Χωρίς αναισθητικό.

Σκεφτόμουν να γράψω για τις επικείμενες βουλευτικές.

Να ξεκινήσω μια μαύρη λίστα βουλευτών που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να τιμωρηθούν για τις συμπεριφορές τους-ορισμένων έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία, τόσο που σε άλλες χώρες θα είχαν υποχρεωθεί ακόμα και σε μετανάστευση.

Δηλαδή:

Άνθρωπος που φωνάζει: «εγώ όποια γυναίκα δεν γ..., την ξιμιτάζω» όπως έκανε και μάλιστα δυνατά στο καφενείο της Βουλής, ο Πρόεδρος της…επιτροπής Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως, απλά δεν μπορεί να έχει θέση στη δημόσια ζωή μιας χώρας.

Τον άλλον, ξέρετε ποιον, (αν δεν ξέρετε, τι να κάνουμε…) δεν θέλω καν να τον πιάσω στο στόμα μου.

Μετά, σκεφτόμουν να πάρω μια φράση από το σημαντικότατο άρθρο του Δ. Διονυσίου της περασμένης Κυριακής στον Πολίτη (Περί κυβερνώσας Βουλής και άλλων τινών).

Κάπου προς το τέλος του κειμένου του, μιλούσε για «Αναλώσιμους Πολιτικούς».

Αυτές οι δύο λέξεις, ήρθαν σαν βάλσαμο στην ψυχή μου όταν τις διάβασα και είπα πως έτσι θα έπρεπε να είναι ο τίτλος ενός καινούργιου άρθρου:

«Ζήτω οι Αναλώσιμοι Πολιτικοί».

Και να εξηγεί πως και γιατί, επιτέλους, οι πολιτικοί στην Κύπρο θα πρέπει να αρχίσουν να νιώθουν τον τρόμο που έχει ο μέσος εργαζόμενος στις μέρες μας.

Αυτόν της με συνοπτικές διαδικασίες απόλυσης δηλαδή, είτε γιατί δεν κάνει καλά τη δουλειά του, είτε γιατί έτσι θέλει ο εργοδότης.

Και ο εργοδότης των πολιτικών είναι η Κοινωνία. Εμείς.

Μόνο που οι περισσότεροι από δαύτους δεν νιώθουν έτσι, γιατί δεν έχουν Πολιτική Συνείδηση. Για το μόνο που πάσχισαν ποτέ τους, είναι αυτό που κατόρθωσαν:

Να γίνουν «παράγοντες».

Κόλλησε επίμονα όμως το μυαλό μου στη λέξη «Αναλώσιμοι».

Για να βυθιστώ στο τέλος, στο πραγματικό περιεχόμενο που έχει στις μέρες μας η λέξη.

Γιατί οι μόνοι αναλώσιμοι, είναι οι απλοί άνθρωποι, οι κανονικοί άνθρωποι, που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να τα βγάλουν πέρα αξιοπρεπώς την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι τους ξεσκίζουν για να μην διαταραχθεί η νιρβάνα τους.

Αναλογιστείτε φίλοι αναγνώστες, όλα αυτά τα φανταχτερά παγώνια που κανονίζουν την «ευτυχία» τους μεταξύ τους, χωρίς να έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα καθώς ζούνε αποστειρωμένα στον μικρόκοσμό τους και μετά ρίξτε μια θαρρετή ματιά στον κόσμο μας. Δεν αηδιάσατε ακόμα με τους ψεύτες;

Δύσθυμοι καιροί, γκρίζοι, όλο και πιο γρήγορα κυλάνε προς το μαύρο.

Μοιάζει με νύχτα η εποχή, μόνο που ο ουρανός άλλαξε τα αστέρια του με ερωτηματικά, αβεβαιότητα, αγωνίες και ματαιότητα.

Μοιάζει με νύχτα η εποχή, μόνο που κανείς δεν γνωρίζει πότε, πως και αν θα ξημερώσει.

Χρόνια τώρα, εκπαιδευτήκαμε καλά για τα όσα ζούμε σήμερα.

Σκλήρυνε το πετσί μας, η ματιά μας έμαθε αυτόματα να αλληθωρίζει, καθώς εισπράξαμε για χρόνια τη βία και το αίσχος με μικρές δόσεις που μεγάλωναν συστηματικά και ανεπαίσθητα μέχρι πια να μην μας αφορά πουθενά η οδύνη του κόσμου.

