Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

John Lennon-Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Το μέλλον του αίματος

Την ημέρα που δολοφονήθηκε ο John Lennon, δεν θα την λησμονήσω ποτέ. Ήταν βραδάκι, γύρω στις 8 και 30, όταν άνοιξα την αυλόπορτα του πατρικού στο Παλιό Φάληρο και με έκπληξη είδα τον αείμνηστο πατέρα μου να στέκει στην εξώπορτα και να με προλαβαίνει πριν μπω καλά-καλά μέσα.

Είχε ύφος περίεργο, αμήχανο, στενάχωρο.

Είχε ύφος περίεργο, αμήχανο, στενάχωρο.

«Ξέρεις, δολοφόνησαν τον Lennon» είπε, για να συμπληρώσει αμέσως «ένας κόσμος που επιτρέπει τη δολοφονία ενός καλλιτέχνη και ειδικά ενός τέτοιου καλλιτέχνη, είναι τελειωμένος προ πολλού».

Ο πατέρας μου, είχε μία έντονη τάση απόρριψης του σύγχρονου κόσμου, είχε μία έντονη όσφρηση της περιρρέουσας παρακμής ήδη αρκετά χρόνια και συχνά, προσπαθώντας να βλέπω τα πράγματα πιο θετικά, συγκρουόμουν μαζί του.

Ήταν, η πρώτη φορά που συμφώνησα χωρίς να πω λέξη.
Η δολοφονία του John Lennon συμβολικά, σηματοδότησε την αδυναμία των ανθρώπων να αλλάξουν τον κόσμο ειρηνικά, συμβόλισε την αδυναμία μίας γενιάς και όχι μόνο, να πείσει τους υπόλοιπους για το «καλό» μέσα από τη δύναμη της αλήθειας και της Τέχνης.

Ο φονιάς του Lennon, ζήλεψε την δημιουργική ελευθερία του βρετανού μουσικού. Πρώτα τη θαύμασε, μετά τη ζήλεψε και τέλος τη μίσησε αναγνωρίζοντας την αδυναμία του να είναι όπως το είδωλο του.

Δολοφόνησε, γιατί δεν είχε το σθένος να αυτοκτονήσει.

Όπως ακριβώς, ο Κορκονέας.

Ο φονιάς του Αλέξανδρου, κάποτε υπήρξε μικρό παιδί που έπαιζε με τους φίλους του και γελούσε.

Μεγάλωσε, δολοφόνησε πρώτα το παιδί μέσα του, ντύθηκε τη στολή του καθεστωτικού υπηρέτη –εκτελεστή και μέσα σε ένα περιβάλλον που ήδη έβραζε από καιρό, εκτέλεσε εν ψυχρώ και με τον πλέον μεθοδευμένο τρόπο όπως αποδείχτηκε στο δικαστήριο, έναν Αλέξανδρο ετών 15.

Ο φονιάς του Αλέξανδρου, ζήλεψε την ανέμελη ελευθερία του νεαρού παιδιού.
Βαθύτατα αλλοτριωμένος από την στολή της εξουσίας, αδυνατώντας να αυτοκτονήσει καθώς είχε πια πειστεί για τη δύναμη της εξουσίας του, σκότωσε το χαμόγελο που είδε απέναντι του, εξόντωσε με έναν πυροβολισμό τον απόλυτο εχθρό του: ένα παιδί.

Όταν δολοφονήθηκε ο John Lennon, χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ένιωσαν συντετριμμένοι από τον παραλογισμό και ένωσαν τις φωνές τους στα τραγούδια του αλησμόνητου μουσικού.

Όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος χιλιάδες άνθρωποι, νέοι και όχι μόνο νέοι, συνειδητοποίησαν σε μία στιγμή, την άβυσσο του εξουσιαστικού κυνισμού και των οργάνων του και βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τρελαμένη οργή.

Τόσο τρελαμένη, όσο ήταν και η ματιά του Κορκονέα όταν σημάδευε και δολοφονούσε.
Το αίμα του Lennon πότισε την άσφαλτο της Νέας Υόρκης 30 χρόνια πριν, συνάντησε το αίμα του Αλέξανδρου στον απόλυτο παραλογισμό που δημιούργησε αυτή την αιμορραγία

Οι σφαίρες, τόσο του Mark Chapman όσο και του Κορκονέα εκτέλεσαν την αθωότητα σε δύο από τις πιο σημαντικές εκδοχές της.

Σε αυτήν του Πολιτισμού και σε εκείνην ενός νέου ανθρώπου που ακόμα δεν είχε την παραμικρή ευθύνη και ενοχή για όσα συμβαίνουν.

Μεταξύ των δύο φόνων, παρεμβάλλονται χιλιάδες καθημερινά θύματα της εξουσιαστικής αναλγησίας και των μηχανισμών εξανδραποδισμού, που δεν θα μάθουμε ποτέ. Μεταξύ των δύο φόνων, παρεμβάλλονται οι στρατιές των ξεριζωμένων μεταναστών, των εκατομμυρίων απολυμένων, των αμέτρητων ανθρώπων που προσπαθούν να αποδράσουν από τη μέγγενη των εξουσιών στην οποία συχνά έχουν εμπλακεί χωρίς καν να γνωρίζουν γιατί.

Πολλοί, και εγώ ανάμεσα σε αυτούς τους πολλούς, στις μέρες του Δεκέμβρη, ψάχναμε τον τρόπο για να μετουσιωθεί όλη εκείνη η οργή σε Πολιτικό Κίνημα με στόχο.

Ίσως και να είχε συμβεί κάτι τέτοιο, αν υπήρχε Αριστερά που να πείθει.

Και, είναι απείρως χαρακτηριστικό όσο και θλιβερό το φετινό πλήρες θάψιμο της επετείου για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον Ριζοσπάστη.

Δεν δηλώνει τίποτα άλλο παρά την σφικτή ιδεολογική συγγένεια της «αριστερής» ορθοδοξίας με τους φρικτούς μηχανισμούς που συνέθλιβαν την οποιαδήποτε διαφορετικότητα στην Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της.

