Για το Άσυλο(είμαστε)

«Και σε παρακαλώ να μη ξεχνάς πως
δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή από την ανοχή μας»

(Γιώργος Δουατζής-Πατρίδα των καιρών)

Όταν τα Μέσα «Ενημέρωσης» συντονισμένα παράγουν αλλεπάλληλες πλαστές πραγματικότητες για πολλά και διαφορετικά ζητήματα το κάνουν γιατί γνωρίζουν καλά πως μία τεράστια μερίδα της κοινωνίας , δεν έχει άλλο δίαυλο για να μάθει τι συμβαίνει.

Κατά συνέπεια, βρισκόμαστε στο απελπιστικό «έτσι είναι, αφού το είπε η τηλεόραση»

Μετά, σε αυτό που «είπε η τηλεόραση» έρχονται και προστίθενται ποικίλοι αστέρες και αστερίσκοι ή απλώς κάποια θρύμματα είτε της «δημοσιογραφίας» είτε της επαγγελματικής πολιτικής.

Σχολιάζουν, γουρλώνουν τα μάτια τους, κουνάνε τα κεφάλια τους σαν τις μαριονέτες για να δείξουν στο πόπολο βδελυγμία ή επιδοκιμασία, ανάλογα με τι πρέπει να περάσουν.

Όπως λοιπόν με την αδιανόητη ιστορία της κυρίας Φαίη Μαρί Μάγιερ που αναγορεύθηκε σε τρομοκράτισσα «γιατί έτσι», όπως ο κος Δημοσθένης Παπαδάτος –Αναγνωστόπουλος συνελήφθη περπατώντας στο δρόμο με συνθήκες κινηματογραφικές για να κρατηθεί και να επιχειρηθεί ο εξευτελισμός του, έτσι δημιουργήθηκε και η ιστορία με τους Μετανάστες και το Άσυλο. (…αλήθεια πέρασε από κανενός «αρμόδιου» το μυαλό πως σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης τόσο η κα Μάγιερ όσο και ο κος Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος θα έπαιρναν αποζημίωση και μάλιστα γερή για την κρατική τρομοκρατία που τους ασκήθηκε; )

Υπό κατάληψη η Νομική, από 200 «λαθρομετανάστες».

Ο νους του σκοτισμένου από την καθημερινότητα ανθρώπου, του ανυποψίαστου πολίτη που δεν ψάχνει στο διαδίκτυο τις ειδήσεις, που σωριάζει το κορμί του πτώμα στην κούραση από τη δουλειά για να δει «και λίγο τις ειδήσεις» είναι έτοιμος και εύφορος για κάθε χυδαία σπορά των καθ’ έξιν και εξ’ επαγγέλματος ψευδολόγων.

Η Φιλοξενία που αποφάσισαν να παραχωρήσουν σχεδόν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις συμπεριλαμβανομένων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ σε αίθουσα που δεν επηρεάζει με κανέναν τρόπο μαθήματα διαλέξεις εξετάσεις και γενικά την «κανονική ζωή» της Νομικής Σχολής, ούτε καν που αναφέρθηκε πουθενά, έτσι για τους τύπους.

Ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε αυτή την ενέργεια γιατί οι περισσότεροι είναι ήδη εδώ χρόνια, εργάζονται , έχουν οικογένειες και παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα-και δεν είναι κάποιο καραβάνι που έφτασε προχθές, επίσης κρίθηκε πως ήταν ανάξιο της παραμικρής αναφοράς.

Οι τηλεοράσεις, που δυστυχώς ακόμα μονοπωλούν σχεδόν απόλυτα την ενημέρωση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών σμιλεύουν με αρκετά καλοδουλεμένο σχεδιασμό τις συναισθηματικές αντοχές και αντιδράσεις της κοινωνίας.

Την Πέμπτη το βράδυ, και ενώ ήμουν σε κάποια δουλειά στη Λεμεσό, ήρθε ένα μήνυμα στο τηλέφωνό μου από φίλο που ζει στην Αθήνα: «καταργούν το άσυλο στη Νομική».

