Ας κατεβάσουμε τα εικονίσματα επιτέλους...

(όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012): 

Άλλο ένα Σάββατο χωρίς το "τακτικό άρθρο για το tvxs και τον Πολίτη". * Ο λόγος; Τείνει και αυτός να γίνει..."παράδοση". Ξόδεψα την Παρασκευή προσπαθώντας να βρω ένα θέμα μέσα από το οποίο θα μπορούσα να καταγράψω πετυχημένα ή όχι-αλλά με ειλικρίνεια- προβληματισμό, ανάλυση και ίσως θέση, για τα τεκταινόμενα.

Επειδή όμως είμαι "κολλημένος" στην αντίληψη πως για όλα όσα συμβαίνουν, σε πολύ μεγάλο βαθμό φταίνε οι "καθαρόαιμες" ελληνικές παθογένειες που ταλανίζουν τη χώρα μας από τότε που συστάθηκε σε Κράτος, επειδή πιστεύω πως αν δεν κοιτάξουμε σε βάθος αυτές τις παθογένειες και αν δεν τις χτυπήσουμε αλύπητα και με σχέδιο δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουμε ουσιαστικά και από τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης του συστήματος, επειδή λοιπόν όλα αυτά τα έχω γράψει δεκάδες φορές σε διαφορετικούς τόνους, δεν βρήκα τίποτα να με φέρει με κάποια παραγωγική διάθεση στο πληκτρολόγιο.

Από τη μία, η δημοσίευση της διαβόητης λίστας των πολιτικών που φέρονται ως ύποπτοι για "παράνομο πλουτισμό" είναι παράνομη εφόσον δεν έχει ολοκληρωθεί η νόμιμη έρευνα.
Από την άλλη, η κοινωνία διψά και δίκαια, για το ξεμπρόστιασμα όλων όσων έσυραν το χορό της διαφθοράς ως πρωτοχορευτές, δίνοντας έτσι το "παράδειγμα" και στην κοινωνία για να ακολουθήσει.

Γιατί, και τα "επιδόματα τυφλότητας" ή οι συντάξεις πεθαμένων κλπ, δεν είναι τίποτα άλλο, από το ίδιο έργο διαφθοράς σε άλλη κλίμακα. 
Γιατί, η δημοσιοποίηση της λίστας, με αυτόν τον "κίτρινο" τρόπο το μόνο που κάνει είναι να φουσκώνει τα πανιά του Νεοναζιστικού Χρυσαυγίτικου καραβιού.
Γιατί-στα μάτια ικανής μερίδας του κόσμου- η Χρυσή Αυγή, είναι η μόνη δύναμη που στέκει εκτός και εναντίον του πολιτικού συστήματος.
Το οποίο, είναι πλήρως απαξιωμένο και δικαίως. 
Γιατί, είναι βαθύτατα διεφθαρμένο.

Γιατί, αυτό το σύστημα, "έπλασε" μέσα από δεκαετίες επί δεκαετιών έναν πληθυσμό με πολύ χαμηλά (έως ανύπαρκτα) κριτήρια.
Βλέπουμε λοιπόν, τη Χρυσή Αυγή να υβρίζει με τον χειρότερο τρόπο το πολιτικό σύστημα και, επειδή το βρίζει ο νεοναζισμός, ψάχνουμε ενστικτωδώς, να βρούμε ένα "πάτημα" για να το υπερασπιστούμε.

Μόνο που δεν το  βρίσκουμε, γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοιο πάτημα.

Δεν υπάρχει δηλαδή, εύκολο και εύχρηστο σε μορφή ασπιρίνης.
Για να μπορέσεις να υπερασπιστείς το σύστημα-την κοινοβουλευτική δημοκρατία-έστω αυτήν που έχουμε- και να δείξεις πως μόνο με περισσότερη ουσιαστική δημοκρατία μπορούν τα πράγματα να πάνε μπροστά, πρέπει να εγκαταλείψεις τα σλόγκαν και τις εξυπνάδες και να κάνεις ανάλυση.
Δηλαδή, αυτομάτως, είσαι εκτός του πλαισίου μέσα στο οποίο γίνεται χρόνια τώρα,  το παιχνίδι.

