Λύκειο Βεργίνας, σκέψεις τζιαί καπνός

Τις τελευταίες ημέρες τα πράγματα και πάλι οξύνθηκαν στην Κύπρο, γύρω από το Μεταναστευτικό.

Πρόσφατα, ομάδα Αράβων μεταναστών, προκάλεσε βίαια επεισόδια στη Λάρνακα και ορισμένοι εξ αυτών επιτέθηκαν σε νεαρό αστυνομικό με αποτέλεσμα ο τελευταίος να τραυματιστεί.

Οφείλω να τονίσω, πως η επίθεση ήταν 100% απρόκλητη και είναι χαρακτηριστικό, πως κατά των Αράβων που προκάλεσαν την ιστορία, έκανε έντονη δήλωση το γραφείο της Παλαιστηνιακής Αρχής στην Κύπρο.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε την χυδαία πολιτική εκμετάλλευση των γεγονότων από ακροδεξιούς κύκλους που ποτίζουν με μίσος την κοινωνία παράγουν υπογείως προβοκάτσιες και,παράλληλα, την εξωφρενική ανικανότητα των υπευθύνων της ΚΙΣΑ –της κεντρικής Οργάνωσης κατά του Ρατσισμού στην Κύπρο, η οποία-κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον—δεν είναι ικανή να δει πέρα από τη μύτη της (επιεικής τοποθέτηση) και έχει μετατρέψει το απαραίτητο και κρίσιμα αναγκαίο Κίνημα κατά του Ρατσιμού και των Διακρίσεων σε καριέρα. (προσωπική άποψη, την οποία δεν θεωρώ καν αυστηρή).

Με αφορμή την επίθεση μαθητών του Λυκείου Βεργίνας κατά αραβόφωνων συμμαθητών τους ως πράξη εκδίκησης» για τον τραυματισμό του αστυνομικού έγραψα το παρακάτω άρθρο στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης, αλλά θέλω να προσθέσω εδώ προς ενημέρωση σας, πως το τελευταίο διάστημα ζούμε στην Κύπρο μία πρωτοφανή αύξηση βίας στην Κοινωνία, που περνάει και μέσα από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Κατά τη γνώμη μου, οι συνθήκες που δημιουργούνται στο νησί ενώ παράλληλα το Κυπριακό μπαίνει σταδιακά στην πιο κρίσιμη και μάλλον οριστική του φάση, είναι θανατηφόρα επικίνδυνες.

Και θα τονίσω, πως πίσω από αυτές τις εξελίξεις, βρίσκονται οι κύκλοι που δεν θέλουν με κάνενα τρόπο την οποιαδήποτε διευθέτηση του Κυπριακού προβλήματος, καθώς σε μία τέτοια περίπτωση έχουν να χάσουν πολλά.

Όταν βλέπω γονιούς να φοράνε στα μικρά τους παιδιά ιδεολογικά φουλάρια και σύμβολα θυμώνω.

Δεν με νοιάζει αν είναι τα κόκκινα φουλάρια της ΕΔΟΝ ή οι μαύρες μπλούζες των ελληναράδων.

Με θυμώνει ο βιασμός των νεανικών ψυχών από τα πάσης φύσεως ιδεολογικά καπέλα με τον ίδιο τρόπο που θεωρώ τον νηπιοβαπτισμό εξωφρενική πράξη αυθαιρεσίας σε βάρος ενός ανθρώπου που δεν είναι ακόμα σε θέση να διαμορφώσει θέση, άποψη και φιλοσοφία.

Με πιάνουν αυτή την περίοδο και τα γέλια (μαζί με τα νεύρα) καθώς βλέπω τους υποψήφιους βουλευτάδες να τριγυρνούν στις ιστοσελίδες Κοινωνικής Δικτύωσης και να πουλάνε με τον πιο κάλπικο τρόπο «νεανικότητα». Χα!

Ακόμα χειρότεροι υποκριτές, μα του χειρίστου είδους όμως, ολάκερη αυτή η δράκα παραγόντων, είτε Πολιτικών είτε Αθλητικών Σωματείων που τάχα φρίττουν για την κατακόρυφη αύξηση της βίας στα Κυπριακά γήπεδα.

Αναρωτιέται κανείς…μα δεν ντρέπονται έστω και λίγο;
Αλλά που ντροπή και τσίπα όταν η υποκρισία έχει γίνει χρυσοφόρο κοίτασμα για όλους αυτούς;

Είναι κρίμα που η Αστυνομία δεν προχώρησε θαρραλέα σε εκείνη τη σκέψη για άρνηση αστυνόμευσης των γηπέδων.

Τι θα γίνονταν; Θα ακυρωνόντουσαν τα «παιχνίδια».

Οι μαφιόζοι όμως που κρύβονται πίσω από τους κατευθυνόμενους χουλίγκανους θα το σκεφτόντουσαν το πράγμα, πολύ σοβαρά.

Και, η Αστυνομία της Κύπρου θα είχε προσφέρει ίσως, ένα μέγιστο κοινωνικό έργο.

Ένα φάλτσο ταγκό ξεκούρδιστο χορεύουν όλοι αυτοί, φυσιογνωμίες κρυμμένες πίσω από καπνούς τσιγάρων βυθισμένοι σε μαλακές δερμάτινες πολυθρόνες στα κουρσάκια τους.

Είναι κατά κανόνα αυτοί που οδηγούν αρειμανίως μιλώντας στο κινητό αλλά ποτέ κανείς δεν τους γράφει.

