Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό*

Έχει περάσει η ώρα και σβήνω γράφω συνέχεια το κείμενο της Στήλης Άλατος, χωρίς να μπορώ να αποφασίσω τελικά τι θέμα θα δώσω.

Φταίει κυρίως ο Κώστας ο Κωνσταντίνου, που με το χθεσινό του άρθρο (Το χρυσό στην υποκρισία) για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου με «υποχρέωσε» να στείλω στο καλάθι των αχρήστων το κείμενο που είχα ήδη ετοιμάσει από την Πέμπτη το βράδυ. Τα ίδια είχα γράψει…!

Και, κάθομαι τώρα εδώ, μπροστά από το πληκτρολόγιο ψάχνοντας να βρω μια αφορμή για κείμενο.

Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω για το Κυπριακό, για το υδατικό, ή το παγκόσμιο κλιματολογικό.
Δεν έχω όρεξη να την πέσω στους εθνικιστές και στους υπερπατριώτες, ούτε να τα βάλω με τους παπάδες, ο και τους πολιτικάντηδες που μας δουλεύουν ψιλό γαζί κάθε στιγμή.

Τυχαία, διαβάζω:

«Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανείς» γράφει ο Γιώργος Σεφέρης στο Θερινό Ηλιοστάσι Θ’.

Και με κάνει να σκέφτομαι για άλλη μια φορά πως οι Ποιητές, οι Συνθέτες, οι Ζωγράφοι, οι Δημιουργοί γενικώς, μέσα σε πέντε γραμμές, μερικές νότες και λίγα χρώματα, μπορούν να αναδείξουν την αδιανόητη μικρότητα των πλείστων εξ όλων αυτών που με έπαρση απύθμενη διαχειρίζονται τις τύχες της καθημερινότητάς μας.

Κοιτάξτε τους καλά. Ας μην τους ονοματίσω τώρα, τους ξέρουμε όλοι μας, τους βλέπουμε στην τηλεόραση, τους ακούμε στα ραδιόφωνα καθημερινά.

Φανταστείτε τον εξής διάλογο μεταξύ ενός Πολιτικού και ενός Πολίτη.

Πολιτικός: Γενικά, είναι γεγονός πως υπάρχουν γενικώς προβλήματα τα οποία η Κυβέρνηση με σωφροσύνη και γνώση θα τα αντιμετωπίσει με επάρκεια και αποφασιστικότητα.
Πολίτης: «Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο προστατευτικό σπίτι με τις πέτρες που μου ρίξατε σ' όλη τη ζωή μου.» (Λειβαδίτης, Αιώνας Εμπορίου)
Πολιτικός: Εμείς, είμεθα συνεπείς. Ουδέποτε υποσχεθήκαμε κάτι τέτοιο. Είπαμε απλά, πως ασφαλώς και θα σκύψουμε στο ζήτημα και θα προσπαθήσουμε να το επιλύσουμε αν το επιτρέψει η διεθνής συγκυρία.
Πολίτης: «O Μότσαρτ μ' ένα μαύρο σκύλο τριγυρίζει τα καμένα σπίτια· ψάχνει κει μέσα στην καφτή τέφρα και την καρβουνίλα…Σε μερικές γωνιές δεν έχουν ακόμη σβήσει οι φωτιές...―Παράξενο -λέει- Πουθενά δεν ακούγεται πια η μουσική μου...» (Σαχτούρης, Ο Μότσαρτ)
Πολιτικός: Θα είμαι σαφής και ξεκάθαρος. Η ουσία είναι το αποτέλεσμα. Αλλά για να έχουμε αποτέλεσμα πρέπει να υπάρξει μελέτη, κρίση της μελέτης, προγραμματισμός , στόχευση και επιμερισμός ευθυνών. Στη συνέχεια, όταν θα έρθει η ώρα, θα δούμε αν και πως θα προχωρήσουμε.
Πολίτης: Γι' αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια, τους αντάμειψα πλούσια με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντως το μόνο σίγουρο: τόπος της γέννησής μου: η Άκρα Mινώα. (Ρίτσος, Στοιχεία Ταυτότητας)

