ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ. Απώλεια ταυτότητας και συρρίκνωση.

Η Αλλαγή συντελείται έτσι και αλλιώς, είτε θέλουμε είτε δεν τη θέλουμε, κάθε στιγμή.
Από την άρνηση –ακόμα και για συζήτηση- του Περιβαλλοντικού ζητήματος μέχρι την Πράσινη ρητορεία των κομμάτων εξουσίας η διαφορά είναι τεράστια.

Και δεν πρόκειται να μείνει στα λόγια, γιατί η μετεξέλιξη της Οικονομίας και της Παραγωγής σε «Πράσινες» είναι πια επιβεβλημένη από το ίδιο το Σύστημα ή έστω από εκείνο το μέρος του που κατανοεί πως μόνο με την εξέλιξη θα επιβιώσει.

Αυτή τη στιγμή, το κομμάτι του Συστήματος που βλέπει την συνέχειά του μέσα από την εξέλιξη, είναι το κυρίαρχο.

Αυτό άλλωστε συμβολίζει και η πρόταξη του κου Ομπάμα ως ηγέτη των Η.Π.Α.

Αν κανείς δει προσεκτικά τη σημειολογία του, μπορεί να το αντιληφθεί πλήρως.

Και ενώ η Αμερική ετοιμάζει άλματα αναβαθμίζοντας ποιοτικά την κυριαρχία της, επιβάλλοντας και μέσα από την επιλογή του κου Ομπάμα –συμβολικά- το απόλυτα Διαπολιτισμικό μέλλον του κόσμου, στην Ευρώπη μοιάζουμε να βυθιζόμαστε στα φρικαλέα ακροδεξιά φοβικά βαρίδια της ξενοφοβίας, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας.

Η άνοδος των φασιστοειδών σε όλο το ευρωπαϊκό τόξο, από τη Μεγάλη Βρετανία με το B.N.P. έως την Ελλάδα με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό είναι που θα έπρεπε να στέλνει ηχηρά μηνύματα στην Αριστερά, στην Αριστερά αυτή που υπήρξε στην διαδρομή της ανέκαθεν Ευρωπαϊκή.

Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να φράξει τον δρόμο στην Ακροδεξιά είναι η άμεση επανατροχοδρόμηση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και η άμεση επαναφορά στις Ευρωπαϊκές αξίες όπως είχαν τοποθετηθεί στη δεκαετία του 80 κυρίως με σημείο αναφοράς τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, τα Ανθρώπινα Εργασιακά και Πολιτικά Δικαιώματα και την Ανεκτική Κοινωνία.

Αυτό, ήταν το Ιστορικό στίγμα της Ελληνικής Αριστεράς (πλην του ΚΚΕ) .

Στίγμα της Αριστεράς εκείνης που όταν το ΠΑΣΟΚ φώναζε το στείρο και υποκριτικό ως πρακτική «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» είχε το θάρρος να στηρίξει την Ελληνική διαδρομή στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα αντί να χαϊδεύει λαϊκίστικα τους Πολίτες με συνθήματα άδεια από πολιτικό και οραματικό περιεχόμενο.

Οι θητείες των ευρωβουλευτών αυτής της Αριστεράς, τόσο του Αλέκου Αλαβάνου όσο και του αείμνηστου Παπαγιαννάκη ήσαν για χρόνια ολόκληρα κάτι παραπάνω από πετυχημένες.

Και ήταν με απορία και στεναχώρια που είδαμε τον Αλέκο Αλαβάνο να εγκαταλείπει σταδιακά την ταυτότητα του Ευρωπαίου Αριστερού , του βαθύτατου γνώστη των λειτουργιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και των χωρών που την απαρτίζουν για να μπορέσει να «συμπλεύσει» με την ευρύτερη Ελληνική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που έχει προσδιορισθεί σε ασφυκτικό βαθμό από την χυδαιότητα και τον χαμηλό ποιοτικό πήχη που έχουν επιβάλλει ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Στην ίδια παράδοση επιτυχίας προστέθηκε αργότερα και ο Παπαδημούλης για να «επιβραβευτεί» τώρα με τον εξοβελισμό του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.


Όσο μπορώ πιο επιγραμματικά θα πάω λίγο πιο πέρα με κάποιες ερωτήσεις και κάποιες νύξεις.

