Μεσημέρια

Τις προάλλες, ένα μεσημέρι έτρωγα στην «ευρούλα» στη παλιά Λευκωσία.

Ή μήπως όταν λέμε Λευκωσία μόνο εκείνα τα μέρη πρέπει να ορίζουμε;

Μου αρέσει η ευρούλα και γιατί έχει ωραίο φαγητό και γιατί οι άνθρωποι του μαγαζιού μοιάζουν βγαλμένοι από μια άλλη εποχή-έχουν καθαρά μάτια λες και πήδηξαν έξω από ελληνική ταινία του 60 αλλά και γιατί οι τακτικοί πελάτες μοιάζουν και αυτοί με τον περίγυρο, με τα σπίτια και τις βουκαβίλιες.

Αναμεσά τους τακτικά, ένας Κύριος γύρω στα 70.

Λεπτός, σκυφτός με στρογγυλά γυαλάκια ντυμένος με εξαιρετική αξιοπρέπεια , χρειάζεται πάντα δυο καρέκλες.

Μια για τον εαυτό του και ,μια για το καπέλο του ένα κλασικό καβουράκι και το μπαστούνι του.

Μοιάζει, θυμίζει, αποπνέει απίστευτα τον μέγα Αλεξανδρινό στα βαθειά του γεράματα.

Η «Καβαφίλα» που σκορπάει σαν αύρα γύρω του, χαμηλώνει τα πάντα.

Τόσο, που…απολείπειν ο Θεός Αντώνιον και βασιλεύει η σιωπή.

Δεν καπνίζει, αλλά πρέπει να κάπνισε πολύ στη ζωή του καθώς και να διάβηκε αμμόλοφους πολλούς –ίσως σαν ναύτης νεαρός στη δεκαετία του 20, σε άγνωστες αποβάσεις.

Η βιβλιοθήκη του, είναι από χρόνια πολλά συγυρισμένη γιατί πια τα μάτια του δεν τον βοηθούν στην ανάγνωση-ευτυχώς πρόλαβε όμως και τα διάβασε όλα τα βιβλία που μάζεψε.

Ούτε η φωνή του είναι δυνατή, μπορεί να την ξόδεψε σε καυγάδες κάποτε αλλά δεν είμαι βέβαιος.

Μοιάζει να ήθελε αλλά να μη μπόρεσε. Και τελικά, η χαρά του που δεν μπόρεσε, αυτή είναι που τον κρατάει. .

Σα να αποχαιρέτησε μιαν Αλεξάνδρεια που ποτέ δεν επισκέφθηκε ποτέ του.

Α ναι…και η μυρουδιά του. Παλιά μα γλυκειά η αναπνοή του, ακόμα αναδεύει το παγωτό τριαντάφυλλο που τον έκανε πριν από πολλά χρόνια να αγαπήσει αυτή την πόλη και να μείνει.

Ένιωσε πως το άρωμα αυτό, δένει θεσπέσια με την πέτρα των κλασικών Λευκωσιάτικων κατοικιών όταν πέφτει πάνω της το απογευματινό μαλακό φως και τις κάνει ανάλαφρες.

Εσύ, να ρουφάς την κοιλιά σου όταν περπατάς, ναι, και να βαδίζεις γρήγορα αλλά όχι νευρικά. Όταν τον συναντήσεις, θα σου πει τα υπόλοιπα. Χωρίς καν ν'ανοίξει το στόμα του, θα σου πει τα μελλούμενα.

........

΄

Ο χρόνος του είναι λίγος, ίσως και να τέλειωσε πια, έχω πολύ καιρό να τον δω.

Μόνο που όταν τελειώνει ο χρόνος κάποιων ανθρώπων, κάποιων τέτοιων ανθρώπων, μου μοιάζει πως κοντεύει όπου νάναι κι ο κόσμος.

........

Το είχα γράψει το κείμενο αυτό σαν αυθόρμητο σχόλιο σε ένα εξαιρετικό ιστολόγιο που πια έχει κλείσει. Πριν από λίγο καιρό. Η κάτοχος του ιστολογίου ή κάποια αναγνώστρια του, δεν είμαι και σίγουρος, είχε την ευαισθησία να το κρατήσει και ΄να μου το΄στείλει χτες στο e mail μου προτείνοντάς μου να το ανεβάσω ως το τακτικό μεταβατικό κείμενο που βάζω συνήθως Πέμπτη ή Παρασκευή. Την ευχαριστώ από την καρδιά μου, γιατί το είχα λησμονήσει. Το δημοσιεύω σχεδόν απαράλλαχτο, έχω πειράξει μόνο λίγες (2-3) λέξεις και, πρόσθεσα την τελευταία παράγραφο.

Το αφιερώνω στη μνήμη ενός σπουδαίου ανθρώπου που έκλεισε τον κύκλο της πλούσιας ζωής του πολύ πρόσφατα, του Georges der Parthogh συνιδρυτή της Cyprus Weekly.

Την φωτογραφία πάνω, την είχα τραβήξει πριν από ένα χρόνο περίπου στην παλιά Λευκωσία. Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά ξαναδιαβάζωντας το κείμενο, πήγα κατευθείαν σε αυτή.

.