Κάθε φορά που μιλάνε οι εξ επαγγέλματος Γενικόλογοι να τους απαντά κάποιος με λέξεις καρφιά με λέξεις που αν μη τι άλλο θα τους φέρουν σε αμηχανία. Ή δε νιώθουν αμηχανία; Μπορεί και όχι. Η αμηχανία βλέπετε είναι ίδιον των ανθρώπων που έχουν περισώσει μία κάποια συστολή εντός τους. Και αυτή η περιοχή της ψυχής, μάλλον έχει διαβρωθεί στους εξ επαγγέλματος Γενικόλογους.
Όπως η θάλασσα τρώει το βράχο, έτσι και σε δαύτους η συστολή έχει γίνει άμμος και λάσπη κάτω από τον ωκεανό της ματαιοδοξίας τους.
Τώρα που θα πάμε διακοπές, να πάρουμε μαζί μας νερό να ξεδιψάσουμε . Όχι από αυτό που μας λείπει…από το άλλο, που ευτυχώς, το διαθέτουμε σε πλήθος. Εννοώ τους Ποιητές. Έλληνες, Ευρωπαίους, Αμερικάνους, ό,τι νάναι. Φτάνει να είναι σοβαροί, όχι δηλαδή από τάχα ποιητές που γλείφουν τις εξουσίες ή αυτοπροτείνονται για κρατικά βραβεία (αν είναι δυνατόν!).

Σας προτείνω δε, να βρείτε και να διαβάσετε προσεκτικά την «Ποιητική» του Αναγνωστάκη. Αξίζει αυτό το ποίημα –όπως και πολλά άλλα- να γίνουν προσευχή μας:

«Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις Nα μην τις παίρνει ο άνεμος»

* Και θυμηθείτε:
«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία
(Μιχάλης Κατσαρός, Θα σας περιμένω)

ΥΓ Για να μη τρελαθούμε κιόλας:


Ναι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν είναι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν έχουν καμία σχέση με τη θρησκευτική και Ιεροπρακτική διάσταση που είχαν στην Αρχαία Ελλάδα.
Ναι, η Κίνα, είναι επιβαρυμένη με όλα όσα της καταμαρτυρούν-το κάναμε και εμείς άλλωστε.

Ναι, σε όλα. (που λέει ο λόγος).
Όχι όμως στην άκρως γεροντοκοριασμένη άποψη που λέει «εγώ δεν θα δω, δεν ανοίξω την τιβι για την τελετή έναρξης, δεν το ένα δεν το άλλο» Ναι, υπάρχει αυτή η άποψη-και ως άποψη σεβαστή είναι- άμα δε γουστάρεις ρε φίλε, πήγαινε βόλτα, κάνε ότι θέλεις- αλλά μη γίνεσαι άλλος ένας «παπάς» που κατηχεί την πλήρη αποχή και αποστροφή από την….αμαρτία. Ναι, είδα κάτι τέτοιες «απόψεις» σε κάποια ελληνικά ιστολόγια χτες το βράδυ, τα θυμήθηκα τώρα και για αυτό κάνω ατό το συμπλήρωμα.

Πρώτα από όλα, ανεξάρτητα από τις φιλοσοφίες , τις πολιτικές και λοιπές δυνάμεις, ένα πράγμα είναι διαπιστωμένο. Πως , εκατομμύρια Κινέζοι, το χαίρονται το πράγμα σα μικρά παιδιά. Την σημασία της διοργάνωσης, παρά τις όποιες εύλογες αντιρρήσεις, την έχουν τονίσει εκατοντάδες φορές ακόμα και Κινέζοι αντικαθεστωτικοί, οι οποίοι, κάτι παραπάνω ξέρουν από μας υποθέτω.
Τέλος, χθες τα βρόντηξα όλα διπλοκλείδωσα το γραφείο μου από τις 3 παρά και ήρθα σπίτι στις 3.

Η Ελένη και η μικρή Μαρία (τι μικρή δηλαδή…12 χρόνων είναι πια) είχαν ήδη φροντίσει για το οικιακό τελετουργικό που προϋποθέτει πίτσες, μπύρες και αναψυκτικά, και στρωθήκαμε να δούμε την έναρξη. Νομίζω πως οι Κινέζοι, ξεκινώντας από το εξαίρετο concept της Αθήνας, δημιούργησαν ένα αριστουργηματικό θέαμα που έσφυζε από την μακρά παράδοση και κουλτούρα τους.
Και, ασφαλώς θα «στρωθούμε» και για αρκετά αθλήματα.

