Κάθε εμπόδιο για καλό λένε και συχνά, έχουν δίκιο.
Έτσι αφού ένα δεκαήμερο τώρα πάω και έρχομαι σαν τον κουρδισμένο στην Πάφο για τις ανάγκες ενός γυρίσματος (με παρέα ευτυχώς 2-3 ακόμα θύματα συνεργάτες) δεν προέκυψε ποτέ χρόνος για να γράψω άρθρο για την τακτική μου Στήλη στην εφημερίδα και το tvxs.
Το καλό ποιο είναι;
Πως προκειμένου να ανανεώσω το ιστολόγιο, αποφάσισα να καταφύγω στη Μουσική.
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα.
Στη συνέχεια, αφού πέρασα από διάφορα "κύματα" στα οποία έβγαιναν στον αφρό ο Dylan (πρωτότυπο ε; ) οι Beatles (...άλλη πρωτοτυπία!) έπιασα ένα πρώτο λιμάνι στον Herbert Von Karajan.
Σκέφτηκα τότε...."άλλη πρωτοτυπία κι αυτή"...αφού είναι γνωστή ο μεγάλος σεβασμός που θρέφω για τον εμβληματικό Αυστριακό Μαέστρο. (ναι, ο Karajan στο Salzburg είχε γεννηθεί, είναι λανθασμένη η εντύπωση πως ήταν γερμανός)
Και μιλάω, για τον μοναδικό Εβραϊκής καταγωγής Ούγγρο και εν τέλει πολιτογραφημένο Βρετανό,
τον Sir Georg Solti.
Έναν Μαέστρο που αγάπησαν ιδιαίτερα οι ίδιοι οι μουσικοί της Ορχήστρας για τον μοναδικό τρόπο που είχε να τους "ξεζουμίζει" στην πρόβα για να τους κάνει να βγάλουν έξω τον καλύτερό τους εαυτό και στη συνέχεια, να είναι απόλυτα χαλαρός και ευφρόσυνος στη Συναυλία με αποτέλεσμα αυτή να είναι πάντα μια γιορτή για όλους. Τους μουσικούς, το κοινό και βέβαια την ίδια τη μουσική.
Στις αρχές της δεκαετίας του 90, ο Solti μαζί με τον εξαιρετικά γνωστό κωμικό Dudley Moore ο οποίος ήταν πέραν των άλλων σημαντικότατος κλασικός πιανίστας, δημιούργησαν μια μικρή τηλεοπτική σειρά με τίτλο Orchestra!
Κατά κάποιο τρόπο, με αυτή την μικρή τηλεοπτική σειρά ο Sir Georg άνοιξε τις πύλες της μουσικής Ιεροπραξίας που είναι η Πρόβα της Ορχήστρας στο ευρύ κοινό, αποκαλύπτοντας έτσι ένα πρόσωπο που είναι μυσταγωγικό από τη μία πλευρά, αλλά, παράλληλα μπορεί να έχει χιούμορ, χαρά, κέφι.
Μεγάλη αυτή η προσφορά, αν σκεφτεί κανείς πως ολάκερο το σύστημα που διαφεντεύει τις τύχες μας έχει ταυτίσει την κλασική μουσική και τους ανθρώπους της με την κατήφεια, το πένθος και την σοβαροφάνεια.
Και με αυτόν τον τρόπο, έχει στερήσει από εκατομμύρια ανθρώπους μια Αισθητική Παιδεία, που θα μπορούσε να έχει ο κάθε ένας μας.
Και, που αν την είχε ( ο κάθε ένας μας) σίγουρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, καθώς οι Πολλοί, έχοντας έναν Αισθητικό Πήχη υψηλό, δεν θα ανεχόντουσαν όλα αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας κυβερνάνε στην Πολιτική, στη Δημόσια Υπηρεσία, στη Δουλειά, στο Σχολείο, παντού.
Δείτε το κλιπ και απολαύστε το...
