Εξ –Εγερτήρια Τέχνη

Είναι κάποια χρόνια τώρα που άρχισαν να εμφανίζονται στις κινηματογραφικές αίθουσες ταινίες που μέσα από διαφορετικό πλαίσιο η κάθε μία δίνουν ενίοτε προφητικά το στίγμα των εξεγέρσεων του 21ου αιώνα.

Δύο παραδείγματα πρόχειρα που μου έρχονται τώρα στο νου, είναι το V for Vendetta και τα Παιδιά των Ανθρώπων. Λίγο παλιότερα αν πάω, θα θυμηθώ την τριλογία του Mad Max που προφητεύει έναν χαοτικό και βίαιο κόσμο μετά την εξάντληση των πετρελαίων, το εφιαλτικό και «οργουελιανό» Brazil του Terry Gilliam (1985) και το οικολογικά προφητικό (1973) Soylent Green του Richard Fleischer.

Όλες οι ταινίες, ανεξάρτητα από την διαφορετική πλοκή «είδαν» την οικολογική καταστροφή συνδυασμένη με τον αυταρχισμό της εξουσίας, κοινωνίες σκοτεινές υπό την αυστηρή και αόρατη παρακολούθηση των αρχών που είναι εξοπλισμένες με τρομερή τεχνολογία, και, κυρίως κοινωνίες με ολιγάριθμες κάστες εξαιρετικά προνομιούχων και αμέτρητα πλήθη όχι φτωχών αλλά εξαθλιωμένων, με απρόσωπες «μαύρες» κυβερνήσεις να διοικούν με σιδηρά πυγμή προς «όφελος του λαού».

Και σε όλες, κυριαρχούσαν πάντα εικόνες εξεγέρσεων «τυφλών» γεμάτων οργή για την αδικία και την αμέτρητη δύναμη ελέγχου στη ζωή.

Περιττό να προσθέσω εδώ, πως στα μουσικά ρεύματα που αφορούν το τραγούδι, είναι επίσης καιρός που σε όλον τον πλανήτη τα τραγούδια που περιγράφουν τον ζόφο και εκφράζουν εκρηκτικά την ανάγκη διάλυσης του σημερινού σκηνικού, την ανάγκη αντίδρασης στην ολοένα και περισσότερο βιασμένη αξιοπρέπεια.

Στην Ελλάδα, πριν χρόνια έγραφαν προφητικά οι Active Member σε ρυθμό low bap (η ελληνική έκφραση του Hip Hop) :

Τέλος στην ανακωχή των δειλών/ επιστροφή στα πεδία των μαχών/ πίσω στους δρόμους με χρόνια στους ώμους/ να ξαναγράψουμε όσους η ιστορία μας έκλεψε κι έκρυψε τόμους./

Πίσω στους δρόμους μ’ άγραφους νόμους και συνέπεια/ για οποίον παλεύει μ’ αξιοπρέπεια./ Μάτια αδερφωμένα στα πάντα στραμμένα/ και της ζωής τα όμορφα όλα φανερωμένα/ χωρίς τρικ πολιτικά κι επινοήσεις/ ραμμένα στόματα κι ανάλαφρες ειδήσεις./ χωρίς φήμες, χωρίς τρίτους ή τέταρτους κόσμους,/ χωρίς προστάτες και μπάτσους στους δρόμους/ χωρίς στρατόκαυλους κι οργισμένους δήθεν πολίτες/ χωρίς φλώρους που την είδαν σ’ ένα βράδυ αλήτες/

Στην καρδιά της άνθησης των νέων τζακιών, του αγοραίου και χυδαίου νεοπλουτισμού και παραγοντισμού, καθώς κάποιες γενιές ( και η δική μου πρώτη και καλύτερη) αντάλλασαν το παρελθόν τους με μετοχές στο χρηματιστήριο, αστραφτερά γερμανικά αυτοκίνητα, αντικαθιστούσαν τα τσιγάρα τους με πούρα, και το κρασί τους με ουίσκι, καθώς πια το μόνο που έφτανε για να «πετύχεις» ήταν το κολλητιλίκη η εξαγορά συνείδησης και οι υποκλίσεις στον κάθε αστοιχείωτο που έγινε αίφνης ισχυρός, κάπου πιο πέρα, μακριά από τα γκλαμουράτα στέκια -κακέκτυπα των business meeting points της Νέας Υόρκης- που φύτρωναν στο Χαλάνδρι, την Κηφισιά και το Μαρούσι, γεννιόνταν κάτι άλλο κι αλλόκοτο.

Στο υποβαθμισμένο Περιστέρι δυτικά των Αθηνών, νέα παιδιά 14 και 15 χρόνων ερχόντουσαν από όλες τις περιοχές της πόλης για να συναντηθούν και να τραγουδήσουν χορεύοντας στίχους σαν τους πιο πάνω.

