Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Το Πάρε Δώσε και το μίξερ

ΣΗΜΕΡΑ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ!ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ!ΣΑΒΒΑΤΟ, 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2009, 4μ.μ.Ανατολικό άκρο του Μόλου, ΛΕΜΕΣΟΣΟι πολίτες καταγγέλλουν την αστυνομική βία καιΑντιτάσσουν τον Πολιτισμό.Καταγγέλλουμε την απαράδεκτη αθωωτική απόφασητων δέκα και απαιτούμε αποκατάσταση της Δικαιοσύνης!
Η 6χρονη Sara Luce και η μητέρα της προσπαθούν να απολαύσουν ένα γεύμα καθως παράλληλα ηρεμούν μετά τον σεισμό στην Aquila April. (Η φωτογραφία είναι του Giampiero Sposito και μεταδόθηκε από το Reuters)


Πάρε-δώσε:

Να πω την αμαρτία μου, δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτή η φάση των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας. Μπορεί να είμαι ο πλέον αδαής αλλά στέκομαι στην έννοια της φράσης «πάρε-δώσε».
Εντάξει, εμείς λέμε στον Ταλάτ: δώσε.
Θα πει και ο Μεχμέτ, (λέμε τώρα): πάρε. Και, θα συμπληρώσει:


Τώρα, δώσε συ.
Και εδώ, αρχίζει το πρόβλημά μου….
Το ακριβώς μπορεί να κληθεί να δώσει η Ελληνοκυπριακή πλευρά;
Τη γνωστή ρήση «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» δεν την έχουν υπόψη ορισμένοι;
Αφού, ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε , δηλαδή το πήραν με το ζόρι, το 1974.
Θα συμφωνήσω απόλυτα, πως δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει λύσις χωρίς τους αναγκαίους συμβιβασμούς και των δύο πλευρών.
Μόνο που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ε/Κ πλευρά, ιστορικά, και μόνο που κάθισε στο τραπέζι για να συζητήσει την λύση στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, έκανε τον μεγαλύτερο δυνατό ιστορικό συμβιβασμό.


Οποιαδήποτε υποχώρηση από αυτή τη βάση ισοδυναμεί με ακύρωση της ίδιας της ιστορίας του τόπου.



Ένας κόσμος:


Είναι αλήθεια, πως ζούμε σε μία εποχή μίξερ.


Πολυδαίδαλη, με ανακάτεμα πληθυσμών ραγδαία αλλοίωση του ιστορικού δημογραφικού χαρακτήρα όλων σχεδόν των χωρών της Δύσης, με τις παλαιότερες γενιές να κοιτάνε εμβρόντητες τους εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια ξένους που πια κατακλύζουν τις πόλεις και να προσπαθούν, είτε να συνηθίσουν είτε από άμυνα να σιωπούν ή μερικές φορές να αναδύουν επιθετικές συμπεριφορές.


Το βούτυρο στο ψωμί δηλαδή, για τους λογής-λογής ψευδοπατριώτες που συστηματικά καλλιεργούν την εθνικιστική κλειστοφοβία.
Όμως, νομίζω πως ο δρόμος, δεν έχει γυρισμό. Ο κόσμος, μικραίνει διαρκώς, ομογενοποιείται και, οι κουλτούρες αλέθονται στον μύλο.


Εμένα, η διεργασία αυτή μου αρέσει. Με ενθουσιάζει να περπατώ στην πόλη μου και μετά από τα γνώριμα ιστορικά της σημάδια, ξαφνικά με μια στροφή να είμαι σε μια μικρή Δαμασκό, με τα μπακάλικά της η σε μια μικρή Κίνα με τα ανάλογα.




Αλλά είναι τόσο απλό άραγε; Συνεχίζω με θετικές σκέψεις.


Σε κάποιες πτυχές της διαδικασίας, προκύπτουν θαυμάσια πράγματα, κυρίως στα εκφραστικά μέσα.


Στη μουσική για παράδειγμα, όπου πολλά, κάποτε πειράματα, τώρα πια έχουν καθιερωθεί σαν είδος μουσικό.


