Στήλη Άλατος

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Καλώς Ήρθατε στη Στήλη Άλατος. Η Στήλη, δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, ταυτόχρονα στην Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης και στο ελληνικό portal TVXS. Κάποιες φορές, αν το επιβάλλει η επικαιρότητα γράφω και ανεβάζω κείμενα μόνο για διαδικτυακή χρήση. Κάτω από τα άρθρα, όπως σε όλα τα ιστολόγια, υπάρχει χώρος για σχολιασμό. Moderation, δεν κάνω. Για αυτόν τον λόγο όμως είμαι αυστηρός σε σχόλια επιθετικά που δεν σέβονται την οποιαδήποτε Άλλη άποψη ή είναι επιθετικά κατά κοινωνικών και φυλετικών ομάδων. Ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις διαγράφονται χωρίς συζήτηση.

Συντονιστείτε τώρα στους 107, 6

Κινούμενη Άμμος. Κάθε Σάββατο 6-8 μ.μ στον 107,6 ή στο : www.1076.eu Στο shoutbox, το συζητάμε ζωντανά! Από τον Bach στον Dylan και από τον Beethoven στους Beatles και τους Felice Brothers,όλα είναι Μουσική 107.6 ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Ένας πόνος, εκεί στ' Αριστερά.


Ερωτηματικό


Θυμάσαι εκείνο το βράδυ

που μιλούσαμε

για τους νεκρούς μας;

Τί να απογίναμε άραγε;


(Σπύρος Αραβανής-Από τη συλλογή Ανοσία της Άγνοιας)


Άλσος Νέας Σμύρνης, νύχτα, κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του 70-νομίζω 1979.

Άλλη μια γιορτή του ΚΚΕ Εσωτερικού, ακόμα ένα Φεστιβάλ του Ρήγα.


Τις προηγούμενες μέρες, είχαν εμφανιστεί ο Μάνος Χατζιδάκις (ένας γλυκανάλατος αστός συνθέτης για το ΚΚΕ τότε) και οι Socrates (βαλτοί της CIA για τον Γιάννη Μαρκόπουλο, αλλοτριωμένοι υπηρέτες του εξαμερικανισμού, για την Ορθοδοξία του ΚΚΕ).


Σε έναν αμφιθεατρικό χώρο ανάμεσα στα δέντρα του άλσους είχαν μπει σε ημικυκλική διάταξη μιας σειρά από μεγάλα μεγάφωνα και στο κέντρο, μια καρέκλα με μία μικρή κονσόλα μπροστά της. Φιλοξενούμενος της βραδιάς, ο Γιάννης Ξενάκης.


Αυτός, ο πατέρας της Στοχαστικής Μουσικής, ο άνθρωπος που έφερε στη γη τους κοσμικούς αντίλαλους, ένας δημιουργός από τους λίγους που προκαλούσε βαθύ σεβασμό ακόμα και σε όσους δεν ήθελαν να μπουν στο δικό του ταξίδι. Για χρόνια πολλά εξόριστος στη Γαλλία, αυτός ο ερήμην καταδικασμένος σε θάνατο από την Ελλάδα του Εμφυλίου, πραγματικός θρύλος σε παγκόσμια κλίμακα για τη μουσική του 20ου αιώνα, είχε δεχτεί μετά χαράς να έρθει στη γιορτή του Ρήγα και να παίξει κάποιες μουσικές του κάνοντας ο ίδιος τον ξεναγό στο μουσικό του σύμπαν.


Για την ιστορία και μόνο, θα αναφέρω πως η βραδιά εξελίχθηκε στην κυριολεξία με τρόπους μαγικούς. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος, άλλοι γιατί ήξεραν άλλοι από περιέργεια και άλλοι που ίσως δεν είχαν ιδέα. Ο Ξενάκης, αποδείχτηκε εκτός όλων των άλλων και μεγάλος δάσκαλος και παιδαγωγός.


Καθήλωσε τους πάντες για 2 ώρες, κοιτούσαμε και ακούγαμε όλοι με ανοιχτό το στόμα και κατάφερε να ξεκλειδώσει σε όλους –και ήταν πολλοί εκεί -τους κώδικες τους κόσμου του.


