Εμείς, Αυτοί και τα…μυστήρια. -Tα παιδιά μας είναι η πατρίδα μας

Φίλες και φίλοι της Στήλης Άλατος.
Ο Μιχάλης που συμμετέχει εσχάτως στις συζητήσεις μας, με λόγο νηφάλιο και τεκμηριωμένο-ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί μαζί του ή όχι, είναι ο Μιχάλης Μιχαήλ, πολύ γνωστός δημοσιογράφος του ραδιοφωνικού σταθμού Άστρα, συγγραφέας μεταξύ άλλων ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος πονήματος με τίτλο «Ο Μαρξ και η Αρχαία Ελλάδα» και ένας από τους πλέον επίμονους, συστηματικούς και φιλότιμους εργάτες της Επαναπροσέγγισης.

Μοναδικά του ελατήρια-και για αυτό βάζω το χέρι μου στη φωτιά- η αγάπη του για την πατρίδα του, η αγωνία του να παραδώσει στα παιδιά του έναν τόπο καλύτερο από αυτόν που βρήκε ο ίδιος μεγαλώνοντας.

Πρόσφυγας και ο ίδιος, γνωρίζει πολύ καλά την πικρία της προσφυγιάς, μόνο που αντί να οχυρώνεται πίσω από αυτήν, την μετουσιώνει δημιουργικά σε όπλο κατανόησης και αλληλεγγύης για τον Άλλον, τον επίσης πρόσφυγα.

Και, πασχίζει χωρίς απολύτως κανένα προσωπικό όφελος, να εξορίσει από τη ζωή του τόπου, όλες εκείνες τις συνισταμένες που κατέστησαν τόσο τον ίδιο όσο και τον Άλλο, Εξόριστους στην ίδια πατρίδα.

Ανανέωσα και τον τίτλο του ποστ με ολίγον σκωπτική διάθεση με βάση μια παλιά χιουμοριστική τηλεοπτική σειρά (Εγώ, αυτή και τα μυστήρια).

Στα σχόλια της συζήτησης, κατέθεσε μία σημαντικότατη εμπειρία από τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικό πρόγραμμα Τ/Κ καναλιού, το πρόγραμμα του οποίου μεταδίδεται σε περίπου 120 χώρες.

Θεωρώ πως όσα κατέγραψε και μας εξέθεσε (και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό) αποτελούν έναυσμα για περαιτέρω συζήτηση, στην ουσία, ίσως στην οδυνηρή ουσία των πραγμάτων που σπάνια λέγονται αλλά και όταν λέγονται δεν γίνονται συνείδηση ώστε να αποτελέσουν –μεταξύ άλλων- οδηγό για το τι πιστεύουμε πως πρέπει να γίνει.

Ο λόγος (γραπτός) στον Μιχάλη Μιχαήλ:

Αγαπητοί φίλοι, Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία η οποία ξεκίνησε στις 10.30 το βράδυ του Σαββάτου (22/3) και έληξε στις 2.00 τα ξημερώματα της Κυριακής.

Είχα την χαρά, την ευτυχία και το προνόμιο (και τα εννοώ αυτά) να λάβω μέρος σε μια εκπομπή του τ/κυπριακού καναλιού Genç TV μαζί με μια άλλη ε/κύπρια συνάδελφο δημοσιογράφο και να συνομιλήσουμε με απλούς τ/κύπριους πολίτες από τα κατεχόμενα και το εξωτερικό (Αγγλία, Ισπανία, Σουηδία) για το μέλλον της Κύπρου.

Είμαι τυχερός διότι μέσα σε αυτές τις 3.5 ώρες είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε τηλεφωνικά με μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων με περισσότερους από 150 τ/κύπριους και τ/κύπριες όλων των ηλικιών και κομματικών αποχρώσεων.

Ποια είναι τα συμπεράσματα μου σε γενικές γραμμές;

1. Ότι θέλουν λύση. Μόνο 2 μας είπαν για τοίχο ανάμεσα στις 2 κοινότητες ή διατήρησης του στάτους κβο.
2. Ιδιαίτερα διακαής για μια λύση είναι οι νεολαίοι.
3. Οι μεγαλύτερης ηλικίας όμως έχουν κάποιους φόβους. Φοβούνται τους δικούς μας ακραίους. Φοβούνται τυχόν επανάληψης του παρελθόντος.
4. Κάποιοι νιώθουν αδικημένοι επειδή έχασαν τα σπίτια τους το 74.
5. Θέλουν μια λύση που να διασφαλίζει την ασφάλεια τους.
6. Θεωρούν ότι τώρα με τον Χριστόφια μπορεί πιο εύκολα να εξευρεθεί λύση διότι είναι ο μόνος (όπως και ο χώρος από τον οποίο προέρχονται) που δεν έβλαψε τους τ/κ και ο μόνος που πάντα (πλην μιας περιόδου) τους λάμβανε υπόψη ως πολίτες αυτού του τόπου.
7. Οι ίδιοι φόβοι και ανησυχίες (με διαφορετικό περιεχόμενο) υπάρχουν και στις 2 κοινότητες.