Και μπορείς να ακούσεις μια θαυμάσια μουσική που να αγκαλιάζει πολλές και διαφορετικές εθνικές μουσικές ρίζες. Να λικνιστείς με ένα ελληνοπρεπές κλαρίνο συνοδευμένο από ένα κέλτικο τύμπανο να τυλίγεται από μια σκοτσέζικη γκάιντα και να καταλήγει σε έναν φρενήρη αφρικάνικο ρυθμό.
Ναι, η μουσική δείχνει το δρόμο:
Ο Κόσμος είναι ένας , τα πάθη των ανθρώπων είναι παντού τα ίδια, η μουσική, Τέχνη συνώνυμη της Αρμονίας μας δείχνει κατάμουτρα πως αντί να τσακωνόμαστε μπορούμε να χορεύουμε στην μεγάλη πίστα του πλανήτη.
Ένας κόσμος, αλλά: Υπάρχει μία προϋπόθεση.


Τις χώρες που έχουν μια μακρά παράδοση διαπολιτισμικότητας από τη μια, και,από την άλλη Θεσμών και Εκπαιδευτικού Συστήματος με σπονδυλική στήλη, όχι, δεν τις φοβάμαι.




Αφομοιώνουν ή μάλλον εντάσσουν το «ξένο» στοιχείο, δεν το ισοπεδώνουν, αντίθετα το βοηθούν και το καλλιεργούν στο ευρύτερο σύστημά τους και βγαίνουν στο τέλος οι ίδιες κερδισμένες.




Μέγα παράδειγμα μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, η Βρετανία. Με μεγάλη προϊστορία στην συστηματική καλλιέργεια των Τεχνών και του Πολιτισμού και μακρόπνοη στρατηγική ανάπτυξης σε αυτούς τους τομείς. Η αλήθεια, είναι πως στην εποχή των «golden boys» ακόμα και εκεί, όλα αυτά πήραν τον δρόμο του εκφυλισμού αλλά τώρα που τα χρυσά κωλόπαιδα τα πήρε η κατηφόρα νομίζω πως τα πράγματα θα ισορροπήσουν ξανά.


Ένας κόσμος λοιπόν, αλλά, για να αφήσουμε κάποιο ίχνος σε αυτόν τον κόσμο, για να υπάρχει και το δικό μας άνθος και άρωμα στον μεγάλο πολύχρωμο κήπο της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας, θα πρέπει να φροντίσουμε χτες, γιατί σήμερα είναι ήδη αργά όλα αυτά:
Θεσμούς, Παιδεία, Τέχνες, Πολιτισμό
.


Με περισσή αυταρέσκεια πολλοί κομπάζουν για τη σπουδαιότητα της γλώσσας μας.


Η οποία είναι τόσο πλούσια, που συχνά γίνεται εκπληκτικό εργαλείο στο στόμα ή την γραφίδα των επαγγελματιών μπουρδολόγων.


Δεν ξέρω τι κάνουν στην Ελλάδα, δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ελπίδα για εκεί, μιας που το γκλάμουρ και η «δηθενιά» κυριολεκτικά κυβερνούν.
Θα μου πείτε…και εδώ το ίδιο δεν συμβαίνει; Ουουουουουουου…θα σας απαντήσω!
Κάτι φουσκωμένοι διάνοι περιφέρουν την ασημαντότητά τους, φωτογραφίζονται σε ποικίλα γυαλιστερά περιοδικά, είναι παράγοντες μέγιστοι και, αν τους πετάξεις στη θάλασσα με πέντε τόνους βαρίδια, πάλι θα επιπλεύσουν.


Έχουμε όμως ως Κύπρος, ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Το μικρό μέγεθος, που κατά τα λοιπά, συχνά είναι προβληματικό.


Το μικρό μέγεθος που επιτρέπει στις σοβαρές φωνές να ακουστούν δυνατά.


Μέχρι που να ξεκουφάνουν την εξ ορισμού πάντα ναρκισσευόμενη εξουσία. Ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνάει. Φτάνει να αποφασίσουν να "φωνάξουν".
Υπάρχουν σοβαροί , σοβαρότατοι άνθρωποι στην Κύπρο:


Καθηγητές, Δημιουργοί, Εκπαιδευτικοί, Ποιητές, διαβασμένοι και ανήσυχοι Πολίτες, ακόμα και σοβαροί Δημόσιοι Λειτουργοί υπάρχουν!