Και, το πλαίσιο είναι κυρίως τα τηλεοπτικά παράθυρα με τις εξυπνακίστικες δηλώσεις των 30 λέξεων που κάνουνε οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι.

Η Τραγωδία, βρίσκεται στο γεγονός πως η Χ.Α. είναι αυτή τη στιγμή η μόνη "λαϊκή" δύναμη που απορροφά αυθόρμητα την απαξίωση και την απόρριψη του συστήματος.
Θα πει κάποιος:

«Μα πως το λες αυτό; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε από το 4% τώρα είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση και, ετοιμάζεται να κυβερνήσει».

Ναι! Συμφωνώ!!

Μόνο που, ο ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασίασε τις δυνάμεις του απορροφώντας ψηφοφόρους που μέχρι χτες στήριζαν κατά συντριπτική πλειοψηφία το ΠΑΣΟΚ και εν μέρει το ΚΚΕ.  Προσοχή, δεν το «κατηγορώ» το φαινόμενο αυτό κάθε αυτό, θα κριθεί από την διαχείριση του  και από την πυξίδα του.

Όμως, στα μάτια του μη ενταγμένου ιδεολογικά κόσμου, αυτό ισοδυναμεί με άλλη μία, εναλλακτική έκφανση του υπάρχοντος συστήματος. Και αυτός ο κόσμος μαζί με όσους απέχουν συστηματικά από τις εκλογές εδώ και αρκετά χρόνια, δεν είναι λίγος.

Η Χρυσή Αυγή, από την άλλη, συνδυάζοντας την ελληνοκεντρική ρητορεία, την πατριδολαγνεία, την πρακτική της βίας κατά των βίαιων προβλημάτων που βιώνουν πολλές περιοχές από την ανεξέλεγκτη μετανάστευσηκαι την γκετοποίηση γειτονιών του κέντρου και όχι μόνο, δημιουργεί την εικόνα του "εθνικού καθαριστή" που θα πάρει τη σκούπα και θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία και το χάος που έφερε τη χώρα εδώ που την έφερε.

Οι δε περίπου άναρθροι εκπρόσωποί της στη Βουλή, φαντάζουν με τα μουγκανητά τους στα μάτια και τ’ αυτιά του ήδη διογκωμένου ποσοστού που τους ψηφίζει ως «επιτέλους, κάποιοι από τον απλό λαό». 

Χρησιμοποιούν κατά κόρον λέξεις κλειδιά:  «εθνοπροδότες»  «πουλημένοι» «αλήτες» «λωποδύτες»  δεν μιλάνεποτέ (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) για "αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό" αλλά για "αποτυχημένο Πολιτικό Σύστημα".

Δηλαδή, ετοιμάζουν –αυτό θέλουν-  μία κοινωνική συνείδηση που χωρίς κανέναν κόπο μεθαύριο, αν ο μη γένοιτο φτάσουμε μέχρι εκεί, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να δει ως θρίαμβο και νίκη, την κατάργηση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας-έστω αυτής που έχουμε- και την εγκαθίδρυση μίας μορφής δικτατορίας που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει όλα όσα προτείνει ως "ιδεολογικές θέσεις" στο καταστατικό της –για το οποίο πολλές φορές έχω γράψει πως συμπίπτει πλήρως με τις θέσεις του Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας του μεσοπολέμου.

Η Χρυσή Αυγή, απορροφά όλο εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που συχνά είναι χαρακτηρισμένο ως απολιτικό ή βρίσκεται στο ακραίο δεξιό τμήμα της Νέας Δημοκρατίας.

Και είναι η Χρυσή Αυγή που δεν «επιτρέπει» στους Ανεξάρτητους Έλληνες του Π.Καμένου να πάρουν λίγο πάνω τους καθώς και αυτοί, συντίθενται από «καθεστωτικούς» έστω και αν η πολιτική τους ρητορεία στο περιεχόμενο της, τους κάνει σχετικά συγγενείς με την παρέα του Μιχαλολιάκου. Και η εμφάνιση του ονόματος του Π. Καμένου στην λίστα –δικαίως ή αδίκως- είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Η αντίστοιχη με το όνομα του Κωνσταντόπουλου ελάχιστα έως καθόλου θα επιδράσει, καθώς είναι χρόνια τώρα μακριά από την κεντρική σκηνή και δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα.

