ΚΚΚ (Καθεδρικά, Κυπριακά, και άλλα Κουλά)

Καθεδρικός ουρανοξύστης:

Το ζήτημα είχε φαινομενικά αποκοιμηθεί αλλά επιστρέφει δριμύτερο. Την επόμενη εβδομάδα σύμφωνα με όσα μαθαίνουμε ξεκινάνε οι συζητήσεις στην ειδική του Δήμου Επιτροπή. Το εξόχως ανησυχητικό και πέρα για πέρα «Κυπριακό» είναι πως υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως αρκετοί που μέχρι πρότινος ήταν απόλυτα (και εύλογα) αρνητικοί ξαφνικά είδαν το φως το «αληθινό» και ετοιμάζονται να συναινέσουν στην τελική απαξίωση της Παλιάς Λευκωσίας. Την ώρα που έργα ουσιαστικής και μείζονος σημασίας για την Κύπρο όπως το Μέγαρο Πολιτισμού αγκομαχούν να ξεγλιστρήσουν από τη γραφειοκρατία και την περιφρόνηση προς τον Πολιτισμό που επιδεικνύουν ορισμένοι παράγοντες, κάποιοι άλλοι, φαίνεται πως δρουν υπογείως και ισχυροποιούν τα «έτσι θέλω τους». Πολίτες της Λευκωσίας, γρηγορείτε αν δεν θέλετε να δείτε εκείνο το κομμάτι της πόλης μας που μπορεί να γίνει πραγματικό κόσμημα να χάνει τον χαρακτήρα του τελείως και από πόλος έλξης να εξελίσσεται σε εξάμβλωμα.

Έλα Μουν…στον τόπο μου!:

Χρόνια και χρόνια στον τροχό, που λέει και το τραγούδι, ολάκερη η στρατηγική για το Κυπριακό είναι στηριγμένη στην αγωνία μη και ξεφύγουμε χιλιοστό από τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε.

Οι συνομιλίες γίνονται υπό την Αιγίδα του.

Ο Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού έχει στην Κύπρο τον ειδικό του Σύμβουλο, τον κύριο Ντάουνερ τον οποίο από συστηματικά κάποιοι κύκλοι λοιδορούν και εξυβρίζουν επιδεικνύοντας τουλάχιστον Πολιτική Απρέπεια.

Γιατί, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο κος Ντάουνερ είναι το πρόσωπο του Ο.Η.Ε στην Κύπρο, ο φορέας του Θεσμού πάνω στον οποίο εμείς κατά τα άλλα έχουμε εναποθέσει περίπου τα πάντα.

Αδύνατο λοιπόν να κατανοήσω τις περίπου σουρεαλιστικές αντιδράσεις που σε διαφορετικούς τόνους εκφράστηκαν από όλες σχεδόν τις πλευρές αναφορικά με την επικείμενη επίσκεψη του κου Μπαν Γκι Μουν.

Στο διαδίκτυο Κύριοι, ήδη κυκλοφορούν ουκ ολίγα άρθρα από έκπληκτους ανεξάρτητους πολίτες που έμειναν άναυδοι από τις αντιδράσεις.

Διαβάστε για παράδειγμα την ανάρτηση της πάντα νηφάλιας "Λεμέσιας" το ιστολόγιο της οποίας κατά την κρίση μου είναι ένα θαυμάσιο δείγμα παρέμβασης ελεύθερα σκεπτόμενου πολίτη, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς πάντα ή όχι μαζί της: http://lemesia.wordpress.com/

Είναι σαφές πως η επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα έχει σαν στόχο να «σπρώξει» τα πράγματα προς τα εμπρός, προς μια θετική κατάληξη των συνομιλιών. Θετική βέβαια, κατά την αντίληψη του Οργανισμού.

Τώρα…αν σε αυτό το «εμπρός» περιμένει ένας βαθύς γκρεμός ή ένα γόνιμο λιβάδι για να σπείρουμε μέλλον καλό, αυτό εξαρτάται από εμάς. Εκτός αν προτιμούμε να μείνουμε αιωνίως μετέωροι στο χείλος. Τότε, ένα είναι βέβαιο: κάποια στιγμή το έδαφος θα φύγει κάτω από τα πόδια μας και εμείς θα βρεθούμε σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.

Αφήστε το διαδίκτυο ήσυχο…:

Και αναφέρομαι στα ιστολόγια, τα γνωστά blogs. Τα οποία με τον τρόπο τους και αυτά μετέχουν ως είναι φυσικό στον διάλογο για το Κυπριακό. Άλλα, νηφάλια, άλλα που θέλουν να τα βλέπουν όλα μονίμως καλά κι ονειρεμένα, αλλά που πετάνε ψηφιακά αυγά και γιαούρτια στην Κυβέρνηση και πάει λέγοντας. Η Κυβέρνηση και κυρίως οι διάφοροι εκπρόσωποι των Πολιτικών κομμάτων καλά θα έκαναν να μην ασχολούνται και κυρίως να μη θίγονται. Το διαδίκτυο , τα ιστολόγια πρέπει να είναι ελεύθερα να γράφουν ότι θέλουνε όπως το θέλουνε.

Η ποιότητα του λόγου τους είναι κρινόμενη από τους αναγνώστες τους.

Και αν σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η ποιότητα πέφτει τόσο χαμηλά που ακυρώνει τις όποιες θέσεις, κακό δικό τους.

Κυπριακή ανακύκλωση:

Ξεφύλλιζα τις προηγούμενες ένα βιβλίο για το Κυπριακό που θεωρώ σημαντικό.
Το «Κύπρος Στα όρια του αφανισμού» του καλού (κατά τη γνώμη μου) δημοσιογράφου και συγγραφέα Σταύρου Λυγερού. Κατά τη γνώμη μου, ένας από τους οξυδερκέστερους αναλυτές του ζητήματος.

