R.I.P. Howard Zinn...

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Howard Zinn, ο Αμερικανός ακαδημαϊκός η εναλλακτική ιστορία του οποίου για τις ΗΠΑ διαβάστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους.

Όπως έγινε γνωστό υπέστη καρδιακή προσβολή, ενώ ταξίδευε, στη Σάντα Μόνικα, στην Καλιφόρνια.

Πρόκειται ίσως για την πιο σημαντική ιστορική προσωπικότητα της αμερικάνικης Αριστεράς.
Γνωστός ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και παθιασμένος υποστηρικτής των κινημάτων των Αφροαμερικανών για πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, ο Zinn βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αναταραχής στη χώρα του από την δεκαετία του 1950 ως τα τέλη εκείνης του 1970.

Σε μία εποχή που ελάχιστοι πολιτικοί στις Η.Π.Α. τολμούσαν καν να αποκαλέσουν τους εαυτούς τους φιλελεύθερους, ο Howard Zinn στήριξε σθεναρά τις ιδέες της Αριστεράς, αποκτώντας φανατικούς φίλους – ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί ''επώνυμοι'', όπως ο Matt Damon, o Ben Affleck, o Bruce Springsteen και ο Oliver Stone – και βέβαια αρκετούς εχθρούς.


Ευρύτερα γνωστός έγινε για το βιβλίο του «A People's History of the United States» [Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, μετάφραση Θεόδωρου Καλύβα, Αιώρα, Αθήνα 2008], που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα.

Ο Zinn ήταν αυτό που τοποθέτησε στη θέση των κεντρικών ηρώων της ιστορίας των ΗΠΑ όχι τους «ιδρυτές» της, αλλά τους πρώτους συνδικαλιστές, τις φεμινίστριες και μαχητές για διάφορους σκοπούς.

«Τα γραπτά του άλλαξαν τη συνείδηση μιας γενιάς, βοήθησαν να ανοίξουν νέοι δρόμοι προς την κατανόηση και την κρίσιμη σημασία της για τις ζωές μας», είχε γράψει για αυτόν ο Noam Chomsky.

Γεννήθηκε το 1913 σε μία φτωχογειτονιά του Brooklyn στη Νέα Υόρκη από γονείς, που ήταν Εβραίοι μετανάστες στις Η.Π.Α.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο New York University και στο Columbia University, όπου πήρε διδακτορικό στην Ιστορία.

Το 1956 ανέλαβε διευθυντής του τμήματος ιστορίας και κοινωνικών επιστημών στο Spelman College, ένα πανεπιστήμιο που φοιτούσαν μόνο έγχρωμες γυναίκες.

Φανατικός υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προέτρεψε τις φοιτήτριές του να απαιτήσουν την πρόσβαση στις δημόσιες βιβλιοθήκες, κάτι το οποίο δεν ήταν καθόλου αυτονόητο για τους μαύρους εκείνη την περίοδο.

Δημοσίευσε δε μία σειρά από πύρινα άρθρα στηλιτεύοντας τον Kennedy για την αδυναμία του να προστατεύσει τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών στην χώρα.

Τα χρόνια που ήταν στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης πρωταγωνίστησε στις εκδηλώσεις κατά του πολέμου του Βιετνάμ, δίνοντας το παρών σε δεκάδες διαδηλώσεις.

Λατρεύτηκε από τους φοιτητές του, μέχρι το 1988, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Στην αυτοβιογραφία του [You Can't Be Neutral on a Moving Train, Beacon Press, Βοστόνη 2002], σημείωνε ότι η αντικειμενικότητα ουδέποτε υπήρξε στόχος στα μαθήματα που παρέδιδε.

«Ήθελα οι φοιτητές να φεύγουν από την τάξη όχι απλά καλύτερα πληροφορημένοι, αλλά προετοιμασμένοι να παρατήσουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο έτοιμοι να μιλήσουν, να δράσουν ενάντια στην αδικία όπου την έβλεπαν. Αυτή, φυσικά, ήταν μια συνταγή για φασαρίες».