Αθήνα, 2011

Διακήρυξη

Είμαι ο Βασιλιάς του Σύμπαντος
Είμαι ο Μεσσίας σε νέα διανομή Συγχωρήστε με πάτησα ένα καρφί. Ένα λάθος
Ενδεχομένως να μην Είμαι ο Καπιταλιστής του Παραδείσου. Ενδεχομένως Είμαι ο φύλακας της πύλης που ροχαλίζει

πλάι στους Αστραφτερούς Κίονες-
Όχι αυτό δεν είναι αλήθεια, πραγματικά Είμαι ο Θεός προσωποποιημένος. Καθόλου ανθρώπινος. Μη με θεωρείτε κατώτερο χωρίς το Πλήθος μου. Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να πιστέψετε κάθε λέξη που λέω.

Allen Ginsberg 1987 Νέα Υόρκη, σε μετάφραση του Γιώργου Αλισάνογλου και αναδημοσίευση από το http://www.poiein.gr

Τα μόνα πράγματα που ανασαίνουν στην Αθήνα είναι οι τοίχοι.

Μιλάω για τους τοίχους του κέντρου που ολοένα και πιο πολύ ανθίζουν από τα γκραφίτι που είναι είτε στον σπαραγμό τους είτε στην ειρωνεία τους είτε στην οργή τους, ευφάνταστα και ζωντανά.

Βρέθηκα για λίγες μέρες στην Ελληνική πρωτεύουσα.

Λαίμαργα, συζήτησα, ρώτησα, περπάτησα, προσπάθησα να ακούσω την πόλη και να φανταστώ το αύριο της.

Όταν έφευγα, το 2002, η Αθήνα ήταν ήδη προ πολλού μία νευρωτική πολιτεία με επιθετικούς ανθρώπους και με διάχυτη την υποκρισία στις συμπεριφορές. Στην επιφάνεια, ακόμα η ευμάρεια του κέντρου κολυμπούσε στο ψέμα της, αλλά η κουβέντα που είχα ακούσει κάποια χρόνια νωρίτερα, φαίνεται πως υποσυνείδητα είχε αρχίσει να καθορίζει την καθημερινότητα.

Η κουβέντα για την οποία λέω, είχε έρθει από γνωστό μου, άνθρωπο της αγοράς, και ειδικότερα του marketing και της επικοινωνίας.

Μόλις «είχαμε» αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε γενικό κλίμα εθνικής ανάτασης και ευφορίας και ο γνωστός μου, Δημήτρης το μικρό του όνομα, είπε:

« Μέχρι εκεί. Μετά θα αρχίσει η πτώση και ο θεός να βάλει το χέρι του».

Η φούσκα των εντυπώσεων έφτασε στο αποκορύφωμα της με την εμετική υποκρισία καθαριότητας τάξης και ευτυχίας του 2004.
Όταν δεκάδες ή εκατοντάδες άνθρωποι, ανέστιοι και πρεζάκια, σκουπίστηκαν από το κέντρο για να μην χαλάνε τη θέα των Ολυμπιακών τουριστών.
Με την ίδια «εξελιγμένη» αντίληψη, θανατώθηκαν δεν ξέρω και εγώ πόσα αδέσποτα σκυλιά. Μια χώρα ολόκληρη, έβαλε όσα θεωρούσε «ντροπή» κάτω από το χαλί ενώ την ίδια στιγμή, οι μετανάστες δούλευαν σε υπερεντατικούς ρυθμούς, μέρα νύχτα για να τελειώσουν οι υποδομές, οι δρόμοι, τα αεροδρόμια.

Έργα, των οποίων τα θεμέλια είναι ποτισμένα όχι με ιδρώτα αλλά με το αίμα όλων αυτών των ανθρώπων, καθώς πολλοί έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά «ατυχήματα» ή ακρωτηριάστηκαν. Και βάζω τη λέξη ατυχήματα σε εισαγωγικά, γιατί οι συνθήκες εργασίας ήταν τέτοιες που σχεδόν επέβαλλαν τα ατυχήματα. Όλα αυτά, που συνέβαιναν μέσα στη μύτη μας, θύμωσαν ελάχιστους. Ο σκοπός ήταν ιερός και εθνικός –και πια, σαν…ανεπτυγμένη χώρα που ήμασταν, είχαμε τους δούλους να δουλέψουν.

Οι ελάχιστοι που τότε μίλησαν ή έγραψαν για τα εγκλήματα βαφτίστηκαν περιθωριακοί, αντιδραστικοί και θλιβεροί. Χαλούσαν την εικόνα, απομονώθηκαν. Θυμάμαι-και πάλι-τα σχετικά καταγγελτικά κείμενα στο αλησμόνητο περιοδικό Αντί.

2011, μόλις 7 χρόνια από τον θρίαμβο της άσπιλης φυλής των απογόνων του Λεωνίδα.