ΥΓ 2. Άλλαξα τη μουσική έφερα Γκέρσουιν. Μάλιστα, το πρώτο κομμάτι, είναι "ανεπίσημο" είναι μόλις η δεύτερη δοκιμαστική ηχογράφηση της περίφημης (και έξοχης) Γαλάζιας Ραψωδίας. Ημερομηνία ηχογράφησης, 26 Ιουνίου, του 1931. Φίλτατε Ασέρας - ελπίζω αυτό να έρχεται κάπως πιο απαλά...


34 σχόλια:

rose είπε...

καλημέρα Γιώργο

μια σταγόνα δροσιας ήρθε πριν δυο μέρες με τη μορφή SMS και έλεγε:

"Όχι, η ψυχή αντέχει όσο κρατά κάποιο όνειρο. Εμπιστευομαι τα συναισθηματα μου και μέρος του αυθορμητισμου των άλλων."

...

rose είπε...

κι αυτο επιβολή αποψης είναι γιωργο με μια νοτα οικογενειακής σαπουνο-οπερίασης

αλλά δικαιούσαι κι εσυ να την εκφράζεις όπως κι εγω που χτες είχα μια καταπληκτική βραδια χωρίς τους Ολυμπιακους

Pan είπε...

Καλησπέρα.

Δεν προσθέτεις ένα CBox στο μπλόγκ σου για να μπορούμε να τα λέμε;

Pan είπε...

Ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση.

Προσπαθώ να τηλεφωνήσω στο στούντιο.

Κτυπάει το τηλέφωνο αλλά δεν υπάρχει απάντηση.

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

zappa είπε...

Egw pali den 8a dw Olympiakous. Panta to panhgyraki me afhne pagera adiaforo, kai panta eixa kati kalytero na kanw.......akoma kai otan ginontan sthn a8hna perissotero me etrwge na ma8w giati eksafanisthkan ta adespota kai oi astegoi apo thn a8hna, para ean o Kenterhs kai h 8anoun htan ontws ntope

zappa είπε...

Egw pali den 8a dw Olympiakous. Panta to panhgyraki me afhne pagera adiaforo, kai panta eixa kati kalytero na kanw.......akoma kai otan ginontan sthn a8hna perissotero me etrwge na ma8w giati eksafanisthkan ta adespota kai oi astegoi apo thn a8hna, para ean o Kenterhs kai h 8anoun htan ontws ntope

Unknown είπε...

Συμφωνώ. Μόνο που τίποτα, δεν είναι μονοδιάστατο.

Ανώνυμος είπε...

Pittas, eksairetiko arthro, eksairetiki ekpompi.Profanws oi sxoliastes sou exoun terastio "ego" :-))

(you know who)

;-)

Ανώνυμος είπε...

Γιωργο, τι να λεμε τωρα...; κατι τετοια κειμενα απαντουν στο ερωτημα "γιατι γραφουμε;" και "γιατι διαβαζουμε;".

Βαζω παρακατω ενα ποιημα του Σεφερη. Ο καθενας μπορει να διαλεγει ενα κομματι, ενα κειμενο από ενα ποιητη ή καποιον συγγραφεα. Οι λογοι ειναι παντα προσωπικοι κι ισως αδιορατοι μερικες φορες. Ποιος ξερει ποια μαυρη τρυπα στο υποσυνειδητο ξυπνα καθως διαβαζει κανεις μια αραδα... φανταζομαι ο καθενας θα θελησει να βαλει το δικο του. Να μια καλη ιδεα- μια μερα ποιησης, ενα αφιερωμα στην πολιτικη ποιηση ισως.

Σε χαιρετω απο Φλωρεντια,


Νικολας




Quid πλατανών opticissimus?

Ο ύπνος σε τύλιξε, σαν ένα δέντρο, με πράσινα φύλλα,
ανάσαινες, σαν ένα δέντρο, μέσα στο ήσυχο φως,
μέσα στη διάφανη πηγή κοίταξα τη μορφή σου·
κλεισμένα βλέφαρα και τα ματόκλαδα χάραζαν το νερό.
Τα δάχτυλά μου στο μαλακό χορτάρι, βρήκαν τα δάχτυλά σου
κράτησα το σφυγμό σου μια στιγμή
κι ένιωσα αλλού τον πόνο της καρδιάς σου.