Δεν είχα ούτε χρόνο αλλά ούτε αρκετή μπαταρία για να του απαντήσω:

«δηλαδή το διευρύνουν μέχρι τα σύνορα της χώρας και ανακηρύττουν ολόκληρη την Ελλάδα σε…Άσυλο;»

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο όπως όλοι ξέρουμε, είναι ένα εύλογο ιστορικό προϊόν της μεταδικτατορικής Ελλάδας.

Ήταν ο αντίλαλος από τον κρότο του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του 1973.

Μαζί όμως με τον Θεσμό, ήρθε και το σταδιακό ξεδόντιασμα των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων από την απροκάλυπτη εισβολή των πολιτικών κομμάτων μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα.

Και δεν θα μιλήσω για την Αριστερά στην οποία εύκολα κάποιοι ρίχνουν τις ευθύνες για όλα, λες και αυτή κυβερνάει.

Τα κόμματα εξουσίας, πρώτα έφεραν τα τραπεζάκια τους και έστησαν το σκηνικό.

Τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία που μέσα στον χώρο των σχολών βρήκαν γόνιμο έδαφος για να μαζεύουν στελέχη και αυριανούς αστέρες και αστερίσκους της πολιτικής ζωής.

Ντουβάρια πράσινα, ντουβάρια γαλάζια.

Η Αριστερά , δυστυχώς, αντί να αντιδράσει στον εκφυλισμό που αυτού του είδους η στρεβλή πολιτικοποίηση έφερνε, αντί να καταγγείλει την κατάσταση που άρχισε να διαμορφώνεται, μπήκε και εκείνη στο παιχνίδι μην τυχόν και χάσει κάποιο κουκί στις εκλογές.

Η έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου, έτσι όπως είχε ορισθεί και επιβεβαιώθηκε και από το άρθρο 3 του Νόμου 1549/2007 είχε ήδη καταργηθεί προ πολλού.

Τα Κοινοβουλευτικά Κόμματα απέδειξαν με τον πιο ισχυρό τρόπο, πως κεφάλαια του Νόμου που μιλούν για την Προστασία της Έρευνας, της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας κλπ, όχι απλά τους ήταν και τους είναι παγερά αδιάφορα αλλά τα έχουν κανονικά χεσμένα.

Και είναι απείρως υποκριτικό να μιλάμε για τα «χάλια των Πανεπιστημίων μας» (που έχουν τα χάλια τους) ή να λέμε πως «δεν είναι εικόνα Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων αυτή» (που δεν είναι) και να μην δείχνουμε ευθέως αυτούς που πραγματικά ευθύνονται, δηλαδή τα κόμματα που κυβερνούν την χώρα από το 1974 και μετά.

Αν υποθέσω λοιπόν πως όσα παίχτηκαν με τους 200 μετανάστες ήταν μία πρόβα τζενεράλε για κάτι άλλο που αυτόματα θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργηση του Ασύλου τότε θα πρέπει να ανησυχήσω πάρα πολύ.

Η Ελλάδα του κου Γεωργίου Παπανδρέου έχει μετατραπεί σε ένα μετά Οργουελιανό αστυνομικό παρακράτος

• με τις «Αρχές» να αυθαιρετούν με αδιανόητα βάναυσο τρόπο,
• με τη Βουλή να έχει μεταβληθεί συστηματικά σε ένα πλυντήριο ξεπλύματος κάθε βρωμιάς της εξουσίας,
• με χιλιάδες επί χιλιάδων απλούς «ανώνυμους» και ανυπεράσπιστους πολίτες να αντιμετωπίζουν φυλακές για χρέη κάποιων χιλιάδων τη στιγμή που οι καταχραστές εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων αλωνίζουν προκλητικά απολαμβάνοντας το δικό τους καθεστωτικό άσυλο που βέβαια δεν θα καταργηθεί ποτέ,
• με το διογκούμενο τσουνάμι των απολυμένων
• με απίστευτες ανθρώπινες τραγωδίες που γίνονται κάθε μέρα με άγνωστους ανθρώπους που συνθλίβονται από τους μηχανισμούς –παράδειγμα πρόχειρο οι αποτοξινωμένοι από ναρκωτικά που επιστρέφουν βίαια στις φυλακές για κλοπές που διέπραξαν ως εξαρτημένοι…

Θυμάστε τον Βύρωνα Πολύδωρα και τους Πραίτορες του;

Όλοι είχαμε καγχάσει τότε, αλλά μου φαίνεται πως στο τέλος θα μας μείνει στη μνήμη ως αγαθός και γραφικός.