Σε ένα παλαιότερο σημείωμά μου στην εφημερίδα, είχα και πάλι αναφερθεί σε εκείνες τις εποχές και ειδικά στις γιορτές που έκανε τότε το ΚΚΕ Εσωτερικού.


Γιορτές στις οποίες έβλεπες τους μουσικούς και τους ποιητές να μετέχουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και να χαίρονται όλοι μαζί το βίωμα του Πολιτισμού.


Δεν είναι η νοσταλγία που με σπρώχνει σε αυτές τις αναψηλαφήσεις, είναι περισσότερο η ένδεια των ημερών που με τρομάζει , η ανυπαρξία οπλισμού απέναντι στην επιθετική αλλοτρίωση που καταφέρνει στο τέλος και στρεβλώνει τα πάντα, ακόμα και τις πιο απλές έννοιες σε μία συζήτηση.


Ναι, η Αριστερά εκείνης της εποχής, ήταν ρηξικέλευθη, τολμηρή, ριζοσπαστική, επαναστατική, ήταν πραγματική Αριστερά.


Πρωτοπορούσε σε μία κοινωνία που ακόμα είχε νωπά τα τραύματα της δικτατορίας, τολμούσε να αγκαλιάζει τον «παρακμιακό αστό Χατζιδάκι» ή τον «ακατανόητο Ξενάκη» τολμούσε επίσημα να βάζει ζητήματα διακρίσεων στην κοινωνία για τους Ομοφυλόφιλους συμπολίτες σε μια εποχή που το ζήτημα ήταν ακόμα ταμπού, μίλησε πρώτη για την Οικολογία και τα περιβαλλοντικά ζητήματα –και ας μην ήταν ούτε κατά διάνοια «λαϊκά αιτήματα», θεράπευε συστηματικά τις Τέχνες, καλλιεργούσε την αγάπη στις Επιστήμες, έβλεπε την Ευρώπη και την ενοποίησή της ως ευκαιρία για διεύρυνση της Δημοκρατίας και της συνεργασίας της Κοινωνίας των Πολιτών.


Ήταν, μια Αριστερά που πήγαινε κόντρα στις ευκολίες κάθε είδους.


Το ΚΚΕ Εσωτερικού –από τότε- έβλεπε τους κινδύνους μιας ενίσχυσης της εθνικιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη και, επένδυσε –ορθά- στην Ευρωπαϊκή Ιδέα βλέποντας πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ανάσχεση σε μία πιθανολογούμενη αναβίωση των εθνικισμών και του μίσους.


Πάνω από όλα, εκείνη η Αριστερά, η Ανανεωτική, η «Ρεβιζιονιστική» δεν έβαζε στις εκπτώσεις τις Θέσεις που αποφάσιζε πως η Ιστορική Αναγκαιότητα έπρεπε να λάβει.


Με άλλα λόγια δεν χαρίστηκε ποτέ ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό, ούτε στον μυωπικό αριστερισμό.


Δεν χάιδευε ούτε τα μέλη της, ούτε την Κοινωνία αυτή η Αριστερά των «Αναθεωρητών». (λες και η Αναθεώρηση είναι συνώνυμη της ύβρεως…αλλά έτσι δεν σκέφτονται οι απανταχού ορθόδοξοι όταν τους ενοχλείς τα άγια των αγίων;)


Από την Ελλάδα του 79 μέχρι τη σημερινή του 2010, έχουν μεσολαβήσει τόσα που πια μιλάμε για μια σχεδόν διαφορετική χώρα. Σχεδόν κινηματογραφικά καταγράφτηκαν πολλά επεισόδια στο άρθρο «Ελλάδα, τίτλοι τέλους».


Η αλλοτρίωση που προκλήθηκε στα χρόνια που πέρασαν, ο βαθύτατος εκφασισμός της κοινωνίας σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, η κυριαρχία του λαϊκισμού, η ανάδειξη σε όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού στελεχών με μοναδικό προσόν την κομματική ιδιότητα, η σε τεράστιο βαθμό αποδοχή της αναξιοκρατίας από μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, η μεγάλη αναδιανομή πλούτου που (καλώς) έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου που όμως δεν συνοδεύτηκε ποτέ από την διαπαιδαγώγηση σε υποχρεώσεις και παραγωγικότητα, μαζί με την ακάθεκτη επέλαση του life style αλλοίωσαν τον κοινωνικό ιστό, μπέρδεψαν ρόλους, επαναπροσδιόρισαν τους κώδικες συμπεριφοράς και επικοινωνίας.