Από την πρακτική για το άρθρο 16 –σημείο στο οποίο ο Συνασπισμός κατάφερε έγκαιρα να ταυτιστεί με το ευρύτερο φοιτητικό κίνημα και στη συνέχεια να το καρπωθεί ωσάν να το δημιούργησε- μέχρι το τελείως υπερφίαλο και ανόητο «ψήφο στα 16» οι αποστάσεις είναι μεγάλες.

Εύλογα ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την απόλυτη αντιπολιτευτική απουσία του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο και πρόβαλλε εαυτόν ως τη μόνη και μία ουσιαστικά αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ χαμένο στην εσωστρέφειά του, το ΚΚΕ προσκολλημένο στα προβλεπτά στερεότυπα του, στην άκρη ο ακροδεξιός ΛΑ.Ο.Σ , ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.

Κάπως έτσι, άρχισε το φούσκωμα των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπως έτσι, και κάτω από συγκεκριμένη συγκυρία, μια μερίδα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να τιμωρήσουν την ανυπαρξία του κόμματός τους αφ ενός, αλλά και αφ ετέρου για να στείλουν μήνυμα συνεργασίας σε προγραμματικό επίπεδο.

Κάτι, που στις Ποιοτικές μετρήσεις της εποχής, είχε γίνει ξεκάθαρο.

Και σε εκείνη την περίοδο είχε διαφανεί και κάτι άλλο, εξαιρετικά πολύτιμο.

Για πρώτη φορά, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να διαπερνάει ακόμα και να εμπνέει μερίδα των νεολαίων του ΚΚΕ και κάποιων στελεχών.

Εκεί όμως δυστυχώς φάνηκε η ένδεια.

Εκεί, φάνηκε πόσο ανερμάτιστη είναι κάποια πλευρά της ηγετικής ομάδας.

Δηλώσεις του τύπου «συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ισοδυναμεί με κάθοδο στον Άδη» «εμείς και το ΠΑΣΟΚ ανήκουμε σε άλλους κόσμους» πλήγωσαν και απογοήτευσαν όχι την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά, όλους αυτούς που στις προηγούμενες μετρήσεις είχαν δηλώσει ΣΥΡΙΖΑ για να πιέσουν προς μια συνεργασία.

Δηλαδή, απλούς ψηφοφόρους, αριστερούς με μία ευρεία έννοια, δυνητικούς συντρόφους που είναι εγκλωβισμένοι σε ένα κόμμα εξουσίας, γιατί, αυτό είναι που μεθαύριο θα διαμορφώσει λίγο πολύ τη ζωή τους. Αφόρητη αλαζονεία, απρόσμενη και απαράδεκτη.

Είναι ποτέ δυνατόν να λες πως η ακυβερνησία είναι…ευλογία;

Που το λες αυτό; Στον μέσο πολίτη που τρέχει κάθιδρος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του; Που τρέμει μη χάσει τη δουλειά του; Που αγωνιά όχι για το όραμα ενός καλύτερου αύριο αλλά για το αν θα υπάρξει αύριο για τον ίδιο και τα παιδιά του;

Ακόμα και αν είναι «ευλογία η ακυβερνησία» αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί έτσι. Γυρίζει μπούμερανγκ όπως και γύρισε.

Και όταν τα ποσοστά άρχισαν να κατρακυλάνε, και τα 16%- 17% γινόντουσαν 14%....13%....12%....(χωρίς καν ποικίλματα ανάκαμψης) κανένας πλην ελαχίστων δεν προβληματίστηκε…

Και ήρθε ο Δεκέμβρης.

Ο Δεκέμβρης, ο ματωμένος, ο εξεγερτικός, αυτός που θα μπορούσε να ανατρέψει την χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά «τρελάθηκε».

Δεν υπάρχει ούτε ένας από εμάς, που να μην είδαμε με ανακούφιση την οργή των Πολιτών νέων και όχι μόνο, που ακολούθησε την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εμάς που δεν αναφώνησε, «επιτέλους, η κοινωνία ξυπνάει από το βαθύ κώμα».

Όταν αναλάμβαναν το έργο τους όμως οι συντεταγμένοι ασφαλίτες προβοκάτορες σε πλήρη εναρμόνιση με τους πάσης φύσεως χούλιγκανς και κάνανε λαμπόγυαλο τα πάντα ,ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να επιδεικνύει «κατανόηση» θα έπρεπε να βγει μπροστά και να καταδικάσει πρώτος τις καταστροφές.