Κατά τα λοιπά, θα είμαι όπως κάθε Σάββατο στη θέση μου 6 με 8 το απόγευμα στην Κινούμενη Άμμο στους 107.6
12 σχόλια:
!!!!!!!!!
Την καλημέρα μου...
Εκνευριστική μουσική, πολύ περισσότερο εκνευριστική και από black metal και hip hop μαζί!
Ευχαριστούμε απο καρδιάς για αυτήν την υπέροχη ανάρτηση και το εκπληκτικό βίντεο, το παραγγείλαμε κιόλας από το play.com!!!
Άντρη και Στέφανος
Να κάνω μία ακόμα ψυχοκοινωνικομουσικοπολιτική αξιολόγηση; Προοδευτισμός σημαίνει προχωρώ μπροστά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί, στη μουσική οπισθοχωρούν... Η μουσική εξελίσσεται, όπως εξελίσσονται τα πάντα γύρω μας ασχέτως εάν αυτή η εξέλιξη μπορεί να είναι αρνητική ή θετική (μη κολλήσουμε στον όρο εξέλιξη τώρα). Αν θέλετε να χρησιμοποιήσουμε το ρήμα αλλάζω, αλλάζουν τα πάντα γύρω μας. Συνεπώς δεν καταλαβαίνω γιατί είναι "μαστ κουλτούρα" το να ακούει κάποιος μουσική πολλών εκατοντάδων περασμένων χρόνων.... Δε λέω, η κλασσική μουσική είναι υπέροχη, έχω μερικές εκατοντάδες δίσκους κλασσικής μουσικής αλλά η μουσική δεν μπορεί να είναι στατική χρονικά γιατί τότε θα ήταν διατηρητέο κτήριο και όχι μουσική. Η μουσική ρέει στον αέρα, στο νερό, στο αίμα μας και συμβαδίζει με τον εκάστοτε πολιτισμό και τη χρονική στιγμή. Εξαίσια η κλασσική μουσική αλλά συμβαδίζει σήμερα με το μολυσμένο νερό, τον αέρα, το αίμα και τον πολιτισμό μας; Όχι. Άρα πρέπει να ακολουθούμε το σύγχρονο ρεύμα, νερό, αέρα, αίμα και πολιτισμό για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις. Η κλασσική μουσική δεν συμβαδίζει με τον σύγχρονο άνθρωπο ο οποίος βιώνει πολύ σκληρότερες καταστάσεις από το παρελθόν. Χρειάζεται κάτι πιο βάρβαρο και σκληρό για να ανταπεξέλθει. Ο ρομαντισμός και η αθωότητα έχουν χαθεί. Έτσι λοιπόν η κλασσική μουσική σήμερα αποτελεί για τον σύγχρονο άνθρωπο το άλλοθι για να αυτοπαρουσιάζεται αυτός ακόμα αγνός και ρομαντικός χωρίς να είναι στην πραγματικότητα και κυρίως να καλύπτει τις αδυναμίες του απέναντι στην πραγματικότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, κρυπτόμενος πίσω από το δακτυλάκι του.
Θα έπρεπε να σας προβληματίζει το ότι την κλασσική μουσική την ακούνε μόνο από μεσήλικες και πάνω. Η νεολαία που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα πολύ περισσότερο άμεσα κοιτώντας προς τον μέλλον, της γυρίζει παγερά την πλάτη της. Αυτό μου θυμίζει τους άθεους που μόλις πατήσουν τα 70 αρχίζουν να φοράνε κάνα σταυρουδάκι και να κάνουν κρυφά καμιά προσευχούλα επειδή η ώρα της κρίσης τους είναι πιο κοντά.. Δε το συζητώ τι κάνουν όταν τυχόν βρεθούν στο κρεβάτι του πόνου σε κάνα νοσοκομείο...