Η Αριστερά σε όλα αυτά, βρέθηκε περίπου άφωνη, αμήχανη, χωρίς βηματισμό.


Με το ΠΑΣΟΚ να της λεηλατεί από την αρχή της δεκαετίας του 80 την Γραμματική και το Συντακτικό, σε συνδυασμό με την αλλοτρίωση μιας οδυνηρά μεγάλης μερίδας του λαού, κόλλησε στη γωνία.


Αναζήτησε να πάρει το αίμα της πίσω, μάλλον σπασμωδικά, όταν μπλέχτηκε στην προσωπική επίθεση κατά του Ανδρέα με τα ειδικά δικαστήρια. Χρησιμοποιήθηκε ουσιαστικά από την Μητσοτακική δεξιά ως ηθικό άλλοθι για την εξόντωση του αντιπάλου της.

Και περιέπεσε ξανά σε υπαρξιακό τέλμα.


Για να μην μακρηγορήσω υπερβολικά, κάνω ένα άλμα:


ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ.


Ρήξη και αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, δηλαδή της μοναδικής ιστορικά, πολιτικά και αισθητικά κληρονόμου των κεφαλαίων που έγραψε το ΚΚΕ Εσωτερικού.


Ουσιαστικά, ρήξη με έναν Λόγο που απλώς πλειοδοτεί στο «Αντί» στείρα, μονότονα, και κυρίως, ναι κυρίως, αδιάφορο σε βαθμό κυνισμού, για το μέλλον του τόπου.


Με έναν διάχυτο αντιευρωπαϊσμό που συνειδητά, αγνοεί τα υπαρκτά οφέλη της Ε.Ε. και της Ευρωπαϊκής Ιδέας, γιατί προτιμά να απορρίπτει συλλήβδην αντί να προτείνει δημιουργικά.


Λόγος μόνο καταγγελτικός που δεν μετέχει ποτέ σε κανέναν διάλογο και αν το κάνει είναι για λόγους προσχηματικούς, λόγος που μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά μόνο για το πώς «συγκινήσει» τα πλήθη.


Τα πλήθη που ωστόσο, δεν συγκινούνται ακόμα και αν αργά μοιάζουν κάπως να απεγκλωβίζονται από το ασφυκτικό δίπολο ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας.


Αυτός ο απεγκλωβισμός δεν έχει, ούτε θα μεταφραστεί σε κέρδη στην Κουμουνδούρου ή στον Περισσό.

Και βέβαια, δεν πιστεύω πως θα μεταφραστεί ξαφνικά σε εκλογικά ποσοστά για την Ανανεωτική Πτέρυγα.


Όμως, η αποχώρηση αυτή, ίσως να δώσει την ευκαιρία στην Αριστερά της Ανανέωσης να μιλήσει ξανά χωρίς εκπτώσεις.


Να τολμήσει ξανά να συγκρουστεί με όλων των ειδών τα κατεστημένα.

Να απεγκλωβιστεί από τους «αριστερούς» βυζαντινισμούς και τα μαγειρεία και να ορθώσει ξανά έναν λόγο που να συνδυάζει τον Πολιτικό Ρεαλισμό με το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία.

Να μην ξανακούσουμε ως σχέδιο εξόδου από την ανεργία προτάσεις όπως εκείνη την γραφικότητα που μιλούσε για…άμεση πρόσληψη 100.000 νέων δημοσίων υπαλλήλων.


Όσοι πιστεύουν πως η ρήξη προκλήθηκε γιατί ο Φώτης Κουβέλης για παράδειγμα έχει φαγούρα για την καρέκλα, ας μελετήσουν λίγο την ιστορία της διαδρομής, όχι του Κουβέλη ως προσώπου αλλά των θέσεών του διαχρονικά.


Το διάβημα που έκαναν οι Ανανεωτικοί, περιέχει κινδύνους.


Η Ελλάδα, βρίσκεται στην κρισιμότερη περίοδό της, όχι από τον πόλεμο αλλά από τη σύστασή της, από τότε που μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια παραδόθηκε οριστικά στους Κοτζαμπάσηδες και στην πνευματική καθυστέρηση που επέβαλλε μέσω της επιρροής της στην Παιδεία η εκκλησία.