Θα έπρεπε να βγει μπροστά και να προστατέψει τα καταστήματα των οποίων η συντριπτική πλειονότητα ήταν στην κατηγορία των μεσαίων ή και μικρών επιχειρήσεων με 5-10 υπαλλήλους.

Εκεί, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σε κατά μέτωπο σύγκρουση με την πλατειά κοινή γνώμη και την άφησε επιεικώς, πεντάρφανη.

Γιατί, είναι η ίδια κοινή γνώμη που διακατέχεται από αηδία για τον ορυμαγδό των οικονομικών σκανδάλων, γιατί είναι αυτή η κοινή γνώμη που βλέπει τη ζωή της να υποβαθμίζεται κάθε μέρα, γιατί είναι αυτή η κοινή γνώμη που σε ένα μέρος της είχε προηγουμένως δει στον ΣΥΡΙΖΑ την μόνη αντιπολιτευτική δύναμη ουσίας.

Προβοκάτσιες και χοντράδες που έμειναν χωρίς καταγγελία πειστική, σιωπηρή ταύτιση με τα «μπάχαλα» αναγόρευση του μοιραίου Αλέξη σε…Θανάση Διάκο και Παπαφλέσσα και η χυδαιότερη πολιτική συμπαιγνία των τελευταίων χρόνων (ΚΚΕ+ΝέαΔημοκρατία+ΛΑ.Ο.Σ) μαζί με τις προβοκάτσιες του «Επαναστατικού Αγώνα» έβγαλαν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός παιδιάς.

Και όμως ακόμα και τότε, κανείς σχεδόν δεν ανησυχούσε.

Και όσοι τολμούσαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις επιλογές, αμέσως βαφτίζονταν ως παλαιολιθικοί, σταλινικοί, κατεστημένοι, εραστές της εξουσίας και άλλα πολλά και θλιβερά.

Σε όλα αυτά, έρχονται να προστεθούν η διαρκής αγιοποίηση κάθε είδους κατάληψης στα Πανεπιστήμια, η απαξίωση της Ακαδημαϊκής κοινότητας, η αμετροεπής πρόσκληση στην κυρία Κούνεβα να μπει στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές που φάνηκε στο σύνολο της κοινωνίας και ειδικά της εξωκοινοβουλευτικής νεολαίας σαν πολιτικαντισμός αίσχιστου είδους.

Και, μπαίνουμε στην τελική ευθεία των Ευρωεκλογών, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εκπέμπει έναν γεροντοκοριασμένο αντιευρωπαϊσμό προδίδοντας τον βασικό του κορμό, τον Συνασπισμό και τους συντρόφους που χρόνια και χρόνια τον στηρίζουν εμμένοντας με συνέπεια στις ποιότητες και τις αξίες που μόνο αυτός ο χώρος προάγει στην Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ηττήθηκε μόνος του. Αποδείχτηκε ανίκανος να αγκαλιάσει το +10% που απεκόμισε για μια περίοδο, αγνόησε την καταγωγή αυτού του κόσμου, καβάλησε το καλάμι, συμπεριφέρθηκε εν τέλει μη πολιτικά.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν θα εγκαταλειφθεί από τους συντρόφους και τους φίλους.

Θα επιστρέψει στις αρχές που τον δόμησαν και τον έκαναν να ξεχωρίζει σε όλο το πολιτικό φάσμα ως δύναμη ριζοσπαστική, μακριά από τους λαϊκισμούς, ως δύναμη πολιτικού πολιτισμού και ρήξεων που στηρίζονται στον ορθολογισμό.

Είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να αντιληφθεί πως δεν βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα αλλά στον 21ο με όλα όσα αυτό σημαίνουν.



