Νταρφούρ. Όλων μας η ντροπή

Λίγο πριν το επόμενο άρθρο που θα έχει σαν θέμα την «Εθνική Ντόπα» αλλά με μια κάπως διαφορετική διάσταση από αυτή που συζητούν στα κανάλια οι πάσης φύσεως «ειδικοί» και όπως σχεδόν πάντα κάθε Πέμπτη απόγευμα, ένα μικρό διάλλειμα με ένα τελείως διαφορετικό θέμα.

Αυτή τη φορά, όχι «ευχάριστο» μιας που σας έχω μάλλον συνηθίσει σε μικρά μουσικά ιντερλούδια. Δείτε προσεκτικά το video.

Διαβάστε τα στοιχεία και προσέξτε πολύ, τις παιδικές ζωγραφιές και τι απεικονίζουν.

Και σε όσους πουν «τι μας νοιάζει εμάς» απαντώ, πως η ενοχή είναι συλλογική σε όλους εμάς που απολαμβάνουμε τη ζωή μας, που τρώμε στα εστιατόρια, που αναρωτιόμαστε αν θα αγοράσουμε αυτό ή εκείνο.

Η Αφρική-και όχι μόνο το Νταρφούρ- αργοπεθαίνει.

Και εκεί που δεν σπαράσσεται από γενοκτονίες, όπως στο Νταρφούρ (με όπλα της…Ολυμπιακής Κίνας) σπαράσσεται από τη διαφθορά των εξουσιών που συχνά, πολύ συχνά συντηρούνται από τον δικό μας «πρώτο κόσμο».

Η κλιματική αλλαγή επιπλέον αλλάζει καταλυτικά το περιβάλλον σε πολλές περιοχές της Αφρικής και θα είναι πολλά τα εκατομμύρια των Αφρικανών Οικομεταναστών που θα γίνουν δεκτά σε πολλές χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών και οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λόγους ανθρωπιστικούς.

Ας το καταλάβουμε καλά. Η λυσσαλέα ληστεία των φυσικών πόρων στην οποία η Δύση επιδόθηκε, αρχίζει να εκδικείται.

Και ο κόσμος, εμείς, θα κληθεί πολύ σύντομα να μοιραστεί το (λίγο) νερό που έχει ακόμα, να περιορίσει τις όποιες ανέσεις του, να μειώσει τα έξοδα του για περισωθούν όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι.

Και έτσι πρέπει να γίνει και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Αυτά τα παιδιά και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τέκνα ενός κατώτερου Θεού, αυτός έτσι και αλλιώς απέχει.

Το προηγούμενο άρθρο παραμένει από κάτω και θα μείνει μέχρι το Σάββατο το πρωί.

Έγραψα στον τίτλο «Νταρφούρ. Όλων μας η ντροπή.

Συμπληρώνω: Μία από τις πάμπολλες ντροπές του «πολιτισμένου χριστιανικού μας κόσμου»