Οι μέρες του Δεκέμβρη και η απόλυτη χρεοκοπία της πολιτικής, γέννησαν ένα νέο είδος «τρομοκρατίας». Τυφλό, θολό, απελπισμένο, οργισμένο, παρανοϊκό, που στο τέλος λειτουργεί ακριβώς σαν αυτό που αντιμάχεται: τυφλά, εξουσιαστικά και ετσιθελικά.

Μόνο που, αυτή η «τρομοκρατία» δεν είναι παρά μια παρωνυχίδα μπροστά στα όσα διαπράττονται διεθνώς από την Θεσμική και Οικονομική Τρομοκρατία σε βάρος των ανθρώπων.

Στις 14 Νοεμβρίου του 2008, ημέρα Παρασκευή, μετά από ένα μακρύ περπάτημα στην Αθήνα μπήκα σε ένα net café για να γράψω και να στείλω το Σαββατιάτικο άρθρο στην εφημερίδα.

Ο τίτλος του ήταν «Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε κι’ ελευθερία-εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία».
Κάπου προς το τέλος του κειμένου, έγραφα τότε:

Είναι τσουνάμι αυτό που θα έρθει. Δεν ξέρω πιο "τεκτονικό" ρήγμα θα προκαλέσει τον κοινωνικό σεισμό, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εκτός ελέγχου. Θα είναι η μαζεμένη, η αθροισμένη οργή για την ξεδιάντροπη κοροϊδία πολλών, πάρα πολλών χρόνων. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα μυρίζει μπαρούτι.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει μάλλον χάσει κάθε αίσθηση με την πραγματικότητα...

Δύο χρόνια αργότερα, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι αυτές οι λέξεις:

Σε τούτη εδώ την εποχή, που ξεθεμελιώνονται όλα όσα κατέκτησαν οι Πολίτες σε ολόκληρη την Ευρώπη στα τελευταία 200 χρόνια η μνήμη καλείται να πυροδοτήσει - φωτοβολήσει το μέλλον.

Γιώργος Πήττας, για τον Πολίτη, το tvxs.gr και το press in action.gr

28 σχόλια:

osr είπε...

το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήθεί κατά τη γνώμη μου είναι το εξής:

θεωρείς ότι αυτό το σύστημα που υπάρχει τώρα είναι δημοκρατία;

Unknown είπε...

Επειδή osr έχουμε μνήμη που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε, επειδή στο παρελθόν γνωρίσαμε τι σημαίνει καθεστωτική δικτατορία και πλαίσιο στο οποίο δεν μπορούσες καν να πεις "τι παλιοζωή είναι αυτή", θα σου έλεγα πω μέχρι πρότινος, "απολαμβάναμε" μία στοιχειώδη δημοκρατία (για την Ελλάδα μιλάω)που ωστόσο δεν πληρούσε καν τους όρους μίας ανεπτυγμένης δυτικής αστικής δημοκρατίας.

Τώρα, μοιάζει να έχει εξαπολυθεί ένας παγκόσμιος πόλεμος με κυρίως οικονομικούς όρους που κατακερματίζει ακόμα και τα ελάχιστα ψυχία της κατακτημένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω ωστόσο ποιό είναι το πρώτο ή το τελευταίο ερώτημα που υπάρχει και που πρέπει να απαντηθεί. Και επίσης, δεν διαθέτω συνταγές.

kapernaros nikos είπε...

signomi gia ta simerina greeklish eimai se keyboard sto panepistimio kai den...

Tha xrisimopoiiso mia agapimeni sas ekfrasi kyrie Pitta, pou tin exete gia kapoioys syggrafeis pou ektimate idiaiterws kai tha pw pws to keimeno sas simera einai isws to pio Stoxastiko keimeno pou diavasa gia osa symvainoun. Poly esoteriki i zeuksi Lennon-Alexi poly eystoxo olo to keimeno. Nomizo agapite OSR pos tetoia keimena mas vazoyn se skepsis afou apo mona tous thetoyn krisima erwtimata den xreiazontai alla ta opoia eite apantontai emesws eite an ithele o syggrafeas na ta thesei tha to ekane.

To erwtima pou bgainei apo ayto to spoydaio keimeno einai to pote epitelous oloi mas tha paradexthoume pws oi kyverniseis einai o tromokratis kai kanenas allos. Pote tha paradextoume pos i via pou askoyn einai i xeiroteri olwn.

Nomizw pos i teleytaia paragrafos pou anaferei to geniko gremisma olon ton katakiseon ton teleytaion aiwnwn apantaei apolyta kai sto erwtima peri dimokratias.

Λεμέσια είπε...

Αν η δολοφονία ενός καλλιτέχνη και ενός παιδιού δεν είναι σε θέση να μας ταρακουνήσουν και να μας ωθήσουν σε αδυσώπητα ερωτήματα, όσον αφορά την "εύρυθμη λειτουργία" του "δημοκρατικού" συστήματος, τότε δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να συμβεί για να κατανοήσουμε όλοι την επιτακτική ανάγκη γι αλλαγή. Εντούτοις, ήμουν πάντα της γνώμης, ότι οι πιο σημαντικές αλλαγές συμβαίνουν στα αθόρυβα και απλά καθημερινά δρώμενα. Ίσως, επειδή ήθελα να πιστεύω, ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να συμβάλει ο καθένας, όσο μικρό κι αν είναι το εφαλτήριό του, υπηρετώντας από όποια θέση έτυχε να περάσει, υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Ίσως ακόμη, επειδή οι μεγαλεπίβολες υποσχέσεις για επαναστάσεις μένουν συνήθως ανεκπλήρωτες και μόνο στα λόγια...

Εξαιρετικό το άρθρο, όπως και ο συνδυασμός της χριστουγεννιάτικης φωτογραφίας με φόντο την καιόμενη Αθήνα του Δεκέμβρη του 2008. Τότε που σκότωσαν το παιδί και η πολιτεία έτρεχε να σώσει ένα (ψεύτικο...) δέντρο...

Λυδία είπε...

Κύριε Πήττα, γίνομαι μονότονη το ξέρω αλλά για άλλη μια φορά να σας πω ένα μεγάλο, τεράστιο RESPECT!

