ΠΑΣΟΚΝΔ: Η Σημαδεμένη Τράπουλα και η Αριστερά.

18 Οκτωβρίου 1981, νύχτα εκλογών, νύχτα της «αλλαγής».

Ο παλιός μου συμμαθητής φοιτητής της Ιατρικής τότε ο Αχιλλέας Προκοπίου, εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ και ο γράφων επιστρατευμένος ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ Εσωτερικού στα εκλογικά τμήματα που φιλοξενούσε το 1^ο γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου στην οδό Ναϊάδων.

Χαλασμός κυρίου.

Πανζουρλισμός, πανικός, κλάξον μπιπ, μπιπ, μπιπ, πλαστικές καραμούζες.

Ήταν σαφέστατο από νωρίς, εκείνη τη νύχτα «πέθανε η δεξιά».

Λέμε με τον Αχιλλέα να κόψουμε μια βόλτα μέχρι το Σύνταγμα, με τα πόδια εννοείται, σιγά μην είχαμε και αυτοκίνητα 25χρονοι μετά βίας.

Ο Προκοπίου, με το χιούμορ που τον διέκρινε πάντα και με μια παιδεία που δεν του επέτρεπε να γίνει ούτε για ένα δευτερόλεπτο «οπαδός» έκανε πλάκα στη διαδρομή, σάρκαζε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ με πείραζε στη διαδρομή δείχνοντας μου σπίτια, δέντρα, αυτοκίνητα, ανθρώπους λέγοντας μου: «μα κοίτα ρε Γιώργο τι ωραία που είναι στο σοσιαλισμό, όλα δεν είναι καλύτερα τώρα; Να...κοίτα μια σοσιαλιστική πολυκατοικία! Μην είσαι κατσούφης!»

Τ’ ομολογώ, καμιά χαρά δεν είχα.

Το μόνο που έβλεπα να έρχεται, ήταν η πλήρης εξουθένωση της ήδη εξουθενωμένης Αριστεράς.

Φτάνοντας στο Σύνταγμα, είδαμε σε όλο του το μεγαλείο το μέγα ΠΑΣΟΚικό καρπούζι:

Καταπράσινο απ’ έξω, κόκκινο μέσα, στα ενδιάμεσα τους κατάμαυρους σπόρους.

Ο Προκοπίου, απολάμβανε τη στιγμή –χωρίς όμως ψευδαισθήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού του- λίγο πιο πέρα κάποιοι ντυμένοι χήρες και πενθούντες κουβαλούσαν ένα φέρετρο κηδεύοντας τη Δεξιά ψάλλοντας και κρατώντας κεριά, σφυροδρέπανα, ελληνικές σημαίες, ο θρίαμβος του αχταρμά που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον….λαό στην εξουσία.

Ένας αχταρμάς που βαφτίστηκε «πολυσυλλεκτικότητα», ένας αχταρμάς, ο οποίος δεν ήταν ενωμένος κάτω από μία συγκεκριμένη πολιτική φόρμουλα-πέρα από τις γενικολογίες των διακηρύξεων-αλλά ήταν εκεί για να σπρώξει δεκάδες, εκατοντάδες επί μέρους συμφέροντα που συχνά, πολύ συχνά ήταν και τελείως αντίπαλα.

Ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας, έχει αρχίσει ακριβώς μέσα από αυτό το συναξάρισμα των πιο ετερόκλητων κοινωνικοοικονομικών ομάδων.

Το ΠΑΣΟΚ, από ενωρίτατα αποψιλώθηκε από κάθε σκεπτόμενο πρόσχημα, από κάθε παρουσία που πάσχιζε να του δώσει κάποιο βάθος.

Η διαγραφή Σάκη Καράγιωργα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 70, είναι χαρακτηριστική-την έχω αναφέρει πολλές φορές- και, είναι χαρακτηριστική ως προς τις τάσεις που συγκρούστηκαν τότε και ως προς αυτές που επικράτησαν κατά κράτος.