                                        Η Χρυσή Αυγή, είναι « αντισυστημικό σύστημα»:

• Βάζει νέφτι στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (αυτό το «Προστασίας του Πολίτη» μου προκαλεί θυμηδία) και το υποχρεώνει να ενεργεί κατά τις δικές της επιταγές.
• Εμφανίζεται-επικοινωνιακά- να υποκαθιστά το «ανύπαρκτο κράτος» και «άσε τους να λένε πως προβαίνει σε αντιποίηση Αρχής».
• Σηκώνει άνεμο και λάσπη με την θεατρική παράσταση «Αθανάσιος Διάκος: η επιστροφή» λες και έχει δικαίωμα το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα ή άλλος θεσμικός φορέας να εκφράζει επίσημη άποψη για μια θεατρική παράσταση, καλή, κακή, δεν έχει καμία σημασία. Μόνο το κοινό νομιμοποιείται να κρίνει.
• Καθοδηγεί, αν είναι δυνατόν, μια υποτίθεται συντεταγμένη Πολιτεία, να συλλάβει έναν πολίτη επειδή αυτός είχε αναρτήσει μία σατιρική σελίδα στο διαδίκτυο για τον «Γέροντα Παΐσιο» , τον «Γέροντα Παστίτσιο» τον «Άγιο Μουσακά» την «Αγία Φασολάδα, κουράδα, καταβολάδα, μαρμέλαδα» και πάει λέγοντας.
• Υπερασπίζεται με πάθος και μένος τα διάφορα «εθνικά εικονίσματα» και κατά συνέπεια  μετατρέπει τη χώρα σε ένα ευρωπαϊκό Αφγανιστάν, ή μάλλον σε ένα «Αυγανιστάν» με χριστιανοταλιμπάν.

Μόνο, που η χώρα, η κοινωνία, είναι από καιρό έτοιμη να εκτραπεί σε ένα είδος «Αυγανιστάν» καθώς τα «εικονίσματα» και το προσκύνημα τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας μας, ως γνήσιο προϊόν της Παιδείας μας. 

Αυτές τις μέρες λοιπόν, ξεσηκώθηκε μέγας αχός, οργίλες δηλώσεις εδώ κι εκεί, δεκάδες ιστοσελίδες  αναρτήθηκαν με ευλογημένα  και λαχταριστά Παστίτσια .
Καλά όλα αυτά, Αμήν και βοήθειά μας.

                                Το  πρόβλημα-κατά τη γνώμη μου, είναι αλλού: 
Όλοι αυτοί που ξεσηκώθηκαν πως θα αντιδρούσαν στην «προσβολή» ενός δικού τους «εικονίσματος»
Τι θα έκαναν, έγραφαν, δήλωναν, αν ας πούμε αντί για τον «Αθανάσιο Διάκο: η επιστροφή» είχαμε μία ευφάνταστη ή μη ευφάνταστη παρωδία  ενός Αριστερού εικονίσματος;

Φανταστείτε τον «βδελυρό και ιερόσυλο» τίτλο: «Άρης Βελουχιώτης: το ξύρισμα».

Όπου το «έργο» ξεκινά με τον Άρη να κατεβαίνει από το άλογο.
Το άλογο, το κρατά ένας ψηλός αντάρτης.
Αυτόματα, έχουμε την πρώτη «απομυθοποίηση» γιατί αν το «έργο» θέλει να είναι ολίγον πιστό στην ιστορία , θα δούμε ένα κοντοπίθαρο ανθρωπάκι με μακριά επιβλητική γενειάδα.
Είναι γνωστό, πως ο Άρης σχεδόν ποτέ δεν φωτογραφήθηκε όρθιος, δίπλα σε άλλους.
Είτε πάνω στο άλογο (το μεγαλείο) είτε καθιστός σε κοντινό πλάνο (ηγετικό προφίλ).
Το (μη) ύψος του, ήταν πρόβλημα.