Όλοι αυτοί ιδανικά, θα έπρεπε κάπως να ενωθούν σε ένα ρεύμα Πολιτών, πέρα από τις κομματικές επιλογές και να ορθώσουν ανάστημα που να διεκδικεί με αξιοπρέπεια το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Να φωνάξει πως εξέλιξη χωρίς τίμημα δεν υπάρχει.


Πως ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δεν μπορεί να υπάρξει.


Ζούμε στον τόπο, που ακόμα και η αναπνοή, είναι ρυθμισμένη έτσι, ώστε να μην ενοχλήσει κάποιον κουμπάρο.


Νιώθω, πως αυτή εποχή είναι ώριμη για να τελειώσει.


Το είδαμε και από τα αντανακλαστικά της Κίνησης Πολιτών ALERT που ελπίζω να μην μείνει μόνο στα ζητήματα της Αστυνομικής βίας.
Αν θέλουμε να υπάρξουμε σε αυτόν τον κόσμο ως οντότητες με γλώσσα, κληρονομιά και πολιτισμό, θα πρέπει να φροντίσουμε ως Πολίτες να πιέσουμε τους κατέχοντες τις καρέκλες να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση.


Η εξουσία, η όποια εξουσία, έχει πάντα την τάση να θεωρεί τον κόσμο μέσα από τα δικά της γυαλιά.


Οι Πολίτες, πρέπει να κάνουν την παρουσία τους αισθητή σε όλα και για όλα.


Και οι σκεπτόμενες ομάδες Πολιτών οφείλουν να συγκρουστούν ακόμα και με τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που αντιδρούν σε καινούργια και αναγκαία πράγματα.
Θέλετε παράδειγμα; Ορμήδεια και αντιδράσεις. Τους ενημέρωσε κανείς σωστά αυτούς τους ανθρώπους;
Άλλο παράδειγμα: Θυμάστε τις αντιδράσεις πριν από ένα δύο χρόνια για τα Αιολικά πάρκα;
Τα επιχειρήματα όσων φώναζαν ερχόντουσαν από τον μεσαίωνα. Φταίνε αυτοί;
Όχι! Φταίει η ίδια η Πολιτεία και κυρίως το «ύφος» των εκπροσώπων της.
Θυμάστε τις γκρίνιες με το Μέγαρο Πολιτισμού; Με έωλα επιχειρήματα και φαντασιώσεις;


Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Και η μάχη, καθημερινή.


Σε όλα αυτά, είναι αναγκαία η παρουσία των Πολιτών χωρίς «ισορροπίες» . Όπου υπάρχει ευλαβική τήρηση «ισορροπιών» δεν υπάρχει αποτέλεσμα.


Είναι ακριβώς, σαν το καλαμπούρι με τις συσκέψεις.


Όπου υπάρχουν πολλές, απουσιάζει η Σκέψη.

8 σχόλια:

ColourfulMind είπε...

Φίλε ξεκινώ μ' αυτά που διαφωνώ γιατί τα βρίσκω πιο ενδιαφέροντα. Λες ότι υπάρχει μια διαπραγμάτευση μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας. Δεν είναι έτσι. Είναι μια διαπραγμάτευση μεταξύ της Ελληνοκυπριακής κοινότητας και της Τουρκοκυπριακής κοοινότητας. Το γεγονός ότι από το 1963 ταυτίζουμε την Κυπριακή Δημοκρατία με τους ΕΚ είναι αντίθετο με την ιστορική πραγματικότητα της δημιουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή η ταύτιση είναι και το πρόβλημα που έχουμε συχνά στην αποδοχή της λύσης. Όταν θεωρείς ότι σου ανήκει το 'όλο' τότε είναι λογικό να είσαι δύσκολος ως προς τις παραχωρήσεις. Πρέπει πρώτα απ' όλα να καταλάβουμε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν/είναι συνεταιρική. Δεν είναι όλη δική μας. Ακόμα και τα ψηφίσματα των ΗΕ τα οποία συχνά επικαλούμαστε κάνουν λόγο για 'αποτελεσματική συμμετοχή' των ΤΚ στην άσκηση της εξουσίας.