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω πως η κλασσική μουσική έχει πεθάνει και πάντα ο «ετοιμοθάνατος» μπρος στο φόβο του θανάτου, ζητάει την εξιλέωση... Προς θεού δεν υπαινίσσομαι τίποτα για κανέναν για να μην έχουμε παρεξηγήσεις πάλι. Απλά το φιλοσόφησα λίγο το πράγμα μιας και το βίντεο μου φάνηκε τρομερά εκνευριστικό ενώ ο Γιώργος και άλλοι το θεωρούν αριστούργημα. Είναι να μη προβληματιστείς φιλοσοφικά μετά;
Αυτά.
Κολλάει περίεργα ο IE. Είδες τι σου κάνει η φιλοσοφία;
Αγαπητέ κύριε, μόλις είδαμε το σχόλιο σας και επειδή καταθέσατε κάποιους πρβληματισμούς και πολύ καλά κάνετε, έτσι ως "δείγμα" να σας πούμε πως ο κόσμος ανέκαθεν είχε προβλήματα και σε πολλούς τομείς ήταν πολύ πιο βασανισμένος από όσο είναι τώρα.
Να σας πούμε ακόμα πως μάλλον δεν ήμαστε "γέροι" ούτε καν ηλικιωμένοι καθώς η σύζυγος μου είναι 27 χρονών και εγώ 31, εκπαιδευτικός εκείνη μαθηματικός και πολιτικός μηχανικός η αφεντιά μου.
Κλασική μουσική ακούμε όπως ακούμε και ροκ μουσική της δεκαετίας του 70 κυρίως και αφουγκραζόμαστε επίσης όλα τα καινούργια ρεύματα με πολλά από όσα γίνονται να μας αρέσουν.
Με τη λογική που εκφράζεται, τότε θα έπρεπε να ξεχαστεί στο θέατρο το αρχαίο ελληνικό δράμα και η κωμωδία, θα έπρεπε να ξεχάσουμε τον Σαίξπηρ, τους μεγάλους ποιητές του παρελθόντος και άλλα πολλά.
Η κλασική μουσική, όπως και όσα ανέφερα πιο πάνω είναι Διαχρονικές αξίες, δεν έχουν ηλικία και "επικαιρότητα" ΄και ούτε έχουν καμία σχέση με τον ρομαντισμό και την γενική και αόριστη ευαισθησία αλλά με την καλλιέργεια.
Άλλωστε, πολλά σύγχρονα συγκροτήματα έχουν επηρεαστεί απόλυτα από την κλασική μουσική και ατό δεν είναι τυχαίο.
Αγαπητέ φίλε, επειδή συμβαίνει να παρακολουθούμε πολύ συχνά συναυλίες, σας πληροφορώ οπως δεν είναι καθόλοι λίγοι οι νέοι άνθρωποι που έρχονται και γνώμες όπως οι δικές σας σεβαστές βεβαίως, έχουν μια τάση να ισωπεδώνουν τα πάντα. Δηλαδή αν ο γιος σας αύριο θελήσει να σπουδάσει κλασικό βιολί ή κάτι ανάλογο θα τον αποτρέψετε;
Στέφανος -Άντρη (του προηγούμενου σχόλιου)
Δεν διαφωνώ μαζί σας. Το αντίθετο θα έλεγα ότι συμφωνώ απόλυτα υπό κάποιες όμως προυποθέσεις. Εάν το ψάξετε λίγο θα δείτε ότι η κλασσική μουσική είναι ελάχιστα αποδεκτή από τις νεότερες ηλικίες όπως εξάλλου ελάχιστα αποδεκτό είναι σήμερα τα κάθε τι κλασσικό όπως οι αρχαίες τραγωδίες, η εντελώς απαξιωμένη και βιασμένη ελληνική ιστορία (θα έχετε ακούσει ότι υπάρχουν μέχρι και ολόκληρα κόμματα που υποστηρίζουν τον μαλακεδονισμό των σκοπίων γιατί ο καθένας