ΓΕΝΟΠ ΕΛΛΑΣ. Γελάς;

Όταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (εκείνη που είχε υποσχεθεί…επανίδρυση του Κράτους ξευτελίζοντας άλλη μία ακριβή έννοια) αποχωρούσε με ελαφρά πηδηματάκια από την εξουσία προκηρύσσοντας εκλογές των οποίων το αποτέλεσμα ήταν ουσιαστικά αποφασισμένο, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί το τι θα ακολουθούσε.

Θυμάμαι συζητήσεις σε παρέες, το μόνιμο μοτίβο: «χειρότερα, δεν μπορεί να γίνει ».

Χωρίς να έχουμε επίγνωση των όσων συμβαίνουν στην Ελληνική Οικονομία μάλιστα, αρκετοί από εμάς, αφελέστατα, νομίσαμε πως «αν μη τι άλλο, ίσως, ο Γιώργος Παπανδρέου μπορέσει να εκσυγχρονίσει στοιχειωδώς την ελληνική αστική δημοκρατία».

Εννοούσαμε με αυτό (οι αφελείς) τον εξορθολογισμό της κρατικής μηχανής, την βελτίωση των υπηρεσιών προς τους Πολίτες, μια στοιχειώδη αξιοκρατία στους διορισμούς και άλλα ανάλογα που αφορούν όλο το πεδίο της Δημόσιας Ζωής.

Βλέπετε…είχαν μεσολαβήσει πολλά.

Στα προηγούμενα χρόνια, η Ελλάδα είχε κατακαεί από άκρη σ’ άκρη, τα σκάνδαλα έσκαγαν με ρυθμό περίπου ένα το μήνα για κάθε μήνα και κάθε χρόνο, η διαπλοκή είχε φτάσει σε απίθανα βάθη, ο εκφασισμός και ο εκβαρβαρισμός ήταν φαινόμενα διάχυτα παντού.

Έτσι, τα έργα και οι ημέρες του ΠΑΣΟΚ, έμοιαζαν να ξεθωριάζουν στα μάτια μας και στη συνείδηση μας.

Η αθλιότητας της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης μας έκαναν να πιστέψουμε πως επιτέλους, πιάσαμε τον πάτο, δεν μπορεί, τα πράγματα πια θα καλυτερέψουν.

(εδώ, κλαίμε και γελάμε ταυτόχρονα).

Τις προάλλες, όταν βγήκε στον αέρα η ιστορία με τους «συνδικαλιστές» της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα δύο παροιμιώδη videos που αναδεικνύουν το «πρόσωπο» που καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ συστηματικά από τις αρχές της δεκαετίας του 80.

Αναζητήστε τα στο youtube, γράφοντας στα ελληνικά τους τίτλους τους.

Το ένα είναι το «Συμβούλιο ΜΑΪΜΟΥ !! Η οργή ξεχείλισε.»»

και το άλλο

«Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΠ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΠΟ/ΔΕΗ» .

Αντιγράψτε τους τίτλους στο youtube και θα καμαρώσετε ευθύς τον ΠΑΣΟΚικό πολιτικό πολιτισμό.

Αυτό το «είδος» ανθρώπων, με αυτές τις συμπεριφορές που θα δείτε, είναι που επιβλήθηκε σταδιακά, από το 1981 και μετά. Πρόκειται κυριολεκτικά, για είδος μεταλλαγμένο, που προηγουμένως δεν υπήρχε. Παρατηρήστε αν θέλετε, τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων στις παλιές ελληνικές ταινίες. Και ο χειρότερος «μαφιόζος» μπροστά στο νέο είδος, μοιάζει με βρέφος 5 μηνών.

Μια στρατιά από αυτό το «είδος» εν ονόματι του…λαού βεβαίως και των συμφερόντων του επέδραμε κυριολεκτικά στο Κράτος σαν τις ακρίδες, με περίσσιο θράσος, το συγκεκριμένο θράσος του εξουσιαστή – κατσαπλιά που δεν έχει καν βασική κοινωνική παιδεία και νομίζει πως μπορεί να ελέγχει όποιον γουστάρει, γιατί έτσι. Κάποτε, αυτοί ήταν οι Γκοτζαμάνηδες με τα τρίκυκλα και την παρέα τους. Μετά;

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στην εξουσία να έφερε τα «κάτω πάνω» αλλά στην ουσία είτε αντικατέστησε τους δεξιούς τραμπούκους με τους δικούς του είτε πολλοί από δαύτους άλλαξαν ένδυμα. Μόνο που τώρα, έφυγαν από το σκοτάδι.

Γιατί, όχι μόνο τους αντικατέστησε και υιοθέτησε , αλλά τους αποκατέστησε κιόλας μοιράζοντας διορισμούς, οφίκια, φράγκα και μηχανισμούς χρηματισμού.

Η πρώτη διετία ή και τριετία, υπήρξε καταστροφική.

Καθώς το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσε για καιρό μια αριστερή φρασεολογία και απαλλοτρίωνε συνεχώς την γραμματική και τη σύνταξη της Αριστεράς, από τη μια πλευρά «αγόρασε» πολλούς φυσικούς αριστερούς ψηφοφόρους και , από την άλλη, έφερε σε βαθειά αμηχανία την ( ήδη πια αμήχανη) Αριστερά η οποία ούσα διστακτική και πολυδιασπασμένη έβλεπε το έγκλημα να συντελείται χωρίς να ξέρει πώς να αντιδράσει.

