Είμαστε οι μπάτσοι του Άλλου No2 -update

update στο τέλος του "κανονικού" άρθρου.


Έγινε λοιπόν το σώσε στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη.
Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο Αλέξανδρος, ξέσπασε η δίκαιη οργή, βρήκε αφορμή η από χρόνια λαβωμένη αξιοπρέπεια κι' έγινε κύμα, έγινε τσουνάμι, έγινε φλογοβόλο, ήρθε ο «Ε.Α.» και παραλίγο να σκοτώσει τον αστυνομικό, ήρθε μετά η «Σέχτα» που μου θυμίζει σιχτίρ, ξεφούσκωσε το τσουνάμι, έγινε κύμα και μετά σιωπή ξανά.



Ή μάλλον επιστροφή στους κλασικούς ρυθμούς των λίγων που πάσχουν να αντιδράσουν στην παράνοια της εποχής.


Κάποιοι φίλοι, μου λένε πως στην Αθήνα οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μετά τα "γεγονότα".


Πως έγιναν όλοι πιο φοβισμένοι, πιο μαζεμένοι πιο αγριεμένοι. Να πω την μαύρη αλήθεια, έτσι ακριβώς τους έβλεπα και πριν. Μάλλον θα χειροτέρεψε το φαινόμενο λοιπόν.



Υποσημείωση σε όλα αυτά, το «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», ένα σύνθημα που πέρα από το ότι προσβάλλει τα γουρούνια, είναι γενικώς κομμάτι άκομψο.



Άραγε τι κάνει τον μπάτσο…μπάτσο; Η στολή;
Τουλάχιστον τότε, τον βλέπεις και ξέρεις τι είναι.



Το γράφω αυτό, γιατί πια αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, μπάτσοι γίναμε.


Δηλαδή, ο κάθε ένας μας βρίσκεται σε μία θέση που εκβιάζει την πραγματικότητα του Άλλου χωρίς να λαμβάνει ποτέ υπόψη τις ιδιαιτερότητες.



Ο κυνικός εφοριακός που εφαρμόζοντας τον «νόμο» στραγγαλίζει τον έμμισθο ή τον συνταξιούχο ή απλά τον μη έχοντα και κατέχοντα είναι καλύτερος;
Ο χυδαίος γιατρός που στη στιγμή της οριακής αγωνίας για την υγεία του δικού σου σε λοξοκοιτάζει για το φακελάκι είναι καλύτερος;
Ο νομικός σύμβουλος του Οργανισμού τάδε που εκδίδει την απόφαση για την κατάσχεση του σπιτιού σου και αυτός που έρχεται να την κάνει πράξη είναι καλύτερος;
Ο υπάλληλος της τράπεζας που ετοιμάζεται να σε στείλει στα δικαστήρια για 300 ή 500 ή 5000 ευρώ είναι καλύτερος;
Ο τμηματάρχης του Ασφαλιστικού Ταμείου που σε στέλνει στο δικαστήριο γιατί δεν είχες να πληρώσεις τα ασφάλιστρα είναι καλύτερος;
Ο κάθε ιδιώτης που ανά πάσα στιγμή θα στείλει στην ανεργία έναν υφιστάμενο του χωρίς να ξέρει σε τι τον σπρώχνει είναι καλύτερος;
Το κάθε ανθρωπάκι που έρποντας και γλύφοντας βρέθηκε πίσω από ένα γραφείο και δικαιώνει την ύπαρξή του βασανίζοντας όσους είναι καλύτεροι του αλλά λιγότερο ισχυροί έχει καμία διαφορά;
Ακόμα και ο κάθε καλόπιστος –έστω- που προσπαθεί απλά να κάνει τη δουλειά του καλά…πόσες φορές άθελά του (;) θα βρεθεί να είναι ο οδοστρωτήρας του διπλανού του;

Ο κάθε εργαζόμενος που καθώς θα οσφραίνεται τις απολύσεις στη δουλειά του δείχνει με τον τρόπο του τον κάθε «δίπλα».


Μην κοιτάζεις δίπλα σου αναγνώστη. Τον καθρέφτη σου δες πρώτα.


ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ…


Αυτό, θεωρητικά είναι μια διαδικασία που λέει πως ο κάθε ένας, αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του και εφ όσον τις διεκπεραιώνει σωστά είτε παρασύρει και τους άλλους προς τα «πάνω» είτε εξοστρακίζει τους «άχρηστους» αυτόματα.