Συνεπώς, εδώ ισχύει το ερώτημα σου 'τι να δώσουμε;' μόνο που το βλέπω από την άλλη όψη του νομίσματος. Τι να παραχωρήσουμε; Κάτι που δεν μας ανήκει; Ουσιαστικά αυτό κάνουμε. Διαπραγματευόμαστε κάτι που ούτως ή άλλως δεν μας ανήκει (πχ τη συμμετοχή των ΤΚ στην εξουσία).

Ακόμα κι έτσι όμως έχουμε δυσκολίες κι αρνούμαστε να παραδώσουμε εξουσία. Από κράτος δεν θέλουμε να γίνουμε κοινότητα.

Αυτό είναι ένα κυρίαρχο πρόβλημα αντίληψης κι αποδοχής στην ΕΚ κοινότητα. Μεγαλύτερη ακόμη είναι η δυσκολία της πολιτικής ηγεσίας να μοιραστεί να λάφυρα της νόμιμης εξουσίας.

Για τα υπόλοιπα συμφωνώ και θα ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής αν οργανώσεις/ κινητοποιήσεις υπήρχαν και για ένα σωρό άλλα θέματα που άπτονται της ποιότητας ζωής μας. πχ για την οικολογία, την ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα ΜΜΜ, κατά της ξενοφοβίας, υπέρ της αντεκτικότητας κτλ. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα λυθούν τα προβλήματα μας, αλλά θα διευρύνουμε το δημόσιο διάλογο, ίσως μάλιστα αλλάξουμε και την ατζέντα των καθημερινών συζητήσεων και να υποχρεώσουμε την εξουσία να συμπεριφερθεί διαφορετικά σε μια σειρά ζητημάτων.

Καλό Σαββατοκυρίακο.

ΥΓ: Τελικά μέσα από την εκπομπή στον Αστρα θα γίνει σύνδεση με το χώρο του μώλου στη Λεμεσό για εμάς που είμαστε μακριά;

the Idiot Mouflon είπε...

Δες το έτσι Πο.Πη.:

Επειδή κάποιοι δεν δέχτηκαν ποτέ την Δ.Δ.Ο. πρέπει να υπάρξουν και τέτοιες ρυθμίσεις που να μην τους επιτρέψουν να τα κάμουν ξανά Λιλλίτσhια. (Ου παναΐα μου, ποιον αθθυμήθηκα...)

Τούτον επηρεάζει πολλά θέματα όπως εδαφικό, βαθμός αυτονομίας πολιτειών, εξουσίες κεντρικής κυβέρνησης, ασφάλεια, κλπ.

Όλα αυτά βέβαια θα είχαν νόημα αν πραγματικά υπήρχε διάθεση για λύση. Πιστεύω πλέον ότι δεν.

Στη "δική μας" πλευρά... κυρίως επειδή η αριστερά και η μετριοπαθής δεξιά πάντοτε φοβόντουσαν τους ακραίους και δεν είναι (ουδέποτε ήταν) σε θέση είτε να εγγυηθούν πως στην κρίσιμη στιγμή οι ακραίοι δεν θα κάνουν κάποια βλακεία, είτε πως θα καταφέρναν οι ίδιοι οι μετριοπαθείς δεξ./αρ. να σπρώξουν τον κόσμο σε μαζική αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια βλακεία.

Επομένως, τους απομένει το περιπαίξιμο τζιαι μια ελπίδα η όποια αποτυχία εξεύρεσης λύσης να αποδοθεί τούτη τη φορά στην "άλλη πλευρά" τζιαι να ισοφαρίσουμεεεεεε...

Anyone for τσιγκολολέτα;

Anyone?

Unknown είπε...

@ColourfulMind καλησπέρα.