ΥΓ. Έγραφα χτες στο TVXS για το ήθος και το ύφος που έχουν ορισμένοι όταν επιχειρούν να καταγράψουν τις διαφωνίες τους με τον Λεωνίδα Κύρκο. Αμέλησα να συμπληρώσω, πως τα ίδια ισχύουν και για αυτούς που με την ίδια βαναυσότητα προσβάλλουν τον Φώτη Κουβέλη. Επειδή δε πολλοί επικαλούνται τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη (βολεύει ίσως η οριστική πλέον απουσία του) ας κάνουν μια βόλτα από την ιστοσελίδα του και ας μελετήσουν την αρθρογραφία του. Ίσως τότε κατανοήσουν που ήμασταν αλλά και που βρεθήκαμε…

ΥΓ2. Για την επιρροή του ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμού.
Τα ποσοστά επιρροής ήταν χαμηλά. Πάντα ήταν χαμηλά.
Βρέθηκα στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς από τα μέσα της δεκαετίας του 70 γιατί το ζήτημά μου –και όχι μόνο δικό μου- ήταν Ποιοτικό και όχι Ποσοτικό. Αφ ενός.

Αφ ετέρου, οι συγκυρίες είναι διαφορετικές.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον και εφ όσον μου επιτρέπεις να έχω γνώμη, θα μπορούσε να είχε συγκρατήσει τα ποσοστά του μεταξύ 9% και 11% στις Ευρωεκλογές αν δεν είχε υποκύψει στον λαϊκισμό και αν δεν είχε χάσει τη μπάλα από τον ενθουσιασμό του επειδή βρέθηκε στο γήπεδο. Αυτά, θα είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε πραγματική και σε βάθος Πολιτική Παιδεία.

ΥΓ3. Ο δρόμος δεν πρέπει να είναι αντιευρω ενωσιακός.

Ακριβώς αυτό, υποστηρίζει και η Άκρα Δεξιά μιλώντας για την Ευρώπη των Εθνών που προβάλλει ως αντίπαλη αντίληψη κατά της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Ο δρόμος (για μένα) πρέπει να είναι ξεκάθαρα Ευρωπαϊκός και υπέρ της Ενοποίησης με συγκεκριμένη ατζέντα.

Την είχαμε αυτή την ατζέντα , την είχαμε και ήταν εξαιρετικά συγκεκριμένη.

Και είναι μία ατζέντα που υιοθετούν πολλές δυνάμεις στην Ευρώπη, δυνάμεις που είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Και πάλι, θα προτείνω τα κείμενα του Παπαγιαννάκη αλλά και πολλά παλαιότερα άρθρα του Αλέκου Αλαβάνου και όχι μόνο.

ΥΓ4. Η άνοδος του ακροδεξιού μπακάλη θυμίζει –με αναλογίες- την άνοδο στις δημοσκοπήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Με δανεισμένους ψηφοφόρους από την δεξαμενή της Νέας Δημοκρατίας, ο ΛΑ.Ο.Σ μάλλον θα συμπεριφερθεί –δυστυχώς- πιο έξυπνα.

Επαγγελματίας πολιτικάντης δημαγωγός και λαϊκιστής στο έπακρο, θρέφει την πρακτική του από την μοναδική σχεδόν υστερική πολιτική φιλοδοξία που τον χαρακτηρίζει. Να εκδικηθεί την Νέα Δημοκρατία για την απομάκρυνσή του από τους κόλπους της. Δεν έχει απολύτως κανέναν ειλικρινή ηθικό στόχο και για αυτό δύσκολα θα υποπέσει σε λάθη.

Ήδη, εξαναγκάζει τη Νέα Δημοκρατία να δηλώνει πως «αποκλείεται να συνεργαστεί με τον ΛΑ.Ο.Σ» και ταυτόχρονα να δηλώνει πολιτικές που στοχεύουν στην ικανοποίηση των ψηφοφόρων που διέρρευσαν προαναγγέλλοντας, σκούπες, αστυνόμευση και γενικά (ακρο)δεξιά στροφή.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η Αριστερά έχει ηθικό και πολιτικό χρέος να εμμείνει στις αρχές της αλλά ταυτόχρονα να λειτουργήσει συναινετικά με όλες τις δυνάμεις που βρίσκονται απέναντι από την ακροδεξιά και εθνικιστική κατρακύλα του τόπου.

Οι πολιτικές των συγκλίσεων και των προγραμματικών συνεργασιών για να μην περάσουν οι ακροδεξιές πρακτικές, είναι πιο κρίσιμες από ποτέ. Όλα αυτά, ασφαλώς, στη βάση συμφωνιών Σημείων και στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών που αφορούν σε καίρια θέματα.