Ήταν ο Κουτσόγιωργας με τον Κουλούρη που αλάλαξαν προς τον Καθηγητή «κάτσε κάτω κουλοχέρη» σε μία διάσκεψη. (όπως είναι γνωστό στους παλαιότερους, ο Σάκης Καράγιωργας είχε χάσει το ένα του χέρι σε βομβιστική επίθεση κατά της δικτατορίας).

Και ήταν αυτοί ακριβώς, οι Κουτσόγιωργες και οι Κουλούρηδες που έδωσαν το ηθικό στίγμα και το χαρακτήρα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για χρόνια ολόκληρα.

Αν επρόκειτο να κάτσω να βάλω στη σειρά τα κατορθώματα του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού, δεν θα τελείωνα ούτε σε έξι μήνες.

Άλλωστε, στον προθάλαμο ζεσταίνεται με πηδηματάκια επί τόπου, χοπ, χοπ, χοπ, ο εθνικός μας μάγκας Αντώνης Σαμαράς, που έχει όλο το τάλαντο να ξεπεράσει κάθε γνωστό όριο προκειμένου να υπάρξει ως πρωθυπουργός έστω και για μία μέρα και ας καεί το σύμπαν ολάκερο.

Αλλά, επιστρέφω στο ΠΑΣΟΚ.

Γιατί, δεν θα πάψω ποτέ να το θεωρώ, απόλυτα ένοχο για τον αδιανόητο εκμαυλισμό και την ηθική και πνευματική εξαθλίωση μιας ολόκληρης χώρας.

Δεν θα σταθώ στα αναρίθμητα σκάνδαλα που έχουν σχέση με μίζες, χρηματισμούς, πλουτισμό στελεχών, διορισμούς κολλητών, συστηματική καλλιέργεια της συνείδησης πως μόνο αν είσαι κολλητός και γλείφτης θα βρεις δουλειά και θέση.

Αυτά, ναι, προϋπήρχαν στο ατελές ελληνικό κράτος αλλά, επί ΠΑΣΟΚ γνώρισαν την πλήρη αποθέωσή τους.

Θα σταθώ στις δύο βόμβες που τοποθέτησε το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση ενός έθνους, δύο βόμβες που με διαφορετικό τρόπο πραγματοποίησαν την λοβοτομή της κοινωνίας.

1. Φαινόμενο Αυριανή. Αυτή, η παροιμιώδους ρυπαρότητας «εφημερίδα» που ανέβηκε τα σκαλοπάτια της κυκλοφορίας επενδύοντας συστηματικά στη χυδαιότητα. Η Αυριανή, που αποκαλούσε τον Μάνο Χατζιδάκι «κίναιδο» και, αν είναι δυνατόν, ζητούσε από τους αναγνώστες της να της καταδώσουν οποιοδήποτε στοιχείο γνώριζαν για την προσωπική του ζωή, ώστε «να μάθει ο κοσμάκης της αλήθεια». Αυτή η φυλλάδα, που σπίλωσε δεκάδες προσωπικότητες με ψευδή στοιχεία, που κατασκεύασε το περίφημο φωτομοντάζ με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να φωτογραφίζεται τάχα με δύο γκεσταπίτες, αυτή η πορνοφυλλάδα που δημοσίευσε ολοσέλιδες τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη, είναι αυτή, που ο μέγας φύλαρχος Ανδρέας Παπανδρέου, είχε προκρίνει και σφραγίσει χαρακτηρίζοντάς την ως «υπόδειγμα δημοσιογραφίας».

