Hibakusha Αγάπη μου

Ο Jiro Mitsuda , ήταν μόλις δώδεκα χρόνων. Πριν από λίγα λεπτά, είχε φύγει από το σπίτι για να πάει όπως κάθε μέρα στο σχολείο. Στις 8 και 15 ακριβώς τυλίχτηκε από μια εκτυφλωτική λάμψη και τα πόδια του με το πάνω μέρος του κορμιού του ένιωσαν ένα βαθύ κάψιμο.

Αμέσως μετά, καθώς τρομοκρατημένος επέστρεφε στο πατρικό, είχε το κουράγιο να σταματήσει και να βοηθήσει συμπολίτες του στην κατάσβεση μιας από τις αμέτρητες πυρκαγιές που είχα ξεσπάσει στην πόλη του.

Πέντε μέρες αργότερα καθώς ήταν στο κρεβάτι του, ζήτησε να ανάψουν τα φώτα γιατί όλα σκοτείνιασαν απότομα και είπε «διψάω, θέλω νερό, πάρτε μου παρακαλώ λίγο παγωτό».

Με αυτά τα λόγια, η ψυχή του πέταξε αφήνοντας πίσω το δηλητηριασμένο από τη ραδιενέργεια κορμί του.

Ήταν 11 Αυγούστου του 1945, πέντε μόλις μέρες μετά την ρίψη της πρώτης Ατομικής Βόμβας.

Οι Ιάπωνες, έχουν μία λέξη για τους επιζήσαντες του βομβαρδισμού.

Τους αποκαλούν Hibakusha.

Και ο τίτλος του άρθρου, διαλέγεται με τον τίτλο της κλασικής ταινίας του Ρενέ, «Χιροσίμα Αγάπη μου».

64 χρόνια μετά, τέτοιες μέρες η ιστορική μνήμη θέλει να φέρνει στην επιφάνεια αυτό που λέμε όλοι «φρίκη του πολέμου».

Με αφορμή τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, όλοι μιλάνε για το μέγιστο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, για τη απόλυτη φρίκη της μαζικής εξόντωσης τόσων και τόσων χιλιάδων ανθρώπων από τη μια στιγμή στην άλλη.

.

Λες και, η φρίκη στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχει κάποια διαφορά από τον οποιονδήποτε πόλεμο και τον τρόπο που χαράζει αμετάκλητα όσους τον βιώνουν.

«Απλά» ο συγκεκριμένος τρόμος ήταν πρωτόφαντος.

Ήταν άραγε λιγότερη η φρίκη όποιων βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με πυροβόλα όπλα;

Ήταν άραγε λιγότερος ο τρόμος όσων είδαν κι άκουσαν για πρώτη φορά τις κανονιές να σπέρνουν τον θάνατο με το χαρακτηριστικό σφύριγμα της πτώσης τους;

Αλήθεια!

Ποια να ήταν η αντίδραση εκείνου του πανάρχαιου προγόνου μας που είδε για πρώτη φορά τον απέναντί του να κραδαίνει ένα ρόπαλο απειλητικά και στη συνέχεια να του θρυμματίζει τα κόκαλα;

Αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε τη σκηνή, μάλλον θα «δούμε» τον έναν με μια τεράστια απορία, δέκατα του δευτερολέπτου πριν δεχθεί το χτύπημα και, τον άλλον, με μία πρωτόγνωρη ηδονή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, την ηδονή της κυριαρχίας πάνω στον Άλλο.

Αν κάποιοι θυμήθηκαν την συγκλονιστική εισαγωγή της ταινίας του Kubrick «2001 Οδύσσεια του διαστήματος» , έχουν δίκιο. Αυτή ακριβώς υπήρχε στο μυαλό μου, καθώς έγραφα πριν από λίγο, αυτή την συμβολική σκηνή της γένεσης της βίας.

Τι είναι άραγε η ανθρώπινη ιστορία όταν αυτή ελέγχεται από τα σχέδια των κάθε ισχυρών κάθε είδους;

Ένα τεράστιο, ασύλληπτο σε μέγεθος ψηφιδωτό δημιουργημένο από δισεκατομμύρια έντρομα παιδικά βλέμματα.

Από τα μάτια των αθώων ανθρώπων που δεν έχουν άλλο τίποτα να πουν πέρα από «γιατί;».

Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος!

Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτό το περιλάλητο Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, ξεκινά από ένα κομμάτι γης χιλιάδες χρόνια πριν, που κάποιος για πρώτη φορά, θέλει να κρατήσει «δικό του» για να θρέψει την οικογένεια, την αγέλη, τους δικούς.

Και ξοδεύτηκαν αμέτρητες λέξεις σε ρητορείες και τόνοι μελάνης σε θεωρίες για να αποκτήσει αυτό το «Ιδιόκτητο Δικό» όλον τον αναγκαίο φιλοσοφικό οπλισμό ώστε να γεννηθεί και να γίνει –υποτίθεται- Φύσις ο Πόλεμος, ενώ μάλλον παρά φύση ασέλγεια είναι.

Ο πλανήτης, είναι γεμάτος Hibakusha. Και ας μην είναι όλοι επιζήσαντες από τη ραδιενέργεια. Ο πλανήτης, είναι όμως γεμάτος από επιζήσαντες πολέμων. Όλος ο πλανήτης είναι ένας διαρκής εν εφεδρεία στρατός.