Η παρούσα Ελληνική Κρίση, ναι μεν οφείλει σε κάποιον βαθμό την ύπαρξη της στην ευρύτερη καπιταλιστική κρίση, αλλά το απόλυτο μπάχαλο που έχει ονομαστεί Κράτος στην Ελλάδα, είναι αυτό που την κάνει μη αναστρέψιμη.

Όταν ο Economist χαρακτήριζε την δεκαετία του 80 στην Ελλάδα ως τη χαμένη δεκαετία, μπορεί να μας θύμωνε (γιατί το έλεγε ο Economist ) αλλά είχε απόλυτο δίκιο.

Αν κάποιος αναλογιστεί –αν μπορεί- τα ιλιγγιώδη ποσά που εισέρευσαν στον τόπο εκείνα τα χρόνια, αν κάποιος μετρήσει τις απίθανες ευκαιρίες που είχε η Ελλάδα να μπει σε μία τάξη και να αποκτήσει αν μη τι άλλο κάποιες στιβαρές αντιστάσεις σε μία περίοδο δύσκολη όπως αυτή η σημερινή, θα ζαλιστεί.

Απεμπολήθηκαν τα πάντα, χάριν της αρπαχτής.


Γιατί, η Ελλάδα, δεν είναι τίποτα άλλο από τη χώρα της απέραντης αρπαχτής και, οι λίγες εξαιρέσεις που υπάρχουν, είναι τραγικά μοναχικές επιβεβαιώνοντας τον κανόνα.

Τον κανόνα που θεμελίωσε και καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ, του οποίου το «ήθος» φάνηκε από πολύ νωρίς, πριν καν βρεθεί στην εξουσία.


Όταν οι πράσινοι σύντροφοι αποκαλούσαν περιφρονητικά τον ηρωικό και έντιμο Σάκη Καράγιωργα «κουλοχέρη», όταν τον διέγραφαν επειδή έτσι ήθελε ο Μένιος Κουτσόγιωργας, το πράγμα είχε ήδη δείξει που θα πάει.

Ήδη, σε αυτό το σημείο, είχε μπει η σπορά για τη γένεση του είδους των «ΓΕΝΟΠοειδών» , του κυρίαρχου θράσους που τάχα εξέφραζε τις «λαϊκές τάξεις» εξωθώντας τες στον αποπροσανατολισμό και στο κολλητιλίκη προκειμένου να εξυπηρετηθεί παντού. Στο ΙΚΑ, στη Δημόσια Υπηρεσία, στο Πανεπιστήμιο, στο Νοσοκομείο, στην Εφορία. Παντού, έπρεπε να είχες γνωριμία με κάποιον κλασικό μυστακοφόρο της Κλαδικής.

Δύο χρόνια τώρα, το ΠΑΣΟΚ είναι και πάλι Κυβέρνηση.

Κυβέρνηση αφόρητα ανίκανη, αφόρητα ενδοτική, αφόρητα άσχετη.

Έχοντας δικαίως απέναντι , εκείνο το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δουλεύει, παράγει, δημιουργεί και προσπαθεί απλά να ζήσει αξιοπρεπώς.

Ταυτόχρονα μέσα στο σώμα της , τον καρκίνο της ΓΕΝΟΠ Ελλάς. Σαρξ εκ σαρκός….

Η τραγωδία είναι, πως η ΓΕΝΟΠ δεν αφορά τη ΔΕΗ μόνο.

Είναι νοοτροπία, καθεστώς, βαριά αρρώστια απλωμένη σε όλη τη διεφθαρμένη ακίνητη και σκουριασμένη μηχανή της ελληνικής Πολιτείας.

Η ΓΕΝΟΠ ή μάλλον …οι ΓΕΝΟΠ έπρεπε να μην είχαν υπάρξει ποτέ.

Και όταν άρχισαν να γίνονται κράτος εν κράτει, έπρεπε να είχαν κυριολεκτικά ξεθεμελιωθεί και ξεδοντιαστεί τάχιστα. Δεν έγινε τίποτα.

Αυτός ο χυδαίος ο εργατοπατερικός συρφετός που καμία οργανική σχέση δεν έχει με τον εργατικό συνδικαλισμό αποδείχθηκε χρήσιμος στα κόμματα εξουσίας μιας που είναι ένα άριστο εργαλείο χειραγώγησης.

Και όταν τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η εξουσία για να στήνει τα παιχνίδια της έχουν το «ήθος» που μπορείτε να δείτε στα videos που πρότεινα νωρίτερα, εύλογα νομίζω μπορούμε να αντιληφθούμε πως ο τόπος είναι σε απόλυτο αδιέξοδο.

Μοναδική ελπίδα, μία πειστική Αριστερά.

Δυστυχώς όμως, ακόμα και μέσα σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, απίστευτων επιθέσεων κατά παντός ανώνυμου απλού πολίτη, εκρηκτικής ανεργίας, απύθμενου εργοδοτικού θράσους, και πολιτιστικής αποσάθρωσης, αδυνατεί να αρθρώσει λόγο που να περιέχει ένα κάποιο πραγματικό φως.