Για την 12η Σεπτεμβρίου.

Στο διαδίκτυο, κυκλοφορεί από τα μέσα του Αυγούστου μία «επιστολή» κάλεσμα για την «μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ» έξω από το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου.

Η επιστολή έφτασε και στο δικό μου ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μόλις την 1η Σεπτεμβρίου, άρα η πρόθεση των αποστολέων της παραμένει αταλάντευτη.

Στην Κύπρο, μετά την έκρηξη στο Μαρί και τα τραγικότατα επακόλουθα της είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διεργασία χειραφέτησης των πολιτών από τις γραμμές των κομμάτων τους.

Δεν ήταν ούτε πέντε, ούτε δέκα οι άνθρωποι που βρέθηκαν πολλές φορές έξω από το Προεδρικό. Ήταν χιλιάδες.

Όπως ήταν εύλογο, έτρεξαν αρκετοί για να αρμέξουν οφέλη από τη συγκυρία.

Τα ακροδεξιά νεάντερταλ που περιφέρονταν με γλώσσα σώματος πορτιέρη σε νυχτερινό κέντρο έσχατης υποστάθμης ήταν ευδιάκριτα.

Όμως, η πλειοψηφία των πολιτών κατά την προσωπική μου αντίληψη επέδειξε αξιοπρέπεια που με έκανε να νιώσω περήφανος γιατί ζω σε αυτή τη χώρα.

Η επιστολή, που μας καλεί στις 12 Σεπτεμβρίου στην «μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ» θέλει να πείσει πως δεν υπάρχει συντονισμός, δεν υπάρχει πολιτική γραμμή, δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο η «ελεύθερη βούληση» των πολιτών.

Παρόλα αυτά, κάποιοι, όχι μόνο έγραψαν την επιστολή και ανέλαβαν να την αποστείλουν σε χιλιάδες αποδέκτες, αλλά επιπλέον κάθισαν κάτω και συνέταξαν «οδηγίες προς ναυτιλλόμενους»

Γράφουν μεταξύ άλλων δίνουν οδηγίες για φάρμακα προστασίας από δακρυγόνα, συνιστούν φορτισμένες μπαταρίες στα κινητά και τις φωτογραφικές για να καταγραφούν οι βιαιοπραγίες της αστυνομίας, και άμεσες συνδέσεις με το διαδίκτυο σαν να είμαστε περίπου στη Δαμασκό ή στην Τρίπολη.

Με απλά λόγια, ετοιμάζουν τον κόσμο για πόλεμο.

Πότε;

Μετά από την ευρείας συναίνεσης ψήφιση του πρώτου πακέτου μέτρων για την οικονομία και ελάχιστα πριν την υποβολή του δεύτερου.

Με μία πολιτική και κοινωνική σκηνή, που μπροστά στην οικονομική κρίση και χάρις στον κο Καζαμία που σήκωσε τα μανίκια από το πρώτο δευτερόλεπτο, εναρμονίσθηκε και βρήκε τρόπους να υπηρετήσει την Κύπρο και πάνω στο χτίσιμο ενός κλίματος αξιοπιστίας, μακριά από το άθλιο ελλαδικό «πρότυπο» όπου η κάθε ομάδα τραβολογάει τη χώρα στο δικό της ειδικό συμφέρον.

Αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της «μεγαλύτερης από ποτέ συγκέντρωσης»;

Αν ήταν απλά-σκέτα-καθαρά η άσκηση έντονης πίεσης προς κάθε κατεύθυνση για διαλεύκανση και απονομή δικαιοσύνης, δεν θα είχα απολύτως καμία επιφύλαξη.

Στην επιστολή όμως, πέρα από το αίτημα για «παραίτηση του Προέδρου» αίτημα που κατά τη γνώμη μου είναι πλέον ανεπίκαιρο και πολυτελές –λόγω της κρίσης, μπαίνουν και οι «Ανεπανόρθωτες και εγκληματικές υποχωρήσεις στο Κυπριακό» .