Σας ευχαριστούμε από την ψυχή μας για αυτό το τόσο ψυχωμένο και ουσιαστικό κείμενο. Δεν ξέρετε πόσος κόσμος σας διαβάζει εδώ στην Ελλάδα και πόσο κουράγιο δίνουν τα γραφτά σας:)

osr είπε...

κοίταξε να δεις γιώργο πήττα που θέλεις να χαρακτηρίζεις και τον εαυτό σου πολίτη

πέραν των μελιστάλακτων κειμενακίων αν θέλεις να χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου πολιτικό άνθρωπο δηλαδή που ενδιαφέρεται για τα της πόλης του δηλαδή για την ζωή που μας αφορά

και επειδη οι λέξεις και οι όροι έχουν περιεχόμενο και δεν στέκουν στο κενό


δημοκρατία είναι όταν οι πολίτες λαμβάνουν ενεργά μέρος στις αποφάσεις που τους αφορούν

και πάντως όχι μέσω άλλων που αποφασίζουν για αυτούς χωρίς αυτούς και πάντως όχι για αυτούς


εσύ πότε έλαβες ενεργά μέρος για μια απόφαση που σε αφορούσε;

αν εσύ δεν θέλεις να απαντήσεις σε αυτό το κορυφαίο ερώτημα που είναι συστατικό στοιχείο αυτού που ονομάζεται δημοκρατία

τότε οκ συνέχισε να γράφεις μελιστάλακτα κειμενάκια συγκινητικά χρονογραφήματα όπως μου είχες πει μια άλλη φορά που και πάλι υπεξέφευγες

και όπως λέει και ένα σύνθημα συνέχισε έτσι και

δούλευε ψήφιζε και σκάζε

Unknown είπε...

"κοίταξε να δεις" osr (όποιος κι αν είσαι πίσω από το ψευδώνυμο) είσαι αγενέστατος και θρασύς στο ύφος.

Δεν γνωρίζω καν ποιο είσαι-και έρχεσαι να ελέγξεις τι κάνω και δεν κάνω ως πολίτης; Με δουλεύεις;

Εφόσον δεν σου "κάνει" η γραφή μου και τα "μελιστάλακτα κειμένακια" μου, απλά μην ασχολείσαι με δαύτα όπως ο κάθε λογικός και μη εμπαθής άνθρωπος απέχει από οτιδήποτε δεν τον αφορά.

Το αυταρχικό και ψευτοδασκαλίστικο ύφος σου, αλλού.

Με το όποιο ύφος ασκώ την αρθρογραφία μου, δεν είναι σημερινό ούτε χθεσινό. Και ασφαλώς δεν θα αλλάξει επειδή το είπες εσύ.

Καληνύχτα.

kapernaros nikos είπε...

Ο OSR δεν έχει καν τον ελάχιστο σεβασμό για τους υπόλοιπους αναγνώστες του κου Πήττα που καταφανώς έχουν άλλη γνώμη από τη δική του. Χαχαχα αυτο το κοιταξε να δεις Γιωργο Πήττα μου θυμίζει πράγματι δασκαλάκο περασμένω δεκαετιών!

Πρώην Κομμουνιστής είπε...

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ !!!!
ΚΑΤΩ Ο ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ !!!!
ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ !!!
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ !!!
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ !!!
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟΨΗ !!!

ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ !!!!

ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ !!!
ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ !!!
Έξω όλοι σας από εδώ μέσα αν δε συμφωνείτε με το ξάδελφο !!!!

osr είπε...

"όποιος και να είσαι πίσω από το ψευδώνυμο σου" και από αυτό φαίνεται τι σόι άνθρωπος είσαι ενώ ξέρεις πολύ καλά και το όνομα και το επίθετο μου πετάς πυροτεχνήματα

όταν ως αερολόγος και πάλι έγραφες κρίνοντας εξ ίδιον τα αλλότρια οταν συμφώνησα με τον καστοριάδη παραπέμποντας σε απόσπασμα γραπτών του έγραφες και πάλι χαριτωμενιές ανούσια χρονογραφήματα σε ένα βολευτή που έχεις περί πολλού στο φπ

τέσπα συνέχισε να γράφεις χρονογραφήματα

τα λόγια ειναι φτηνά και του αέρα και στην κενολογία του τίποτα που ειναι και η δουλειά σου προφανώς είσαι καλός

αφού εντυπωσιάζεις τα πλήθη μιλώντας πολύ και λέγοντας τίποτα επί της ουσίας

Yellow Kid είπε...

Αυτή θα πρέπει να είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που διαφωνώ με το άρθρο σας κύριε Πίττα. Και όχι επειδή δεν μου αρέσει ο Λένον ή δεν με συγκλόνισε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Απ' εναντίας.
Απλώς θεωρώ πώς η σύγκριση που κάνετε σε αυτές τις δύο περιπτώσεις δολοφονιών βασίζονται αποκλειστικά σε κάποιο δικό σας συναισθηματισμό και όχι σε λογική βάση. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι υπέρ να εκφράζεται κάποιος μόνο με την ψυχρή λογική αλλά εφόσον εδώ μιλάμε για δύο υπαρκτά πρόσωπα τα πράγματα έχουν μια άλλη βαρύτητα.

Αδυνατώ να δω σύγκριση. Ο Λένον ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα, με συγκεκριμένη πορεία, συγκεκριμένες αρχές και συγκεκριμένο έργο. Για τον Γρηγορόπουλο από την άλλη δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα πέρα από το γεγονός οτί το νήμα της ζωής του (που δεν θα μάθουμε ποτέ ποιο θα ήταν) κόπηκε απότομα στα 15 του από την αδιαφορία ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος το οποίο οπλίζει "φρουρούς" χωρίς να είναι σε θέση να τους ελέγξει αν είναι σε θέση να φέρουν όπλο ή όχι. Αν ο Αλέξης ζούσε σήμερα, το πιο πιθανό είναι να μην τον γνωρίζαμε ποτέ ή αν κάποια στιγμή τον γνωρίζαμε αυτό θα γινόταν πολύ αργότερα, αν είχε την τύχη να γίνει "κάποιος".