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής εξήγησα πως βλέπουμε εμείς τη λύση, ότι θέλουμε να είμαστε συνέταιροι στο κράτος που θα προκύψει μέσων της Δ.Δ.Ομοσπονδίας.

Μιλήσαμε για το στρατό με μένα (και τη συνάδελφο μου) να υποστηρίζουμε ότι πρέπει να φύγει ενώ μερικοί από αυτούς υποστήριζαν ότι θα πρέπει να παραμείνει έστω ένας αριθμός για τη δική τους ασφάλεια.

Εξηγήσαμε ότι όπως γι αυτούς προκαλεί φόβο και ανησυχία η παρουσία της Ε.Φ. και της ΕΛΔΥΚ, έτσι και για μας προκαλεί το ίδιο η παρουσία του Αττίλα και της ΤΟΥΡΔΥΚ.
Εδώ είναι που μπαίνει το θέμα της κατανόησης ΚΑΙ των δικών τους ανησυχιών. Μαζί με τις δικές μας, να γίνουν κατανοητές οι ανησυχίες εκατέρωθεν.

Υπήρξαν και στιγμές που φάνηκε ότι οι άνθρωποι των 2 κοινοτήτων αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα.

Συγκλονιστική ήταν η στιγμή όπου μια κυρία με ρώτησε ποιος θα την αποζημιώσει που έχασε την περιουσία της στην Πάφο και για 35 χρόνια δεν μπορεί να πάει στο σπίτι της.
Μου είπε ακόμα για τα σπίτια συγγενών της που τα έχουν χαλάσει οι δικοί μας ή κατέρρευσαν μόνα τους.

Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για το κοινό πρόβλημα.

Ένιωσε αμηχανία όταν της είπα ότι κι εγώ αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα μαζί της. Ότι για 35 χρόνια δεν μπορώ να πάω στο σπίτι μου ενώ της γιαγιάς μου το έχουν γκρεμίσει.

Και ήταν εκεί που συμφωνήσαμε ότι αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν παρά μόνο μέσα από την επίλυση του κυπριακού.

Μιλήσαμε για τους νεκρούς ΤΟΥΣ και τους νεκρούς ΜΑΣ.
Μιλήσαμε για τους αγνοούμενους ΤΟΥΣ και για τους αγνοούμενους ΜΑΣ.
Για τους πρόσφυγες ΤΟΥΣ και για τους πρόσφυγες ΜΑΣ.

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο πόνος είναι ο ίδιος.

Ότι είμαστε ένας λαός ο οποίος υπέφερε από τις ξένες επεμβάσεις και από τους δικούς μας ανθρώπους που έδρασαν σαν όργανα των ξένων.

Μιλήσαμε και για τη λεγόμενη απομόνωση και για τους έποικους σε σχέση με τους Πόντιους που βρίσκονται στις ελεύθερες περιοχές και εξηγήσαμε ότι δεν είναι το ίδιο.

Θέσαμε την παράμετρο της αλλοίωσης του δημογραφικού χαρακτήρα στα κατεχόμενα και τους κινδύνους που διατρέχουν οι ίδιοι από τον εποικισμό.

Εξηγήσαμε ότι με τους Πόντιους δεν ισχύει το ίδιο.

Μιλήσαμε και για το ανυπόστατο του κράτους που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν πλην της Τουρκίας γι αυτό και δεν πρέπει να μέμφονται εμάς για τα θέματα πτήσεων, εμπορίου και άλλα συναφή.

Έδειξαν να κατανοούν…Τα πλείστα από αυτά τα θέματα τα έθεσαν όπως είπα και πριν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, που έζησαν πράγματα και καταστάσεις.

Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν οι νεολαίοι.

Αυτοί ήταν πιο ξεκάθαροι στο θέμα λύση.Τόνισαν όμως ότι είναι απογοητευμένοι από μεγάλη μερίδα της δικής μας νεολαίας.

