Πολιτικοί, Πολίτες, Πολιτισμός (ΠοΠοΠο)

"Ραπτομηχανή ζητά επειγόντως κλωστή μεταξωτή, για προσαρμογές σε ρούχα που μεγάλωσαν μακριά απ' τα σώματά τους." Πάμπος Κουζάλης

Πολιτικοί: Βουλευτικές εκλογές λοιπόν στην Κύπρο τον επόμενο μήνα και όπως είναι εύλογο, οι πολιτικοί φυτρώνουν στα ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά κανάλια όπως ακριβώς τα μανιτάρια στα σκιερά και βροχερά χώματα.

Οι δημοσιογράφοι, όσοι τουλάχιστον προσπαθούν να κάνουν με επάρκεια τη δουλειά τους, ψάχνουν να βρουν συχνά πυκνά, τρόπους για να αποσπάσουν μια κουβέντα, μια φράση, ένα νόημα που να κάνουν τις συνεντεύξεις των υποψηφίων έστω λιγουλάκι ενδιαφέρουσες, εις μάτην όμως.

Είναι, πραγματικά απίστευτα, μα απίστευτα προβλέψιμοι, όλοι τους, χωρίς καμία εξαίρεση.

Ξέρεις καλά, για τον κάθε ένα από όλους αυτούς, τι ακριβώς θα πει, πότε και πως.

Ακόμα και αν η ερώτηση είναι κάπως αναπάντεχη, θα ελιχθούν –νομίζοντας έξυπνα- για να ξεπεράσουν την ερώτηση και να επαναφέρουν την «συζήτηση» στα γνωστά μονοπάτια της αβυσσαλέας πλήξης.


Στην «Κυπριακή ιδιαιτερότητα» έχουμε όμως ένα φαινόμενο που θαρρώ, δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, με εξαίρεση (υποθέτω) φυλάρχους και αρχηγούς χωρών της κεντρικής Αφρικής που κατά κανόνα βασανίζουν τους λαούς τους αισχρά, περιφέροντας το αυτόκλητο μεγαλείο τους.

Έχετε προσέξει αγαπητοί αναγνώστες πόσο ανερυθρίαστα οι διάφοροι βουλευτές μας (και υπουργοί και ακόμα πιο υψηλά ιστάμενοι) ευλογούν μονάχοι τους τα γένια τους;

Θαυμάστε!

Έλεγε ο άλλος προχθές στον 107.6, στην πρωινή εκπομπή «Καλημέρα κι έφεξε»:

«…οφείλω να το πω, δεν υπάρχει πιο ενημερωμένη βιβλιοθήκη από τη δική μου, σε ζητήματα γεωστρατηγικής και άμυνας» για να μας πείσει πως είναι ο ένας και μοναδικός στο ζήτημα. Με τον ίδιο τρόπο που άλλη φορά, άκουγα έναν άλλο να λέει: «κοιτάξτε, δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ, το λέω απλά γιατί αποτελεί κοινή πεποίθηση…ψέματα, δεν μπορώ να πω, ο λόγος μου είναι πάντα ευθύς κρυστάλλινος και καθαρός.»

Αλλά και τούτος εδώ (κατά λέξη) :

« αποφάσισα να κατέβω στις εκλογές γιατί με έπεισαν τόσο οι φίλοι όσο και πολλοί συμπολίτες μας που με συναντούν στο δρόμο, πως έχω «κάτι» που είναι απαραίτητο στον τόπο και στη δημόσια ζωή μας.»

Ρωτάει ο δημοσιογράφος όπως είναι φυσικό: «τι είναι αυτό το κάτι αγαπητέ;»

Χαχανίζει αυτάρεσκα ο υποψήφιος, και λέει με…απέραντη σοβαρότητα:

«κοιτάξτε, εγώ να πω την αλήθεια, το είχα για ελάττωμα , στις μέρες μας είναι ελάττωμα, αλλά είμαι πατριώτης, βαθύτατα πατριώτης που δεν αντέχει το ψέμα και έντιμος με μια τιμιότητα των παλιών καλών εποχών. Με πείσανε, πως αυτές μου οι ιδιότητες θα είναι χρήσιμες στην μαρτυρική και σκλαβωμένη πατρίδα μας»

Στη συνέχεια, από την εκπομπή, ακούστηκε ένας θόρυβος και μπήκε ξαφνικό μουσικό διάλλειμα.