Συνηθίσαμε. Και όχι μόνο συνηθίσαμε, αλλά γίναμε πτωματολάγνοι έτσι όπως αφειδώς χαρίζουμε την υψηλή τηλεθέαση σε εμέσματα που πριν από λίγα χρόνια θα μας έκαναν να ξεράσουμε.

Αν το 1968 η ανθρωπότητα έμενε άναυδη οργισμένη και ζαλισμένη από τις φωτογραφίες της σφαγής του My Lai τώρα, κανένας θάνατος, καμία φρίκη δεν είναι ικανή να αλλάξει στο ελάχιστο τη γεύση της μπριζόλας που τρώμε καθώς παράλληλα βλέπουμε και τις ειδήσεις στο κουτί.

Τώρα πια το 2010, όλα είναι μέρος του «έργου» που παίζει κάθε μέρα στις οθόνες μας, ένα έργο που πλέον είναι –κατά τη γνώμη μου- πιο βίαιο και από τον χειρότερο πόλεμο.

Η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε είναι σχεδόν συντρίμμια.

Η Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνοχής, της σύγκλισης, των ανθρώπινων και των βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, αφού κατασπαράχθηκε από τα βαμπίρ του νεοφιλελευθερισμού, τώρα καταρρέει με τα κομμάτια της να πέφτουν στα κεφάλια όσων ποτέ δεν έφταιξαν σε τίποτα και ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα παραπάνω από τα αυτονόητα.

Η Ευρώπη καταρρέει με τα υλικά της να θάβουν από κάτω τους, «κανονικούς ανθρώπους» μόνο.

Δεν υπάρχει τίποτα το φυσιολογικό γύρω μας, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν με τον τρόμο.

Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι έρχονται να πάρουν τη «σκυτάλη» παραλαμβάνοντας για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, έναν κόσμο πολύ χειρότερο από αυτόν που παρέλαβαν οι γονείς τους.

Με τον τρόμο της ανεργίας, με το δέος της ανατροπής της ζωής τους, με τις αισχρά συμπιεσμένες αμοιβές, με την συντριβή των ονείρων τους, ανάπηροι ουσιαστικά, αφού πριν ακόμα πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, ακρωτηριάζονται.

Απ’ άκρη σ’ άκρη, η Ευρώπη γεμίζει με βιομηχανίες, καταστήματα, εργοστάσια φαντάσματα. Κλείνουν το ένα μετά το άλλο.

Ένα τόξο θανάτου.

Και είναι τέτοια η αλλοτρίωσή μας που νιώθω πως πρέπει να τα λέμε τόσο απλά, σαν να είμαστε στο σχολείο. Να θυμίζουμε πως μέχρι λίγο πριν, σε αυτά τα καταστήματα, σε αυτά τα εργοστάσια δούλευε κόσμος. Με οικογένειες, όνειρα και σχέδια. Των οποίων οι ζωές γίνανε θρύψαλα.

Σπίτια βγαίνουν στο σφυρί γιατί τα δάνεια, δεν μπορούν να πληρωθούν.

Οι αυτοκτονίες έχουν εκτιναχθεί, καθώς οι κανονικοί άνθρωποι, διαθέτουν ακόμα υπερηφάνεια, φιλότιμο και αισθήματα ενοχής –ακόμα και αν δεν φταίνε.

Συνομιλώ τακτικά με ανθρώπους σε αρκετές χώρες. Καθηγητές, επιστήμονες, επαγγελματίες επιπέδου, άξιοι δημιουργοί. Άνθρωποι που δεν παρασύρονται εύκολα από το θυμικό τους. Όλοι λένε τα ίδια, όλοι μεταφέρουν μια «ιστορική σκοτεινιά».

Σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα, με έναν πολύ νεώτερο μου άνθρωπο, έφυγε κάποια στιγμή από τα χείλη μου η φράση:

«ξέρεις…αυτό που συμβαίνει είναι πόλεμος.

Ένας πόλεμος κατά της αξιοπρέπειας, ένας πόλεμος κατά της ηθικής, ένας πόλεμος απόλυτης συνειδησιακής ισοπέδωσης.»