Ότι αρκετοί ε/κύπριοι νέοι είναι φανατικά τοποθετημένοι εναντίον των τ/κ, εξομοιώνοντας τους με τους Τούρκους ή θεωρώντας τους υπεύθυνους για το ότι συνέβη στην Κύπρο.

Έθιξαν και το Όχι στο Δημοψήφισμα και τους εξηγήσαμε ότι δεν είπαμε όχι στη λύση αλλά στο συγκεκριμένο σχέδιο. Και ότι αυτό αποδείχθηκε με την εκλογή Χριστόφια στην προεδρία.

Μίλησα (εντός και εκτός αέρα) για τα φοβικά σύνδρομα εκατέρωθεν.

Τόνισα ότι μόνο αν δούμε την αλήθεια κατάματα θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά.

Ότι μόνο αφήνοντας πίσω το παρελθόν (χωρίς να σημαίνει ότι ξεχνούμε την ιστορία μας) θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά.

Πολλοί συμφώνησαν ότι είμαστε ένας λαός με διαφορετική γλώσσα και θρησκεία που όμως δεν πρέπει να είναι εμπόδιο για το μέλλον μας.

Προβλήθηκε και ένα μεγάλο ρεπορτάζ (περίπου 15 λεπτά) με ε/κ να λένε στο φακό για την προοπτική της λύσης που διανοίγεται και για την ελπίδα που διατηρούν ότι επιτέλους κάπου θα καταλήξουμε.

Φίλοι μου,Σε προηγούμενα σημειώματα μιλήσατε κάποιοι για μομέντουμ.

Έχω ισχυρή την εντύπωση ότι βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά σε ένα νέο μομέντουμ που θα πρέπει να το αξιοποιήσουμε.

Ας κοιτάξουμε κατάματα το μέλλον μας. Ας παλέψουμε γι αυτό!Ας μη σκεφτόμαστε πλέον σαν ε/κ και σαν τ/κ μα πάνω απ’ όλα σαν κύπριοι.
Αυτό δεν έχει να κάνει με τις εθνικότητες μας, δεν θα μειωθεί η ελληνικότητα μας ούτε και η τουρκικότητα των απέναντι.

Ας αποβάλουμε τα φόβητρα και τους βρικόλακες τους παρελθόντος.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Ακολουθεί, το πρωτότυπο ποστ με βάση το άρθρο μου στον Πολίτη το Σάββατο 22 Μαρτίου:





Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη δεν έχει ακόμα τελειώσει.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η σύναξη στη Λήδρας που οργανώνουν πλείστοι φορείς, δεν έχει ακόμα αρχίσει.

Όλη την εβδομάδα που πέρασε , στην ιστοσελίδα της Στήλης, κάτω από το άρθρο του περασμένου Σαββάτου, έγινε μια τεράστια συζήτηση-125 και πλέον σχόλια και πάνω από 3380 μεμονωμένες επισκέψεις.

Η συζήτηση που κόντεψε να φτάσει στη μάχη του Στάλιγκραντ ήταν στο μεγαλύτερό της μέρος εξαιρετική. Συνήθως καλόπιστα, ξεδιπλώθηκαν οι ενθουσιασμοί, οι θετικές ματιές, οι επιφυλάξεις, ακόμα και οι αρνήσεις.

Τώρα, που διαβάζετε εσείς αυτές τις γραμμές, όλοι ξέρουμε τι έγινε.

Και ελπίζω ήδη να είμαστε όλοι λίγο πιο αισιόδοξοι από χτες.

Εξαιρετικών συμβολισμών η μέρα που επελέγη για να γίνει η πρώτη αυτή συνάντηση (και ελπίζω η ανακοίνωση για τη διάνοιξη του Λοκματζή)

Η 21η Μαρτίου είναι η επίσημη πρώτη της Άνοιξης. Αν το σκεφτείτε λίγο και βάλτε ένα Διά μπροστά στην Άνοιξη, έχουμε την…Διάνοιξη.

Ταυτόχρονα, είναι η Παγκόσμια Μέρα της Ποίησης.

Και έχοντας αυτό κατά νου, βουτάω την πένα στο ίδιο μελάνι που χρησιμοποίησε χτες ο Αντρέας ο Παράσχος για να γράψει την τελευταία του παράγραφο στο Παρτέρι του :

«Γιατί σύντροφοι, τα παιδιά μας είναι η πατρίδα μας»

Τα παιδιά μας είναι η πατρίδα μας. Ναι βρε Παράσχο, έτσι είναι.
Τέλειωσες το άρθρο σου με μια πρόταση που φλερτάρει πιότερο με την Ποίηση παρά με τον «δημοσιογραφικό» λόγο.