Μην το ψάχνετε, αυτή η «εφημερίδα» έφτασε να πουλά 240.000 και πλέον καθημερινά. Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη λέτε ορισμένοι. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

2. Φαινόμενο Life Style. Η άλλη πλευρά του οχετού. Χρυσόσκονη, κορίτσια, γκλάμουρ, χαβαλές, χαμόγελα Colgate, σολάριουμ ως εθνικό σπορ, ξανθιές και πάλι ξανθιές, ξαφνικά έγιναν όλες σουηδέζες στην Ελλάδα, ενδεχομένως για να κάνουν κοντράστ με τη σκούρα Φιλιππινέζα. Το life style που χτίστηκε μεθοδικά για να καθοδηγήσει αισθητικά και «ιδεολογικά» τους καράβλαχους των νέων τζακιών και να τους διδάξει πως ακριβώς πρέπει να δένουν τη γραβάτα και το παπιγιόν, πώς να κόβουν το πούρο, πώς να πίνουνε malt, που να πηγαίνουνε για φαγητό και πώς να τρώνε, δημιούργησε από τη πλευρά του δύο μερίδες κοινού: A) Τους εντός κύκλου, που δεν ήσαν καθόλου λίγοι και, B) τους λεγόμενους wannabe, που ήταν αμέτρητοι, θα επιμείνω, ναι, ήταν αμέτρητοι. Τα «ψάρια» , οι χάνοι που θα τσίμπαγαν αργότερα το δόλωμα του χρηματιστηρίου για να γίνουν και αυτοί glossy.

Όταν το 1998-99 ο αστραφτερός Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου με το χαμόγελο της επιτυχίας καθοδηγούσε κανονικότατα το πόπολο να «παίξει» στο χρηματιστήριο της «Ισχυρής Ελλάδας» η λοβοτομή είχε ολοκληρωθεί. Ο κος Παπαντωνίου μας…! Που είχε και μία παρατρεχάμενη να είναι δύο βήματα μπροστά του, για να πατά το κουμπί του ασανσέρ. Τέτοια μεγαλεία!

Οι κκ. Γιώργος Παπανδρέου, Χρήστος Παπουτσής, Στέφανος Τζουμάκας, Ευάγγελος Βενιζέλος, Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Θεόδωρος Πάγκαλος, Χάρις Καστανίδης, η κα Λούκα Κατσέλη , όλοι αυτοί που τώρα τάχα εκφράζουν τάσεις μνημονιακές ή αντιμνημονιακές , επικαλούνται την ανάπτυξη, τον πατριωτισμό και την πατρίδα, όλοι αυτοί, ήσαν για όλα αυτά τα χρόνια, εκεί. Παρόντες, συμμέτοχοι, συνένοχοι, συνυπεύθυνοι, αυτουργοί.

Και το πόσο λοβοτομημένοι είμαστε ως κοινωνία, αποδεικνύεται από το γεγονός πως ακόμα, έχουν το θράσος να μιλάνε και να εμφανίζονται.

Όλες αυτές οι πολυδιασπάσεις, τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Ν.Δ. με τις διαγραφές και τις κωλοτούμπες, ακόμα, παγιδεύουν κόσμο. Στην πραγματικότητα, είναι άθλιες τρίπλες του αθλιότερου πολιτικού συστήματος στην Ευρώπη, προκειμένου στο τέλος να επιβιώσει όλος αυτός ο συρφετός. Μια σημαδεμένη τράπουλα.

Ένα παιχνίδι στημένο στο οποίο, ο πολίτης –που δεν έμαθε ποτέ να είναι πολίτης- πολτοποιημένος από τη ραγδαία φτωχοποίηση, από την τεράστια και θανατηφόρα ανασφάλεια, είναι κυριολεκτικά κολλημένος στον τοίχο.

Επίδομα –λέει –ανεργίας, αν έχεις και δύο παιδιά, κάπου στα 350 ευρώ.

Μα γιατί δεν το αποκαλούν επίδομα αυτοκτονίας; Να ξέρει τι να κάνει ο κόσμος τουλάχιστον.

Με 350 ευρώ, αν μη τι άλλο, έχεις περιθώριο να διαλέξεις ένα καλό σχοινί και να χαρίσεις τα ρέστα στον μαγαζάτορα.

Επίδομα ανεργίας σε αυτά επίπεδα, μισθοί πατικωμένοι, ανεργία στο 20%, χορός εκβιασμών στον ιδιωτικό τομέα προς τους εργαζόμενους, και, την ίδια στιγμή, η Βουλή με προτροπή του Υπουργού Δικαιοσύνης Μιλτιάδη Παπαϊωάννου απέρριψε την τροπολογία περί άρσης του απορρήτου για τα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών. «Να μην ψηφίζουμε εν θερμώ» είπε ο κύριος!