Φανταστείτε επίσης μία σχεδόν τελετουργική σκηνή στο φινάλε, με το ξύρισμα, κατά το οποίο εκείνη η επιβλητική γενειάδα πάει περίπατο και στη θέση της λάμπει πλέον ένα ισχνό πρόσωπο με εσωτερικό πηγούνι που δεν αποδίδει καμία εικονική θέληση.
Στο ενδιάμεσο του έργου, είμαι σίγουρος πως ο συγγραφέας, αν το είχε θελήσει, θα είχε βρει τα χίλια μύρια επεισόδια για να κάνει άγρια σάτιρα, να απομυθοποιήσει να καταγγείλει.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως προσωπικότητα χωρίς ψεγάδια ή κουσούρια και εναπόκειται στον κάθε ένα να επιλέξει το που θέλει να ρίξει το φως και τον μεγεθυντικό φακό.

Αναρωτιέμαι: Τι θα συνέβαινε σε μία τέτοια περίπτωση;

Θα εξαπολύονταν οι αριστερόστροφοι μύδροι κατά των δημιουργών της (καλής ή κακής, επαναλαμβάνω δεν έχει καμία σημασία) παράστασης οι οποίοι εξυπηρετούν τα σκοτεινά σχέδια της αντίδρασης;

Φοβάμαι, πως σε έναν σημαντικό βαθμό, ναι.

Για τους ίδιους λόγους, που στην Ελλάδα, αν ας πούμε κινείσαι στους χώρους της ευρύτερης Αριστεράς, ήταν (είναι ακόμα;) εξαιρετικά δύσκολο να πεις (έστω και δικαιολογώντας το γιατί): «Δεν μου αρέσει ο Καζαντζάκης», «ο Ελύτης μου φαίνεται σε μεγάλο βαθμό σαν τουριστική και ναρκισσευόμενη ποίηση» « ο Γιάσερ  Αραφάτ ήταν διεφθαρμένος και κατέστρεψε τον λαό του» «το ΚΚΕ με την εμμονή στο Ρεμπέτικο κατέστρεψε την εξέλιξη του Πολιτισμού μετά την Μεταπολίτευση» « ο Τσε, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα αλλά έβγαζε το πιστόλι και σκότωνε ακόμα και συντρόφους του για ψύλλου πήδημα» «ο Στάλιν σφαγίασε εκατομμύρια ανθρώπους» «οι ερυθροί χμερ ήσαν πλημμυρισμένοι στο αίμα» «η Μελίνα ήταν άθλια ηθοποιός».

Ατάκτως ερριμμένα και τελείως παραδειγματικά τα παραπάνω, και δεν έχει σημασία αν εγώ τα ενστερνίζομαι ή όχι.

Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι πως η Ελλάδα είναι στηριγμένη πάνω σε εικονίσματα, σε μορφές αγιογραφημένες σε ιστορικά γεγονότα κομμένα και ραμμένα κατά το δοκούν της κάθε τυφλά ιδεολογικοποιημένης πλευράς  με την διεργασία της Κρίσης, της Κριτικής Σκέψης να είναι πάντα εξαντλημένη στην συνθηματολογική  καταγγελία των «Απέναντι» και ποτέ στην προσπάθεια της νηφάλιας κριτικής ανάλυσης και των υμετέρων «συμβόλων».

Αυτό που θέλω να πω, είναι, πως δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε στον 21ο αιώνα να συζητήσουμε τον Κολοκοτρώνηπου κατάσφαξε χιλιάδες γυναικόπαιδα σε λίγες νύχτες και να τοποθετήσουμε το γεγονός στο ιστορικό πλαίσιο, δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να αναλογιστούμε τι θα είχε γίνει αν ο Εμφύλιος είχε κερδηθεί από τ’ Αριστερά και είχαμε Υπουργό Παιδείας τον Μπαρτζιώτα,  για το πως θα ήμασταν αν είχε διαχωριστεί εδώ και δεκαετίες η εκκλησία από την Πολιτεία (ως όφειλε)  η αν η Παιδεία είχε μείνει μακριά από την κομματικοποίηση.