Γιατί από εκείνη τη δήλωση, μέχρι το:

«θα στο πω αλλιώς: Τι θα λέγαμε για κάποιον που μπορεί να είναι έξω από το σύστημα και εκείνη τη στιγμή το σύστημα τον γραπώνει και αυτός επικαλείται τα δικαιώματά του και κλαψουρίζει ότι τον χτυπήσαμε, τον δείραμε και όλα αυτά, ενώ δεν πιστεύει στους νόμους και το σύνταγμα»

που είπε ο Αξιωματικός της Ασφάλειας στον Δημήτρη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, η απόσταση είναι ιλιγγιώδης.

Η πρώτη περίπτωση, έτσι και αλλιώς αφορά σε Υπουργό, που ας πούμε, θέλησε με αυτόν τον επιεικώς απερίσκεπτο τρόπο να τονώσει το ηθικό της Αστυνομίας (του).

Στη δεύτερη περίπτωση όμως, έχουμε την συνειδητή έως τα τρίσβαθα δήλωση, ενός υπηρέτη όχι του Νόμου και του Δικαίου, στο πλαίσιο μίας έστω κατ’ επίφαση ισοπολιτείας, αλλά, γενικώς και αορίστως του απρόσωπου «συστήματος» ενός μηχανισμού, που συνθλίβει και τιμωρεί χωρίς να δίνει λόγο όποιον δεν πιστεύει σε αυτό.

Το σύστημα, λέει, τον γραπώνει –αυτός, επικαλείται δικαιώματα που δεν του πρέπουν, γιατί «δεν πιστεύει σε νόμους και σύνταγμα». Κανείς βέβαια δεν είπε σε αυτόν τον κύριο, πως οι νόμοι και το Σύνταγμα ισχύουν για όλους ανεξαίρετα ή μάλλον για αυτό είναι φτιαγμένα και συντεταγμένα.

Ως εδώ;

Έχω την αίσθηση, πως αν δεν υπάρξει ένα πάνδημο «Ως εδώ» γρήγορα, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, και το «Ως εδώ» θα έρθει τόσο εκρηκτικό που θα φέρει εφιάλτες και αξεπέραστο σκοτάδι.

Δεν θα αναφερθώ στην Τυνησία, την Αίγυπτο και την κοσμογονία που μοιάζει να ανατέλλει στις χώρες της περιοχής.

Ελπίζουμε μόνο πως δεν θα πέσουν στο σκοτάδι που ακολούθησε την πτώση του Σάχη στην Περσία.

Αλλά δεν μπορώ να μη φέρω στο νου, την Αλβανία.
Όπου οι πολίτες προς τιμήν τους, με αφορμή ένα και μόνο video αποκαλυπτικό για διαφθορά της εξουσίας βγήκαν στους δρόμους για τη διαφθορά και μέτρησαν νεκρούς.

Εμείς;

Που μετράμε κυριολεκτικά δεκάδες επί δεκάδων σκάνδαλα;

Που το κάθε ένα μόνο του θα έπρεπε να είχε γκρεμοτσακίσει τις κυβερνήσεις και τα στελέχη τους;
Και που είναι εκεί όλα μαζί, και όλοι μαζί και μας βγάζουν τη γλώσσα με ανείπωτη αναίδεια και πρωτάκουστο θράσος;

Κανείς δεν ζητάει βέβαια νεκρούς.

Αλλά γιατί δεν γεμίζουν οι δρόμοι απ άκρη σ’ άκρη;

Πόση επαίσχυντη κοροϊδία ακόμα θα αντέξουμε;

Τελικά, η ίδια μας η αξιοπρέπεια οδεύει στο Άσυλο Ανιάτων φοβάμαι.

Γιώργος Πήττας, για τον Πολίτη και το TVXS