Ελλάς Κύπρος, Εκλογές Επιλογές

Το σημερινό άρθρο, δεν είναι...σημερινό. Γράφτηκε πριν από τρεις εβδομάδες περίπου για το http://www.tvxs.gr/ . Το εξαιρετικά φορτωμένο πρόγραμμα του τελευταίου επταημέρου, δεν μου επέτρεψε να ολοκληρώσω το κείμενο που είχα ξεκινήσει, και έτσι, την τελευταία στιγμή και μετά από μία τρομερή ταλαιπωρία στους δρόμους λόγω του...ανεμοστρόβιλου που χτύπησε χτες τη Λευκωσία και προκάλεσε μία τεράστια κυλιόμενη καθυστέρηση στα πάντα, έστειλα στην εφημερίδα το συγκεκριμένο κείμενο.

Θα πρέπει πάντως, κάποιος που το διαβάζει, να λάβει υπόψη του πως στο άρθρο δεν πρόλαβαν να περιληφθούν οι εντυπώσεις από τις συνεδριάσεις του Εθνικού Συμβουλίου και του κειμένου Σύνοψης που κατέθεσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας και στη συνέχεια όλα τα κόμματα αποδέχθηκαν ως μίνιμουμ πλατφόρμα Συμφωνίας.

Κατά τη γνώμη μου, το κείμενο Σύνοψης, στην τεράστια προσπάθεια που κατέβαλλε ο Πρόεδρος ώστε να συγκεραστούν όλες οι απόψεις, καταλήγει, αναπόφευκτα, σε αρκετές "εποικοδομητικές" ασάφειες, αφήνει δηλαδή πολλά περιθώρια επί μέρους ερμηνειών για αργότερα. Κάτι που μπορεί να διαρρήξει το εσωτερικό μέτωπο σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές σε πολύ λίγο καιρό από τώρα. Ελπίζουμε, πως αυτό δεν θα συμβεί. Θα είναι τραγικό αν η Κύπρος, στις κρίσιμες ώρες, εμφανισθεί διχασμένη, κάτι που θα αποδυναμώσει τον Πρόεδρο και την διαπραγματευτική του ισχύ. Αν και πιστεύω ακράδαντα πως το Εθνικό Συμβούλιο θα όφειλε να συνεδριάζει με αυτήν την ένταση πολύ πιο συχνά από την αρχή των συνομιλιών, γιατί έτσι ίσως θα είχαν αποφευχθεί πολλές τριβές, τώρα πια, μετά την Αποδοχή της Σύνοψης από όλο το πολιτικό φάσμα, η ευθύνη περνάει απόλυτα στα χέρια α) των δυνάμεων που στηρίζουν και μετέχουν και β) της αντιπολίτευσης.. Εφόσον συμφώνησαν και αποδέχτηκαν, θα πρέπει να πάνε μαζί μέχρι το τέλος και σε καμία περίπτωση πάντως, δεν θα πρέπει να "βγάλουν την ουρά τους" απ' έξω την τελευταία στιγμή. Μια τέτοια πράξη, δεν θα βλάψει τον Πρόεδρο, αλλά κυρίως θα τραυματίσει ανεπανόρθωτα την ίδια τη χώρα και την αξιοπιστία της.

Κάτι άλλο: Ο χθεσινός πρωτοφανής για τα Κυπριακά χρονικά Ανεμοστρόβιλος με τις τεράστιες ζημιές και τους 18 τραυματίες, δείχνει αυτό που φωνάζουμε κάποιοι εδώ και πολύ καιρό. Η Κλιματική Αλλαγή, είναι εδώ. Κατά συνέπεια, θα πρέπει σύντομα τα πολιτικά κόμματα να εγκαταλείψουν εδώ και τώρα την μπουρδολογία και τις ξέχειλες από ανοησίες ρητορείες και να κάτσουν κάτω ώστε να σχεδιαστεί μία Εθνική Πολιτική που αφορά το Περιβάλλον, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, την διδασκαλία στα Σχολεία για το τι είναι η Κλιματική Αλλαγή κλπ. Γιατί, κατά την ταπεινή μου άποψη-την έχω ξαναπεί- το ζήτημα αυτό είναι ακόμα πιο σοβαρό και από το Κυπριακό, εφ όσον αφορά στο αν μετά από 60-70 χρόνια θα υπάρχουμε, αν ο τόπος θα είναι στοιχειωδώς βιώσιμο.

ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο

Το 2004 η Κύπρος, με συντριπτική πλειοψηφία απέρριπτε το Σχέδιο ΑΝΑΝ. Πολλοί, επιπόλαια και επιδερμικά κρίνοντες, είπαν πως το ΌΧΙ καθοδηγήθηκε από το διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου και την συναισθηματική φόρτιση που εκδηλώθηκε στη φωνή και το βλέμμα του, όταν είπε την αλησμόνητη φράση «Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, σε καλώ να πεις ένα δυνατό Όχι».

