Το Πάρε Δώσε και το μίξερ

ΣΗΜΕΡΑ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ!ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ!ΣΑΒΒΑΤΟ, 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2009, 4μ.μ.Ανατολικό άκρο του Μόλου, ΛΕΜΕΣΟΣΟι πολίτες καταγγέλλουν την αστυνομική βία καιΑντιτάσσουν τον Πολιτισμό.Καταγγέλλουμε την απαράδεκτη αθωωτική απόφασητων δέκα και απαιτούμε αποκατάσταση της Δικαιοσύνης!

Η 6χρονη Sara Luce και η μητέρα της προσπαθούν να απολαύσουν ένα γεύμα καθως παράλληλα ηρεμούν μετά τον σεισμό στην Aquila April. (Η φωτογραφία είναι του Giampiero Sposito και μεταδόθηκε από το Reuters)

Πάρε-δώσε:

Να πω την αμαρτία μου, δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτή η φάση των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας. Μπορεί να είμαι ο πλέον αδαής αλλά στέκομαι στην έννοια της φράσης «πάρε-δώσε».
Εντάξει, εμείς λέμε στον Ταλάτ: δώσε.
Θα πει και ο Μεχμέτ, (λέμε τώρα): πάρε. Και, θα συμπληρώσει:

Τώρα, δώσε συ.
Και εδώ, αρχίζει το πρόβλημά μου….
Το ακριβώς μπορεί να κληθεί να δώσει η Ελληνοκυπριακή πλευρά;
Τη γνωστή ρήση «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» δεν την έχουν υπόψη ορισμένοι;
Αφού, ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε , δηλαδή το πήραν με το ζόρι, το 1974.
Θα συμφωνήσω απόλυτα, πως δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει λύσις χωρίς τους αναγκαίους συμβιβασμούς και των δύο πλευρών.
Μόνο που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ε/Κ πλευρά, ιστορικά, και μόνο που κάθισε στο τραπέζι για να συζητήσει την λύση στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, έκανε τον μεγαλύτερο δυνατό ιστορικό συμβιβασμό.

Οποιαδήποτε υποχώρηση από αυτή τη βάση ισοδυναμεί με ακύρωση της ίδιας της ιστορίας του τόπου.

Ένας κόσμος:

Είναι αλήθεια, πως ζούμε σε μία εποχή μίξερ.

Πολυδαίδαλη, με ανακάτεμα πληθυσμών ραγδαία αλλοίωση του ιστορικού δημογραφικού χαρακτήρα όλων σχεδόν των χωρών της Δύσης, με τις παλαιότερες γενιές να κοιτάνε εμβρόντητες τους εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια ξένους που πια κατακλύζουν τις πόλεις και να προσπαθούν, είτε να συνηθίσουν είτε από άμυνα να σιωπούν ή μερικές φορές να αναδύουν επιθετικές συμπεριφορές.

Το βούτυρο στο ψωμί δηλαδή, για τους λογής-λογής ψευδοπατριώτες που συστηματικά καλλιεργούν την εθνικιστική κλειστοφοβία.
Όμως, νομίζω πως ο δρόμος, δεν έχει γυρισμό. Ο κόσμος, μικραίνει διαρκώς, ομογενοποιείται και, οι κουλτούρες αλέθονται στον μύλο.

Εμένα, η διεργασία αυτή μου αρέσει. Με ενθουσιάζει να περπατώ στην πόλη μου και μετά από τα γνώριμα ιστορικά της σημάδια, ξαφνικά με μια στροφή να είμαι σε μια μικρή Δαμασκό, με τα μπακάλικά της η σε μια μικρή Κίνα με τα ανάλογα.

Αλλά είναι τόσο απλό άραγε; Συνεχίζω με θετικές σκέψεις.

Σε κάποιες πτυχές της διαδικασίας, προκύπτουν θαυμάσια πράγματα, κυρίως στα εκφραστικά μέσα.

Στη μουσική για παράδειγμα, όπου πολλά, κάποτε πειράματα, τώρα πια έχουν καθιερωθεί σαν είδος μουσικό.

Και μπορείς να ακούσεις μια θαυμάσια μουσική που να αγκαλιάζει πολλές και διαφορετικές εθνικές μουσικές ρίζες. Να λικνιστείς με ένα ελληνοπρεπές κλαρίνο συνοδευμένο από ένα κέλτικο τύμπανο να τυλίγεται από μια σκοτσέζικη γκάιντα και να καταλήγει σε έναν φρενήρη αφρικάνικο ρυθμό.
Ναι, η μουσική δείχνει το δρόμο:
Ο Κόσμος είναι ένας , τα πάθη των ανθρώπων είναι παντού τα ίδια, η μουσική, Τέχνη συνώνυμη της Αρμονίας μας δείχνει κατάμουτρα πως αντί να τσακωνόμαστε μπορούμε να χορεύουμε στην μεγάλη πίστα του πλανήτη.
Ένας κόσμος, αλλά: Υπάρχει μία προϋπόθεση.

Τις χώρες που έχουν μια μακρά παράδοση διαπολιτισμικότητας από τη μια, και,από την άλλη Θεσμών και Εκπαιδευτικού Συστήματος με σπονδυλική στήλη, όχι, δεν τις φοβάμαι.

Αφομοιώνουν ή μάλλον εντάσσουν το «ξένο» στοιχείο, δεν το ισοπεδώνουν, αντίθετα το βοηθούν και το καλλιεργούν στο ευρύτερο σύστημά τους και βγαίνουν στο τέλος οι ίδιες κερδισμένες.