Κάτω από το πλατάνι, κοντά στο νερό, μέσα στις δάφνες
ο ύπνος σε μετακινούσε και σε κομμάτιαζε
γύρω μου, κοντά μου, χωρίς να μπορώ να σ' αγγίξω ολόκληρη,
ενωμένη με τη σιωπή σου·
βλέποντας τον ίσκιο σου να μεγαλώνει και να μικραίνει,
να χάνεται στους άλλους ίσκιους, μέσα στον άλλο
κόσμο που σ' άφηνε και σε κρατούσε.

Τη ζωή που μας έδωσαν να ζήσουμε, τη ζήσαμε.
Λυπήσου εκείνους που περιμένουν με τόση υπομονή
χαμένοι μέσα στις μαύρες δάφνες κάτω από τα βαριά πλατάνια
κι όσους μονάχοι τους μιλούν σε στέρνες και σε πηγάδια
και πνίγουνται μέσα στους κύκλους της φωνής.
Λυπήσου το σύντροφο που μοιράστηκε τη στέρησή μας και τον ιδρώτα
και βύθισε μέσα στον ήλιο σαν κοράκι πέρα απ' τα μάρμαρα,
χωρίς ελπίδα να χαρεί την αμοιβή μας.

Δώσε μας, έξω από τον ύπνο, τη γαλήνη.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

m'aresei pou oloi kopteste gia tin poiisi kai to paizete filomousoi kai apo tin alli xlevazete ton prolalisanta.

Ανώνυμος είπε...

Η κόρη του περιπτερά

το παπαδάκι λιβανίζει
ξεκωλιασμένο
κι αχνό
στον αέρα
κάτω τα σώβρακα
μέσα στο αμπάρι
η λαιμητόμος πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά
που φορούσες ένα άσπρο
καφτάνι
μου τον κρατούσες στο χέρι
ό,τι πίνω μου λες
δε μου φτάνει
στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας
οι ψωλές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στις Πλάτρες
που μετά την προδώσαν
μια φορά μου είχες πει
δεν μπορεί
αν ξεμουνιάσεις μιαν άλλη
πριν το τέλος
θα μοιάζει η σιωπή
σαν λιακάδα μεγάλη
κι εγώ που θα τον πιω
για πάντα εδώ
όλο θα φεύγω
το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει
σε γαμάω ξανά
σκοτάδι γίνεσαι
και παραδίνεσαι
στην Πεντέλη
που καίει ακόμα
αυτό το σώμα
που έχει χρόνια
κύτταρα καρκινικά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κιρρώνεσαι εδώ
με φόντο τα χειρουργεία
ένα ήπαρ νεκρό
μα προχθές το μόσχευμά σου το βρήκα
το δίδει η κόρη του περιπτερά
στο περίπτερο πήγα για σύκα
και μου άναψε φωτιά

δεν είναι θεία λειτουργία
αυτό που ζούμε
εγώ το λέω φονικό
μην πάει ο νους σου
στο εξαπτέρυγο
με το κριτσίνι
απ’ το ευχέλαιο
θα χειρουργηθούμε
με λίγα λόγια
ένα νεύμα
με ένα ανέκδοτο ή χωρίς
είναι αργά κι ίσως νωρίς
να τρέξει μεταξύ μας
σπέρμα

δεν είναι θεία λειτουργία
αυτό που ζούμε
είναι σου λέω πανικός
ένας καρκίνος τηλεοπτικός
και θάναι θαύμα αν σωθούμε

δεν είναι θεία λειτουργία
αυτό που ζούμε
εγώ το λέω ιερατικό
ξεκώλιασμα συνοδικό
κι ισόβια θα δικαστούμε
για πατριαρχικές πράξεις
και για πρωκτικές παραλείψεις
ιδιαζόντως ειδεχθείς
όμως εσύ μην φοβηθείς
κι αρχίσεις τις αποκαλύψεις

ούτε κι εγώ θα ομολογήσω
ότι χαπακώθηκα πολύ
και πως με καίνε οι Ολυμπιακοί
που δεν μπορώ να ξαναζήσω
έλα λοιπόν να μοιραστούμε
τη Νατάσα Ράγιου στο κελί
κι αν προσευχόμαστε πολύ
μπορεί να γίνει συμβατή.

