Μέχρι να αποκοιμηθούμε και πάλι.

Το τελευταίο μου άρθρο, με τίτλο "Ένας πόνος, εκεί στ' Αριστερά", προκάλεσε μεταξύ άλλων σχολίων και αντιδράσεων (στην Αθήνα κυρίως) την συγγραφή του παρακάτω κειμένου.
Το παρουσιάζω ανυπόγραφο, καθώς έτσι επιθυμεί ο εκλεκτός συγγραφέας του. Η γραφή του, το ύφος του, το ήθος που περιέχουν τα συστατικά τους, δεν με αφήνουν διόλου αδιάφορο. Καθώς μοιραζόμαστε -εμφανέστατα- κοινά βιώματα, το "πάτωμα" στο οποίο πατάμε, είναι το ίδιο. Δεν ξέρω αν έχουμε την ίδια αντίληψη για το σήμερα και το μέλλον-μπορεί ναι, μπορεί όχι, αλλά δεν ξέρω καν, αν αυτό έχει κάποια σημασία καθώς η ιστορία έτσι και αλλιώς βαδίζει με τους δικούς της χρόνους, εντός των οποίων τα δικά μας αμυδρά ίχνη σκεπάζονται από την άμμο πριν καν προλάβουμε να τα δούμε.

Στη σημερινή σου στήλη, αγαπητέ Γιώργο, επεχείρησες και τα κατάφερες σε ένα βαθμό να ξυπνήσεις «θύμησες και πεθυμιές μεγάλες»!

Μαζί με αυτές ως συνημμένους, επανέφερες συνειδητά, προβληματισμούς που τότε πρωτομπήκαν αλλά μέχρι το σήμερα ζητούν τις απαντήσεις τους.

Δεν είναι πως μας λείψαν ή λείπουν σήμερα τα επιχειρήματα για την «ανασύνταξη;» της ανανεωτικής αριστεράς μας. Όχι αυτά ακόμα εκεί είναι.

Εκείνο που λείπει -για να δανειστώ μία λέξη του κυπριακού- είναι το momentum.

Εκείνο το συνέδριο των κολιγιάννηδων ας θυμηθούμε που έκφρασε την ξεχειλισμένη αγανάκτηση γι αυτά που μας έκλεψαν, «έντυσε» τον πόθο μας για την ανανέωση του κομμουνιστικού κινήματος.
Για να ντυθείς όμως πρέπει να είσαι γυμνός.

Και από τα πράγματα φαίνεται ότι δυστυχώς, τότε, φορέσαμε την «ανανέωση» πάνω από τα ρούχα μας.

Ο ρεβιζιονισμός που γράφεις, είναι μεγάλη επαναστατική πράξη.

Η αναθεώρηση είναι πιο επαναστατική πράξη από το δόγμα.

Έτσι το έβλεπα τότε, έτσι το βλέπω «ευτυχώς δογματικά» μέχρι τώρα.

Πετύχαμε και με τις γιορτές μας (με τον Χατζηδάκι και τον Ξενάκη) τότε να ανανεώσουμε κυρίως την ελπίδα για το και στο σοσιαλισμό.

Φωνάξαμε «όχι τα πυρηνικά δυτικά ανατολικά» και το χαρήκαμε.

Επαναλάβαμε όμως τα ίδια λάθη με «ανθρώπινη και δημοκρατική» επένδυση, αποφύγαμε σαν ο διάολος το λιβάνι το λαό και τα προβλήματα του και τελικώς «χάσαμε την επαφή» με το αντικείμενο μας που ως «πολιτικός οργανισμός» ήταν να εκφράσουμε και όχι να εκφραστούμε.
Απομονωθήκαμε (όχι κατ ανάγκη κακό κάποιες στιγμές αλλά κανεί πιά) και δώσαμε άλλοθι στο δόγμα να μας στολίσει με χαρακτηρισμούς «επαναστάτες των σαλονιών» ή «γρουπούσκουλο διανοητών». Δεν είχαν άδικο!

Μετατρέψαμε την ΕΚΟΝ σε ΕΠΟΝ Ρήγας Φεραίος και στη συνέχεια σκέτο Ρήγας Φεραίος για να φτάσουμε στο Ρήγας Φεραίος ο κάθε σέξυ νέος.Το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ το κάναμε ΚΚΕ εσωτερικού και μετά ΚΚΕ εσωτ. Στη συνέχεια το ΚΚΕ Ες το μετατρέψαμε σε… σε… σε… σε. Και νάσου οι διασπάσεις.
Νάσου οι πανελλαδικές.
Νάσου οι διαγραφές.
Νάσου και το ιστορικό «έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος» που προσωπικώς εγώ το εισέπραξα. Νάσου και το αμίμητο «Φταίει ο Λαός» του Μπάμπη του Δρακόπουλου.
Νάσου και τα υπουργεία του ΠΑΣΟΚ που στελεχώσαμε.
Αλήθεια εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είμαστε;
Και τώρα τι; Συνασπισμός.
Εμείς καταφέραμε να διασπάσουμε τη διάσπαση της διάσπασης και δυστυχώς επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Θυμάσαι τις ατέρμονες συζητήσεις για τη «φυσιογνωμία» και την «ταυτότητα».
Μα αυτή την ταυτότητα οραματίστηκες τότε; Εγώ όχι!
Αυτή είναι η νέα Αριστερά της ανανέωσης;
Μα για ποιο κομμουνιστικό κίνημα που θα ανανεώναμε μιλούσαμε;
Καταλήξαμε να μην θυμόμαστε τι σημαίνει συνδικαλισμός.
Ξεχάσαμε την «πεμπτουσία» της «αποστολής» μας.
Τι σημαίνει δηλαδή να μιλάς στον «εργάτη μετάλλου» χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε κυνηγήσει με κανένα σιδηρολοστό. Τι σημαίνει φοιτητικό κίνημα.
(Θυμάσαι τι λέγανε οι Κνίτες μέσα στο Πολυτεχνείο;).

Τα παραδώσαμε στο δόγμα όλα αυτά. Και εμείς τι;Διανοητές;
Ήταν ένα σχολείο η συμμετοχή μας στην ανανέωση.
Ένα σχολείο που μας έμαθε να σκεφτόμαστε. Αυτό να το αναγνωρίσουμε!

Μέχρι εκεί όμως.
Μας έμαθε να σκεφτόμαστε και να διεκδικούμε «εγωιστικώς» την ταυτότητα μας.

Δεν μας έμαθε να μιλάμε για και με τους άλλους που έπρεπε να εκφράσουμε.

Και οι άλλοι (για το λαό μιλάμε) μας κατέταξαν αναλόγως ζητώντας μας ευθύνες.

Γιατί μη σκεφτείς ότι δεν έχουμε ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδας.

Ας είναι όμως. Παραδέξου το και μην ελπίζεις.

Ανανέωση που χρειάζεται ανανέωση δεν είναι ανανέωση.

Ας παραμείνουμε «ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές» της και ας παρακολουθήσουμε την παράσταση μέχρι να αποκοιμηθούμε και πάλι.
(Γ.Δ.)