Πατριωτισμός;

Στις 9 / 9 / 2009 θα κυκλοφορήσει σε παγκόσμια κλίμακα, ένα καινούργιο ηλεκτρονικό παιχνίδι, μουσικού χαρακτήρα.
Μέσα από αυτό το παιχνίδι, ο παίκτης μπορεί να συμμετέχει στο συγκρότημα που παίζει στην οθόνη, παίρνοντας τη θέση του μουσικού που επιλέγει.
Μπορεί να είναι πρώτη κιθάρα, κιθαρίστας συνοδείας, ντράμερ, ή να παίξει το μπάσο.
Μα τι σχέση έχει αυτό με το θέμα θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα.
Λοιπόν. Το συγκρότημα είναι οι Beatles και ένα από τα κεντρικά χαρακτηριστικά του παιγνιδιού, είναι η ξέχειλη βρετανικότητα.

Τι θα πει πάλι αυτό όμως; Μα η καθόλου κραυγαλέα –και έχει τη σημασία του το μη κραυγαλέο- ανάδειξη της ταυτότητας των τεσσάρων μουσικών και της κουλτούρας τους.

Από τον περίπατο στο χαρακτηριστικό αγγλικό πάρκο μέχρι τις νοσταλγικές εικόνες του Liverpool, από τα στενά λιθόστρωτα δρομάκια γύρω από το λιμάνι μέχρι τις εικόνες από τον αέρα με τα χιλιάδες χαρακτηριστικά βικτωριανά σπιτάκια με τις καμινάδες όλα , μα όλα τα στοιχεία δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο από Βρετανία.

Και σε όλη αυτή την αισθητική δεν υπάρχει διόλου «λίγο κρασί λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου» αλλά, η αβίαστη καθημερινότητα που βιώνει ο κάθε βρετανός.

Αυτή την αβίαστη καθημερινότητα, με το δίπατο λεωφορείο, το χαρακτηριστικό ταξί, τα σύννεφα και τη βροχή, τα ποδήλατα, -δεν μπορώ τώρα να απαριθμήσω όλα τα στοιχεία, είναι πάρα πολλά, οι εγγλέζοι, ευφυέστατα την εξάγουν, την κάνουν μόδα και πόλο έλξης για όλον τον κόσμο.

Πως;
Μα χωρίς καμία άμεση προπαγάνδα αλλά απλά τιμώντας ως χώρα το προϊόν που παράγουν οι άνθρωποί της και τους ίδιους τους δημιουργούς.

Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ από τα μέσα της δεκαετίας του 60 κιόλας τιμούσε τους Beatles οι ελληνικές εφημερίδες έγραφαν έκπληκτες πως η βασίλισσα θα παρασημοφορήσει τους «γιεγιέδες», «τους 4 μαλλιάδες που τσιρίζουν» , τους «τεντιμπόηδες» και άλλα ανάλογα, που για άλλη μια φορά θα ανέδειχναν την αβυσσάλεα ημιμάθεια που μας διακατέχει και, κυρίως την εθνική μας παθογένεια που πυκνώνεται στη φράση «φόβος και τρόμος προς το καινούργιο»

Γιατί, αν δεν το έχετε ήδη μυριστεί, όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω, συνθέτουν έναν αυθεντικό πατριωτισμό που πηγάζει μέσα από την αυτοπεποίθηση του «ΕΙΜΑΙ, ΑΡΑ ΠΡΆΤΤΩ ΩΣ ΕΙΜΑΙ» και όχι από τον νάρκισσο ψευδοπατριωτισμό
«ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΙ... ΕΤΣΙ»

Ξεκίνησα λοιπόν με τους Beatles και το Βρετανικό κράτος που τους αξιοποίησε για να πουλήσει διεθνώς τη μάρκα, το brand Βρετανία.
Αξίζει ίσως να αναφέρω εδώ πως εκτός των άλλων εδώ και κάποια χρόνια, η μουσική τους τα τραγούδια τους και οι στίχοι τους αποτελούν οργανικά μέρη της Βρετανικής Παιδείας στα σχολεία.
Όπως και οι Pink Floyd και οι Rolling Stones και άλλοι.

Σκεφθείτε, φανταστείτε, τι πολίτες παράγει μία χώρα όταν αφήνει τα παιδιά της να βαδίσουν στο μέλλον κρατώντας με το ένα χέρι για παράδειγμα τον Shakespeare και με το άλλο τον John Lennon.

Όχι με πομπώδεις αναλύσεις στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, αλλά από τις τάξεις του δημοτικού.
Δεν θα τους πουν ποτέ πως αυτοί ήταν «ογκόλιθοι του πολιτισμού» «μυθικοί» κλπ.
Δεν θα προσθέσουν ποτέ κανένα επίθετο.
Απλά θα τους αφήσουν να υπάρξουν αβίαστα, με χιούμορ και με κύριο όπλο την αυταπόδεικτη από το έργο τους αξία.
Και έτσι, παράγουν πραγματικό πατριωτισμό.
Δηλαδή, παράγουν πολίτες με αυτοπεποίθηση που νιώθουν καλά με την ταυτότητά τους όπως κάποιος φοράει με φυσικότητα ένα ρούχο που του ταιριάζει.
Αλήθεια…νομίζετε πως ο Ευριπίδης θα είχε πρόβλημα να πάει περίπατο με τον Σαββόπουλο κρατώντας ένα ελληνάκι από το χέρι;

Εμείς: Οι ήρωες, οι ημίθεοι, οι εκλεκτοί των θεών, οι πρώτοι.
Οι άλλοι: Οι Βάρβαροι, που τρώγανε βελανίδια όταν χτίζαμε Παρθενώνες.
Αυτός είναι ο «πατριωτισμός» μας.
Ετεροπροσδιορισμένος από το δήθεν χάλι των άλλων.
Αποτέλεσμα: μια κοινωνία υστερικών και ανασφαλών «πατριωτών» έτοιμοι να «σκοτωθούν» στην ταβέρνα με τον διπλανό τους.