Η σύγκριση που κάνετε στην συνέχεια στους δολοφόνους τους και όπως τους φανταστήκατε να ζηλεύουν την ελευθεριότητα των θυμάτων τους είναι μεν μια ωραία δικιά σας σκέψη αλλά μόνο ως ποιητική αδεία μπορώ να την δεχτώ. Στην πραγματικότητα ακόμα δεν γνωρίζουμε γιατί ο Κορκονέας αποφάσισε να δράσει έτσι, ενώ για τον Τσάπμαν το μόνο ίσως που γνωρίζω ήταν πώς έδρασε επηρεασμένος από το "Φύλακα στην σίκαλη" (γεγονός που μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, μιας και πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα) θεωρώντας κατ' επέκταση τον Λένον ως προδότη των αρχών του.

Ελπίζω να μην σας έγινα πολύ σπασαρχίδης. Ίσως και εγώ να άρχισα να γράφω αυτά επειδή η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου με συγκινεί για δικούς μου λόγους περισσότερο από την δολοφονία του Τζον Λένον.

Δεν έχω βάλει κάτω ακόμα να δω τις ημερομηνίες, αλλά έχω την αίσθηση με μια σκέψη που έκανα πώς όταν εγώ έμαθα για την δολοφονία του Λένον είχα πάνω κάτω την ηλικία που πέθανε ο Γρηγορόπουλος, ενώ όταν δολοφονήθηκε ο Λένον ήταν πάνω κάτω στην δική μου ηλικία όταν έμαθα για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου.

Είμαι περίεργος να δω αν ισχύει.Αλλά για κάποια άλλη ώρα αυτά τα μαθηματικά.

Yellow Kid είπε...

Άκυρη η διαίσθηση μου με τις ημερομηνίες, τελικά.

Καληνύχτα, και μην σας ταράζουν τα τριψήφια κουνούπια που ζουζουνίζουν εδώ μέσα. Δεν υπάρχει λόγος.

osr είπε...

Όπως πολλές από τις φιλοσοφικές παρεμβάσεις τούτο το βιβλίο το γέννησε μια θεωρητική οργή.

Μήπως και το έργο του Πλάτωνα δεν το γέννησε κατά μέγα μέρος η οργή κατά των σοφιστών;

Δεν μπορούσα να αντέξω την έπαρση όλων εκείνων που ισχυριζόμενοι πως εξαλείφουν την σκέψη της δεκαετίας του ΄60 (Φουκό, Αλτουσέρ, Λακάν) μας παρουσίασαν σαν σπουδαία καινοτομία ένα είδος ακαδημαικής ηθικολογίας εντελώς γελοίας.

Στα μάτια μου, η επιχείρηση αυτή που την επαναλάμβαναν η τηλεόραση ο τύπος και εντέλει όλοι οι πολιτικοί δεν αποτελούσε παρά την επιστροφή σε αντιδραστικές παλιές ιδέες με σαφή ταυτότητα:
πρωτοκαθεδρία της ηθικής επί της πολιτικής,

η βεβαιότητα για την ανωτερότητα της αστικής Δύσης επί όλων των υπολοίπων, η ύπαρξη μιας υποτιθέμενης «ανθρώπινης φύσης» και των «δικαιωμάτων» που την συνοδεύουν,
ο χυδαίος αντικομουνισμός,

ο προφανής πραγματικά ολοκληρωτικός χαρακτήρας της αριστείας του καπιταλισμού και της συνήθους πολιτικής έκφρασης του, του κοινοβουλευτισμού.

Και τέλος η υποτέλεια της φιλοσοφίας παραιτούμενης από κάθε κριτική λειτουργία μπροστά στην κατεστημένη παγκόσμια τάξη.
Αποπειράθηκα λοιπόν αρχικά να δείξω ότι αυτό το κατασκεύασμα δεν αξίζει τίποτα και ότι υποκαθιστά τη φιλοσοφική κριτική με μια απροσχημάτιστη προπαγάνδα για τις κυρίαρχες αξίες της τάξης που υφιστάμεθα. Άσκησα μετωπική κριτική στην ανθρωπιστική ιδεολογία στην πολιτική της υποταγής και στον ξέπνοο ακαδημαισμό που επέχουν θέση αγοραίας «φιλοσοφίας».

osr είπε...

Δεν ήθελα όμως να περιοριστώ σε αυτά.

Μου φαινόταν ριψοκίνδυνο να εγκαταλείψω στα μαντρόσκυλα του καπιταλο-κοινοβουλευτισμού την όμορφη λέξη «ηθική».

Σκιαγράφησα λοιπόν ένα εντελώς διαφορετικό νόημα της λέξης, αποσπώντας την από την ψευδοκαντιανή ηθικολογία και ανάγοντας την στην πραγματική της ρίζα: τα συμβάντα της αλήθειας.

Δεν πρόκειται βέβαια παρά για μια σύντομη εισαγωγή. Η επεξεργασία μιας ηθικής των αληθειών θα γίνει ως προέκταση της νέας θεωρίας της αλήθεια που εξέθεσα στο βασικό βιβλίο μου Το είναι και το συμβάν.

Προσπάθησα ωστόσο να είμαι όσο γίνεται διεξοδικός, τουλάχιστον γύρω από τις μείζονες κατευθύνσεις μιας πραγματικής ηθικής η οποία διαφυλάσσει και μάλιστα απαιτεί τα δικαιώματα της δημιουργίας της επινόησης στη σκέψη της πολιτικής που χειραφετεί της τέχνης που πρωτοπορεί.

Μια ηθική που παραμένει αποστασιοποιημένη από κάθε χαυνωτικό ανθρωπισμό.
Χαίρομαι που οι Έλληνες θα μπορέσουν να κρίνουν το εγχείρημα μου.
Μήπως δεν είναι οι απόγονοι εκείνων που αντιπαλεύοντας κάθε δουλική ή σοφιστική σκέψη, επινόησαν την φιλοσοφία και σμίλεψαν την λέξη «ηθική»; Δεν μπορώ λοιπόν παρά να ευχαριστήσω τους μεταφραστές και τον εκδότη που διακινδύνευσαν να προτείνουν για ανάγνωση και αντιρρήσεις τούτο το δοκίμιο, πυκνό και ανοικτό συνάμα.
Παρίσι 30.12.97 Άλεν Μπαντιου

osr είπε...

