Προς Κορινθίους επιστολή.

Άνθρωπος πνευματικός και Δήμαρχος Πνευματικός.

Προφανώς, δύο  έννοιες που δεν συμπίπτουν πουθενά.

Χωρίς λοιπόν καμία…πνευματικότητα, ο Δήμαρχος Κορίνθου κος Πνευματικός, δήλωσε πως η πόλη του βρίσκεται σε πόλεμο με την Πολιτεία.

Ως εκ τούτου  ανερυθρίαστα, και προκειμένου να αναδείξει την αντίδραση του στον εγκλεισμό κάποιων μεταναστών σε στρατόπεδο της περιοχής, αποφάσισε το εξωφρενικό:

Να κόψει την παροχή νερού στο στρατόπεδο και να σταματήσει επίσης την αποκομιδή των σκουπιδιών.

Έτσι, όπως σε  κάθε πόλεμο, δημιουργεί ο κος Δήμαρχος τις παράπλευρες και κατά κανόνα άσχετες απώλειες.

Στην περίπτωση αυτή, είναι περίπου 300 μη Έλληνες,  άνθρωποι.

Αυτοί , που με τόσο χυδαία  και αλαλάζουσα  αυταρέσκεια  ο θεσμικός μας εκπρόσωπος (ναι, τον ψηφίσαμε) βουλευτής κος Κασσιδιάρης αποκαλεί «σκουπίδια».

Στην Ελλάδα των χρεών και των ελλειμμάτων, εκτός από την αγέραστη διαφθορά, διαρκώς επιδοτούμενη είναι και η δυστυχία των από φύση και θέση απολύτως αδύναμων.

Είτε αυτοί είναι μετανάστες (παράνομοι-νόμιμοι το ίδιο ακριβώς είναι όταν κρίνουμε την δική μας συμπεριφορά), είτε είναι άλλοι συνάνθρωποι και συμπολίτες, άλλων κοινωνικών ομάδων.

Αλλά οι Κορίνθιοι (όσοι εν πάση περιπτώσει) και η Δημοτική τους Αρχή, ούτε πρωτοτυπούν ούτε τίποτα καινούργιο κάνουν συνεπικουρούμενοι από την συμμορία της Χρυσής Αυγής και των λοβοτομημένων οπαδών της. 

Έλληνες ανά την επικράτεια και σε καιρούς παχέων και δάνειων αγελάδων, δείξαμε προ πολλού τον υφέρποντα κοινωνικό  μας εκφασισμό, ο οποίος τώρα ελέω κρίσης εκδηλώνεται πολλαπλασιασμένος. 

Ίσως οι νεώτεροι να μην θυμούνται, αλλά το αφόρητο πλαίσιο διακρίσεων και η περιθωριοποίηση λόγου χάριν των ανθρώπων με αναπηρία, ήταν μέχρι πριν από λίγο, κανόνας.

Οι γονείς, που τους λάχαινε ένα βλαστάρι με κάποιο κινητικό πρόβλημα ή με σύνδρομο down, ήσαν  «καταραμένοι» και τιμωρημένοι από τον Θεό, άξιοι μόνο για έλεος.

Γύρω τους, όποτε κυκλοφορούσαν με το παιδί τους πάντα απλώνονταν ο χαιρέκακος και περιθωριοποιητικός ψίθυρος.

Οι γειτονιές- τόσες πολλές, που έχω χάσει το μέτρημα – που σήκωναν κάθε τόσο αντάρτικα με τις κυράτσες να τσιρίζουν στα λαίμαργα ρεπορτάζ προς τέρψη των φιλήσυχων «νοικοκυραίων».

Γιατί τα αντάρτικα;

Μα πότε, γιατί επρόκειτο κάπου εκεί να γίνει ένα κέντρο απεξάρτησης, πότε,  γιατί θα ίδρυαν μία στέγη φιλοξενίας οροθετικών, πότε γιατί ήταν να στεγαστεί ένα Κέντρο φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών.

Ο κατάλογος, είναι τεράστιος.