Έχουμε καταλάβει αλήθεια τι συμβαίνει γύρω μας;
Παρακολουθώ όσο προλαβαίνω τα διάφορα που γράφονται και λέγονται.

Και, βλέπω με τρόμο, να μπαίνει στο στόχαστρο του «πατριωτισμού» και η κλιματική αλλαγή.

Η οποία κατά κάποιες γραφίδες, είναι προϊόν συνωμοσίας για να υποταχθούν τα κράτη στην παγκόσμια διακυβέρνηση που έρχεται.
Εξαιρετική η σύμπτωση απόψεων των πιο ετερόκλητων κύκλων.
Ένα ιδεολογικό συνονθύλευμα που ξεκινάει από την σταλινική αριστερά και περνάει στους φονταμενταλιστές των θρησκειών και τον επιθετικό "πατριωτισμό" των φοβικών και κατά τεκμήριο ανιστόρητων εθνικιστών.
Με, το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο στο δια ταύτα.
Διόλου τυχαία, είναι οι εγκλωβισμένοι στο χθες χώροι.

Μόλις πριν από λίγες μέρες, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ έκανε νέα έκκληση, λέγοντας πως η συνθήκη που θα αντικαταστήσει αυτή του Κιότο θα πρέπει να είναι αφ ενός πολύ πιο δραστική αφ ετέρου πολύ πιο αυστηρά επιβεβλημένη στα διάφορα κράτη και, θα πρέπει να ανοίξει τον δρόμο για μία «άλλου τύπου διεθνή συνεννόηση» όπως την αποκάλεσε που θα οδηγήσει στον Παγκόσμιο Συντονισμό για τη σωτηρία του πλανήτη.
Όλα αυτά, τα υπογράμμισε λέγοντας πως οι τελευταίες εκθέσεις της Παγκόσμιας Διακυβερνητικής των Επιστημόνων αναθεωρούν όλα τα προηγούμενα ευρήματα προς το χείριστο.

Αυτά, τη στιγμή που στην Ελλάδα οι ανιστόρητοι εθνικιστές επιχειρούν στο όνομα της πατρίδας συλλαλητήρια κατά των Μεταναστών ενώ σε παγκόσμια κλίμακα, τα Ηνωμένα Έθνη περιμένουν πάνω από 50.000.000 ανθρώπους να μετακινηθούν από τους τόπους τους λόγω της Κλιματικής Αλλαγής.

Οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν τα συλλαλητήρια επικαλούνται ως κινητήρια δύναμη τον πατριωτισμό. Μόνο που, πρόκειται για έναν ψευτοπατριωτισμό αφόρητα παρωχημένο και επικίνδυνο.
Γιατί, είναι βαθύτατα απολιτικός εφ όσον στρέφεται κατά των θυμάτων μιας πολιτικής και όχι κατά της ίδιας της πολιτικής.

Δεύτερο γιατί το πρόβλημα θα μεγαλώσει και αυτό είναι νομοτελειακό.

Θα πω ένα σύνθημα:
Όσο ο κόσμος μικραίνει, ο πατριωτισμός μας, πρέπει να μεγαλώνει!
Δηλαδή:
Από τότε που Πατρίδα μου ήταν η σπηλιά μου, μέχρι σήμερα που Πατρίδα μου είναι ολάκερος ο πλανήτης, Πατριώτης ήμουν και είμαι.

Πατριωτισμός στις μέρες μας πρώτα από όλα είναι η αναγνώριση του κόσμου που αλλάζει.

Προϋπόθεση: Χώρες με ιστορία και γλώσσα χιλιάδων χρόνων όπως αυτό εδώ το μικρό κομμάτι γης στο οποίο βρεθήκαμε, επείγει να αποκτήσουν βαθειά αυτοπεποίθηση μέσα από Παιδεία, την αγάπη για τη γλώσσα και την ψυχική εναρμόνιση με την Ιστορία τους.
Και δεν εννοώ βέβαια την ανεκδιήγητη ιδέα περί «Κυπριακού έθνους» που άκουσα πρόσφατα.

Βαδίζουμε, προς έναν ενοποιημένο κόσμο.

Ας πάμε τουλάχιστον ενδεδυμένοι με την δική μας Αλήθεια.

ΥΓ: η φωτογραφία στην κορφή θα μπορούσε σαρκαστικά και πικρά να έχει τον τίτλο "Προς το Αύριο;". Απαγορεύεται η αντιγραφή της, χωρίς την άδειά μου. Ευχαριστώ.
Για την ιστορία, είναι τραβηγμένη στη χωματερή του Κοτσιάτη.