ΠΑΣΟΚ : Αυτοδύναμο με Ενισχυμένη Παραλογική αλά Κοροβέση

Η χώρα οδεύει για εκλογές, είναι το πανθομολογούμενο μυστικό.

Και πως αλλιώς; Η πιο ανίκανη κυβέρνηση από την αντιπολίτευση και εντεύθεν, κατάφερε σε μία πενταετία να φθαρεί περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ μιας εικοσαετίας.

Δεν έχει μείνει περίπου τίποτα όρθιο:

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση, η Παιδεία είναι σε αφασία, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις κάτι σαν το…μετέωρο βήμα του πελαργού με την Τουρκία να είναι ο απόλυτος παίκτης στην περιοχή και να προκαλεί ανενόχλητη, το Κυπριακό μπαίνει στην πιο κρίσιμη και μάλλον οριστική φάση του από το 1974, το «Μακεδονικό» θα πρέπει πλέον να κλείσει.

Ο κατάλογος των εκκρεμοτήτων, πρωτοφανής και αποκαρδιωτικός, η εικόνα της Ελλάδας τέτοια που σε δυσκολεύει εξαιρετικά να δεις το αύριο. Ποιο αύριο;

Όταν θα φύγουν οι ζέστες και ο κόσμος ξαναμπεί στη ρουτίνα του, η χώρα θα αρχίσει και πάλι να είναι σαν τη σφραγισμένη χύτρα που σιγοβράζει , για να σκάσει ανά πάσα στιγμή με την πρώτη αφορμή. Θρυαλλίδες, έτοιμες να μεταφέρουν τη φλόγα υπάρχουν πάμπολλες.

Στο μεταξύ, πλησιάζει και ο Δεκέμβρης.

Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα όσα ακολούθησαν. Είναι βέβαιο, πως δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα θυμηθούν και είναι πιθανό πως κάποιοι θα θελήσουν είτε με σχέδιο είτε με ανοησία να δυναμιτίσουν την επέτειο προκαλώντας νέες ταραχές από αυτές που σπρώχνουν βίαια τον πολύ κόσμο στη λαϊκίστικη θαλπωρή του συντηρητισμού.

Δεν πρέπει κανείς να υποτιμά όσα έγιναν πέρσι.

Από όποια γωνιά και να τα δει κάποιος , για μια τουλάχιστον γενιά, καλώς ή κακώς συμβολίζουν τη δική της συμμετοχή σε εξέγερση. Γιατί ο Δεκέμβρης, μπορεί να μην γονιμοποιήθηκε, φρόντισαν πολλοί για αυτό, αλλά εξέγερση, ήταν.

Ξεκινώντας λοιπόν από την καθιερωμένη επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη και φτάνοντας στις 9 του Δεκέμβρη, έχουμε ένα διάστημα που θα εγκυμονεί κάθε στιγμή καταστάσεις εύφλεκτες.

Καταστάσεις που μπορούν να φιλτραριστούν μόνο από μία καινούργια Κυβέρνηση που θα είναι αποτέλεσμα εκλογών και όχι ανασχηματισμού, μια ολότελα νέα Κυβέρνηση που θα διανύει ακόμα την περίοδο χάριτος.

Το διάστημα που μεσολάβησε από τις ευρωεκλογές, πολιτικά, μας έδωσε τη «δικαίωση» του Καρατζαφερικού θιάσου. Η Κυβέρνηση, εξαπέλυσε τις «σκούπες» και το στοίβαγμα των Μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ανθρώπινες χωματερές, μακριά από τα βλέμματα των Πολιτών. Μπορεί πια οι Μετανάστες να μην σαπίζουν ανάμεσα στους Πατρινούς, σαπίζουν απλά κάπου που δεν τους βλέπει κανείς.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, με δειλά λόγια, προσπάθησε να αντιδράσει μιλώντας για πολιτικές χωρίς αποτέλεσμα αλλά ποτέ δεν κατήγγειλε ευθέως τα αίσχη και τη βία κατά ανυπεράσπιστων παιδιών και γυναικών και την προσβλητική συμπεριφορά εν γένει κατά των αλλοδαπών.

Και αυτό, για να μην έρθει και αυτή, σε κατάφωρη αντίθεση με το υποτιθέμενο «δημόσιο αίσθημα».

Η Αριστερά σε μία αδιανόητη αυτοκαταστροφική τροχιά μετά τα μοιραία αποτελέσματα του Ιουνίου έδωσε τώρα στον εαυτό της τη χαριστική βολή με τις δηλώσεις Κοροβέση.

Ο θησαυρός των περσινών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ που άγγιζαν τα ιλιγγιώδη 17% και 18% μοιάζει με όνειρο μιας νύχτας που κράτησε για πολύ λίγο.

Αν όμως η Αριστερά δεν μπορεί τελικά να διαχειριστεί το όνειρο τότε, δεν μπορεί κανείς.

Και το μόνο που μένει στη συνείδηση του κόσμου, είναι η «ρεαλιστική διαχείριση» με άξονα το εφικτό (που το ορίζει ο καθένας διαφορετικά) από ένα δοκιμασμένο στην εξουσία κόμμα.

Θα μιλούσαμε σε άλλη βάση βέβαια, αν ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο είχε κάτι κρατήσει από την προηγούμενη δυναμική του. Αν είχε πάρει ένα έστω οριακά διψήφιο ποσοστό.