Η Αθήνα, πιο βρώμικη από ποτέ, με τα πάντα να μυρίζουν εγκατάλειψη.
Η Αθήνα κάτι σε Βαγδάτη με διάσπαρτους Ειδικούς Φρουρούς σε όλο το κέντρο, αραχτούς στις γωνίες να καπνίζουν και να κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά μην τυχόν και κόψουν καμιά φάτσα που δεν τους κάνει.
Η Αθήνα με τους ανθρώπους της να έχουν χάσει την επιθετική εξωστρέφεια που έβλεπες στους δρόμους.
Έχει αντικατασταθεί από την διάχυτη κατάθλιψη και την υποβόσκουσα ανεκδήλωτη οργή.
Η Αθήνα. Που τα κατάφερε επιτέλους και έγινε μία πραγματική μεγαλούπολη και έχει τους δικούς της άστεγους κατά δεκάδες στα πεζοδρόμια της να κρύβονται τις νύχτες κάτω από την κουβέρτα τους.
Η Αθήνα. Που στις ταβέρνες της ο αντίλαλος που αντηχεί από τις κουβέντες έχει πια να κάνει με το ποιος απολύθηκε σήμερα και το ποιος θα χάσει τη δουλειά του αύριο.

Α ναι, τα μόνα πράγματα που ανασαίνουν στην Αθήνα είναι οι τοίχοι.

Όλα τα άλλα κρατούν την αναπνοή τους και κάποια στιγμή θαρρώ πως θα σκάσουν εκκωφαντικά.

Το λεγόμενο Πολιτικό Σύστημα, είναι όχι απλά ανεπαρκές, αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Ανίκανο, άχρηστο, στείρο και ταυτόχρονα επηρμένο. Κυρίως, είναι ένοχο και το γνωρίζει. Και για αυτό οι κοκορομαχίες των πολιτικάντηδων στα κανάλια είναι θλιβερά απωθητικές με την υποκρισία να ξεχειλίζει εμετικά

Θυμίζουν κουκλοθέατρο, αλλά τα νήματα που κρατούν τις μαριονέτες, είναι έτοιμα να σπάσουν.

Η κοινωνία όμως, αλλάζει.
Όχι, δεν αλλάζει από την ποδηγέτηση που πάσχει να επιβάλλει το Σύστημα.

Αλλάζει γιατί αποκτά μηχανισμούς αλληλεγγύης.
Αλλάζει γιατί ανακαλύπτει την πολυτιμότητα του Κοινοτισμού.
Αλλάζει γιατί φυτρώνουν καταστήματα «δεν πουλάω-δεν αγοράζω» που λειτουργούν στη βάση της ανταλλαγής.
Αλλάζει, γιατί στην Κερατέα τα κομματικά όρια θρυμματίστηκαν.
Γιατί στο κίνημα «δεν πληρώνω» έγινε το ίδιο.
Γιατί στις συγκεντρώσεις έξω από τα σπίτια των πολιτικών που ξεκίνησαν από το «μέγαρο Τσοχατζόπουλου» τα κόμματα απουσιάζουν αλλά οι πολίτες είναι παρόντες.

Η κοινωνία, υπό την πίεση της επίθεσης που υφίσταται, επιτέλους μοιάζει να ξεκολλάει, να αποβάλλει τα στερεότυπα και να μπαίνει σε διεργασίες αυτο- οργάνωσης με κορυφαία –κατά την άποψή μου- αυτήν της Έκκλησης για τον Σχηματισμού Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους (http://www.elegr.gr/ ) που πιστεύω πως πρέπει να στηριχθεί από όλους χωρίς καμία επιφύλαξη και να αποτελέσει έναν τόσο ογκώδη μοχλό πίεσης, ώστε οι εξουσιαστές να μην μπορούν να τον αγνοήσουν.

Σιγά-σιγά, αρχίζει και γίνεται κοινός τόπος, πως ναι μεν υπάρχουν οι ελληνικές παθογένειες, αλλά, αυτό που επιβάλλουν οι κυβερνώντες και οι συνέταιροί τους, Νέα Δημοκρατία και ΛΑ.Ο.Σ, ως «θεραπεία», χρησιμοποιεί αυτές τις παθογένειες ως πρόσχημα καθιστώντας την Ελλάδα ένα πειραματόζωο που θυμίζει ευθέως τη Χιλή και τα ανοσιουργήματα της σχολής του Σικάγου.

Η συστημική πολιτική σκηνή είτε δεν καταλαβαίνει επειδή δεν θέλει ή δεν μπορεί, είτε προσπαθεί ανεπιτυχώς να καπελώσει.

Δεν ξέρω πως και πότε η Ελλάδα θα βγει από την παρούσα κρίση.
Αυτό που ξέρω, με κάθε βεβαιότητα, είναι πως τα πολιτικά πρόσωπα που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες, ξόφλησαν.
Αν και βέβαια η πολιτική δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, ωστόσο η πιθανότατη πτώση τους θα είναι μία αρχή. Και η πτώση θα ξεκινήσει από την όλο και πιο έντονα διαφαινόμενη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν. Τότε, οι μάσκες θα πέσουν οριστικά. Ελπίζω τουλάχιστον. Όπως παράλληλα, ελπίζω μέχρι τότε, να εμφανιστούν δυνάμεις καινούργιες και ικανές για μία πλήρη Ανασύνθεση με φρέσκα υλικά.

Η Ελλάδα, είναι χώρα γεωγραφικά Ευρωπαϊκή και μέλος της Ε.Ε.

Ωστόσο, η σύστασή της, μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε έντονα την Αργεντινή.

Γιώργος Πήττας για το TVXS τον Πολίτη και το press in action