Meropi είπε...

Καλημέρα Γιώργο μου,
ξέρεις βλέποντας χθες βράδυ τα χαρούμενα πρόσωπα των Κινέζων στο δρόμο να μιλούν με ενθουσιασμό για την τελετή έναρξης και γενικά τους αγώνες, θυμήθηκα ότι έτσι ενθουσιασμένη ήμουν κι εγώ και οι περισσότεροι Έλληνες νομίζω, πριν 4 χρόνια. Είχα κλείσει τα αυτιά μου, τουλάχιστον τις μέρες εκείνες, στις Σειρήνες που μιλούσαν περί υπερβολικού κόστους και ματαιότητας των αγώνων και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί τη γιορτή. Δεν με νοιάζει αν έκανα καλά ή κακά. Για λίγες μέρες επέτρεψα στον εαυτό μου να σκέφτεται με το συναίσθημα, αφήνοντας κατά μέρος τον ορθολογισμό.
Να σαι καλά Γιώργο μου που μου τα θύμισες όλα αυτά.

Ανώνυμος είπε...

Γιώργο Με βάση τη λογική σου δεν τρέχει τίποτα με το θέαμα των καμπαρέ. Άμα είναι όμορφο θα μπορούμε να το βλέπουμε και να μη μας νοιάζει ότι αυτό μας το προσφέρουν δουλέμποροι. Και με το να πίνουμε και καμια μπίρα στο μπαρ πριν πληρώσουμε για τη ρωσίδα που θα πάρουμε λέμε ευχαριστώ στους χορηγούς.

Ανώνυμος είπε...

μπορείς να βλέπεις τους αγώνες χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα
όπως μπορείς να βλέπεις το θέαμα στο καμπαρέ χωρίς πάλι τίποτα να σκέφτεσαι

να μην εκβιάζεσαι δηλαδή να ερμηνεύσεις τις απλοϊκές άλλωστε πράξεις σου

και τετριμμένες και χαζές πράξεις να προσθέσω

όμως για σένα που ψάχνεις ερμηνείες για πράγματα που έχουν ένα σκοπό, της διασκέδασης για παράδειγμα, θα μπορούσε ένας κάποιος ή ένας ορισμένος να σου πει πόσο εγκληματικός είσαι σε πιο σοβαρά πράγματα, ότι μόνο με ανόητα πράγματα προτιμάς/μπορείς να απασχολείς το μυαλό σου, αφού εσύ έχεις αποβλακωθεί.

τι να κάνουμε τώρα που αυτοί είσαστε εσείς.

Ανώνυμος είπε...

Αμφιάραε, αυτό που προτείνεις έχει όνομα. Λέγεται "χαζεύω". Ελπίζω να μη χρειαστείς περαιτέρω ετυμολογικές εξηγήσεις, αλλά αν χρειάζεσαι είμαι στη διάθεσή σου.

Ανώνυμος είπε...

δεν χαζεύουν οι χαζοί γαμημένε

Aceras Anthropophorum είπε...

Ρε φίλε Πιττα, φύε να χαρείς τζείνην την μουσικήν που βάλλεις να αρκέφκει μόλις μπούμεν μες το μπλογκ σου. Άμαν έρτω στο μπλόγκ σου αργά αρκέφκει να παουρίζει το κκομπιούτερ, ξιππάζουμαι τζαι γώ τι έπαθεν το μαυρογέρημον τζαι φοούμαι άμπα τζαι εφάρασα τα μωρά που τζειμούνται.

Όσον καλοθκιαλεμένη τζιαι να είναι η μουσική σου υπόκρουση, μπορεί να φανεί μεγάλον προβλημαν στον επισκέπτην σου αναλόγως των περιστάσεων σες οποίες βρίσκεται όταν σου κάμνει επίσκεψην. Φαντάσου κάποιον που ψιλοκλέφτει λεπτά που την δουλειαν του να σερφάρει τζαι ππέφτει πας την σελίδαν σου! Αν έχει ξιχάσει τον ύχον on επούτ*ισεν την.

Ανώνυμος είπε...