Έχει ενδιαφέρον ότι διαφωνείς μαζί μου σε όσα καταγράφεις, ενώ εγώ συμφωνώ με αυτά. Και η παράμετρος που βάζεις, αυτή δηλαδή του 1963, της δημιουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πέρα για πέρα ορθή, γιατί ασφαλώς και ήταν από την αρχή σε Συνεταιρική Βάση. Δεν λειτούργησε. Και δεν λειτούργησε γιατί πυροβολήθηκε στο "δόξα πατρί" από τους ένθεν και ένθεν εθνικισμούς που προέρχονταν από τα Εθνικά Κέντρα. Να μετρήσω ευθύνες και ποσοστά ευθύνης, δεν μπορώ, δεν έχω ούτε τις γνώσεις ούτε τις ικανότητες αν και πάγια απόψή μου είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις "εξ ορισμού" πταίει η πλειοψηφία γιατί έχει το πάνω χέρι. Ακαδημαϊκά, ισχύει και στην δική μας περίπτωση. Ακαδημαϊκά. Ουσιαστικά όμως δεν γνωρίζω γιατί μπαίνουν στη μέση μία σειρά από μεγάλες περιπλοκότητες που αφορά τον ρόλο της Τουρκίας, ρόλος που μπορεί να πυροδοτήθηκε από τους Βρετανούς για τα δικά τους συμφέροντα στη δεκαετία του 50 ωστόσο το χωράφι ήταν εκ προοιμίου γόνιμο από την εποχή που οι Οθωμανοί κατείχαν το σύνολο της Νήσου. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ πως οι χώρες, τα έθνη, που υπήρξαν Αυτοκρατορίες, ουδέποτε (σχεδόν) αποβάλλουν το "αυτοκρατορικό-επεκτατικό" σύνδρομο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν νεοέλληνες και το γνωρίζεις, που κάνουν όνειρα για ...μεγάλη Ελλάδα και άλλα ανιστόρητα. Βέβαια αυτοί στην Ελλάδα είναι μία οικτρή μειοψηφία που δεν είναι ικανή να παίξει τον παραμικρό ρόλο στα πράγματα και τις εξελίξεις.

Στην Τουρκία όμως αυτά τα σύνδρομα κυριαρχούν στο βαθύ κράτος, στο στρατιωτικό κατεστημένο και τους ουκ ολίγους συνοδοιπόρους τους.

Η Τουρκία, είναι μια τεράστια σε έκταση χώρα, με πάρα πολλές και αντίρροπες δυνάμεις/ τάσεις στην κοινωνία που ωστόσο σε συντριπτική, μα συντριπτική πλειοψηφία, σε ότι αφορά στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της χώρας τους αν δεν ταυτίζονται πάντα, σιωπούν όταν διαφωνούν. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο που δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπουμε γιατί είναι ακριβώς αυτό (ή μάλλον και αυτό) που παράγει την εξαιρετικά αποτελεσματική Τουρκική διπλωματία η οποία εκμεταλλεύεται τη γεωγραφική της θέση στο έπακρο.

Και χρησιμοποιεί την Κύπρο σαν "μπαλαντέρ" προκειμένου να διαμορφώνει ισορροπίες υπέρ της.

Προσωπικά, πιστεύω πως ο Ταγίπ Ερντογαν και οι δυνάμεις που εκπροσωπεί, επιθυμούν λύση του Κυπριακού ή να το πω πιο καθαρά, επιθυμούν να απαλλαγούν από το τεράστιο (τε-ρα-στι-ο) κόστος συντήρησης του ψευδοκράτους.

Οπου νάναι, έχουμε τις εκλογές στην Τ/Κ κοινότητα. Κατά μεγάλη πιθανότητα θα προκύψει ο Έρογλου. Εθνικιστής. Σωστά;

Στοιχηματίζω ένα σενάριο. Συνύπαρξη Ερογλου-Ταλάτ στην πυραμίδα, δηλαδή ας πούμε μια κατάσταση που εκπροσωπεί το σύνολο των Τ/Κ και συνέχεια της "θετικής" στάσης στις διαπραγματεύσεις.

Αν φτάσει στο δια ταύτα κάποια στιγμή η διαπραγμάτευση, η Τουρκία με το δίδυμο Έρογλου-Ταλάτ, θα πουν εν χορώ "ΝΑΙ".

Αν εμείς ξανά, πούμε ΌΧΙ, σε ένα τέτοιο σκηνικό, είναι βέβαιο πως θα προκαλέσουμε την οργή όλων των εταίρων μας παντού.

Αν πούμε ΝΑΙ αν πούν όλες οι πλευρές ΝΑΙ τότε αναλαμβάνουν οι πάντες την ευθύνη να λειτουργήσει το "σχήμα".