πρέπει να είναι ότι δηλώσει), ακόμα και η ίδια η γλώσσα από την νεολαία η οποία χρησιμοποιεί τα γκρίκλις για γραφή και τα αμερικανοελληνικά για την ομιλία της. Ξέρετε που οφείλονται όλα αυτά; Οφείλονται στις προοδευτικές διδαχές που έντεχνα περνάει η προοδευτική εξουσία στη νεολαία θεωρώντας πως εάν διδαχτούν αρχαία ελληνικά, ελληνική ιστορία, λογοτεχνία, φιλοσοφία κλπ οι νεανίες μας, θα γίνουν ξαφνικά φασίστες και ρατσιστές. Μη ξεχνάτε πως σήμερα, σημαία, έθνος, πατρίδα, Έλληνας, αρχαίο ελληνικό πνεύμα κλπ έχουν γίνει έννοιες φασιστικές και ρατσιστικές. Και έρχονται μετά όλοι αυτοί που "κατάφεραν" τα παραπάνω να πουλάνε ευρωπαϊκή κουλτούρα περασμένων αιώνων θεωρώντας πως η Ελλάδα έχει ήδη πεθάνει. Πως να μη θεωρώ λοιπόν και εγώ ότι η κλασσική μουσική έχει πεθάνει επίσης; Είναι ψέματα επίσης το ότι πολλοί Έλληνες και όχι μόνο, που θέλουν να πουλήσουν κουλτούρα και μούρη έχουν στη δισκοθήκη τους κλασσική μουσική χωρίς ποτέ να την έχουν ακούσει ή πηγαίνουν στα μέγαρα μουσικής μόνο και μόνο για να βγάλουν το μάτι της γνωστής τους με το νέο πανάκριβο συνολάκι αδιαφορώντας παντελώς για τη μουσική που ακούνε;
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι μας γνωρίζουμε τον Μπετόβεν αλλά σαν Έλληνες δεν γνωρίζουμε τους Δαιμόνια Νύμφη που παίζουν αρχαιοελληνική μουσική. Χωρίς φυσικά να θέλω να κάνω καμία σύγκριση μεταξύ των δύο για να μη παρεξηγούμαστε.
Και το σίγουρο είναι πως η κλασσική μουσική και βέβαια έχει επηρεάσει καθοριστικά την ροκ μουσική και όχι μόνο. Δεν το συζητώ αυτό, έτσι είναι ακριβώς. Στους χιλιάδες δίσκους της ροκ, ειδικά βινυλίου, που με μεράκι μαζεύω εδώ και δεκαετίες, αυτό το διαπίστωσα πολύ εύκολα και από πολύ μικρή ηλικία μόνος μου. Θεωρώ όμως ότι η προσοχή μας θα πρέπει να δοθεί στο σύγχρονο γίγνεσθαι της μουσικής μιας και η μουσική δεν μπορεί να είναι στατική. Ότι ήταν να δώσει η κλασσική μουσική το έδωσε και τίποτα άλλο δεν έχει απομείνει να μας δώσει. Δεν είναι μόνο θέμα μουσικής παιδείας, καλαισθησίας ή επιλογών, προπαντός είναι θέμα ρεαλισμού.
Να είστε καλά.
Αγαπητέ Γιώργο, σ ευχαριστώ ιδιαιτέρως γι αυτή την ανάρτησή που συνδυάζει δυο πολύ αγαπητά πρόσωπα...
Δε μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που έχει αλλάξει το σκηνικό στις συναυλίες τόσο πολυ...
Μεγάλο μέρος του κοινού αποτελείται απο νέα παιδιά πιθανότατα νέους καλλιτέχνες που στο τέλος σαν χαρούμενο μελίσσι σχολιάζουν τον μαέστρο ή τον σολίστα... Ειναι πολύ ελπιδοφόρο και παρήγορο...
Ευχαριστώ για τα σχόλια.