η πρωτοκαθεδρία της τάχα ηθικής αποκομμένης από κάθε ουσιαστικό νόημα επί της πολιτικής,
ο χυδαίος αντικομουνισμοός και η έλλειψη κάθε κριτικής στην κατεστημένη παγκόσμια τάξη του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που είναι αυτός που προκαλεί όλα αυτά τα αισχρά φαινόμεν που κάποια μαντρόσκυλα του καπιταλοκοινοβουλευτισμού που νομίζουν ότι είναι "δημοκρατία" τάχα καυστηριάζουν με ύφος ξέπνοου ακαδημαισμού και αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί

η παντελής έλλλειψη κριτικής αναφοράς και σκέψης αποτελεί την επικράτηση ακριβώς αυτού που λέει ο Μπαντιού, της τάχα "ηθικής" του ολοκληρωτικού καπιταλισμού των τάχα ανθρωπινων δικαιωμάτων
επί της πολιτκής

osr είπε...

το βιβλίο του Alain Badiou

Η ηθική - Δοκίμιο για την συνείδηση του κακού

http://www.scribd.com/doc/36580578/Alain-Badiou-%CE%97-%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Unknown είπε...

Πολύ βιαστικά, 3 πράγματα: ρξαιρετικό το κείμενο του Badiou που παρέθεσες.

Είτε το πιστεύεις είτε όχι, δεν γνωρίζω ποιος είσαι-ή, πολύ πιθανόν, δεν θυμάμαι. Αν σε γνωρίζω-όπως λες- στείλε μου ένα μήνυμα στο μεηλ για να συνδέσω το "ύφος" με πρόσωπο μπας και βρω άκρη συνενόησης (όχι αναγκαία συμφωνίας).

Τέλος,

yellow με ενδιαφέρουν οι σκέψεις σου και είναι πάντα χρήσιμες οι διαφωνίες, δεν παριστάνω τον σοφό γέρο. Σοφός, σίγουρα δεν είμαι.

Θα διαβάσω προσεκτικότερα ταόσα έγραψες και θα σου απαντήσω- με ενδιαφέρει η συζήτηση με ενδιαφέρει και η απόρριψη ενός ή πολλών κειμένων-δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε σε όλα, ούτε υπάρχει λόγος.

@Λεμέσια, Λυδία, Νίκο Καπερνάρο, ευχαριστώ.

osr είπε...

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=157489947617114&set=a.148731218492987.22182.100000683288719&comments

-=IMAGINOS=- είπε...

Εάν δεν κατάλαβα καλά, μετά από όσα διάβασα, ο Λέννον και ο Αλέξης έχουν γίνει πλέον ήρωες..

Καμία σχέση και κανένας ήρωας δεν υπάρχει εν προκειμένω.

Στη μία περίπτωση ένας ψυχασθενής "φαν" σκότωσε έναν τραγουδιστή και στην άλλη ένας ψυχασθενής αστυνομικός σκότωσε έναν 16χρονο.

Οι δολοφόνοι των παραπάνω δεν ζήλεψαν τίποτα απολύτως. Ήταν απλά ψυχασθενείς.

Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Επίσης ένας 15χρονος διαμελίστηκε από βόμβα ακροαριστερών, όπως και τρία άτομα κάηκαν ζωντανά μαζί και ένα αγέννητο μωρό, μέσα σε μία τράπεζα πριν κάτι μήνες στην Αθήνα αλλά όλοι τους ξέχασαν και δεν θα γίνουν ήρωες ποτέ.

Θα ήθελα να ήξερα τι τους ζήλεψαν σε αυτές τις περιπτώσεις οι ακροαριστεροί δολοφόνοι τους.

"Στην Ελλάδα γίνεσαι τόσο εύκολα ήρωας όπως ακριβώς και πρόεδρος! Ένας ψυχασθενής μπορεί να σε κάνει ήρωα με τη μία, δε θέλει κόπο ούτε τρόπο. Αρκεί να συμβεί στην Ελλάδα.."

-=IMAGINOS=-

Skorpion είπε...

Εμφανεστατα κακο κειμενο. Γεματο απιστευτες υπερβολες και αβασιμα συμπερασματα.

Συν την προπαγανδα μισους κατα των αστυνομικων και ειδικων φρουρων. Ειδικα αυτο το "ηταν μικρος και μεγαλωσε και εβαλε την στολη του καθεστωτικου στρατιωτη". και οτι αλλο εγραψες σ'αυτη και στην αμεσως επομενη παραγραφο.

Και οχι, ο κοσμος δεν βγηκε στους δρομους διοτι συνειδητοποιησε ην άβυσσο του εξουσιαστικού κυνισμού και των οργάνων του, διοτι δεν υπηρχε τετοιο πραγμα, τουλαχιστον σε οτι ειχε να κανει με τον Κορκονεα. Μονο κατα την φαντασια καποιων που οπως φαινεται αφορμη γυρευαν. Για την ελειψη λογικης αυτων των ατομων, φυσικα κρινω τους ιδιους ως υπευθηνους. Για το γεγονος πως αυτοι οι μη λογικοι, δεν εγιναν πολιτικο κινημα, φταινε οι ιδιοι, αλλα φυσικα και η Ελληνικη ακροαριστερα, δεν ειχε κατι να προσφερει. Βεβαια, καποια αιτηματα υπηρχαν. Να ριξουν την κυβερνηση, να καταστρεψουν περιουσιες, να εκφρασουν το μισος τους εναντιον των αστυνομικων, τιποτε παραγωγικο ομως, αλλα καποια αιτηματα ειχαν. Βεβαια αυτα τα αιτηματα ηταν ασοβαρα και κανενα πολιτικο κομμα δεν μπορουσε να δημιουργηθει απ'αυτα. Βεβαια διαφοροι αναρχικοι μπορει να θεωρουν πως εχουν πολιτικες προτασεις, ισως και καποιοι τρομοκρατες να πιστευουν πως προτεινουν κατι. Προφανως ειναι ενα μηδενικο η αξια οσων εχουν να προτεινουν.

Ελπιζω αυτη την φορα να απαντησεις στο μηνυμα μου.

Yellow Kid είπε...