Με δύο κόμματα εξουσίας βαθύτατα διεφθαρμένα, με τα ακροδεξιά κοράκια να καραδοκούν, με το πολιτικό σύστημα να ταρακουνιέται συθέμελα, με την πτώχευση να είναι προ των πυλών, είναι πολλά που πρέπει να αναθεωρήσουμε.


Οι Ανανεωτικοί με το διάβημά τους αναλαμβάνουν έναν τεράστιο ποιοτικό ρόλο:


Να λειτουργήσουν ως ολική επαναφορά της Αριστεράς στην Πραγματικότητα μέσα από ρήξεις και συνθέσεις ταυτόχρονα, ώστε να προκαλέσουν μια καινούργια χημεία με Λόγο και Αιτήματα που αφορούν στην εποχή μας και στο μέλλον, μακριά από τα πρότυπα του 19ου αιώνα στα οποία είναι κολλημένο το ΚΚΕ και στα οποία έχει κατρακυλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.


Το 17% που ήρθε κάποτε με την εκλογή Τσίπρα, δεν το έφερε ο Τσίπρας αλλά αυτή κάθε αυτή η πράξη αλλαγής της ηγεσίας σε συνδυασμό με την βαριά απογοήτευση μεγάλης μερίδας της βάσης του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει ζωτική ανάγκη για μια πρόταση Αριστερή, σύγχρονη, που να μην φοβάται να αναλάβει ευθύνες συμμετοχής στις τύχες του τόπου.


Έδαφος υπάρχει, το πρώτο βήμα έγινε, η τόλμη είναι απαραίτητη για τη συνέχεια.

Ναι, υπάρχει ένας πόνος εκεί στ’ Αριστερά.


Αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν αναλογίζομαι το πώς βρέθηκε η Ελλάδα εδώ που βρίσκεται τώρα.


Γιώργος Πήττας για το tvxs.gr και τον Πολίτη.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Την ξεσήκωσες και πάλι τη συζήτηση στο tvxs! 5800 χτυπηματα έχει το άρθρο σου μέσα σε δυο ώρες! Πάντως αν και αρχικά διαφώνησα με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας,αν παίξει τον ρόλο που περιγραφεις θα ειναι καλό. Με έκανες "συγκρατημένα αισιόδοξο".

Δημήτρης Παν.

Ανώνυμος είπε...

Αντιλαμβάνομαι και τον ρομαντισμό και τη συναισθηματική φόρτιση του κειμένου. Μήπως όμως ο κόσμος δεν νοιάζεται πια για μια "πρόταση Αριστερή, σύγχρονη", αλλά θέλει απλώς να έχει κάποιους που μπορούν να κάνουν σωστά τη δουλειά; (Δουλειά=Οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα για την Ελλάδα + Κυπριακό για την Κύπρο).

Unknown είπε...

Δεν υπάρχει κάποιος ρομαντισμός, υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα και εμπειρία.

Ασφαλώς και ο κόσμος θέλει κάποιους να κάνουν τη δουλειά σωστά.

Αυτό το "σωστά" ομως περιέχει μεγάλη συζήτηση-η οποία αν δεν υπήρχε τότε δεν θα υπήρχαν και ιδεολογικά ρεύματα, αποχρώσεις, αποκλίσεις κλ.

Είναι σαφές πως στο συγκεκριμένο άρθρο μιλάω για την Ελλάδα. Οι όροι του παιχνιδιού στην Κύπρο είναι διαφορετικοί, προσδιορισμένοι απο το Κυπριακό. Δεν θέλω να μπω σε αυτό το θέμα πάλι-σήμερα, άλλο είναι το θέμα μου.

thouthou είπε...

