The Beatles -- A Day in the Life

Αύριο Σάββατο, στην Κινούμενη Άμμο, θα επιχειρήσω μία παρουσίαση του σπουδαίου Λευκού Άλμπουμ των Beatles. Σχολαστικά, με στοιχεία για κάθε τραγούδι , την ιστορία του, πως γράφτηκε κλπ.

Ωστόσο, μουσικά, οι ίδιοι οι Beatles θα ακουστούν ελάχιστα, δηλαδή κάθε τραγούδι θα ακουστεί για ένα λεπτό περίπου και μετά, θα «σβήσει» για να χαθεί μέσα στο…ίδιο τραγούδι, έτσι όπως το ερμηνεύει κάποιος άλλος.

Έχει σημασία όμως, ποιος είναι αυτός ο άλλος. Θα παρουσιάσω μία σειρά από νεαρότατους Βρετανούς, Αμερικανούς, Καναδούς, Σκωτσέζους κλπ καλλιτέχνες και το τεράστιο ενδιαφέρον βρίσκεται στο πως αυτοί, οι πολύ νέοι και ουσιαστικά άγνωστοι-ακόμα- μουσική, «βλέπουν» αυτά τα κλασικά πια τραγούδια. Γιατί, ο τρόπος που τα έχουν αφομοιώσει και τα δίνουν προς τα έξω, είναι κυριολεκτικά «ερμηνείες» και όχι «αναμάσημα» ή μίμηση.

Το κλιπ που βλέπουμε βέβαια, δεν είναι από το Λευκό Άλμπουμ. Είναι το τελευταίο τραγούδι από τον αμέσως προηγούμενο δίσκο των Beatles, το θρυλικό Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Το τραγούδι, είναι το A day in the Life, ένα τραγούδι που με άγγιξε βαθύτατα από την πρώτη φορά που το άκουσα, μια νύχτα του 1972…Παρασκευή, μόλις είχα αγοράσει το μονοφωνικό βινίλιο από ένα δισκάδικο του Παλαιού Φαλήρου στην οδό Τρίτωνος. Βαμμένο κατακόκκινο το δισκάδικο με μαξιλάρια στο πάτωμα , το έλεγαν «Επαφή» μια τεράστια Ducati πάντα παρκαρισμένη έξω που ανήκε στον Χρήστο, τον νεαρό (τότε) που είχε το δισκάδικο. Ο Χρήστος, είχε μια τεράστια αφάνα και θύμιζε λίγο τον Jimmy Hendrix.

Πήρα λοιπόν τον δίσκο, έτρεξα στο σπίτι στην οδό Ναϊάδων και τον άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος διαβάζοντας ταυτόχρονα με θρησκευτική ευλάβεια τους στίχους των τραγουδιών που ήταν στο οπισθόφυλλο. Τον άκουσα, σε ένα χαρακτηριστικό της εποχής «ηλεκτρόφωνο» Philips , το οποίο μετέφερα στο δωμάτιο μου για να ακούσω με την ησυχία μου.

Όταν τελείωσε ο δίσκος, μπήκε διακριτικά στο δωμάτιο ο αείμνηστος πατέρας μου και σχολίασε το «She is leaving home», αφού πρώτα έριξε μια ματιά στους στίχους.
Είπε, κουνώντας χαρακτηριστικά το κεφάλι με επιδοκιμασία: «Κανονική πλήρης Όπερα βρε παιδί μου, σε διάρκεια 4 λεπτών…τι πράμα…!»

Κάτσαμε μετά παρέα γιατί ήθελε να ακούσει και το «A day in the Life». Το άκουσε δυο φορές και μου ζήτησε να το ακούσουμε και το επόμενο πρωί μετά που είχε πιει τον καφέ του. «Κάθε στίχος ένας πίνακας και όλο μαζί ένα βιβλίο, μια πλήρης ιστορία».

Τέλος πάντων. Σταματώ εδώ, γιατί αλλιώς θα γράψω σεντόνι.
Ελπίζω να ακούσετε την αυριανή εκπομπή, πιστεύω πως θα έχει ενδιαφέρον.