Θα ήταν μια χαρά αυτό το ιδεολόγημα, αν ο κόσμος δεν ήταν εργαλείο στα χέρια κατά κανόνα ηλιθίων, απαίδευτων και ακαλλιέργητων.
Και αν ο κόσμος, στα μέρη μας τουλάχιστον , δεν ήταν απόλυτα παραδομένος σε ανθρωπάκια που έχουν κατακλέψει το σύμπαν ατιμωρητί.





Πραγματικές ιστορίες:



Ο Χ , συνταξιούχος ή όχι δεν έχει σημασία, έχασε το σπίτι του γιατί χρωστούσε για παράδειγμα 1354 ευρώ.



Ο Ψ αφέθηκε ελεύθερος και χωρίς περιοριστικούς όρους ενώ είναι κατηγορούμενος για υπεξαίρεση άνω των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ.



Ερώτηση, με την ευκαιρία: γιατί δεν είναι κανένας στο μπουντρούμι με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου;



Θα μου πείτε…Τι λες τώρα, πάντα έτσι ήταν.
Πρώτον, δεν με ενδιαφέρει αν ήταν πάντα έτσι.
Αυτό, πουθενά δεν σημαίνει πως έτσι πρέπει να συνεχίσει να είναι.
Δεύτερον, από αυτά που μαθαίνω και διαβάζω δεξιά και αριστερά, βλέπω πως σε περιοχές του βλαχοκαπιταλισμού που κυριάρχησε πάνω από θεσμούς νόμους και δίκαιο, αυτά τα φαινόμενα είναι σε απίθανη έξαρση.



Και όσο η πίεση μεγαλώνει, και θα μεγαλώσει πάρα πολύ, τόσο πιο έντονα θα ωθούνται οι άνθρωποι να γίνονται οι «μπάτσοι» του Άλλου.


Εκεί που δεν υπάρχουν ανεπτυγμένα Κινήματα Πολιτών το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» όλο και θα θεριεύει δημιουργώντας όχι ένα αλλά πολλά βραδυφλεγή τσουνάμια κοινωνικής βίας.



Γιατί, το βλαχοκαπιταλιστικό μας σύστημα, εκπαιδεύει συστηματικά την μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.


Για όλους φταίνε οι Άλλοι, όλοι γινόμαστε οι μπάτσοι των Άλλων.



Ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος, γνωρίζει άριστα πως αυτού του είδους η επιβίωση του συστήματος έχει φάει τα ψωμιά της.


Και σε πλήρη αντίθεση με τους περισσότερους ομόλογους του, σπρώχνει όσο μπορεί την αυτό οργάνωση των πολιτών σε κοινότητες.


Τους ωθεί να στραφούν ακόμα και ενάντια στο ίδιο το σύστημα-πρόσφατα δήλωσε πως αν είχε χάσει το σπίτι του από την τράπεζα, δεν θα το εγκατέλειπε και θα ένωνε τις δυνάμεις του με πολίτες που έχουν οργανωθεί σε αυτή τη γραμμή, της μη παράδοσης των σπιτιών τους στις Αρχές.


Όποιος θέλει να δει πως κινείται εσωτερικά ο κος Οbama για να προλάβει τις κοινωνικές εκρήξεις, ας αφιερώσει μερικές μέρες στην παρακολούθηση ειδήσεων από ξένα μεγάλα πρακτορεία ή ας κάνει τον κόπο να το ψάξει στο διαδίκτυο. Όχι, δεν πάσχω από Obamania. Παρακολουθώ όμως τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του σε σχέση με την κοινωνία του. Με τις τεράστιες ομάδες που χάνουν σπίτια, δουλειές, συντάξεις, ελπίδες, μέλλον, ασφάλεια, αυτοπεποίθηση.


Και νιώθω πως δεν ζούμε σε διαφορετικές ηπείρους, αλλά, σε διαφορετικούς αιώνες.



Αφήστε όμως κατά μέρους τα όσα γράφω εγώ.
Διαβάστε προσεκτικά τα όσα σημειώνει πιο κάτω ο Pablo Neruda.
Προστακτικά –όσο μου επιτρέπετε- θα σας πω, ρουφήξτε συνειδητά την κάθε λέξη του Ποιητή:





«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.


Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.


Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.


Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».