Σωστά! Αρκεί να διαλύουμε –εν ψυχρώ- τις ζωές των απλών πολιτών.

Το ερώτημα που εκ του πονηρού θέτουν οι πολιτικάντηδες των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων εξουσίας όταν γίνεται κριτική στο διεφθαρμένο σύστημα, είναι τούτο-το διετύπωσε πάλι χθες ο Μ. Παπαϊωάννου : «Μετά την πολιτική, τι;» είπε.

Ταυτίζοντας έτσι, το σημερινό σύστημα –που απονεύρωσε την πολιτική- με την ουσία της Πολιτικής.

Είναι σα να έχεις τον κατά συρροή δολοφόνο, να υπερασπίζεται τις αξίες της ζωής.

Και από την άλλη πλευρά άραγε τι υπάρχει;

Ποια είναι η πρόταση; Τι συμβαίνει έξω από το τραπέζι του εξουσιαστικού και διαπλεκόμενου πόκερ των ΠΑΣΟΚ και των Ν.Δ. και των αναπληρωματικών πάγκων που φτιάχνουν;

Διάβασα τους «Δέκα Άξονες» που παρουσίασε ο κος Τσίπρας.

Τους διάβασα προσεκτικά, με εξαιρετικά καλή διάθεση-όσο μπορούσα.

Ξέρετε, (το ξέρετε) η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά πλούσια.

Και για αυτό το λόγο, μπορεί να δίνει αριστουργήματα όταν ας πούμε την διαχειρίζεται ένας Σεφέρης, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μπουρδολογεί ασύστολα και να δημιουργεί ωραία σύννεφα. Θέλω να πω απλά, ωραίες οι διακηρύξεις.

Και ίσως είμαι άδικος αν επιζητώ λεπτομέρειες για το «πως» και «τι» σε ένα ολιγοσέλιδο κείμενο Αρχών με δέκα άξονες. Και σε πάρα πολλά συμφωνώ με τα όσα λέει. Δεν βρήκα λέξη όμως για τις υπαρκτές ελληνικές παθογένειες που κατέστησαν την Ελλάδα θεόγυμνη στη διεθνή Καπιταλιστική Κρίση.

Δεν βρήκα λέξη για το πώς εννοούν την Παιδεία και Πανεπιστήμια πέρα από τα γενικά περί δωρεάν Παιδείας. Δεν βρήκα λέξη για το πώς θα συνταχθούν με τα αναδυόμενα ευρωπαϊκά κινήματα που ζητούν όχι κατάργηση της Ε.Ε. αλλά περισσότερη Ευρώπη και επιστροφή στις αξίες που έχτισαν-για μία σημαντική περίοδο- την Ευρώπη που προσέφερε ευκαιρίες.

Και πάλι, εισέπραξα περισσότερο θυμικό και λιγότερο ορθολογισμό.

Είναι όμως, ένα πλαίσιο αρχών, που στη γενικότητά τους, βρίσκονται στον κατά την γνώμη μου σωστό δρόμο.

Ελπίζω, στη συνέχεια όλα αυτά να γίνουν «λιανά» να εξηγηθούν βήμα προς βήμα, και κυρίως, να παρουσιαστεί ένα πλήρες και πειστικό μοντέλο διακυβέρνησης ώστε να καταφέρει να αποτελέσει ένα συγκροτημένο αντίπαλο δέος στο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ από τη μία και στην «επαναστατική γυμναστική» του ΚΚΕ από την άλλη.

Γιατί; Γιατί είναι βέβαιο πως ο Καπιταλισμός θα καταφέρει να εκτονώσει την κρίση αργά ή γρήγορα.

