Στον Παράδεισο μέσω Ζιμπάμπουε…

Εντυπωσιάστηκα από το τεράστιο ενδιαφέρον που εξέφρασαν οι συμπολίτες μας προς στην πρωτοβουλία των Γιατρών του Κόσμου, για «υιοθέτηση» παιδιών από την Ζιμπάμπουε.


Ο κάθε ένας από μας, μπορεί με 20 ευρώ το μήνα να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για ένα παιδί , δηλαδή την καθημερινή του διατροφή, τη βασική του μόρφωση και την ιατρική του κάλυψη.

Για ένα παιδί που αλλιώς ίσως και να πεθάνει σύντομα.

Και έχει τεράστια σημασία να κατανοήσουμε πως αυτό που κάνουν οι Γιατροί του Κόσμου δεν έχει καμία σχέση με την υποκρισία που διέπει την λεγόμενη «φιλανθρωπία».

Αυτόν που θα πει «και τι μας νοιάζει εμάς…δεν κοιτάμε τα χάλια μας κλπ» ευθέως τον φτύνω στα μούτρα αν και ξοδεύω το σάλιο μου σε σκουπίδια.

Ωστόσο, θέλω να βάλω στο τραπέζι για σκέψη.

Πόσο ειλικρινείς είμαστε;

Πόσο μας διέπει πραγματικός Πολιτισμός και έγνοια για το τι συμβαίνει;

Γιατί, κακά τα ψέματα, 20 ευρώ το μήνα για τους περισσότερους είναι ένα απλό τίποτα.

Με 20 ευρώ το μήνα λοιπόν, αγοράζουμε σε τιμή ευκαιρίας την ηρεμία της συνείδησής μας, το διατυμπανίζουμε δεξιά και αριστερά και πορευόμαστε ειρηνικά στο δρόμο του...πανάγαθου και φιλάνθρωπου πνεύματος.

Και, την ίδια ακριβώς στιγμή, είμαστε παγερά αδιάφοροι για το τι συμβαίνει δίπλα μας, μπροστά από την καλοθρεμμένη κοιλιά μας την φορτωμένη με σιεφταλιές και ασιατικά εδέσματα.

Γιατί, ακριβώς μπροστά μας, είναι ο μετανάστης λαθραίος ή όχι δεν έχει σημασία, που ίσως έχουμε «προσλάβει» . (με έναν μικρό αναγραμματισμό, το προσλάβει, γίνεται προσβάλλει).

Και τον έχουμε προσβάλλει….με συγχωρείτε, προσλάβει ήθελα να πω, για να μας κάνει τις δουλειές μας σχεδόν τζάμπα, ανασφάλιστα, χωρίς ωράριο και δικαιώματα.

Ή απλά, για έχουμε και εμείς κάποιον να του δίνουμε διαταγές, να νιώθουμε πως ελέγχουμε τη ζωή του, να γινόμαστε μικροί θεοί που ορίζουν τις τύχες κάποιων άλλων.

Τις Κυριακές ασφαλώς, θα πάμε στην εκκλησία, θα κάνουμε τον σταυρό μας, θα πάρουμε το πιο «ταπεινό» μας ύφος γιατί ο θεός έχει παντού μάτια, είναι γνωστός κουτσομπόλης και τα βλέπει όλα, και σαν καλοί χριστιανοί, θα δώσουμε άδεια για λίγες ώρες από το έρμο το δουλικό.

Βέβαια, στις ώρες που μεσολαβούν μέχρι να ξαναπιάσει δουλειά η δούλα, θα έχουμε φροντίσει να κάνουμε το σπίτι άνω κάτω, να γεμίσουμε τους νεροχύτες με λερωμένα πιάτα, τα πατώματα με ψίχουλα και σκουπίδια, γιατί το «ζώον» πρέπει να δικαιολογήσει τα 200-300 ευρώ της αμοιβής.

Εμείς πάντως είμαστε εντάξει.
Χαμογελάμε ευτυχείς , είμεθα χριστιανοί σωστοί, φυλάμε το χέρι του παπά ,ψάλλουμε άμα λάχει κιόλας, δίνουμε και 20 ευρώ το μήνα για κάποιο παιδάκι στην Ζιμπάμπουε, ε! τι άλλο να κάνουμε δηλαδή για να εξασφαλίσουμε τη θεσούλα μας στον παράδεισο κοντά στο μεγάλο αφεντικό;

Σιγά μη γίνουμε σαν τους αρχαίους Έλληνες, που επειδή δεν πίστευαν σε μεταθανάτια θεϊκά μπαξίσια, έφτιαχναν Θέατρα, Αγάλματα και Φιλοσοφία!

Γράφει ο Πάμπος Φιλίππου στο καινούργιο του βιβλίο:

Δεν με νοιάζει πια για τη ζωή σας /δεν με νοιάζει πια για το δικό σας το τομάρι/ Κλαίω μονάχα για ένα γάτο / που έχασε απ’ το στόμα του ένα ψάρι.

Καλή χρονιά φίλες και φίλοι!