Ε, εδώ, ας μου επιτραπεί να καγχάσω.

Όχι γιατί διαφωνώ ή συμφωνώ με την στρατηγική του Προέδρου αλλά απλά, αναρωτιέμαι:

Αν δεν είχε προκύψει το Μαρί…θα υπήρχε περιθώριο για καλέσματα σε πολυπληθείς συνάξεις για το Κυπριακό;

Και μόνο να λάβει κανείς υπόψη πως η συγκεκριμένη πολιτική για το Κυπριακό είναι στην πράξη από τα μέσα του 2008 καταλαβαίνει πως οι συντάκτες της επιστολής όχι μόνο δεν προάγουν την κοινωνία των πολιτών αλλά την δυναμιτίζουν και την επιστρέφουν στο παρελθόν καθώς συνδυάζουν ένα τραγικό ατύχημα για το οποίο υπάρχουν εγκληματικές ευθύνες, με την εφαρμοζόμενη πολιτική στο μείζον εθνικό ζήτημα.

Ειδικότερα τώρα, για την «παραίτηση του Προέδρου» ως αίτημα, στην επιστολή διατυπώνεται άκρως εκβιαστικά: «αν μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου δεν έχει παραιτηθεί, τότε όλη η Κύπρος θα είναι έξω από το Προεδρικό».

Ακόμα δεν μου έχει απαντηθεί το ερώτημα:

Το ζήτημα μας είναι η μεταφορά και εγκατάσταση του στρατιωτικού υλικού στην Κύπρο-γεγονός που έχει πτυχές πολιτικές και διπλωματικές που ενδεχομένως να είναι άκρως επιπόλαιο να τις κρίνουμε ή η επιλογή του χώρου φύλαξης και η απίστευτη ανεπάρκεια όσων ανέλαβαν το έργο αυτό;

Θεωρώ τον εαυτό μου ανεπαρκή για να απαντήσω στην καθαρά πολιτική διάσταση. Δεν είμαι διπλωμάτης, δεν είμαι ανώτατος υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών, δεν είμαι καν ειδικός δημοσιογράφος, άρα δεν μπορώ να νιώσω σοβαρός όταν ξέρω πως η διαχείριση τέτοιων ζητημάτων περιέχει και ρίσκο και εξαντλητικούς χειρισμούς.

Εδώ που τα λέμε, κανένα πολιτικό κόμμα της χώρας δεν ζήτησε έντονα την παραίτηση του, αν εξαιρέσω κάποια κακαρίσματα. Γιατί άραγε;

Τι μένει από όλα αυτά;

Μένει, κατά τη γνώμη μου, η αφύπνιση της κοινωνίας των πολιτών, μία διάθεση για έντονη και διαρκή πίεση προς την εκάστοτε εξουσία ώστε αυτή να κάνει με επάρκεια τη δουλειά της.

Και κάποιες δυνάμεις, τοποθετημένες στο μαύρο και το γκρίζο, που θέλουν να εκμεταλλευτούν με χυδαιότητα αυτήν την πολύτιμη διεργασία που ακόμα δεν μπορεί να κριθεί καθώς είναι σε εξέλιξη, να προσπαθούν να αποκομίσουν στενά πολιτικά οφέλη.

Γιατί, αν η ταύτιση του συνόλου των Αφυπνισμένων με την…ΕΟΚΑ Β υπήρξε πράξη αισχρότατη και επηρμένη, εξίσου χυδαία είναι η ταύτιση των πολιτών που αποζητούν αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη με συγκεκριμένα πολιτικά μέτωπα που θα πολεμούσαν έτσι κι αλλιώς τον κο Χριστόφια, ακόμα και αν ήταν ο καλύτερος Πρόεδρος του κόσμου.

ΥΓ: Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του καθεστώτος Άσαντ της Συρίας, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τον δικτάτορα ως κάποιον που «σέβεται τους πολίτες». Σκεφθείτε το.

Γιώργος Πήττας για το tvxs.gr και τον Πολίτη.