Γιατί είναι βέβαιο πως ο «εκτός νόμου Καπιταλισμός» όπως τον προσδιορίζει και τον αναλύει ο Marc Roche θα τιθασευτεί και θα λουφάξει-μέχρι την επόμενη κρίση- η οποία μπορεί να έρθει πια από την Κίνα-τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται κάποιοι που ξέρουν σίγουρα καλύτερα από μένα.

Αυτά, σημαίνουν, πως θα ξαναμπεί η Ευρώπη σε μία φάση συστημικής ανάπτυξης, θα ωφεληθούν πολλά εκατομμύρια πολίτες (και δεν το λέω με την κακή έννοια απαραίτητα) θα αλλάξει σε κάποιο βαθμό το πολιτικό σκηνικό-θα καλλωπιστεί δηλαδή- και όταν κοπάσει η σημερινή θύελλα θα ακολουθήσουν και πάλι, κάποια χρόνια ξεγνοιασιάς μόρφωσης και ευκαιριών.

Για όλους; Όχι. Αλλά, για τόσους, ώστε κάθε «άλλη φωνή που ανησυχεί» να μπαίνει αυτόματα στο περιθώριο. Όπως γίνονταν πάντα δηλαδή, στην Ιστορία.

Για αυτό υπάρχει τεράστια ανάγκη για μία Αριστερά του 21^ου αιώνα και όχι του 19^ου, που να μη βολεύεται πουθενά και κυρίως να μη βολεύεται με τον εαυτό της.

Που να μη χαϊδεύει κανέναν για να μαζέψει μέλη και οπαδούς.

Και θα το πω και ας ενοχλήσω.

Η συμβολή της Αριστεράς για παράδειγμα στον εκφυλισμό της Ανώτατης Παιδείας, στην εκτροπή των Πανεπιστημίων σε κουρελομάγαζα αλίευσης μελών στελεχών και ψηφοφόρων είναι τεράστια. Όπως και η συστηματική καλλιέργεια μίας «συνείδησης» που περιφρονεί τον ιδεολογικό αντίπαλο, που μπερδεύει εγκληματικά τη Γνώση με την κομματική αντίληψη, που θεωρεί το Πανεπιστήμιο και την Παιδεία τσιφλίκι.

Δεν θα επεκταθώ σε αυτά, δεν είναι της ώρας. Είμαστε σε καιρό κανονικού πολέμου.

Η Αριστερά, η Αριστερά εκείνη που κατάγεται από το ιστορικό ΚΚΕ εσωτερικού, που κάποτε μπορούσε να αφουγκραστεί τα μηνύματα των καιρών και ήταν παγερά μόνη γιατί ήταν μπροστά, έχει μία ευκαιρία.

Μια ευκαιρία που οφείλει να την αξιοποιήσει Πολιτικά και όχι πολιτικάντικα.

Έχει ανάγκη δίπλα της όχι φωνακλάδες αλλά όλους εκείνους τους σοβαρούς ανθρώπους, επιστήμονες, ακαδημαϊκούς, προοδευτικούς τεχνοκράτες που θα μπορέσουν να μετατρέψουν το όραμα της-και τους «Δέκα Άξονες» σε βατή, πραγματοποιήσιμη πολιτική πρακτική με προοπτική.

Αν κληθεί να την εφαρμόσει θα κριθεί και είτε θα δικαιωθεί είτε θα εξαφανιστεί από το χάρτη.

Αν όχι, καθώς κατά τα φαινόμενα θα πολλαπλασιάσει δυνάμεις, αν μη τι άλλο, θα έχει ένα ισχυρό Λόγο στα πράγματα, που κανένας από τους ΠΑΣΟΚΝΔ δεν θα μπορεί να αγνοεί.

«Θα γίνει η ανάσταση μιαν αυγή, πως λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή, θα ξαναγίνει το πέλαγο και πάλι το κύμα θα τινάξει την Αφροδίτη* είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει». Και μπήκα στ’ αδειανό μου το σπίτι.

Μνήμη, Α΄ και η θάλασσα ουκ έστιν έτι - Γιώργος Σεφέρης

twitter@pittasgeorge