Καλημέρα σας.
-----------------------------------------------------


update

Οι μπάτσοι των Άλλων Νο2:

Όπως είναι ήδη γνωστό σε κάποιους, χθες, ο «Κοριός» του Πολίτη έγραψε το παρακάτω σχόλιο:

Είπα να γράψω δυο λόγια για το βιβλίο του Λιλλήκα, αλλά προτίμησα να το διαβάσω πρώτα. Ε, ομολογώ ότι απογοητεύτηκα φρικτά. Περίμενα μια ιστορική μαρτυρία, ας πούμε μια ανάλυση για το σκεπτικό πίσω από τους λεονταρισμούς του Σεπτεμβρίου του 2006: "Η Κύπρος μόνη της θα σώσει την αξιοπρέπεια της Ευρώπης" και γιατί δεν απέδωσαν.
Τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο μια γενικόλογη ανάλυση, σαν τις μπροσούρες του ΓΤΠ, χωρίς ούτε μια υποσημείωση η παραπομπή σε οποιαδήποτε πηγή ή έγγραφο.

Πάντως, ο Γιώργος Πίττας, έγραψε με απόλυτη σιγουριά πως το βιβλίο του Γιώργου είναι πάνω απ' όλα "σο-βα-ρό" (η υπογράμμιση δική του).
Σεβαστή η άποψη του, αλλά, όπως μου επισήμανε με e-mail ένας αναγνώστης θα έπρεπε να μας πει πως οι δύο Γιώργηδες έχουν σχέση εργοδοτούμενου - εργοδότη...


Πρώτα από όλα θέλω να ευχαριστήσω την εφημερίδα η οποία σε τηλεφωνική επικοινωνία σήμερα το πρωί, διαχώρισε κάθετα την θέση της από τον συγκεκριμένο αήθη κιτρινισμό.

Για την ιστορία, παραθέτω εδώ, δημόσια, το e mail που έστειλα σήμερα το πρωί στον «Κοριό» :


Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Όταν γράφω κατά των πατριδοκάπηλων και των εθνικιστών, εργοδότης μου είναι ο Άστρα και το ΑΚΕΛ και ο Χριστόφιας. Κατά σύμπτωση, τα φασιστάκια, κάθε φορά που μου επιτίθενται μου ζητάνε να «λογοδοτήσω» για τους εργοδότες μου.

Όταν γράφω για την Ιστορία και υπογραμμίζω πως η Ιστορία είναι επιστήμη που προάγει την κρίση και όχι την «εθνική συνείδηση» πρέπει να αποκαλύπτω τους εργοδότες μου που κατά την φαντασία ορισμένων είναι ο Σόρος, η Αμερικάνικη Πρεσβεία κλπ.

Όταν από την άλλη γράφω την άποψη πως μου μοιάζει ολίγον αφελής και επιφανειακή η συζήτηση για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και το μάθημα της ιστορίας, γίνομαι «ύποπτος» γιατί δεν στηρίζω (;) την προσπάθεια.

Όταν κατά τη γνώμη μου γράφω για την αναγκαιότητα του Μεγάρου Μουσικής ως έργου Αστικής Ανάπτυξης ο εργοδότης μου είναι ο Λαζαρίδης και τα παίρνω και από εκεί.

Όταν, τότε με της πυρκαγιές στην Ελλάδα έγραφα το «τελικά η Κύπρος δεν είναι μακριά» για να σαρκάσω τη γνωστή ρήση, ήμουν…εθνικιστής και ενωτικός(!!!)–προφανώς τα έπαιρνα δεν ξέρω και εγώ από ποιους. Ίσως από το φάντασμα του Γρίβα.


Όταν έγραφα για τη Χαμάς και τα σκάνδαλα της Παλαιστινιακής Αρχής, έγινα όργανο του Σιωνισμού.


Απίστευτο το σκεπτικό.

Εφ όσον λοιπόν αποφάσισα να γράψω τη γνώμη μου για το βιβλίο του Λιλλήκα έπρεπε ταυτόχρονα να δηλώσω αν έχω ή δεν έχω επαγγελματική σχέση μαζί του!

Ασφαλώς, αν είχα βγάλει το βιβλίο «άχρηστο» κανείς μα κανείς δεν θα μου ζητούσε τέτοια δεδομένα. Ή μάλλον, θα είχαν πεταχτεί οι «άλλοι» για να πουν πάλι πόσα πήρα από τους όποιους «άλλους».

Τελικά «Κοριέ» με τρόπο πικρό επιβεβαίωσες πανηγυρικά τον τίτλο του τελευταίου μου άρθρου «είμαστε όλοι οι μπάτσοι του Άλλου».

