Η Κύπρος δεν μπορεί να περιμένει.

Reshuffle στ’ αγγλικά, ανασχηματισμός στα ελληνικά.
Για όποιον έχει παίξει έστω και λίγο διάφορα παιχνίδια puzzle στο διαδίκτυο είναι γνωστή η λέξη και η έννοια . Πριν και μετά το reshuffle το μόνο που αλλάζει είναι οι θέσεις.
Το παιχνίδι όμως, μένει το ίδιο ακριβώς καθώς και όλα τα συστατικά του. Αυτό που λέει και η παροιμία με τον Μανωλιό και τα ρούχα του.

Στην περίπτωση μας, αν και στην Κυβέρνηση μπήκαν και νέα πρόσωπα, εκ των οποίων κάποια ελάχιστα χαίρουν και ευρύτερης εκτίμησης, ο κανόνας ισχύει καθώς το «πολυπόθητο» κυβερνητικό σχήμα που θα καταλάγιαζε την κοινωνία δεν προέκυψε.
Όλα τα πρόσωπα, είτε προέρχονται από τον ΑΚΕΛ ικό πυρήνα είτε είναι επιρροές του.

Και νομίζω, πως δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν τουλάχιστον στα καίρια υπουργεία είχαν τοποθετηθεί προσωπικότητες αποδεκτές από όλους.
Ονομαστικά, θα σταθώ μόνο στον κύριο Σταύρο Μάλα, τον οποίον δεν γνώριζα διόλου.
Οφείλω να τονίσω πως το επιστημονικό του υπόβαθρο και η παρουσία του στην επιστήμη τιμούν την Κύπρο. Το κατά πόσο θα καταφέρει σε 18 (; ) μήνες να κερδίσει κάποιους πόντους στο εθνικό στοίχημα για το Σύστημα Υγείας δεν το ξέρω.

Έχει να τα βάλει με συμφέροντα και κλίκες που υποθέτω στο δικό του το επίπεδο υπάρχουν μόνο σε εφιάλτες.
Και, έχει να αντιμετωπίσει μία χώρα που καλείται να κάνει οικονομία με συνταγές που εξωθούν το κοινωνικό κράτος στο περιθώριο.
Σε 18 μήνες όμως δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα είναι αυτή που ανακοινώθηκε σήμερα.
Δεν είχαν περάσει δύο ώρες από τις ανακοινώσεις και τις δηλώσεις, όταν η χορωδία των κομμάτων της αντιπολίτευσης τράβηξε τη γραμμή εξοστρακίζοντας την ενότητα από την ημερήσια διάταξη.
Και αλήθεια…

Τι θα κάνει η κυβέρνηση με την πλειοψηφία της Βουλής απέναντι της;
Ή να το θέσω αλλιώς:
Τι μπορεί να κάνει μία κυβέρνηση μειοψηφίας στην σοβαρότερη και κρισιμότερη συγκυρία που έχει βρεθεί η χώρα εδώ και τριανταεπτά χρόνια;
Το επιχείρημα που ακούστηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο πως «εκλέχτηκε ι από τον λαό άρα λογοδοτεί μόνο σε αυτόν» δεν το πιστεύει κανείς, ούτε και ο ίδιος.

Ο κος Χριστόφιας, δεν θα έφτανε στο Προεδρικό χωρίς το ΔΗΚΟ και το γνωρίζει καλά.
Όπως και ο κος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν θα είχε γίνει ποτέ Πρόεδρος χωρίς το ΑΚΕΛ και το ήξερε επίσης καλά. Και το τιμούσε.
Και οι δύο, ανεξάρτητα από το πώς θα κριθούν αργότερα από την ιστορία ως ηγέτες, ήσαν προϊόντα συνδιαλλαγής και νομής της εξουσίας.
Γνωστές είναι επίσης σε όλους, οι υπερεξουσίες που διαθέτει το Προεδρικό αξίωμα στην Κύπρο υπερεξουσίες που φτάνουν στο «ενός ανδρός αρχή».

Αυτό βέβαια, συμπυκνώνει και εκτοξεύει στα ύψη, τις Πολιτικές Ευθύνες που έχει ο πρώτος πολίτης, για οτιδήποτε καλό ή κακό συμβαίνει σε όλα, εκτός από τον καιρό.
Σε μία Προεδρευόμενη και όχι Προεδρική Δημοκρατία, κακά τα ψέματα, η κυβέρνηση του…Πρωθυπουργού Δημήτρη Χριστόφια θα είχε ήδη πέσει το επόμενο δευτερόλεπτο από την αποχώρηση του όποιου συγκυβερνώντος κόμματος.
Ειδικά αν επιχειρούσε τον σχηματισμό μίας «νέας» κυβέρνησης μονοκομματικού ουσιαστικά χαρακτήρα.

Μπορεί το πολίτευμα να διαφέρει, μπορεί εδώ να έχουμε Προεδρική Δημοκρατία, αλλά οι συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία και τα μηνύματα που εκπέμπουν τα κόμματα, ένα πράγμα λένε και το λένε ξεκάθαρα:

Η κυβέρνηση έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της ευρύτατης πλειοψηφίας.

Αν η αντιπολίτευση έχει αποφασίσει να κρατήσει απόλυτα σκληρή γραμμή στην κυβέρνηση, οφείλει να το κάνει ξεκάθαρο τελείως, τώρα.

Αν έχει σκοπό να απέχει από κάθε συναινετική πρακτική, ειδικά για την οικονομία, οφείλει να το δηλώσει ξεκάθαρα τώρα και να ζητήσει την παραίτηση του Προέδρου και την προκήρυξη εκλογών εδώ και τώρα.

Και υπό αυτές τις προϋποθέσεις ο Πρόεδρος οφείλει, στον λαό που λέει πως λογοδοτεί, να το πράξει για το καλό του τόπου . Της Κύπρου, που δεν μπορεί να περιμένει.

Γιώργος Πήττας για τον Πολίτη και το TVXS. GR