ξυπνά το πλάσμα απ’ το κίτρο
γίνεται μέσα κι όξω μας έν’ Αϊβαλί γαμάτο
σ’ όλες τις χρονικές διάρκειες του δρόμου μέσ’ στη σκόνη
η πενιχρή ροπή του αυλότοιχου στο χαλινό στερεύει
– ο πνιγμός -
την ώρα που παίρνουν μπρος οι μηχανές του ύπνου

κι οι τοίχοι με τα ξεχαρβαλωμένα τούβλα στις λεμονιές λεμόνια
κάποιου καπνού μιας ώρας κίτρινης απόβροχο ο δύτης
και πλυθηντικοί αριθμοί οι άρρητοι στις λεμονιές λεμόνια
καθώς ξινίζει η πυρηνική του σύντηξη στον ύπνο

εδώ μαχαίρι και ύψος χαλασμένο
εδώ σιγή και πεύκα μέσ’ στη ναφθαλίνη
εδώ το μαχαίρι δίκοπο και το ύψος χαλασμένο
ψηφιακό ρολόι με χρονόμετρο τρεχάτο στον κουβά του

Ανώνυμος είπε...

Αμφίαρε,
δεν θα σου απαντήσω από σεβασμό προς τον οικοδεσπότη όπως και προς το άτομό μου.

Ανώνυμος είπε...

ίσως επειδή αλλό από τον τρόπο με τις φανερές και καλυμμένες ύβρεις δεν κατέχετε κύριε eστορών, γι' αυτό δεν μπορείτε να κάμετε απάντησι.

rose είπε...

και να σκεφτεί κανείς ξεκινησαμε από την ποίηση!

η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο;

Ανώνυμος είπε...

Οι Κύπριοι έχουν δύο προφορές. Η μία είναι επάγγελμα.

Ανώνυμος είπε...

Αντιλαμβάνομαι βρίσκεσαι στο ίδιο μήκος κύματος με τον αμφιάραο, αντίο αγόρι. Και πάλιν, από σεβασμό στον οικοδεσπότη δεν θα απαντήσω.

the Idiot Mouflon είπε...

Σταγόνες Ωκεανών πνίγουν θυμωμένους αναγνώστες,
ακούω νότες καλαμποκάλευρου,
η νυχτερινή έξοδος πλησιάζει,
αλατοπίπερο.

Unknown είπε...

Sitting on a cornflake, waiting for the van to come.
Corporation tee-shirt, stupid bloody Tuesday.
Man, you been a naughty boy, you let your face grow long.
I am the eggman, they are the eggmen.
I am the walrus, goo goo g'joob.

[...]
Expert textpert choking smokers,
Don't you thing the joker laughs at you?
See how they smile like pigs in a sty,
See how they snied.
I'm crying.


J.W.L.

dokisisofi είπε...

Τρίτη
I went down to St James Infirmary
(BLUES)

Χάθηκα μέσα στην πολιτεία.
Τα περιβόλια τα σκεπάζει το νοσοκομείο του Δον Χουάν Ταβέρα.
Δρόμοι τυλίγοντας διαφημίσεις.
Κάθε άνθρωπος περπατά χωρίς να ξέρει
αν άρχισε ή αν τέλειωσε
αν πηγαίνει στη μητέρα του στην κόρη του ή στην ερωμένη του
αν θα δικάσει ή αν θα δικαστεί
αν θ' αποδράσει, αν έχει διαφύγει•
δεν ξέρει.
Κάθε γωνιά κι ένα κατάστημα γραμμοφώνων
κάθε κατάστημα κι εκατό γραμμόφωνα
κάθε γραμμόφωνο κι εκατό δίσκοι
και σε κάθε δίσκο
ένας ζωντανός παίζει μ' έναν πεθαμένο.
Πάρε τη χαλύβδινη βελόνα και ξεχώρισέ τους
αν μπορείς.