Τον θυμάμαι να αθροίζεται στη μνήμη μου, με ένα καινούργιο ανάλογο επεισόδιο, κάθε τόσο, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.

Να αναφέρω επιγραμματικά τον διάχυτο μισογυνισμό, να ανασύρω τις πάγιες αντιλήψεις για τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους, να σκεφτώ τα χιλιάδες επεισόδια οικογενειακής βίας και κακοποίησης παιδιών που η δήθεν ανεκτική και αγαθή κοινωνία μας πάντα τα υποχρέωνε στο σκοτάδι και τη σιωπή;

Αν αυτά, και άλλα πολλά, δεν είναι ο αργός αλλά σταθερός εκφασισμός μιας κοινωνίας τότε τι είναι;

 Τι είναι ο κοινωνικός εκφασισμός αν δεν είναι ο μυωπικός συντηρητισμός που πολλαπλασιάζεται και συχνά επιβραβεύεται από κοινωνία και θεσμούς που αρνούνται πεισματικά να ριζοσπαστικοποιηθούν στοιχειωδώς αλλά και όταν το επιχειρούν μένουν συχνά στο δήθεν;  

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί Κορίνθιοι (όσοι εν πάση περιπτώσει) δεν είστε πρωτότυποι.

Είστε, άλλο ένα εκδηλωμένο σύμπτωμα του βαθιά ριζωμένου στην ελληνική κοινωνία καθεστώτος των Κοινωνικών Διακρίσεων και του Φυλετικού Ρατσισμού.

Βαθύτατα εκφασισμένη η κοινωνία μας. Δεκαετίες τώρα.

Και αν ο εμετικός νεοπλουτισμός των περασμένων (πρόσφατων) δεκαετιών παρήγαγε χιλιάδες ανερμάτιστα αφεντικά με τις φιλιππινέζες να τους ξεσκατώνουν τα μωρά τους και να υπομένουν την σεξιστική συμπεριφορά των «κυρίων», και αν η επαρχία γέμισε με χιλιάδες σκλάβους, στοιβαγμένους σε μεσαιωνικές συνθήκες για να δουλέψουν στα χωράφια και τις οικοδομές,  τώρα, στην οικονομική χρεοκοπία που ήρθε να επιβεβαιώσει την αξιακή –που έχει συμβεί προ πολλού- η απελπισία, η ανέχεια, η ήττα τελικά ενός λαθραίου τρόπου ζωής, έρχεται να δείξει το κενό μας.

Το τίποτα που καθρεφτίζει ο καθρέφτης μας, αν μπροστά του σταθούμε.

Λαθρομετανάστες, δεν υπάρχουν.

Λάθρα βιώσαντες όμως ναι. Και αυτοί, είμαστε «εμείς».

Στους διάφορους λοιπόν «Κορινθίους» της χώρας, όπου και αν βρίσκονται, επειδή οι πλείστοι φυλάνε τα χέρια των παπάδων κι’ ανάβουν κεριά στις εκκλησίες όπου πάνε κάθε Κυριακή  ως ευσεβείς που καμώνονται πως είναι, αφιερώνω (εγώ ο άπιστος) τούτες τις έξοχες αράδες από την πραγματική «Προς Κορινθίους Επιστολή»

Εάν ταις γλωσσαις των ανθρωπων λαλω και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, γεγονα χαλκος ηχων η κυμβαλον αλαλαζον.

και εαν εχω προφητειαν και ειδω τα μυστηρια παντα και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν ωστε ορη μεθισταναι, αγαπην δε μη εχω, ουθεν ειμι.

ΥΓ: Το εικαστικό στην κορυφή του άρθρου, αφίσα της αντίστοιχης με τη Χρυσή Αυγή συμμορίας στην Αυστραλία,  ειδικά αφιερωμένο στον σκουπιδολόγο κο Ηλία Κασιδιάρη.

Στον «αλαλάζοντα ως κύμβαλο » του Κοινοβουλίου μας-βοήθειά μας.

Γιώργος Πήττας, για το tvxs.gr και τον Πολίτη

Twitter@pittasgeorge