Η άποψη μου είναι απλά, "καμία έκπτωση". Όσα υπερασπίστηκα σε όλη μου τη ζωή, ειδικότερα για ότι αφορά την Αισθητική και την Τέχνη, θα συνεχίσω να τα υπερασπίζομαι με την ίδια -αν όχι μεγαλύτερη- ένταση. Ειδικά σε μία εποχή συνολικής έκπτωσης και εκχυδαϊσμού αυτό-για μένα- αποκτά σχεδόν βάρος καθήκοντος.
Και όπως λέει και ένας φίλος καλός, "ακόμα και αν μείνω τελείως μόνος με όσα πιστεύω, θα συνεχίσω".
Και δεν πρόκειται για "εμμονή" στις φόρμες του 17ου ή του 19ου αιώνα- ο Στραβίνσκι που είναι του 20ου ή ο Γκορέτσκι που είναι επίσης του 20ου -και μάλιστα μεταπολεμικός- δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τους προηγούμενους.
Με την ίδια απολύτως έννοια που και οι Felice Brothers δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τον Bob Dylan και εκείνος αντίστοιχα με τις δικές του ρίζες.
Πόσους ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Έστω ελάχιστους.
Ε και; Αυτό είναι το κριτήριο;
Για μένα, όχι.
Εγώ είμαι χεβιμεταλάς και δεν ακούω πλέον κλασσική μουσική, άνκαι απο κει ξεκίνησα μαθαίνοντας να διαβάζω και να παίζω μουσική.
Δεν είδα το βίντεο και δεν μπορώ να έχω άποψη. θα πω όμως κάτι άλλο:
Τα σχόλια εναντίον της κλασσικής μουσικής είναι ανιστόριτα και άσχετα με την πραγματικότητα. Αλοίμονο δηλαδή. Αν δεν γουστάρεις το είδος, βάλε κάτι άλλο να παίζει. Διότι με την λογική του IMAGINOS θα πρέπει όλοι να πετάξουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, να φορέσουμε παντελόνια 5-6 νούμερα μεγαλύτερο μας, να κατεβαίνει κάτω από τον πισινό μας και να αρχίσουμε να ακούμε hip-hop με i-pod. Για να συμβαδίζουμε με το ρέυμα της εποχής και να μην είμαστε στατικοί. Έλεος ρε. Δικαίωμα του κόσμου να ακούει και να απολαμβάνει ό,τι είδους μουσική θέλει. Nαι, ακόμα και hip hop ή ακόμα και gangster rap αφού επιμένεις σε κάτι πιο βάρβαρο. Να δούμε τί άλλο θα ακούσουμε δηλαδή.
Συμφωνώ απόλυτα.
Και δεν υπάρχει "είδος" μουσικής, από αυτά τουλάχιστον που έχουν προκύψει ως γνήσια δημιουργήματα της εποχής και την ιστορικής συγκυρίας τους που να μην έχει αφήσει κάποιο διαχρονικό ίχνος.
Και μιας που ανέφερες την gangster rap- που προσωπικά δεν ακούω- ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τραγούδια όπως για παράδειγμα το fuck tha police που σηματοδότησαν ολόκληρες κοινωνικές συνθήκες ή στην άλλη "άκρη" το Think με την Aretha Franklin.
Κατ'αρχήν, η ταύτιση της κλασικής μουσικής με τον ρομαντισμό είναι λάθος.
Επιπλέον, κάποιος που γνωρίζει από μουσική, ξέρει πολύ καλά ότι πολλά κομμάτια της κλασσικής μουσικής χρειάζεται πολύ μεγάλη τεχνική για να τα εκτελέσεις και εκτός από γνώση, χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση και κόπος και μόχθος και πείσμα. Ακόμα και να μην σου αρέσει καθόλου η συγκεκριμένη μουσική, δεν μπορείς να το αγνοήσεις αυτό. Ρεσπέκτ που λένε και οι gangster-rappers. :-)
[ο χεβιμεταλάς]
Δημοσίευση σχολίου