Γιώργη, μήπως μπορείς να παρατηρήσεις ένα δεδομένο στο δακρύβρεχτο κείμενό σου;
Ότι βασίζεται σε ιστορικοψυχολογικοκοινωνικές φορτίσεις, πασπαλισμένες με ιδεολογικοαξιακά θέσφατα;
Αυτό δεν είναι η κατηγορία σου για την όποια ακροδεξιά;
Μπορείς να μου πείς γιατί ψάχνεις λύση για την πορεία μιας μυθοαριστεράς, προσπαθώντας να της ξυπνήσεις την αξιακή της ιδέα, το όραμα του παρελθόντος, το συναίσθημα μιας νιότης;
Αυτά δεν είναι που κατηγορείς στους "ακροδεξιούς"; Πέρα από την βασική ιδέα, που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την αξία της επεξεργασίας της, μήπως η πρακτική δείχνει ακριβώς μια παρακμή;
Η προσπάθεια της χούντας να ξυπνήσει εθνικοκοινωνικά συναισθήματα με βλακώδεις και αντιαισθητικούς τρόπους, μήπως γίνεται και σήμερα για να ξυπνήσουν ιδεολογικοκοινωνικά συναισθήματα;
Μήπως προσπαθείς να επαναφέρεις πράγματα που έχουν πεθάνει;
Όχι ως αξίες, αλλά πραγματικά, ως κοινωνικές διεργασίες...
Οπότε μήπως ο τρόπος δεν είναι η συναισθηματικοϊδεολογική "επαναφόρτιση", αλλά η αληθινή φιλοσοφικοποίηση, η δημιουργία λόγου, θέασης;
Τελικά Γιώργη, μήπως πρέπει να αφήσουμε τους μύθους μας, και να ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε την ιστορία, με σκοπό να δημιουργήσουμε, όχι να επιβιώσουμε;

-=IMAGINOS=- είπε...

Την πτώχευση της Ελλάδας, τη διαφθορά, την απαξία του φιλότιμου, των αρχών, θεσμών, αξιών κλπ, μας τα έφερε η κεντροαριστερά, δεν μας τα έφερε η ακροδεξιά. Γι’ αυτό λοιπόν καλύτερα ακροδεξιό κοράκι παρά αριστερός Εφιάλτης.

Unknown είπε...

Thouthou! Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, το γεγονός πως καταγράφεις μία σειρά από σκέψεις-με τις οποίες στην ανάλυσή τους διαφωνώ- για να καταλήξεις στη φράση:

"μήπως πρέπει να αφήσουμε τους μύθους μας, και να ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε την ιστορία, με σκοπό να δημιουργήσουμε, όχι να επιβιώσουμε;"

με την οποία δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Όμως πρέπει εδώ να λάβεις υπόψη σου (και να το σεβαστείς...) πως η δική μου ματιά παραμένει Αριστερή. Ασφαλώς, Αριστερά, δεν σημαίνει ένα πράγμα-ούτε Δεξιά άλλωστε.

Unknown είπε...

Imaginos, η Ελλάδα δεν κυβερνήθηκε ποτέ από την Αριστερά, αλλά από ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τριτοκοσμικού χαρακτήρα-στη δεκαετία του 80. Στο οποίο όσοι πραγματικοί Αριστεροί βρέθηκαν -όπως ο αείμνηστος Σάκης Καράγιωργας- διαγράφτηκαν σκαιότατα με συνοπτικές διαδικασίες από τη δεκαετία του 70.

Η προσέγγισή σου είναι εξαιρετικά επιδερμική θα μου επιτρέψεις να πω.

Skorpion είπε...

Μην γινεσαι και εσυ οπαδος της Ορθοδοξιας της αριστερας. Φυσικα και το ΠΑΣΟΚ ειναι αριστερο κομμα, ενω μαλλον ΚΚΕ δεν ειναι αριστερα και το Συριζα στο μεγαλυτερο βαθμο του δεν ειναι αριστερα, ενω σε καποιο μικροτερο βαθμο ειναι και αυτο. Η μαλλον ηταν.

Δηλαδη το να ειναι τριτοκοσμικο και σοσιαλδημοκρατικο(σιγα μην ειναι αυτο κυριο χαρακτηριστικο του, αυτο ειναι το νικνειμ που στην Ελλαδα σημαινει κατι διαφορετικο απο οτι στον υπολοιπο κοσμο) κομμα, σημαινει πως δεν ειναι αριστερα ;

Επισης δεν βλεπω ποσο πολυ διαφερουν οι ανανεωτικοι αυτοι με το ΠΑΣΟΚ.

ΔemΩΝ είπε...