Το πρόβλημα μου είναι ότι όλη μου τη ζωή την έχω περάσει προσπαθώντας συστηματικά να μη γίνω ποτέ ο μπάτσος κανενός. Σε διαβεβαιώ πως τελικά είναι πάρα πολύ δύσκολη αποστολή-όταν όλα σε ωθούν στο αντίθετο μονοπάτι. Σε αυτό που βολτάρεις εσύ.

Και επειδή ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς καλόπιστος που έχει διαβάσει αν όχι όλα, έστω ένα μέρος της αρθρογραφίας μου θα καταλάβαινε πως είμαι τελείως «ακαπέλωτος» και γράφω μόνο όσα πιστεύω, το χθεσινό σου σημείωμα ήταν επιεικώς κακόπιστο και δηλητηριώδες.

Απέραντα Κίτρινο όπως σημείωσε και «συνάδελφος αρθρογράφος» του Πολίτη στο ιστολόγιο μου.

Νισάφι.

Δεν κάθισα ποτέ σε κανενός την κερκίδα, ούτε θα το κάνω τώρα.

Και κάτι άλλο:

Το βιβλίο του Λιλλήκα, δεν είναι "φρικτό".
Αυτός ο χαρακτηρισμός μπορεί να αποδοθεί σε λογοτέχνημα, σε μυθιστόρημα, σε διήγημα κλπ. Αφού δικαιολογηθεί βεβαίως.

Ένα τέτοιο βιβλίο( σαν του Γ. Λιλλήκα), όχι μόνο το συγκεκριμένο αλλά το οποιοδήποτε του είδους, μπορεί να είναι φανατικό, ψευδές, κακογραμμένο, αντι-ιστορικό, παραχαρακτικό κλπ.

Ωστόσο, ο συγγραφέας του κατά την κρίση μου γνωρίζει καλά την Ελληνική-άρα δεν είναι φρικτό. Επίσης κατά την κρίση μου, είναι σοβαρά (σο-βα-ρό-τα-τα) γραμμένο.

Αν υπηρετεί ενδεχομένως τη ματιά του συγγραφέα; Ε, νομίζω πως αυτό είναι αυτονόητο.
Αν εγώ συμφωνώ με τη ματιά του συγγραφέα; Αυτό είναι ΆΛΛΟ θέμα.
Αυτό είναι Πολιτική Συζήτηση.

Εκτός αν ο Κοριός και ο κάθε Κοριός, ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων, που δυστυχώς πλειοψηφεί, που χειροκροτεί το οτιδήποτε με μοναδικό κριτήριο την «ταύτιση απόψεων» και όχι την σοβαρότητα του προτεινόμενου λόγου. Κάπου εδώ, ξεκινάει ο πολιτικός και κοινωνικός χουλιγκανισμός όμως. Ασθένεια από την οποία παραδοσιακά πάσχουν οι εθνικιστές και οι φασίστες. Φαίνεται, πως όχι μόνο…

Κατά σύμπτωση, τα όσα έγραψα εγώ, είναι -περίπου- τα όσα είπε ο κος Νεοφύτου του Συναγερμού στην παρουσίαση του βιβλίου.

Δεν "συμφώνησε" με το βιβλίο, αλλά το βρήκε σοβαρό και πρόσφορο για συζήτηση. Συζήτηση στην οποία -όπως είχα γράψει στο δικό μου κείμενο- μπορεί είτε να δικαιωθούν κάποια πράγματα που αναφέρει ο Λιλλήκας, είτε και να ανατραπούν.

Αλλά διαβάζουμε όπως θέλουμε, ότι θέλουμε και όπως μας βολεύει.

Για την ιστορία να αναφέρω πως πρόσφατα ανέφερα στον Γ. Λιλλήκα πως υπάρχουν σημεία του βιβλίου του που «σηκώνουν μεγάλη συζήτηση και ερωτηματικά» και που ενδεχομένως να είναι τελείως ανατρέψιμα και, τον ρώτησα αν είναι διαθέσιμος για δημόσιο διάλογο με ερωτήσεις κλπ. Η απάντηση, ήταν «απολύτως και τελείως».

Ευχαριστώ τον Κοριό, για τη χολή, θερμά.

Μπορείς να είναι ευτυχής, γιατί λειτούργησε: με πείραξε βαθύτατα, ίσως γιατί παραμένω αιωνίως αφελής.

Και γιατί, οι αυτόκλητοι "μπάτσοι" των Άλλων με ενοχλούν.

γιώργος πήττας.

23 Φεβρουαρίου 2009