Δεν ξέρω τι έγινε, ίσως να λιποθύμησε ο δημοσιογράφος που δεν άντεξε τόση ξέχειλη τιμιότητα στον μικρό χώρο του studio.

Αν υπάρχουν εξαιρέσεις; Ασφαλώς. Απλά επιβεβαιώνουν τον ασφυκτικό κανόνα.


Πολίτες: Σε μια χώρα μια σταλιά, στην οποία όλοι περίπου είτε γνωρίζοντα,ι είτε γνωρίζουν τον τάδε που είναι ξάδερφος του δείνα που είναι κολλητός της έτσι, της οποίας ο άνδρας είναι…Αυτός, στην έννοια Πολίτης, θα πρέπει να κολλήσουμε μπροστά το στερητικό Α.

Τα τελευταία χρόνια, αρχίζει επιτέλους κάτι να συμβαίνει στην Κοινωνία, αρχίζουν και ξεπροβάλλουν δειλά κάποιες Κινήσεις Πολιτών που αγωνίζονται να μείνουν πραγματικά αδέσμευτες από τις Κομματικές παρεούλες, αλλά, ο αγώνας τους είναι εξαιρετικά δύσκολος καθώς το ντόπιο κατεστημένο αριστεροκεντροδεξιό δεν αντέχει τίποτα που να μην είναι ελεγχόμενο.

Η τρομακτική φθορά του Κυπριακού στο οποίο εδώ και σχεδόν 40 χρόνια η κάθε ευκαιρία για λύση είναι η «τελευταία» μέχρι την επόμενη, η δικτατορία του δημόσιου τομέα με τα εξοργιστικά προνόμια του, η παραλυσία και η ανικανότητα των Κυβερνήσεων να βάλουν μπροστά ένα στοιχειώδες Γενικό Σύστημα Υγείας, η εκκωφαντική αδιαφορία για την Παιδεία, και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν περίπου τα πάντα, με βάση τον κολλητό της κολλητής του εξαδέλφου σε συνδυασμό με την κομματική ταυτότητα, έχουν κυριολεκτικά λοβοτομήσει την κοινωνία.

Και το μόνο που έχει μείνει στους Πολίτες, είναι μία συνολική και βαριά απαξία για την Πολιτική και τους Πολιτικούς.

Φαινόμενο που στους νέους ανθρώπους, είναι όχι «φανερό» όπως κάποιοι λένε, αλλά απόλυτα συντριπτικό.

Η κατάμαυρη κωμωδία είναι όταν προσπαθεί ο κάθε υποψήφιος να δείξει πως είναι «αλλιώς» γιατί ...«είναι».

Πολιτισμός: Η μοναδική η απόλυτα μοναδική ελπίδα για έναν (οποιονδήποτε) τόπο να υπάρξει.

Στην Κύπρο, υπάρχει (ακόμα) μία ευλογία. Ζουν, ανάμεσα μας, Ζωγράφοι, Ποιητές, Μουσικοί, Ηθοποιοί, Σκηνοθέτες, που τιμούν την Τέχνη τους.
Στριμωγμένοι όμως και αυτοί, στο ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν ορίσει διαχρονικά οι Κυβερνήσεις και οι αιώνιοι αμετροεπείς μπαλαντέρ της εξουσίας.

Μοιρασμένοι συχνά σε μικροπαρεούλες που λειτουργούν εχθρικά η μία για την άλλη, επαναλαμβάνοντας το εκ των άνω πρότυπο .

Καιρός να ενώσουν τα αυλάκια τους σε ποτάμι.

Να δυναμώσουν τις φωνές τους σπρώχνοντας μπροστά οι μεν τους δε και οι δε τους μεν.

Μήπως μπει οξυγόνο και φως από τα παράθυρα, μήπως αργά ο πήχης ανέβει για να στείλει στην σύνταξη (διπλή; τριπλή; ) την συναρπατζιά που διαχρονικά καταδυναστεύει τη χώρα.

Είναι πολλοί μικροί στα ρούχα που τους φορέσαμε και όσο περνά ο καιρός και γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκος, μικραίνουν κι άλλο.