Μάθαμε να δοξάζουμε τους στρατηλάτες, να τους βαφτίζουμε ως Μεγάλους και να τους διδάσκουμε ως πρότυπα. Τιμούμε τον Βουλγαροκτόνο, τον Αλέξανδρο, τον Τεμουζίν (Τζένγκις Χαν) τον Ναπολέοντα, τον Κωνσταντίνο.

Ανθρώπους που ελέω Θεών , προφητειών, μυστικών οραμάτων, σημαδιών του ουρανού αφάνισαν πληθυσμούς, πότισαν τη γη με αίμα που δεν μπορεί να μετρηθεί, διέταξαν τα πιο διεστραμμένα εγκλήματα που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Όπως η τύφλωση των 15000 και πλέον ανθρώπων από τον αιμοσταγή Βουλγαροκτόνο, ένα παράδειγμα, από τα πολλά.

Κάθε χρόνο όμως, η ανθρωπότητα «πενθεί» για τους χιλιάδες που χάθηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Ίσως, γιατί η Ατομική Βόμβα δεν έχει ακόμα αντικατασταθεί από κάποιο καινούργιο «ρόπαλο» που θα αφήσει εμβρόντητο τον ανυποψίαστο άνθρωπο με την καινούργια, ακόμα πιο ισχυρή δύναμη καταστροφής.

Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, πρώην Υπουργός Άμυνας των Η.Π.Α., είχε μια κάπως αλλόκοτη συνήθεια. Στα επίσημα έγγραφα που διαβίβαζε προς τον Λευκό Οίκο πρόσθετε εικόνες «πολεμικής αποκάλυψης» που τις συνόδευε με βιβλικά αποσπάσματα.

Χαρακτηριστικό ένα ντοκουμέντο της 31ης Μαρτίου του 2003 που στην εισαγωγή του έχει ένα εδάφιο από την Προς Εφέσιους επιστολή του Α. Παύλου:«Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, ίνα δυνηθείται αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι"». Όπως είναι επίσης γνωστό, και ο τέως Πρόεδρος Μπους, «συνομιλούσε» με τον Θεό πριν πάρει τις αποφάσεις του, ενώ ασφαλώς η αρρώστια δεν αφορά μόνο στον Χριστιανισμό, αφορά φοβάμαι στην συντριπτική πλειοψηφία των Θρησκειών, που και αυτές με τη σειρά τους επικράτησαν με φωτιά και τσεκούρι κατά κανόνα ερήμην των υποτιθέμενων δημιουργών τους.

64 χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τα συνθήματα κατά όλων των πολέμων και των πολεμικών μηχανών παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ. Και παραμένουν, τάχα, αφελή, αφελέστατα όσο ποτέ. Αμέτρητοι πολεμοχαρείς εθνικιστές είναι κάθε στιγμή έτοιμοι να κατηγορήσουν όσους φωνάζουν κατά των πολέμων ως ριψάσπιδες δειλούς άνανδρους. Όσους καίνε σημαίες ως προδότες. Όσους αρνούνται τη στράτευση ως μιάσματα.

Όμως, από τον δωδεκάχρονο Jiro Mitsuda του 1945 μέχρι τον νεαρό Σομαλό μετανάστη που προσπαθεί να αναπνεύσει στοιβαγμένος κάπου στη Σάμο το Α και το Ω είναι ακριβώς το ίδιο:

Ένας διαρκής, συστηματικός και ανελέητος πόλεμος κατά του Ανθρώπου.

Το επιβεβαιώνει, το σφραγίζει τραγικά ένα βλέμμα που είναι ολόιδιο σε όλες τις εποχές σε όλα τα μήκη και πλάτη.

Το βλέμμα του «γιατί» που αντικρίζεις στα μάτια των παιδιών.

Ή και αυτό ακόμα μας μοιάζει κλισέ;

ΥΓ: Η πρώτη φωτογραφία, στην κορυφή δείχνει το πραγματικό παντελονάκι που φορούσε ο μικρός Jiro Mitsuda εκείνο το μοιραίο πρωτινό.

Στη δεύτερη, βλέπουμε το ρολόι του κου Kengo Futagawa.

Ο κος Futagava διέσχιζε μία γέφυρα στις 8 και 15, όταν έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα, 1600 μέτρα μακριά του. Καθώς το κορμί του είχε αναφλεγεί από τις ασύλληπτες θερμοκρασίες, πήδηξε στο ποτάμι. Κατάφερε να βγει και να φτάσει σπίτι του όπου και πέθανε στις 22 Αυγούστου. Το ρολόι του, σταμάτησε για πάντα στην ώρα της πυρηνικής έκρηξης.

Η τελευταία φωτογραφία, έχει παρθεί στη Χιροσίμα 4 μήνες μετά την πυρηνική επίθεση. Το Γιατί, παραμένει αιωρούμενο και αναπάντητο στα χρόνια που περνούν, σε όλες τις εκδηλώσεις ανθρώπινης βίας οι οποίες όποια μορφή ή αιτία κι αν έχουν, είναι πάντα καθοδηγούμενες από αυτούς που δεν κινδυνεύουν ποτέ από αυτήν.