Και για να λειτουργήσει, θα πρέπει να εξασφαλίζει διαδικασίες που θα μηδενίζουν την πιθανότητα σύγκρουσης σε περίπτωση διαφωνίας σε επίπεδο Κεντρικής Εξουσίας.

Αυτό όμως, είναι κάτι που θα το δούμε αν και όταν έρθει το "δια ταύτα" γιατί αφορά τις Συνταγματικές ρυθμίσεις, δικλείδες κλπ. Προσωπικά, απόφαση θα λάβω μετά από πάρα πολύ προσεκτική μελέτη των όρων αλλά και τη συμβουλή νομικών που εμπιστεύομαι την κρίση τους. Γιατί, το ζήτημα σε πολλές πτυχές είναι 100% Νομικό. Ακριβώς όπως δημιουργείς μία εταιρία ή παντρεύεις δύο εταιρίες με ενιαία διοίκηση.

The Passenger είπε...

Οι τουρκοκύπριοι ουδέποτε υποστήριξαν τον συνεταιρισμό. Φτάνουν οι ομιλίες των αρχηγών της τ/κ κοινότητας από τότε που υπογράφηκαν οι συμφωνίες για να το δεις αυτό - δέχτηκαν την Κυπριακή δημοκρατία ως ένα σταθμό προς την διχοτόμηση και τίποτε περισσότερο. Εγώ πιστεύω ότι και να μην γινόταν το 63 το κράτος ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν σχεδιασμένο για να λειτουργήσει αν λάβουμε υπόψιν τις επιθυμίες της κάθε κοινότητας. Απλώς μπορεί να γινόταν με λιγότερη αιματοχυσία αν και μέσα στο ψυχρό πόλεμο κάπως χλωμό θα το έβλεπα.

Ούτε και τώρα οι τουρκοκύπριοι δέχονται τον συνεταιρισμό - φτάνει μόνο να δούμε τι ζητούν στις συνομιλίες για να διαφανεί ότι θέλουν όση περισσότερη ανεξαρτησία μπορεί να δοθεί κάτω απο τον μανδύα του ενός κράτους. Το πως ονομάζουν αυτό που θέλουν - ομοσπονδία, συνομοσπονδία και πάει λέγοντας - καμία σημασία δεν έχει.

Δεν τους αδικώ. Λογικό είναι κάποιος που έχει δικό του κράτος να μην θέλει να το χάσει. Ειδικά όταν από πίσω του έχει την Τουρκία και ειδικά όταν ακόμα και στο τωρινό στάτους κβο οι τουρκοκύπριοι έχουν όλα τα δικαιώματα που έχουν και οι ελληνοκύπριοι πολίτες.

Γιατί να θέλει ο οποιοσδήποτε τουρκοκύπριος να ζει σε ένα ομόσπονδο κράτος; Το ότι στις εκλογές θα βγεί με μεγάλη διαφορά κάποιος που είναι ξεκάθαρα εναντίον του όποιου συνεταιρισμού πέραν της χαλαρής συνομοσπονδίας (όπως και ο Ντεκτας) δεν σας λέει τίποτε;

Unknown είπε...

@Passenger...υπάρχει μια τεράστια παγίδα σε όσα λες. Πρώτα απ όλα στο παρελθόν είχαν υπάρξει "μομεντουμ" στα οποία και οι δύο κοινωνίες ήσαν έτοιμες για λύση και το έγινε και δεν έγινε είναι άλλη και δύσκολη ιστορία. Δεύτερο οι Τ/Κ επιθυμούν-και δικαίως- να μπουν ισότιμα στην Ε.Ε.

Η παγίδα τώρα: Σκέψου την Τουρκία να "ενώνει" Ταλάτ και Έρογλου (δηλ. απορριπτικούς και μη) σε ένα ΝΑΙ και εμείς να λέμε ξανά ΌΧΙ (έστω και δικαίως θα πω για λόγους τάξης). Πρόκειται κατά την άποψή μου για μία εξαιρετικά πιθανή τρίπλα από την οποία ΔΕΝ θα βγούμε κερδισμένοι και, ιστορικά ούτε η Κύπρος στο σύνολό της.

Phivos Nicolaides είπε...