«Δηλαδή;» μου αντέτεινε ο συνομιλητής μου, «δικαιολογείς τις βίαιες ενέργειες; Την λεγόμενη επαναστατική βία;»

Με μπέρδεψε, γιατί ήθελα να απαντήσω ειλικρινά αλλά δεν μπορούσα να βρω απάντηση που να με πείθει 100%. Όχι, δεν «δικαιολογώ».

Αλλά, το κεφάλι μου πια έχει γεμίσει από τα τόσα ψέματα –από όλα αυτά που ακούω- έχουν ξεφτιλιστεί τόσο πολύ οι ηγεσίες στην Ευρώπη, είναι τόσο χυδαίο το παιχνίδι που έχουν παίξει και συνεχίζουν, που, αν ήμουν 20 χρόνων, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, δεν ξέρω, δεν ξέρω, ίσως και να μην θέλω να ξέρω…

Αν καταρρεύσει η Ευρώπη, αν επιστρέψει στην προ Ε.Ε. εποχή, θα είναι η δικαίωση του ονείρου των εθνικιστών. Η βία που θα ξεσπάσει κατά των εκατομμυρίων μη ευρωπαίων που ζουν στην ήπειρό μας θα είναι εφιαλτική.

Οι εκπληκτικές πύλες που άνοιξαν κατά τη δεκαετία του 80 στη γνώση, στη διακίνηση της, στις ανταλλαγές εκπαιδευτικών προγραμμάτων, η συνείδηση πως η Ευρώπη είναι η πατρίδα όλων μας, μια πατρίδα ανοιχτή όπου οι ανεπτυγμένες χώρες συμπαρασύρουν προς τα πάνω τις λιγότερο ανεπτυγμένες θα κλείσουν.

Η αίσθηση του απλού Ευρωπαίου πολίτη πως μπορεί να εργαστεί σε όποια χώρα της Ε.Ε. θέλει, τόσο απλά όσο αλλάζει γειτονιά στη χώρα του, θα ακυρωθεί.

Η σταδιακή καλλιέργεια μιας Πανευρωπαϊκής Συνείδησης θα ακυρωθεί και αυτή.

Θα διασωθεί μόνο, αν προχωρήσει η Ευρώπη με τολμηρά βήματα στην πλήρη ενοποίηση της.

Αλλά, με ποιες ηγεσίες;

Με αυτές που λίγο πολύ έφεραν τα πράγματα εδώ;

Και προς ποια κατεύθυνση;

Μπορούν οι ευρωπαίοι πολίτες να αντιδράσουν συλλογικά προοδευτικά και πανευρωπαϊκά στην λαίλαπα που κυριεύει όλες τις χώρες καταληστεύοντας τους ανθρώπους και αφήνοντας ανενόχλητες τις τάξεις των υπερφίαλων επηρμένων;

Η παγκοσμιοποίηση, η σταδιακή μετεξέλιξη του κόσμου σε έναν ενιαίο πολυποίκιλο πολιτισμό που θα έχει κρατήσει τα ζωηρότερα χρώματα της ιστορίας πάντα μου έμοιαζε φυσική.

Αν όλα όσα περνά ο Άνθρωπος τώρα είναι οι οδύνες του ιστορικού τοκετού, συγνώμη, δεν ξέρω αν μπορώ να τον παρακολουθήσω. Δεν είναι γέννα.

Είναι μια καισαρική, χωρίς αναισθητικό.

Γιώργος Πήττας, για τον Πολίτη και το TVXS.GR

ΥΓ: Σας περιμένω όλους στις 6 το απόγευμα στη συχνότητα 107.6.

Φυσάει, Άλλος Αέρας στα FM. Φρέσκος!

ΥΓ2: Ο πίνακας στην κορυφή,(1946) είναι του σπουδαίου Francis Bacon. Γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου του 1928 στο Δουβλίνο, πέθανε το 1992. Στην διαδρομή του, μια αρκετά ταραγμένη διαδρομή κυρίως στα νεανικά του χρόνια, κατέκτησε όχι μόνο ένα αυστηρά προσωπικό και απόλυτα αναγνωρίσημο ζωγραφικό ύφος αλλά επίσης την εκτίμηση και τον σεβασμό όσων του πήγαν "κόντρα" στα πρώτα του βήματα.