Είναι κατά κανόνα, αυτοί που δίνουν το λαμπρό παράδειγμα στο πόπολο παρκάροντας πάνω στο πεζοδρόμιο ή στις θέσεις των αναπήρων, αλλά και πάλι κανείς δεν τους γράφει, αφού αυτοί, έχουν όλον τον κόσμο γραμμένο.

Χαίρονται στην αναμπουμπούλα και την ταραχή.
Την προκαλούν υπογείως γιατί τους θρέφει, με τον ίδιο τρόπο που τα βαμπίρ χρειάζονται αίμα. Κινούνται και τούτοι, μόνο στο ημίφως.


Είναι η «πνευματική ηγεσία» πίσω από τις εκδηλώσεις κατά των Μεταναστών- οι πονηροί και ύπουλοι που στρέφουν τον θυμό του κόσμου κατά του Μετανάστη και όχι κατά της Πολιτικής που τον παράγει.

Είναι αυτοί, που καθοδήγησαν τους νεαρούς ελληνοκύπριους μαθητές στα αίσχη της περασμένης εβδομάδας, με την επίθεση κατά των «Αραβόφωνων» μαθητών.

Και αφού τους καθοδήγησαν, μετά συγκρότησαν και την συγκέντρωση των «αγανακτισμένων πολιτών κατά των μεταναστών».

Και στη συνέχεια, βγήκαν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις για να «κατανοήσουν την αγανάκτηση του κόσμου και της νεολαίας».

Όχι, δεν ξεχνάω πως αυτή η ιστορία ξεκίνησε από μία ομάδα παλαιστινίων που έφτασε να επιτεθεί απρόκλητα και να τραυματίσει έναν αστυνομικό. Την τιμωρία τους, την θεωρώ όμως αυτονόητη. Την ανοησία -ή μάλλον την εγκληματική εκμετάλλευση- τέτοιων περιστατικών από συγκεκριμένους κύκλους, αδυνατώ να την κατανοήσω.

Πρόσφατα είχα γράψει για τις πολλαπλές ευθύνες που αφορούν στο ζήτημα, δεν θέλω να επαναλάβω τα ίδια. Θα ξαναπώ μόνο, πως είναι αρκετοί αυτοί που χτίζουν καριέρα πάνω στην πλάτη των Μεταναστών. Συχνά, παριστάνοντας και τους προστάτες τους.

Σήμερα, θέλω να κλείσω με τα λόγια της Ευαγγελίας Π , και να μεταφέρω εδώ ένα απόσπασμα ενός ποιητικότροπου κειμένου της που αποπνέει φως.

Εκείνο το φως που έχουν οι πολλοί νέοι άνθρωποι, εκείνο το φως που η «ενήλικη λογική» έχει στήσει ολόκληρη μηχανή για να το σβήσει και να το σκοτώσει στο πέρασμα του χρόνου ονομάζοντας αυτή την πρακτική «ωρίμανση». Θα βρείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ :
http://antiratsistiki.wordpress.com/

Κάποιος μάλιστα το αναδημοσίευσε χτες σε γνωστή ηλεκτρονική εφημερίδα (Offsite).

Ένα "σχόλιο" μόνο θα μεταφέρω κάποιου αναγνώστη, καμαρώστε: «αράπη πλένεις, αράπη λούσεις, πάλι αραπιές μυρίζει». Τον παππού του, που τον φωνάζανε bloody Cypriot εις τας Αγγλίας όταν έπεφτε στα αυτοκίνητα επίτηδες για να πάρει αποζημίωση για το «ατύχημα», μάλλον τον ξέχασε. ..

Λύκειο Βεργίνας, σκέψεις τζιαί καπνός.

Τα δάκρυα,
πατημένα φκιόρα.
Αμυγδαλιά σε αποσύνθεση.
Μαρμαρωμένον πηχτά ως γαίμαν, όπου άλλοτε,
έτρεσχιεν ως ρετσίνι Ζωής. /

Πατημένα φκιόρα αμυγδαλιάς η Ελπίδα των μωρών.
Που μπότες στρατόκαβλων,
που μπότες πολιτικών,
που μπότες ανθρώπων
που βρωμίζουν την λέξη Άνθρωπος,
τζιαί τη ψυχή μου.
Πατημένα.
Mε ασέβεια. /

Εμείς, που εζήσαμεν μές τα τσαντίρκα.
Εμείς, που ακούσαμεν τες πόμπες να ππέφτουν πουπάνω μας.
Εμείς που υπήρξαμεν ως εαυτόν Πρόσφυγες, ως εαυτόν Μετανάστες.
Εμείς, που μας έκοψεν που την μέση η Ασέβεια.
Που μπότες στρατόκαβλων,
που μπότες πολιτικών,
που μπότες ανθρώπων
που βρωμίζουν την Λέξη.
Εμείς,
πότε εσταματήσαμεν να είμαστεν Άνθρωποι; /


Συγχαρητήρια κύριοι. Οπλίσατε ακόμα και κάποια από τα παιδιά μας
στάλα-στάλα το δηλητήριο του Λόγου σας, να το αφομοιώσουν.

Ντροπή στην καρδιά σας.
Οι καλοί Χριστιανοί, που ξεχάννουν εθελοντικά ποσό σκούρο
ήταν το δέρμα του Χριστού τους.

Μέρες σαν την σημερινή
έννά με κάμνουν να πεισματώνω ακόμα παραπάνω,
να επιμένω να αρνούμαι την Ασχήμια σου.
Να φυτεύκω τζιαί να γεννώ αγνό Φώς,
αγνό Φώς που να σε κρούζει.

-------------------------------------------------------------------

Με αφορμή το ίδιο ζήτημα, διαβάστε την πολύ καλή παρέμβαση που κάνει ο μπλόγκερ Άνευ Ορίων.

Κλικ, εδώ