Αυτοί, δεν γνωρίζουν ή παριστάνουν πως δεν γνωρίζουν, ότι ήδη, αρκετά πριν από το διάγγελμα, είχε διαμορφωθεί ένα τσουνάμι υπέρ του Όχι στην Κυπριακή Κοινωνία που σε ποσοστά ξεπερνούσε το 60% με διαρκώς ανερχόμενη τάση.

Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι οι Πολίτες επέβαλλαν τη θέση τους και ο τέως Πρόεδρος στάθηκε σαν αυθεντικός εκφραστής της θέλησης τους.

Δεν είναι τυχαίο διόλου άλλωστε, πως και το ΑΚΕΛ διαμόρφωσε την τελική του θέση, αφού πρώτα αφουγκράστηκε τη λαϊκή του βάση.

Το τι συνέβη στον Δημοκρατικό Συναγερμό, είναι μια πολύ γνωστή ιστορία.

Τότε, η ελληνική κυβέρνηση είχε τηρήσει μια στάση μάλλον θετικής ουδετερότητας ως προς τις επιλογές της Κυπριακής Ηγεσίας, ενώ στην Αξιωματική Αντιπολίτευση κυριαρχούσαν εσωτερικές αντιφάσεις με τον Γιώργο Παπανδρέου να δηλώνει υπέρμαχος του Ναι προκαλώντας αρκετές υπόγειες αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματός του.

Η Αριστερά στην Ελλάδα, από την πλευρά της, διχασμένη για άλλη μια φορά.

Με το ΚΚΕ να τάσσεται υπέρ του Όχι με τη μοναδική και απλοϊκή ανάλυση πως το Σχέδιο ΑΝΑΝ είναι αμερικανονατοϊκό άρα λέμε Όχι, ενώ ο Σύριζα, διστακτικά είναι αλήθεια, τάχθηκε υπέρ, μετά από σχετικό ψήφισμα που έδωσε στη δημοσιότητα ο Συνασπισμός.

Και στην περίπτωση αυτή, η θέση δημιούργησε αντιθέσεις στο εσωτερικό του κόμματος.

Η προκήρυξη των εκλογών στην Ελλάδα, έχει ανεβάσει εύλογα το θερμόμετρο και στην Κύπρο. Η αγωνία για το ποιος θα βρεθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών την επομένη των εκλογών είναι έκδηλη σε πολλές συζητήσεις.

Από τη νεώτερη φουρνιά πολιτικών, στην Κύπρο έχουν δώσει θετικά δείγματα γραφής τόσο ο κος Λοβέρδος του ΠΑΣΟΚ όσο και ο κος Λαφαζάνης από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πολύ πρόσφατα μάλιστα, αμφότεροι παραβρέθηκαν και μίλησαν στην παρουσίαση του βιβλίου «Η Κύπρος σε παγίδα» του γνωστού (αριστερού) δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. Χαρακτηριστικό είναι, πως το βιβλίο του στην Αθήνα το παρουσίασε ο Αλέκος Αλαβάνος.

Οι ομιλίες και των δύο, ικανοποίησαν πλήρως το συγκεκριμένο ακροατήριο, που θα πρέπει να σημειώσω, πως ήταν «δύσκολο» με την έννοια πως επρόκειτο για ένα ακροατήριο θερμών φίλων του αείμνηστου Προέδρου της Κύπρου, του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Καταχειροκροτήθηκαν και οι δύο.

Η Ελλάδα, λόγω της δίνης στην οποία βρίσκεται εδώ και μήνες, λάμπει δια της απουσίας της από τη σκηνή και το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων, την ίδια στιγμή, που η Τουρκία είναι πιο παρούσα από ποτέ στο πλευρό της Τουρκοκυπριακής Ηγεσίας.

Στην Κύπρο, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου είναι σε γενικές γραμμές συμπαθής, υπάρχουν τεράστιες επιφυλάξεις για τη στάση του έναντι της Κύπρου, όπως και για τη στάση κάποιων επιφανών στελεχών του ΠΑΣΟΚ όπως η κα Διαμαντοπούλου.

Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι Κύπριοι, και εύλογα, είναι να δεχτούν πιέσεις και από την Ελλάδα για την αποδοχή μίας Λύσης που δεν θα ικανοποιεί τις μίνιμουμ εγγυήσεις για την ασφάλεια και τη λειτουργικότητα της.

Η αίσθηση που υπάρχει, είναι ότι η μοναδική πλευρά που υποδέχεται πιέσεις μέχρι τώρα, είναι η Κύπρος.

Τη στιγμή, που η Τουρκία είναι πιο αναβαθμισμένη από ποτέ για την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστον και κυριολεκτικά «αλωνίζει» ανενόχλητη.

Οι επισκέψεις του Τούρκου ΥπΕξ στα κατεχόμενα και η ομοβροντία των πολλαπλών συνεντεύξεων που έδωσε στα Τουρκικά Μέσα όπου εμφανίσθηκε με περισσό θράσος να…νουθετεί τους Ελληνοκυπρίους για τη συμπεριφορά τους το 2004, ενόχλησαν ιδιαίτερα τον κόσμο στο νησί.