Που θα ήταν όλα αυτά τα ανθρωπάκια που διαφεντεύουν τον τόπο εδώ και πολλές δεκαετίες κατασπαράσσοντας τον δημόσιο πλούτο αν υπήρχαν θεμελιωμένοι Θεσμοί χτισμένοι και σεβαστοί εδώ και 180 χρόνια;

Ο Καποδίστριας ερχόμενος στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που έβαλε σαν «εθνικό στόχο» ήταν η πλήρης χαρτογράφηση της γης και το Κτηματολόγιο.
 Ήξερε πως μόνο έτσι μπορεί να θεμελιωθεί Εθνική Οικονομία με γερές βάσεις.
Ο Καποδίστριας, δολοφονήθηκε και το Κτηματολόγιο παραμένει σχεδόν δύο αιώνες αργότερα όνειρο θερινής νύχτας.
Το χειρότερο; Όταν τίθενται τέτοια ζητήματα σου λένε πως είσαι «αλλού». 
Και όμως. Ο Καποδίστριας, είναι ακόμα ένα «εθνικό εικόνισμα».

Μόνο που κανείς δεν ξέρει γιατί. Η αγιογραφία, είναι ουσιαστικά εξαντλημένη στον ορισμό του ως Πρώτου Κυβερνήτη του Νέου Ελληνικού Κράτους. Τελεία.
Η δολοφονία του και το τι σφράγισε, παραμένει ένα αδιανόητο ταμπού το οποίο για να το αναζητήσει κανείς πρέπει να τελειώσει το σχολείο και να ευτυχήσει τόσο, ώστε να έχει διατηρήσει μετά την λοβοτομή του στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα, κυρίως το Δευτεροβάθμιο, μια κάποια στοιχειώδη σκέψη που να τον σπρώχνει να γίνει «καλύτερος».
Το ζήτημα λοιπόν-νομίζω- δεν είναι η αντικατάσταση των «μεν» εικονισμάτων με τα «δε».
Αυτό, είναι μία από τα ίδια, αλλά από την ανάποδη.

Το ζήτημα, είναι η κατάργηση όλων των εικονισμάτων και η μετατροπή τους σε διαφορετικά και ποικίλα «πορτραίτα» για το κάθε γεγονός και την κάθε ιστορική ή μη μορφή.

Αυτό είναι που οφείλει να διαμορφώσει η Πολιτεία.
Μία «γκαλερί» (συμβολικά) στην οποία να μπορεί ο νέος άνθρωπος να δει όλες τις εκδοχές, να αναζητήσει πηγές και να οδηγηθεί σε δικά του λογικά και όχι ιδεο-λογικά συμπεράσματα.
Το αν θα ακολουθήσει μία ιδεολογία αργότερα «εθνική» ή «αντεθνική» ή οτιδήποτε, δεν έχει απολύτως καμία θέση σε αυτά που πρέπει να παρέχει η Πολιτεία μέσω της Παιδείας αλλά και της δημόσιας έκφρασής της, καθώς η τελευταία, διαμορφώνει και την Κοινωνική Παιδεία.

Τελικά, συνοψίζοντας θα έλεγα δίκην συνθήματος: «Κάτω όλα τα εικονίσματα».
Θρησκευτικά, πολιτικά, ιδεοληπτικά.
Αλλιώς, τα όσα βιώνει σήμερα η Ελλάδα, θα τα ανακυκλώσει πολλές φορές ακόμα.
Έτσι φοβάμαι τουλάχιστον και, ομολογώ πως φοβάμαι πάρα πολύ.

ΥΓ: Ξεκίνησε αυτό το άρθρο, ως «σημείωση» στην σελίδα μου στο Facebook όπου ήθελα να δικαιολογήσω γιατί δεν έστειλα χτες το βράδυ άρθρο, όπως κάθε Παρασκευή στο tvxs και την εφημερίδα που με φιλοξενεί στην Κύπρο. Τελικά κατέληξε σε μία μάλλον μακροσκελή καταγραφή των σκέψεων μου. Ζητώ συγνώμη για τις 1920 και πλέον λέξεις και ευχαριστώ όσους μπήκαν στον κόπο να φτάσουν μέχρι το τέλος.

twitter@pittasgeorge