Ένας κώδικας καινούργιος άρχισε αργά να ξεδιπλώνεται και να ενώνει νεαρούς ανθρώπους.

Η κουκούλα, σύμβολο φερμένο από τους Ζαπατίστας ήταν ήδη σημείο αναγνώρισης.

Η εξουσία βέβαια, την εκμεταλλεύτηκε δεόντως στην επίμονη προσπάθεια να ευνουχίσει τις τάσεις που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται και το πέτυχε ως ένα σημείο.

Μέχρι εκείνο το σημείο που η σφαίρα μηδένισε το μέλλον από το βλέμμα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Κανένας όμως δεν περίμενε, ούτε μετά από αυτό, την έκταση, τον όγκο και τη διάσταση των πραγμάτων.

Βλέπετε, τα δεκαπεντάχρονα που τραγουδούσαν και χόρευαν στο Περιστέρι «πίσω στους δρόμους μ’ άγραφους νόμους και συνέπεια» είναι τώρα 20 και πασχίζουν να μετουσιώσουν τις πρώτες αντιδράσεις σε Κίνημα.

Τα δελτία ειδήσεων, δεν μεταφέρουν ότι όλες αυτές τις μέρες στα αμφιθέατρα γίνονται ολονύχτιες συνελεύσεις και συζητήσεις που αφορούν στη μετουσίωση της οργής σε Συστηματικό και διαρκώς ετοιμοπόλεμο Κίνημα.

Και δεν περιμένουν ούτε την ντιρεκτίβα του ΚΚΕ ούτε τις νουθεσίες του οποιουδήποτε.

Κατά τη γνώμη μου, ο μοναδικός χώρος που με ειλικρίνεια πασχίζει να αφουγκραστεί να ερμηνεύσει και να κατανοήσει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και για αυτό βάλλεται θρασύδειλα από όσους προτιμούν το σκηνικό ως έχει, μιας που εξασφαλίζει την μίνιμουμ απαραίτητη εκλογική πελατεία.

Γράφουν ορισμένοι «μα δεν θέλουν τίποτα, απλά γκρεμίζουν».

Θα πω, πως επιφανειακά, έτσι είναι.

Στην πραγματικότητα όμως, επιχειρούν το άνοιγμα δρόμων.

Όχι μόνο στην Ελλάδα: Σουηδία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, παρουσιάζουν με συγγενικές αφορμές τα ίδια φαινόμενα και σε ταυτόχρονο χρονισμό.

Και παντού, υπάρχουν οι ίδιες κατεδαφιστικές εκδηλώσεις. Ίσως, επειδή νιώθουν στην κυριολεξία "εντοιχισμένοι" , μία μεγάλη μερίδα τους νιώθει την ανάγκη "να τα σπάσει".

Στην Ελλάδα, αρκετοί βλέπουν και πάλι συνομωσίες και φτάνουν να μας πουν πως αυτά που συμβαίνουν είναι…σχέδιο των Αμερικάνων για να ρίξουν τον Καραμανλή.

Μα να μας κάνουν τέτοια χάρη;

Το συντριπτικό επιχείρημα που προβάλλουν;

Μα πως-λένε- σε ελάχιστο χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου πήρε φωτιά όλη η Ελλάδα; Άρα…οργανωμένο σχέδιο από τα «ξένα κέντρα»! Αν όμως κάποιος ψάξει τα πράγματα λίγο, θα βρει πως όλα έγιναν μέσω sms και blogs.

Όπως ακριβώς συντονίζονται πια όλες οι μαζικές κινητοποιήσεις στον κόσμο, εδώ και λίγα χρόνια.

Από το Seattle του 1999 και τις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά των G8 όλες οι μαζικές εκδηλώσεις χρησιμοποιούν τη στρατηγική του αιφνιδιασμού των Αρχών με συνεννοήσεις αποκλειστικά στο διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα.

Οι πραγματικότητες που μεταδίδουν οι τηλεοράσεις είναι πια σε μέγιστο βαθμό αδιανόητα κίβδηλες. Με αποτέλεσμα , όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τα νέα εργαλεία ενημέρωσης και επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπινων κοινοτήτων, να ζουν στην εικόνα που παράγει το σύστημα και ιδίως εκείνο το κομμάτι του συστήματος που δεν θέλει να αλλάξει.

Προσωπικά, πιστεύω πως βρισκόμαστε στην απαρχή των κινημάτων του 21ου αιώνα.

Με τεράστιες εντάσεις και βίαια ξεσπάσματα. Η εμπειρία και η εξέλιξη θα δείξουν τον δρόμο, ο οποίος αντλεί και από την εμπειρία του παρελθόντος, αλλά είναι και σημαντικά διαφορετικός.

Όσα συμβαίνουν, ούτε «εν αιθρία» είναι, και δεν είναι παρά μόνο στην αρχή τους.

Όχι στην Ελλάδα.

Παντού.