Μόνο, που για μένα –και για πολύ κόσμο ακόμα- η Ποίηση είναι ο Λόγος της Αλήθειας, είναι η πιο πραγματική Προσευχή που δύναται να υπάρξει, μια Προσευχή που κάνει χαρμάνι το χθες με το σήμερα και προφητεύει το αύριο.
Γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης στο Υπόγειο:

[…] όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή του.
Μα τι ωραίοι φίλες και φίλοι αυτοί οι θνητοί Θεοί, που τρέμουν από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή τους. Και αυτούς τους θνητούς Θεούς επιτέλους πρέπει να λατρέψουμε σε αυτούς επιτέλους πρέπει να δεηθούμε.

Οι άλλοι οι αθάνατοι και μοναδικοί, ενθρονισμένοι σε σύμπαντα που δεν μετέχουν του κόσμου τούτου, μπορούν να μας αφήσουν στην ησυχία μας και να ασχοληθούν με τα του οίκου τους.

Εμείς, έχουμε να βάλουμε πολλά στη μπάντα.

Έχουμε να στείλουμε στη μεταποίηση τραύματα παλαιά, εικόνες και μνήμες εφιαλτικές.
Και λέω στην μεταποίηση και όχι στη χωματερή, γιατί αρκετά ποτίστηκε αυτός ο τόπος με δηλητήριο.

Στη μεταποίηση! Για να αλλάξουν όλα οι χθεσινοί δισταγμοί, σε γκάζια και θέληση για πορεία προς τα εμπρός.

Οι νεαροί Κύπριοι, ένθεν και ένθεν θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο εξαιρετικά δύσκολο αλλά και αστραφτερά διαφορετικό. Έναν κόσμο που μαθαίνει τώρα πως πρέπει να βρει τους τρόπους να συνεργαστεί για να σώσει τον πλανήτη. Έναν κόσμο που είναι υποχρεωμένος να βαδίσει στην όλο και πιο έντονη ενοποίηση των νοοτροπιών για να μπορέσει να υπάρξει.

Οι νεαροί Κύπριοι. Τα παιδιά μας, η πατρίδα μας.

Θα τους κληροδοτήσουμε σπίτι ή τεμαχισμένο οικοπεδάκι; Ξέρετε…δεν παραγνωρίζω τις δυσκολίες.

Ούτε τον ρόλο της Άγκυρας κλπ…Μόνο που ο ρόλος τους μπορεί να μην είναι τόσο αποφασιστικός όσο τον προβάλλουν ορισμένοι.


Αν βέβαια, αναλάβουμε εμείς οι Πολίτες τον δικό μας.
Σας περιμένω εκ νέου στο ιστολόγιο της Στήλης για συνέχεια της συζήτησης…

ΥΓ . Η χθεσινή συγκέντρωση, ήταν… «συμπαθητική». Λίγος κόσμος, εφ όσον ουσιαστικά το κάλεσμα διακινήθηκε μόνο μέσα από το διαδίκτυο και κάποια sms. Ειπώθηκε και στο χθεσινό πρωινό ενημερωτικό πρόγραμμα του Άστρα.
Γνωστοί και μη εξαιρετέοι bloggers εθεάθησαν να κόβουν χαμογελαστές βόλτες. Ο Λεξηπένητας, ο Χρυσοπράσινος Μπανανόφυλλος (Σταύρο με λένε…) η Δρ. Ψυχία, η Δασκαλούα, ο τακτικότατος συζητητής Στέλιος, ο επίσης τακτικός στην προηγούμενη συζήτηση Μιχάλης, ο Zappa και άλλοι ενδεχομένως που δεν μας αποκαλύφθηκαν. Οι φωτογραφίες είναι από χτες το απόγευμα και όποιος θέλει, μπορεί να τις αρχειοθετήσει.
Αν κάποιος θελήσει να τις δημοσιεύσει, ελεύθερα, με προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή. Υπάρχουν και άλλες φωτογραφίες, θα τις ανεβάσω κάποια άλλη στιγμή, ο blogger είναι εξαιρετικά αργός τώρα και η μεταφόρτωση μου πήρε γύρω στις δύο ώρες!