Απώλεια. (Δεν)

Παρακολουθώ με θλίψη τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Αϊτή.

Παρακολουθώ με στενάχωρη απορία τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο και τον ανώφελο πόλεμο χαρακωμάτων που εξελίσσεται.

Ας μην μπω και στα ευρύτερα του Κόσμου, δεν θα έχω τελειωμό.

Μερικές φορές σκέφτομαι (πολύ συχνά τελευταία, είναι αλήθεια) πως μέσα στην συνολική αποσύνθεση ίσως θα έπρεπε κανείς να κατεβάσει τελείως τα ρολά σε όλα και να χαριστεί μόνο σε όσα μπορούν γεμίζουν την ύπαρξη του.

Να κάνει τη δουλειά του, τα «πρέπει» του και μετά να μοιράζει το χρόνο μεταξύ ελάχιστων αγαπημένων προσώπων και αρκετών δεξαμενών άφατης ηδονής.

Μιλώ για τις ηδονές αυτές τις αναλλοίωτες και τις απρόσβλητες από τα πάντα.

Πόσες μουσικές δεν έχω ακούσει; Πόσες μουσικές δεν θα χορτάσω ποτέ να ακούω;

Πόσα ποιήματα δεν έχω διαβάσει; Πόσα ποιήματα δεν θα εξαντλήσω ποτέ όσες φορές και αν τα διαβάσω;

Τι άλλο θέλει άραγε κανείς αν μπορεί να βγάζει το ψωμί του να αγκαλιάζει τους ανθρώπους του και να ευφραίνει την ψυχή του όταν γύρω του όλα ή σχεδόν όλα βυθίζονται στη ματαιότητα κυρίως λόγω της ανθρώπινης ανοησίας;

Με αυτά κι εκείνα, καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή χθες με τις ώρες προσπαθώντας να συντάξω το τακτικό άρθρο του Σαββάτου για την εφημερίδα και το tvxs.

Απλά, «ΔΕΝ». Τηλεφώνησα πια αργά το μεσημέρι στον Γιώργο τον Κασκάνη στην εφημερίδα και του είπα «Δεν».

Σήμερα το πρωί, σκεφτόμουν πως πρέπει κάτι να γράψω εδώ για αυτό το «ΔΕΝ».

Πριν καταλήξω στον υπολογιστή έβλεπα τις ειδήσεις, τι άλλο, τις ανταποκρίσεις από την Αϊτή.

Ήταν ένα αγοράκι, όχι πάνω από 7 χρόνων στη μέση του δρόμου καθισμένο, μόνο του.

Η ματιά του, η επιτομή του «άναυδου τρόμου».

Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι άλλη φορά να αισθάνθηκα τόσο πυκνή την έννοια της Απόλυτης Απώλειας μέσα από την τηλεοπτική εικόνα.

Δεν γράφω άλλα. Δεν θέλω.

Παρακολουθείστε και κυρίως ακροαστείτε με ευλάβεια το video πιο πάνω.

Είναι ένα απόσπασμα από την αριστουργηματική ταινία Tous les matins du monde.* Η ταινία στηρίχθηκε σε μία σπουδαία νουβέλα του Pascal Quignard (1991) και γυρίστηκε αμέσως μετά την έκδοση του βιβλίου από τον Alain Corneau.

Αφορά στη ζωή ενός σπουδαίου συνθέτη του 17^ου αιώνα, του Marin Marais καθώς και του μέντορά του, Monsieur de Saint Colombe.

O Marin Marais (1656-1728) υπήρξε μεγάλος δεξιοτέχνης της Viola da gamba και θεωρείται πως είναι υπεύθυνος για την μετεξέλιξη του οργάνου στο βιολοντσέλο, όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Όσοι δεν γνωρίζετε την ταινία επιδιώξτε να τη βρείτε και να την δείτε-ακούσετε.

Το απόσπασμα που παραθέτω, αποπνέει την Απώλεια, τη βαθειά και αναπότρεπτη Απώλεια με τρόπο που θα τον χαρακτήριζα «ενδοφλέβιο».

*Tous les matins du monde, Όλα τα πρωινά του κόσμου.