Γιώργο να τους προσέχεις αυτούς τους πόνους - ειδικά εκεί στα αριστερά - αν και θα μου επιτρέψεις, με μια πρόχειρη γνωματευση, να αμφιβάλω αν αυτός ο πόνος που περιγράφεις έχει την οποιαδήποτε σχέση με την αριστερά (πλευρά)...

Skorpion είπε...

Φυσικα με βαση τα ευρωπαικα στανταρτ μαλλον ακροαριστερο κομμα ηταν το Πασοκ, και κυριο χαρακτηριστικο του ειναι τα διαφορα γνωστα που εχουμε αναφερει πολλες φορες για κομματικο κρατος που μεγαλωνει, και με βαση αυτο κινουνται τα παντα. Αντικαπιταλιστικες υστεριες. Διαφθορες κτλ κτλ. Και Συνδικαλιστες που γινονται μια απο τις εξουσιες. Δανεικα για να στηριξουμε το συστημα των πεταμενων λεφτων. Φυσικα Και η ΝΔ ακολουθησε την πορεια αυτη.

Οχι πως ο Κ.Καραμανλης ο πρωτος ηταν τιποτε σπουδαιος και δεν ειχε κανει πολλα λαθη σε ολους τους τομεις.

Επισης απο μια χωρα οπως την Ελλαδα, δεν μπορω παρα να γελαω οταν μιλανε για ευρωπαικη ολοκληρωση η παγκοσμια διακυβερνηση. Διοτι το λενε διοτι ως πολιτικοι κρατους απετυχαν, και για να επιβιωσει το παρασιτο αχρηστο κρατος που δημιουργησαν πρεπει να γινει Ευρωπαικη επαρχια.

Δεν ειναι δηλαδη στα πλαισια καποιας σπουδαιας σκεψης που οι Ελλαδιτες πολιτικοι μιλανε συνεχως για Ευρωπαικη ολοκληρωση. Τα λεφτα των Ευρωπαιων ειναι που θελουν.

Skorpion είπε...

Για να διευκρινισω ξανα το πως το βλεπω. Το ΠΑΣΟΚ ξεκινησε ως ακροαριστερα, παρεμενε ακραιο αλλα κυριο χαρακτηριστικο του πλεον αφου ολοι καταλαβαν τι ηταν δεν ηταν η λεγομενη ακροαριστερα αλλα τα αλλα που αναφερα. Δηλαδη δεν το χαρακτηριζεις με την λεξη "αριστερο" κομμα. Το πιο σημαντικο χαρακτηριστικο του ειναι αλλο. Κομματικο τερεαστιο κρατος, φαγοποτι,Διαφθορα, δανεια,. Αυτα μαλλον ειναι τα κυρια χαρακτηριστικα του.

Παρολο που προσπαθουσε να πλασαρει τον εαυτο του ως κατι πιο κομμουνιστικο απο αυτο που ηταν στην πραγματικοτητα.

the Idiot Mouflon είπε...

Πο.Πη.,

Ελπίζω μόνο να μην μας προκύψει καμιά "Νέα Αριστερά" με μανιφέστα για "επαναστάσεις που θα 'ρθουν" που θα συναγωνίζεται την άκρα δεξιά στη συνωμοσιο-εθνικο-λογική της παράνοιας, ε;

Ειδικά εδώ στη Κύπρο... βλέπω πολλούς έτοιμους να ακολουθήσουν τον όποιο μαρκετίστα προσφέρει πακέτο που να καλύπτει αριστερές ανάγκες και "εθνικές ενοχές".

tsoloxidis είπε...

εδω η μπαλια





εδω η μπαλια!




π τσολοχιδης




ναι!ΝΑΙΑΙ Ο ΤΣΟΛΟΧΙΔΗΣ!!

Ανώνυμος είπε...

μεγάλος καλλιτέχνης ο μάνος χατζηδάκις. καλλιτέχνης κόμμα με την έννοια της λέξης ολοάκερι. ο wilde μπροστά του δεν πιάνει μία. χρειαζόμαστε μια φωτισμένη δικτατορία να αποκαταστήσει τον μάνο. μια δικτατορία να μας κάνει μούσες του καλλιτέχνη, ναρθεί και η μαρώ σεφέρη και ο κατσίμπαλης να μας φυστικώσουν.

Ανώνυμος είπε...

ανάσταση