Αυτά, σε συνδυασμό με την αδιανόητη επίδειξη κυριαρχικής δύναμης των Κατοχικών δυνάμεων στους προσκυνητές που πήγαιναν στον Άγιο Μάμα πριν από λίγες μέρες, η δυστοκία στις διαπραγματεύσεις, οι κατά τα φαινόμενα αγεφύρωτες αντιθέσεις στο εδαφικό, στο περιουσιακό και τις αποζημιώσεις, δημιουργούν ένα μάλλον γκρίζο σκηνικό, το οποίο ο Πρόεδρος Χριστόφιας προσπαθεί επίμονα να σπάσει.

Θα τα καταφέρει; Κανείς δεν ξέρει.
Στο νησί, οι απλοί πολίτες συζητούν και συζητούν πολύ αλλά μέσα σε μικρές παρέες. Δεν υπάρχει γενικότερη εκδήλωση προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό στοιχείο, είναι πως όταν εξελέγει ο κος Χριστόφιας, πολλοί περίμεναν να δημιουργηθεί στην κοινωνία ένα «μομέντουμ» ανάλογο με αυτό της εποχής που άνοιξαν τα οδοφράγματα.

Δεν έγινε τίποτα απολύτως και περιέργως, οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τον κο Χριστόφια δεν επεδίωξαν καν να το δημιουργήσουν. Τα μόνα που μπορεί να σκεφτεί κανείς, είναι πως είτε δεν θέλουν, οπότε αναρωτιόμαστε «γιατί» είτε πως δεν υπάρχει καμία απολύτως πρωτογενής μαγιά στην κοινωνία για κάτι τέτοιο, άρα η οποιαδήποτε απόπειρα παραγωγής «μομέντουμ» θα κατέληγε μπούμερανγκ.

Το δια ταύτα, είναι πως η Κυπριακή κοινωνία, χωρίς ενθουσιασμό, διστακτικά και κρατώντας πάρα πολύ μικρό καλάθι, παρακολουθεί τις προσπάθειες του Προέδρου Χριστόφια, νιώθοντας σε μεγάλο βαθμό πως «δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Ο οποίος πάντως, σε αντίθεση με αρκετούς οπαδούς του, εμφανίζεται εξαιρετικά συγκρατημένος και μετρημένος.

Νιώθει επίσης, ο μέσος Κύπριος πως ξαφνικά, σε αυτή την περίοδο η Ελλάδα απέχει έτη φωτός και είναι βυθισμένη σχεδόν αυτιστικά στα δικά της τεράστια προβλήματα.

Κατανοεί ο μέσος Κύπριος την αγωνία της Ελλάδας για εξομάλυνση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, που θα επιτρέψουν, επιτέλους, μία δραστική μείωση στα εξοπλιστικά προγράμματα που στερούν την κοινωνική πολιτική από σημαντικά κονδύλια.

Παράλληλα όμως, φοβάται, και φοβάται πολύ, μήπως χάριν αυτής της «εξομάλυνσης», θυσιαστεί για άλλη μία φορά ως Ιφιγένεια, όπως το 1974 που λειτούργησε καταλυτικά για την πτώση των συνταγματαρχών.

Η Τουρκία, παραδοσιακά συνεπής στις στρατηγικές της, προσδοκά σε ένα συνιστών κρατίδιο της Βόρειας Κύπρου που θα ελέγχει πλήρως και σε μία Ομοσπονδία με το αντίστοιχο Ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο στο οποίο θα έχει το νομιμοποιημένο δικαίωμα της συνδιαχείρισης. Με ένα σμπάρο, όλα τα τρυγόνια.

Με τον Αγωγό Ναμπούκο να περνάει από τα κατεχόμενα, σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία, όλα αυτά παράγουν ένα σκηνικό πάρα πολύ δύσκολο.

Όταν δε ο μέσος Κύπριος σκέφτεται πως το Κράτος του που το έχτισε με τόσο κόπο μετά από έναν πόλεμο θα γίνει ένα «συνιστών κρατίδιο» στο οποίο θα συγκυβερνά με τους εκφραστές της Κατοχικής Δύναμης, μάλλον διστάζει να σκεφθεί οτιδήποτε το αισιόδοξο.

Για αυτό, περιμένει εναγωνίως να δει που θα πάει το «πράγμα».

Κομβικό σημείο, οι εγγυήσεις. Αν ο Πρόεδρος Χριστόφιας καταφέρει να απαλλάξει την Κύπρο από την παρουσία εγγυητριών δυνάμεων, τότε, ίσως αρχίσει ο τόπος να αναπνέει και πάλι. Ασφαλώς, το θέμα των εγγυήσεων, δεν είναι το μόνο.

Απλά, είναι σημαντικότατο και όσο δεν επέρχεται μία συμφωνία σε αυτό θα κρατάει την αναπνοή του.

Και βέβαια, περιμένει να δει ποιος θα αναλάβει το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και τι πολιτική θα εκφράσει. Οι Κύπριοι, επιθυμούν διακαώς Λύση. Δεν θα συναινέσουν όμως, σε Διάλυση.