Κάτσε βρε Skorpion, γιατί έχουμε χάσει πλέον τις έννοιες των λέξεων.
Σε ποίο σημείο λέει ο κος Πίττας ότι μισεί τους αστυνομικούς;

Το καθεστώς στο οποίο είμαστε μέσα όλοι μας δεν υπηρετεί η αστυνομία; Και μάλιστα με στρατιωτικό τρόπο εφόσον μέσα του υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, φέροντας όπλα και στολή; Δεν χρησιμοποιούν πολλές φορές πράξεις βίας όπως ο στρατός για να καταστείλουν κάποια γεγονότα;

Το θέμα όμως που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος (και τα στελέχη της αστυνομίας) είναι οτί μέσα στο Σώμα της υπάρχουν και υποβόσκουν εγκληματικά στοιχεία όπως ήταν ο Κορκονέας (και μεθαύριο κάποιος άλλος) οι οποίοι, από υπερβάλλοντα ζήλο αν θες, υπηρετούν αυτό το καθεστώς ως προς το δοκούν.

Το πρόβλημα είναι πώς όσο ο κόσμος δεν αντιδράει σε αυτό και να αρνείται την ύπαρξη του, το ίδιο το κράτος και κατεπέκταση η αστυνομία θα συνεχίσει να θεωρεί περιπτώσεις σαν του Κορκονέα ως "μεμονωμένα περιστατικά".

Peter Papageorgiou είπε...

Λυπάμαι που θα το παραδεχτώ αλλά δεν θυμάμαι τι έκανα όταν έμαθα ότι ο John Lennon ήταν νεκρός. Ξέρω πως έκλαψα όμως. Όπως έκλαψα και για το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τον Δεκέμβρη του 1980 ήμουν 13 χρονών. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από τότε ήταν η αναμετάδοση ενός σχόλιου που έκανε ένας Ισραηλινός ραδιοφωνικός εκφωνητής. “Θα ήθελα να σας πω καλημέρα, αλλά ο John Lennon είναι νεκρός...” Τον Δεκέμβρη του 2008 ήμουν 41. Και πάλι δεν θυμάμαι τι ακριβώς έκανα τη στιγμή που το άκουσα. Θυμάμαι όμως καλά πως αισθανόμουν για μέρες μετά, την οργή, τη λύπη...
Ομολογώ κι εγώ πως στο άρθρο σου αυτό Γιώργο, δυσκολεύομαι να κάνω το connection, να παραλληλίσω κάπως τους φόνους. Δεν ξέρω αν κανείς μπορεί. (Δεν κρίνω, ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη του, κι εσύ ευτυχώς μας “τρατάρεις” κάθε βδομάδα σχεδόν μια ενδιαφέρουσα και σεβαστή άποψη για διάφορα θέματα...) Απλά πιστεύω πως οι διαφορές μεταξύ των δύο περιπτώσεων είναι περισσότερες από τις ομοιότητες και ίσως πιο σημαντικές?

Η διαδικασία του να μπεις στο μυαλό ενός δολοφόνου είναι δύσκολη, επίπονη και στο φινάλε ίσως και λίγο άσκοπη? Παρόλα αυτά μου φαίνεται είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να το προσπαθείς, όλοι κάποια στιγμή το έχουν προσπαθήσει... Πάντως μου έδωσες το πρόσχημα να ψάξω και να μάθω περισσότερα για τον φόνο του Lennon!

Ο Lennon ήταν αδιαμφισβήτητα μια μορφή παγκοσμίου βεληνεκούς. Ήταν κι ένας βαθιά προβληματισμένος και ενίοτε προβληματικός άνθρωπος. Όπως τόσοι από τους εφηβικούς μας ήρωες... Morisson, Joplin, Hendrix. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν ένα παιδί... ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει...

Πόσο του ταιριάζει αυτός ο λαικός στίχος...
“Ολα είναι ενα ψέμα,
μια ανάσα, μια πνοή,
σαν λουλούδι κάποιο χέρι,
θα μας κόψει μιαν αυγή."

Αλλά κι εκίνος ο πιο ροκ...

"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα..."

Peter Papageorgiou είπε...

Τώρα πρέπει να πω και κάτι σχετικό με τα σχόλια του osr... Προς τι τα τρία συνεχόμενα σχόλια με παράθεση κάποιου κείμενου άλλου? Ένα κείμενο γεμάτο μεγάλες ακαταλαβίστικες λέξεις από αυτές στις οποίες αρέσκονται οι ψευτοκουλτουριάρηδες ντε και καλά πολιτικοποιημένοι τύποι και τις οποίες κανείς εκτός από αυτούς δεν καταλαβαίνει... Πολύ ενοχλητικό. Χάθηκαν τα απλά ελληνικά? Δεν είμαστε όλοι του πανεπιστημίου εδώ!

Peter Papageorgiou είπε...

Διαβάζοντας για μια ακόμη φορά το άρθτο σου Γιώργο, καταλαβαίνω πως ο χτεσινοβραδινός μου σχολιασμός ήταν ελλιπής. Στάθηκα μόνο στο θέμα της σύνδεσης των δύο γεγονότων.
Τα συμπεράσματα όμως και τις παρατηρήσεις σου σχετικά με την εν δυνάμει επανάσταση και το ρόλο της Αριστεράς σε αυτήν τα συμμερίζομαι απόλυτα. Δεν υπήρξα ποτέ (όπως καταλαβαίνεις από το άλλο μου σχόλιο) το σούπερ διαβασμένο πολιτικοποιημένο άτομο, ούτε οργανώθηκα οτέ σε οποιαδήποτε πολιτική παράταξη. Από τους ανθρώπους γύρω μου και μόνο βλέπω πως η τάση του στρουθοκαμηλισμού ζει και βασιλεύει. Μια μέρα όμως που θα έρθει κάποιος να πάρει ακόμη κι αυτήν την άμμο στην οποία χώνουμε τα κεφάλια μας, κάτι θα πρέπει να σπάσει. Και πολύ φοβάμαι πως όταν έρθει αυτή η ώρα, τα αποτελέσματα θα είναι τρομακτικά γιατί ότι γίνει θα γίνει ανεξέλεγκτα, ανοργάνωτα και μαζικά...
Πάντως οι κυβερνήσεις δείχνουν να τοέχουν καταλάβει αυτό γιατί βλέπω ότι η καταστολή πάει σύννεφο...

tsoloxidis είπε...

