καλύτερους στίχους αλλά γιατί βρέθηκαν στο κατάλληλο τόπο την κατάλληλη χρονική στιγμή και αναλόγως αυτό θα ξανασυμβεί μετά από 1.294.789 χρόνια. Για πολλά χρόνια προτιμούσα τους DOORS αν και εντελώς διαφορετικά ήδη μουσικής. Τα τελευταία 15 χρόνια όμως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα σκαθάρια μέσα στο κεφάλι μου.

Α ναι να μην ξεχάσω. Τους Rolling Stones πάντοτε χεσμένους τους είχα. Μόνο το Angie και το Paint It Black μπορούσα να ακούσω από αυτούς. "Θα τη σφάξω" κλπ μου γύριζαν τα άντερα...