Τότε, η Αριστερά θα μπορούσε στα σοβαρά να επηρεάσει και να επιδράσει στην Πολιτική ζωή, θα μπορούσε να αφήσει ενδεχομένως αποτύπωμα στο νομοθετικό και θεσμικό έργο «εκβιάζοντας» με το ποσοστό της.

Ο Αλέξης Τσίπρας με την ανωριμότητά του και οι απογοητευτικές παλινωδίες του Αλέκου Αλαβάνου, υπέσκαψαν όχι μόνο την παρουσία της Αριστεράς αλλά και το ίδιο της το πρόσωπο.

Γιατί, το ζητούμενο από την κοινωνία των Πολιτών δεν είναι μια Αριστερά που διαμαρτύρεται, φωνάζει και καταγγέλλει .

Ένας τόπος, δεν υπάρχει μόνο με καταγγελίες. Η Παιδεία, η Υγεία, όλοι οι άξονες, λειτουργούν αποκλειστικά με συγκεκριμένες προτάσεις που να συνδυάζουν ρεαλισμό και όραμα.

Μια Αριστερά που να μπορεί να αναβαθμίσει ποιοτικά την Ηγεσία του τόπου και να αφήσει το δικό της ίχνος στις αποφάσεις.

Η Αριστερά, είχε ένα τεράστια ευκαιρία σε αυτήν την διαρκώς ταλανιζόμενη κοινωνία, την οποία απεμπόλησε.

Τα απίστευτα ποσοστά που κατέκτησε κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά γερές ψαριές από τη δεξαμενή ενός ΠΑΣΟΚ που δεν είχε ρυθμό και βηματισμό.

Και ήταν τότε, ο φόβος πολλών απλών αριστερών που είναι κοντά ή και μέσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στον Συνασπισμό, πως κάποια στιγμή όλο αυτό θα σκάσει σαν το μπαλόνι. Και δυστυχώς, έσκασε και μάλιστα με κρότο.

Οι ελάχιστοι που απέμειναν από τις διαρροές του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επιστρέφουν τώρα στη σιγουριά. Για ποιους άλλωστε να πάρουν το ρίσκο;

Το ΠΑΣΟΚ με προικιά εξ Αριστερών αλλά από την Κεντροδεξιά δεξαμενή, μπορεί, αν δεν μεσολαβήσει κάποια τρελή γκάφα να βλέπει καθαρά την αυτοδυναμία.

Αυτοδυναμία όχι ισχυρή αλλά επαρκή.

Φρόντισε ανάμεσα σε άλλα, και ο κος Κοροβέσης για αυτό.

Με την φροντισμένη εικόνα του μάρτυρα της δικτατορίας (τα όσα φρικτά υπέστη, ασφαλώς ουδείς αμφισβητεί) έκανε την πιο άστοχη και αστήρικτη δήλωση στην πιο ακατάλληλη στιγμή.

Αν υποθέσουμε βέβαια, πως νομιμοποιείται ένας υπεύθυνος βουλευτής να μιλάει δημοσίως βάσει των «όπως διάβασα, που έγραψε ο τάδε, και υπάρχει η φήμη δείνα» κλπ. Γιατί, δεν νομιμοποιείται. Γιατί κύριε Κοροβέση, η πολιτική, στο επίπεδο που βρεθήκατε, δεν γίνεται με όρους καφενείου ή σύναξης στο μπαράκι κάποιου κολλητού.

Γιατί κύριε Κοροβέση, όχι μόνο στηριχτήκατε σε αέρα κοπανιστό, αλλά ονομάσατε ανερυθρίαστα, ανθρώπους που, αν μη τι άλλο, ουδέποτε χρηματίστηκαν και ουδέποτε απεκόμισαν προσωπικά οφέλη στην πολιτική τους διαδρομή.

Βάλατε πάντως, αμετάκλητα τον οβολό σας για την επικείμενη νίκη του ΠΑΣΟΚ.

Μια νίκη αυτοδύναμη, χωρίς εξ αριστερών οχλήσεις. Είπατε στον κόσμο «όλοι τα ίδια είναι» λέει ο κόσμος «πάμε εκεί που ξέρουμε».

Και, βοηθήσατε τα μέγιστα, να ξαναμπεί η Αριστερά στο περιθώριο.

Μοναδική ελπίδα πια για την Αριστερά, η εδώ και πολύ καιρό ζητούμενη σοβαρότητα.

ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ…Πόσους ακόμα θα στείλετε στο σπίτι;

Θυμάμαι τον τίτλο μιας Φελινικής ταινίας: Και το πλοίο φεύγει…

Με την Αριστερά, στο κατά Καζάν, Λιμάνι της Αγωνίας.

ΥΓ. Η φωτογραφική "σύνθεση" Γιώργου Παπανδρέου και Περικλή Κοροβέση είναι μια ανάλαφρης διάθεσης εικαστική προσέγγιση του εκλεκτού φίλου και συνεργάτη Art Director Χρίστου Χριστοδούλου.

Από αύριο το πρωί θα απουσιάσω για μια εβδομάδα στον Πωμό. Κατά συνέπεια θα απαντήσω αν χρειαστεί σε σχόλια, τη Δευτέρα το πρωί. Καλό Σαββατοκύριακο και καλή εβδομάδα σε όλες και όλους. (εκτός των άλλων ο υπολογιστής του σπιτιού, είναι στην...εντατική)