Μελετώντας το λοιπόν ξανά, σε κάποια κεφάλαια, μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει σε βάθος το παιχνίδι που παίζει σε λούπα (διαρκής επανάληψη) εδώ και δεκαετίες.

Σαν μία μαγνητοταινία της οποίας τα δύο άκρα έχουν κολληθεί, κάποιος πάτησε μετά το play και έφυγε δια παντός.

Και η μαγνητοταινία παίζει, παίζει, παίζει,παίζει, παίζει, (και θα παίζει...) με ακροατήριο την κυπριακή κοινωνία η οποία πλέον έχει περιέλθει σε μια αφασική κατάσταση και λοβοτομημένη αδιαφορεί για την ίδια της την οντολογική υπόσταση.

Α! Το βιβλίο, εκδόθηκε το 1993.
Λογαριάστε λοιπόν, από τότε, πόσες «βόλτες» έχει κάνει επιπλέον η μαγνητοταινία και πόσο πιο βαθειά στην αφασία έχει περιπέσει η κοινωνία.

Ταιριάζει γάντι εδώ, μια από τις αγαπημένες μου Κυπριακές εκφράσεις (βρετανικής καταγωγής-όπως και πολλές άλλες) : «Δεν έχομεν υπόθεση κουμπάρε»...We ain’t got a case mate…

Βαλεντίνα Σαλτέ:

Όχι κύριε Υπουργέ, όχι, όχι, όχι! Η Καθηγήτρια δεν είναι μέλος της Κυβέρνησης για να μην έχει δικαίωμα να ασκήσει ως ελεύθερα σκεπτόμενη Καθηγήτρια κριτική μέσα από αρθρογραφία και μάλιστα σε περιοδική έκδοση Καθηγητών, έλεος! Και εσείς κύριε Υπουργέ έχετε δικαίωμα να αρθρογραφήσετε και να εκφράσετε τις προσωπικές απόψεις σε ζητήματα πολιτικής ενώ είστε εν ενεργεία Υπουργός, και ας έχουν οι απόψεις σας αποκλίσεις από την Κυβέρνηση. Σε άλλες χώρες της Ευρώπης κάτι τέτοια είναι απλώς αυτονόητα. Δεν έχω ιδέα για το τι έγραψε η Κυρία Σαλτέ. Και δεν θέλω καν να μάθω, δεν με ενδιαφέρει γιατί το αν έγραψε ένα ή εκατόν ένα άρθρα δεν αποτελεί κριτήριο για τίποτα. Το «πόρισμα» λοιπόν, μπορεί να είναι σεβαστό από εσάς, αλλά δεν είναι σεβαστό από κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο.

«"Μια ανοικτή κοινωνία είναι αυτή στην οποία οι άνθρωποί της μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα".» Δικά σας λόγια, πολύτιμα, τα οποία όταν επαναλαμβάνονται ως κενές περιεχομένου ρητορείες προκαλούν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ρίχνουν την κοινωνία στον ύπνο τον βαθύ. Μπροστά θα πάμε μόνο με συντριπτικά χτυπήματα στην τριτοκοσμική καθυστέρηση που μας χαρακτηρίζει σε πολλά.

Τάσσος Παπαδόπουλος, Πολιτικό Μνημόσυνο:

Τη Δευτέρα 1^η Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου. Αν και θα προτιμούσα ένα ευρύτερο φάσμα ομιλητών από την Ελλάδα (οι κύριοι Αλαβάνος, Κουβέλης, και Λαφαζάνης, ήταν έντονοι υποστηρικτές του Όχι και του ιδίου του τέως Προέδρου) αλλά βέβαια ο κεντρικός ομιλητής ο κος Πέτρος Μολυβιάτης είναι πέρα για πέρα σεβαστός, υπήρξε Υπουργός Εξωτερικών, και πολύπειρος διπλωματικός. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το τι θα πει, ειδικά αν μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μας για το άμεσο μέλλον. Αξίζει να διαβάσετε μια συνέντευξή που έδωσε στις 18 Απριλίου 2004, λίγο πριν από το δημοψήφισμα.( http://sedaridis.blogspot.com/2009/04/blog-post_834.html)

Η βραδιά, σύμφωνα με την πρόσκληση, θα κλείσει με ολίγον Νταλάρα.

Νταβούτογλου- Τσαβούσγλου :

Ο ένας αλωνίζει με αέρα νικητή σε όλη την Ευρώπη.

Ο άλλος, ένας σύγχρονος 40αρης, έγινε ο πρώτος Τούρκος Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Η Ιστανμπούλ είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Οι μετοχές της Τουρκίας είναι στα ύψη.

Η Τουρκία πετυχαίνει τους στόχους της, εξευρωπαΐζεται εκεί που θέλει, χωρίς να ξεθωριάζει στο ελάχιστο την ταυτότητά της.

Εμείς, όπου νάναι θα ανακαλύψουμε τον τροχό, και στη συνέχεια την τασιυνόπιττα.

Μετά θα αρχίσουμε να ψαχνόμαστε, κατόπιν εορτής όπως πάντα.

ΥΓ: Τη φωτογραφία στην κορυφή την τράβηξα τον περασμένο Ιούνιο στον Κοτσιάτη, στη χωματερή. Δεν ξέρω πως ακριβώς και γιατί, λειτούργησαν κάποιοι ενδόμυχοι συνειρμοί και την διάλεξα σήμερα για το άρθρο...Δεν έχει τίτλο, βάλτε ο κάθε ένας ή κάθε μια ό,τι θέλετε.