Πολύ φοβάμαι λόγω και κουλτούρας των Τούρκων δεν υπάρχει "Πάρε δώσε" αλλά, "Δώσε και ξαναδώσε" ή στη χειρότερη περίπτωση το "Παραδώσου". Φυσικά η από δω πλευρά με τους Ππαρα-δόπιστους θα αντισταθεί μέχρι τελευταίας 'σανίδας' του δέρματος, χοντρόπετσοι όντες!!
Γιώργο συμφωνώ με τις εκτιμήσεις σου, ιδιαίτερα αυτές που προβλέπουν ότι στο τέλος θα υπάρξει 'ιερή συμμαχία' Ταλάτ και Έρογλου...

Aceras Anthropophorum είπε...

Φίλε Πίττα άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή σου στο ράδιο. Μεγεθύνει το νόημα αυτών που θέλεις να πεις κατά 100. Πρόσεχε λοιπόν μην πεις μαλακία. Είσαι γεννημένος για το ράδιο ρε γαμώ το.

ColourfulMind είπε...

Φίλε ξαναδιάβασα τις γραμμές που αναφέρεσαι στις διαπραγματεύσεις. Στη βιασύνη της πρώτης ανάγνωσης το κατάλαβα διαφορετικά. Λάθος μου κι απολογούμαι.

Σ' ότι αφορά τη στάση της Τουρκίας συμφωνώ ότι ο Ερτογάν θέλει ν' απαλλαγεί απο το Κυπριακό. Το σενάριο που αναφέρεις για Ερογλου και Ταλάτ είναι επίσης πιθανόν όπως κι επίσης ότι θα πουν ΝΑΙ.

Αρα το ζήτημα είναι πως θα διαχειριστούμε εμείς ένα νέο δημοψήφισμα. Το ουσιαστικό δίλημμα θα είναι είτε επανένωση (με την όποια λύση) είτε διχοτόμηση. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς ότι διχοτόμηση δεν θα είναι το status quo. Θα είναι μια ανταγωνιστική κοινωνία/ οικονομία/ διοίκηση στα νέα μας σύνορα! Όσοι φοβούνται τον ανταγωνισμό των ΤΚ μέσα σ' ένα νέο συναιτερισμό ας σκεφτούν τον ανταγωνισμό όταν αυτός θα είναι ανεξέλεγκτος.

Πράγματι, το ζήτημα των διαφωνιών σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας είναι βασικό. Προσωπική μου πεποίθηση είναι πως η καλύτερη λύση θα ήταν αυτή που θα έδινε αυξημένες εξουσίες στην τοπική αυτοδιοίκηση, εκεί όπου τα συμφέροντα της τοπικής κοινότητας είναι πολύ πιο απτά και κατανοητά από τους πολίτες, παρά από την έννοια του συμφέροντος της εθνοτικής κοινότητας, το οποίο είναι πολύ πιο αφηρημένο και μπορεί να φορτιστεί με σύμβολα κι ιδεολογίες.

Επειδή θεωρώ αδύνατο στην παρούσα διαδικασία να γίνει καμία συνταρακτική αλλαγή ώστε να στραφούμε σε μια τέτοια λογική διαμοιρασμού εξουσιών, μήπως αντί να βγάζουμε σπυράκια στο άκουσμα των χαλαρών εξουσιών της κεντρικής εξουσίας να ψάξουμε αν μπορούμε αυτό να το στρέψουμε προς όφελος μας; Προς όφελος του νέου οχήματος, σαν διασφάλιση ότι δεν θα έχουμε ατυχήματα στο δρόμο μήπως να είμαστε πιο ευφάντασοι; Ίσως να ήταν καλύτερα τελικά ο οδηγός μας να μην είναι υπόχρεος να συγκεράζει όλες τις απόψεις των επιβατών αλλά να λειτουργεί περισσότερο ως ουδέτερος 'ταξιτζής'; Αν μάλιστα δώσουμε σε κάτι που θέλει η ΤΚ κοινότητα, τότε θα έχουμε να παρουμε απ' αλλού.

Αυτά προς προβληματισμό, μαζί με τη δυσφορία μου για το εθνικό έργο που παράγουν όσοι διαφωνούν για να διαφωνούν παρά να συμμετάσχουν δημιουργικά στη διαχείριση του Κυπριακού για να μην φτάσουμε σ' ένα νέο δίλημμα στο νέο δημοψήφισμα (που μας έρχεται!)...