εδω η μπαλια





εδω η μπαλια!




π τσολοχιδης




ναι!ΝΑΙΑΙ Ο ΤΣΟΛΟΧΙΔΗΣ!!

Skorpion είπε...

Yellow Kidd απολογουμαι που δεν απαντησα διοτι δεν ειχα τον χρονο.

Οι διαφοροι χαρακτηρισμοι με τους οποιους στολιζει τους αστυνομικους δεν δειχνουν αγαπη. Και απορω πως δεν το βλεπεις. Μου θυμιζει δε τον τροπο που στολιζουν με χαρακτηρισμους διαφορες, εθνοτητες, διαφοροι ρατσιστες. Ειναι δε αυτο το φαινομενο για μενα, κοινωνικος ρατσισμος.

"
Το καθεστώς στο οποίο είμαστε μέσα όλοι μας δεν υπηρετεί η αστυνομία; Δεν χρησιμοποιούν πολλές φορές πράξεις βίας όπως ο στρατός για να καταστείλουν κάποια γεγονότα;"

Το καθεστως υπηρετει την αστυνομια; Πως;

"Και μάλιστα με στρατιωτικό τρόπο εφόσον μέσα του υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, φέροντας όπλα και στολή;"

Συγνωμη αλλα αυτο που λες δεν βγαζει κανενα νοημα. Ναι υπαρχουν ανωτεροι και κατωτεροι, και φερουν οπλα και στολη.

"Δεν χρησιμοποιούν πολλές φορές πράξεις βίας όπως ο στρατός για να καταστείλουν κάποια γεγονότα;"

Καταλαβαινεις ποιος ειναι ο ρολος της αστυνομιας ελπιζω. Απο εκει και περα οι οποιες λανθασμενες συμπεριφορες που δεν εχουν να κανουν με το ποιος πρεπει να ειναι ο ρολος της αστυνομιας δεν επιτρεπουν να καταδικαζεται ενα ολοκληρο επαγγελμα, και ο λογος που συμβαινει αυτο απο συγκεκριμενους πολικους χωρους στην Ελλαδα δεν ειναι διοτι η αστυνομια της Ελλαδας ειναι η χειροτερη στον κοσμο. Η, η πιο εξουσιαστικη. Μαλλον φαινομενο ομοιο με τον ρατσισμο θα χαρακτηριζα το ανοητο μισος κατα των αστυνομικων στην Ελλαδα. Μπορω να αναλυσω περισσοτερο τους λογους και τις αιτιες αυτου του ανουσιου μισους, απλως θα αρκεστω στο να πω, πως φερνει μονο αρνητικα αποτελεσματα. Αυτοι οι παραλογοι ανθρωποι φυσικα και δεν μπορουν να διορθωσουν τα προβληματα που αντιμετωπιζει η Ελληνικη αστυνομια. Δεν ειναι αυτος ο σκοπος τους εξαλου.

"Το θέμα όμως που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος (και τα στελέχη της αστυνομίας) είναι οτί μέσα στο Σώμα της υπάρχουν και υποβόσκουν εγκληματικά στοιχεία όπως ήταν ο Κορκονέας (και μεθαύριο κάποιος άλλος) οι οποίοι, από υπερβάλλοντα ζήλο αν θες, υπηρετούν αυτό το καθεστώς ως προς το δοκούν."

Ο Κορκονεας ηταν ενας εγκληματιας, δεν φαινεται να υπηρετει καποιο "καθεστως" οπως λες.

Και ναι μεσα στην Ελληνικη αστυνομια υπαρχουν και φανερα εγκληματικα στοιχεια, και ψυχολογικα ανισοροποι. Αυτα τα προβληματα δεν αντιμετωπιζονται φυσικα με το μισος. Και δεν εχουν σκοπο βεβαιως οι συγκεκριμενοι που πουλανε το μισος τους, να αντιμετωπισουν αυτα τα προβληματα.

Skorpion είπε...

Ακολουθει ενα εξαιρετικο κειμενο του Σταθη Καλυβα.

Επειδή η αναζήτηση του τι ήταν η λεγόμενη «εξέγερση» του περασμένου Δεκεμβρίου είναι σύμφυτη με θεωρητικολογίες που έχουν μεγαλύτερη σχέση με τις επιθυμίες (ή και φαντασιώσεις) του κάθε σχολιαστή και λιγότερη με την πραγματικότητα, είναι ίσως πιο χρήσιμο να αντιστραφεί το ερώτημα: Τι δεν ήταν η «εξέγερση του Δεκέμβρη»;

Εδώ είναι απαραίτητη μια προκαταρκτική διευκρίνιση: ο λόγος που αποκαλούμε τα γεγονότα του περυσινού Δεκεμβρίου «εξέγερση» (και που ασχολούμαστε με αυτά) είναι επειδή ήταν βίαια. Αν οι διαμαρτυρίες για τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν ειρηνικές, αν περιορίζονταν στις ρουτινιάρικες και μίζερες καταλήψεις σχολείων και σε αποχές από μαθήματα, δεν θα είχαν προκαλέσει τη διεθνή προσοχή και δεν θα γράφαμε γι΄ αυτές σήμερα. Επομένως, όταν αναφερόμαστε στην «εξέγερση» και στους «εξεγερμένους», αναφερόμαστε πρωταρχικά στα γεγονότα και στα άτομα που συμμετείχαν στα βίαια επεισόδια.

Τι δεν ήταν, λοιπόν, η «εξέγερση του Δεκέμβρη»;

Δεν ήταν μια «εξέγερση» της νεολαίας. Τo σοκ που προκάλεσε ο φόνος του μαθητή ήταν ισχυρό αλλά η συντριπτική πλειονότητα των νέων δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις ούτε άλλωστε ταυτίστηκε με τις καταστροφές και με την ιδεολογία των ομάδων που πρωτοστάτησαν σε αυτές, όπως προκύπτει από τις σχετικές δημοσκοπήσεις. Η συμμετοχή άλλων ομάδων του πληθυσμού ήταν ακόμη πιο περιορισμένη και οι εύκολες γενικεύσεις περί «ασφυξίας» και «οργής» των Ελλήνων ως αιτίων της «εξέγερσης» είναι το λιγότερο υπερβολικές.