Μέγα παράδειγμα μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, η Βρετανία. Με μεγάλη προϊστορία στην συστηματική καλλιέργεια των Τεχνών και του Πολιτισμού και μακρόπνοη στρατηγική ανάπτυξης σε αυτούς τους τομείς. Η αλήθεια, είναι πως στην εποχή των «golden boys» ακόμα και εκεί, όλα αυτά πήραν τον δρόμο του εκφυλισμού αλλά τώρα που τα χρυσά κωλόπαιδα τα πήρε η κατηφόρα νομίζω πως τα πράγματα θα ισορροπήσουν ξανά.

Ένας κόσμος λοιπόν, αλλά, για να αφήσουμε κάποιο ίχνος σε αυτόν τον κόσμο, για να υπάρχει και το δικό μας άνθος και άρωμα στον μεγάλο πολύχρωμο κήπο της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας, θα πρέπει να φροντίσουμε χτες, γιατί σήμερα είναι ήδη αργά όλα αυτά:
Θεσμούς, Παιδεία, Τέχνες, Πολιτισμό.

Με περισσή αυταρέσκεια πολλοί κομπάζουν για τη σπουδαιότητα της γλώσσας μας.

Η οποία είναι τόσο πλούσια, που συχνά γίνεται εκπληκτικό εργαλείο στο στόμα ή την γραφίδα των επαγγελματιών μπουρδολόγων.

Δεν ξέρω τι κάνουν στην Ελλάδα, δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ελπίδα για εκεί, μιας που το γκλάμουρ και η «δηθενιά» κυριολεκτικά κυβερνούν.
Θα μου πείτε…και εδώ το ίδιο δεν συμβαίνει; Ουουουουουουου…θα σας απαντήσω!
Κάτι φουσκωμένοι διάνοι περιφέρουν την ασημαντότητά τους, φωτογραφίζονται σε ποικίλα γυαλιστερά περιοδικά, είναι παράγοντες μέγιστοι και, αν τους πετάξεις στη θάλασσα με πέντε τόνους βαρίδια, πάλι θα επιπλεύσουν.

Έχουμε όμως ως Κύπρος, ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Το μικρό μέγεθος, που κατά τα λοιπά, συχνά είναι προβληματικό.

Το μικρό μέγεθος που επιτρέπει στις σοβαρές φωνές να ακουστούν δυνατά.

Μέχρι που να ξεκουφάνουν την εξ ορισμού πάντα ναρκισσευόμενη εξουσία. Ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνάει. Φτάνει να αποφασίσουν να "φωνάξουν".
Υπάρχουν σοβαροί , σοβαρότατοι άνθρωποι στην Κύπρο:

Καθηγητές, Δημιουργοί, Εκπαιδευτικοί, Ποιητές, διαβασμένοι και ανήσυχοι Πολίτες, ακόμα και σοβαροί Δημόσιοι Λειτουργοί υπάρχουν!

Όλοι αυτοί ιδανικά, θα έπρεπε κάπως να ενωθούν σε ένα ρεύμα Πολιτών, πέρα από τις κομματικές επιλογές και να ορθώσουν ανάστημα που να διεκδικεί με αξιοπρέπεια το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Να φωνάξει πως εξέλιξη χωρίς τίμημα δεν υπάρχει.

Πως ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δεν μπορεί να υπάρξει.

Ζούμε στον τόπο, που ακόμα και η αναπνοή, είναι ρυθμισμένη έτσι, ώστε να μην ενοχλήσει κάποιον κουμπάρο.

Νιώθω, πως αυτή εποχή είναι ώριμη για να τελειώσει.

Το είδαμε και από τα αντανακλαστικά της Κίνησης Πολιτών ALERT που ελπίζω να μην μείνει μόνο στα ζητήματα της Αστυνομικής βίας.
Αν θέλουμε να υπάρξουμε σε αυτόν τον κόσμο ως οντότητες με γλώσσα, κληρονομιά και πολιτισμό, θα πρέπει να φροντίσουμε ως Πολίτες να πιέσουμε τους κατέχοντες τις καρέκλες να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η εξουσία, η όποια εξουσία, έχει πάντα την τάση να θεωρεί τον κόσμο μέσα από τα δικά της γυαλιά.

Οι Πολίτες, πρέπει να κάνουν την παρουσία τους αισθητή σε όλα και για όλα.

Και οι σκεπτόμενες ομάδες Πολιτών οφείλουν να συγκρουστούν ακόμα και με τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που αντιδρούν σε καινούργια και αναγκαία πράγματα.
Θέλετε παράδειγμα; Ορμήδεια και αντιδράσεις. Τους ενημέρωσε κανείς σωστά αυτούς τους ανθρώπους;
Άλλο παράδειγμα: Θυμάστε τις αντιδράσεις πριν από ένα δύο χρόνια για τα Αιολικά πάρκα;
Τα επιχειρήματα όσων φώναζαν ερχόντουσαν από τον μεσαίωνα. Φταίνε αυτοί;
Όχι! Φταίει η ίδια η Πολιτεία και κυρίως το «ύφος» των εκπροσώπων της.
Θυμάστε τις γκρίνιες με το Μέγαρο Πολιτισμού; Με έωλα επιχειρήματα και φαντασιώσεις;

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Και η μάχη, καθημερινή.

Σε όλα αυτά, είναι αναγκαία η παρουσία των Πολιτών χωρίς «ισορροπίες» . Όπου υπάρχει ευλαβική τήρηση «ισορροπιών» δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

Είναι ακριβώς, σαν το καλαμπούρι με τις συσκέψεις.

Όπου υπάρχουν πολλές, απουσιάζει η Σκέψη.