Μα ποιος ποιητής• θυμάσαι ποιος ποιητής
δοκίμασε τη χαλύβδινη βελόνα
στις ραφές τ' ανθρώπινου κρανίου;
Θυμάσαι το τραγούδι του το βράδυ εκείνο;
Θυμάμαι που μας ζήτησε μιαν ασπιρίνη
τα μάτια του έπαιζαν μέσα σε μαύρους κρίκους
ήταν χλωμός και δυο βαθιές ρυτίδες
τυλίγανε το μέτωπό του. Μήπως όμως
ήσουν εσύ; μήπως εγώ; Ή μήπως ήταν
η αμίλητη Αντιγόνη με τους ώμους
τους λυγισμένους πάνω από το στήθος;
Την κράτησα κοντά μου δέκα νύχτες
έκλαιγε κάθε αυγή για το παιδί της.
Θυμάμαι γύρευα ένα φαρμακείο.
Όλα κλειστά. Για ποιον ήταν δεν ξέρω.

Χάθηκα μέσα στην πολιτεία
κανείς δε θα μετακινήσει το νοσοκομείο
γεμάτο ανάπηρα παιδιά που γνέφουν
σ' εμένα ή σ' άλλους που μ' ακολουθάνε.
Οσμές φαρμάκων μέσα στον αγέρα
βαραίνουν ερωτεύουνται και σμίγουν
αχνούς από αυτοκίνητα που φεύγουν
στην εξοχή μ' ολόξανθα ζευγάρια
προραφαηλιτικά λιγάκι εξατμισμένα.

Την άνοιξη του '23 στο λουτρό της
πέθανε η Λίβια Ρίμινι, τ' αστέρι•
τη βρήκανε μέσα στ' αρώματα νεκρή
και το νερό δεν είχε ακόμη κρυώσει.
Ωστόσο χτες στον κινηματογράφο
με κοίταζε με τ' άχρηστά της μάτια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Εδώ υπάρχουν τα καλύτερα ποιήματα στον κόσμο από ποιητή γραμμένα και όχι από γραφιάδες. Τα ρέστα τηλεθέαση.

dokisisofi είπε...

ontws!

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous είπε...

Και μέσα στους λεμονανθούς,
μια κόττα εκακάριζε,
μηδένα προ του τέλους μακάριζε.
(Γιώργος Φάνος)

Ανώνυμος είπε...

Άντε αγοράκι μου, τσιάο. Και πες μας αν είδες καμιά ωραία διαφήμιση...

Ανώνυμος είπε...

ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι
στα χαράματα
στους δρόμους
στην Αθήνα.
Τότε που ο αέρας έδενε τα σύννεφα
σαν πεταλούδα έχασα το χνούδι.
Τώρα δεν έχω δρόμους ουράνιους
φεύγοντας απ’ τη θύμηση το θάνατο μαγεύω
είν’ ο κόσμος ενάντιος
είν’ ο Ιησούς
τριήμερος ολοένα σκάβει την Ιστορία
δίχως φωνή
δίχως αγγέλους.
Είναι μόνος ωσάν χρωματιστό πουλί
αιωρούμενος απάνω στα νερά της κακίας
χορηγός των ψιχίων
ωραίος φίλος των δύο Λάζαρων –
έδωσε τον ένα στην πείνα
έδωσε τον άλλο στην ανάσταση.
Κ’ εγώ γράφοντας αγγίζω τ’ αστέρια
θνητός
εναγκαλίζομαι την εσπέρα
θνητός
και μέσ’ στη νύχτα κλαίω.
Χαίρετε σεις αηδόνια του καλού
με διώχνουν τα χαράματα δεν έμεινε αγάπη
τ’ άνθη της λησμονιάς –
είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι.

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,
στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,
να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις
και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.
Να μια απ’ τα ίδια – ίδιοι δρόμοι – ίδιοι κύκλοι•
γαβγίζουν οι άνθρωποι – σκιάζονται οι σκύλοι,
θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις
όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.
Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,
βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες
που πιάνονται απ’ τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες
κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες
από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα
που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.
Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω…
Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,
τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη•
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,
μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία•
εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα•
νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα•
Bραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο
- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.
Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.
Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.
Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια
και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια•
Tούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει•
στο τοίχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.
Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…

ACTIVE MEMBER

Ανώνυμος είπε...

Δεν ενημερωθήκαμε, ποιο είναι περισσότερο ακροδεξιό από τα συγκροτήματα που αμφισβητούν το Λευτέρη Πανταζή και τους καλοβολεμένους εαυτούς των μελών της συγκροτήσεως των.