Δεν ήταν μαζική. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις δεν φαίνεται να ξεπέρασε τις 8.000 ενώ τα άτομα που συμμετείχαν στις καταστροφές δεν ήταν παραπάνω από μερικές εκατοντάδες, δυσανάλογα μικρός αριθμός σε σχέση με το μέγεθος των καταστροφών και το επικοινωνιακό τους αποτέλεσμα. Η έκταση των καταστροφών γίνεται κατανοητή μόνο αν ληφθεί υπόψη η «κατάσταση παθητικής άμυνας» στην οποία η τότε κυβέρνηση έθεσε την Αστυνομία, η απόφασή της, δηλαδή, να παραδώσει την πόλη στους εχθρούς της (μία από τις αποφάσεις για τις οποίες, άλλωστε, τιμωρήθηκε στις εκλογές).

Δεν ήταν αυθόρμητη. Αν και η προσέλευση στις διαδηλώσεις πολλών νέων, ιδιαίτερα μαθητών, ήταν αυθόρμητη, ο σκληρός πυρήνας που πρωτοστάτησε στις καταστροφές κάθε άλλο παρά αυθόρμητα έδρασε. Γνωρίζουμε πως ο συντονισμός μέσω Διαδικτύου και κινητών έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην κλιμάκωση της βίας. Ταυτόχρονα η οργανωμένη βία λειτούργησε ως παράδειγμα για όσους είχαν πρωταρχικό τους κίνητρο το μπάχαλο και την καταστροφή.

Δεν εμπεριείχε ίχνος ρίσκου, αυτοθυσίαςή γενναιότητας. Η συμμετοχή στις καταστροφές ήταν ανέξοδη και εκ του ασφαλούς, μια κλασική περίπτωση «τζάμπα μαγκιάς» που ανθεί σε καθεστώς ανομίας.

Δεν ήταν αποτέλεσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Αντίθετα απ΄ ό,τι υποστήριξαν ξένοι κυρίως δημοσιογράφοι, τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης δεν είχαν φθάσει ακόμη στην Ελλάδα. Τώρα που έφθασαν με καθυστέρηση δεν φαίνεται, παραδόξως, να παράγουν εξεγέρσεις.

Skorpion είπε...

Δεν ήταν προοίμιο ενός διεθνούς κύματος εξεγέρσεων, όπως φαντασιώθηκαν ορισμένοι που είδαν στην επανάσταση το νέο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. Κάποιες προσπάθειες μίμησης σε ορισμένες χώρες έπεσαν γρήγορα στο κενό. Η άποψη ότι η ελληνική εξαίρεση οφείλεται στο γεγονός πως η ελληνική νεολαία είναι η πιο δυστυχισμένη στον κόσμο (ναι, γράφτηκε κι αυτό!) είναι κάτι παραπάνω από ανόητη.

Δεν ήταν και τόσο πρωτόγνωρη. Η έκταση των καταστροφών ήταν πρωτοφανής και ο αριθμός των ατόμων που συμμετείχαν σε αυτές μεγαλύτερος απ΄ ό,τι συνήθως, αλλά το μοντέλο κινητοποίησης παρέπεμπε στις χρόνιες και επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις που ταλανίζουν τη χώρα και που διακρίνονται από την ανεμπόδιστη δράση των διάφορων «αντιεξουσιαστικών» ομάδων, τη σχετική συμπάθεια με την οποία αντιμετωπίζονται από μερίδα των ΜΜΕ, του πολιτικού κόσμου αλλά και των λεγόμενων «ενοχικών μεσηλίκων», την πάγια βεντέτα τους με την Αστυνομία και την εκμετάλλευση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το μοντέλο αυτό έχει ως συμβολικό θεμέλιο την τοτεμική λειτουργία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, που λειτουργεί ως ένα πρότυπο το οποίο η κάθε γενιά θα πρέπει να αναπαράγει αν θέλει να ενηλικιωθεί: κάθε γενιά και το Πολυτεχνείο της. Η Αννα Δαμιανίδη, η οποία συμμετείχε στην πραγματική εξέγερση του 1973, επεσήμανε τον παραλογισμό αυτόν: «Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα».

Δεν αμφισβήτησε τις κυρίαρχες νεοελληνικές αξίες. Αντίθετα, υπήρξε μια γνήσια έκφρασή τους: της αδιαφορίας, αν όχι του μίσους, για την περιουσία των άλλων και τη δημόσια ιδιοκτησία, της διεκδίκησης δικαιωμάτων δίχως υποχρεώσεις, της ταυτόχρονης απαίτησης για καλοπληρωμένες δουλειές και της αντίδρασης στις μεταρρυθμίσεις που θα τις παραγάγουν, της διαμαρτυρίας ενάντια στο κράτος αλλά και του ονείρου μιας κρατικοδίαιτης ζωής, της ημιμάθειας που εκφράζεται με έναν λόγο κούφιο, κοινότοπο και απόλυτο.

Δεν άφησε κάποιο ίχνος πίσω της. Οι εξεγέρσεις των μαύρων στις αμερικανικές πόλεις το 1968 ή των φοιτητών στο Παρίσι τον Μάη της ίδιας χρονιάς είχαν καταλυτικές συνέπειες. Η «εξέγερση» της Αθήνας δεν είχε καμία απολύτως πολιτική προέκταση, με εξαίρεση την εμφάνιση μιας νέας γενιάς τρομοκρατικών οργανώσεων και τη σχεδόν καθημερινή πρακτική του προπηλακισμού πνευματικών ανθρώπων. Θα αποκτήσει ενδεχομένως ιστορική σημασία αν αποδειχθεί ότι κατάφερε να αφυπνίσει την κοινωνία και να την κάνει να αντιληφθεί το κόστος που ενέχει η συντήρηση και αναπαραγωγή μιας ξεπερασμένης κουλτούρας στον κόρφο της οποίας παράγονται φαινόμενα όπως η «εξέγερση του Δεκέμβρη».

Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Υale.