Α μωρέ Νέντα!

Τι κρίμα που σκοτώθηκες από το χέρι ενός φανατικού συμπατριώτη σου. Τι κρίμα που ο δικός σου Κορκονέας ήταν ένα μέλος της Μπασίζ, της θρησκευτικής πολιτοφυλακής του Ιρανικού μεσαίωνα που κυριαρχεί στην πατρίδα σου.
Του Θεοσκότεινου καθεστώτος που συνθλίβει όχι μόνο το Φύλο σου αλλά και όλους όσους ξεφεύγουν από τον νόμο του Αλλάχ.

Έτσι όπως τουλάχιστον τον ερμηνεύει η Ιρανική Θεοκρατία.

Που όπως κάθε Θεοκρατία, θρέφεται από το πτώμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Τι κρίμα Νέντα που δεν έπεσες από το χέρι ενός αμερικάνου ή βρετανού στρατιώτη.

Τότε, θα έβλεπες την οργή να ξεχειλίζει, τους δρόμους να πλημμυρίζουν από πλήθη «επαναστατών» ποιος ξέρει, μπορεί ακόμα και η Σέχτα(...) να σε τοποθετούσε στο πάνθεον των μαρτύρων κατά του ιμπεριαλισμού. Τίποτα από αυτά δεν έγινε και τίποτα δεν θα γίνει.

Γιατί, σχεδόν κανένας δεν θυμώνει πια από το τσαλαπάτημα των ανθρώπων αν δεν μεσολαβεί συγκεκριμένο ιδεολογικό συμφέρον.

Άντε, να κατανοήσω (αν μπορώ) τα διακρατικά συμφέροντα που συχνά αλλοιώνουν τις επίσημες αντιδράσεις. Οι κυβερνήσεις, δυστυχώς, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένες να υπολογίζουν και άλλες παραμέτρους. Οι άλλοι όμως;

Παράδειγμα, το λαλίστατο κατά τα λοιπά ΚΚΕ, που ξεμπέρδεψε με ένα δυο ψυχρά δελτία τύπου στα οποία περισσότερο διατυπώνει φόβο για τυχόν επέμβαση του ιμπεριαλισμού στον…εσωτερικό αγώνα του Ιρανικού λαού-της εργατικής τάξης ασφαλώς και μόνο, λες και δεν υπάρχουν άλλες τάξεις που πλήττονται από τη θεοκρατία των αγιατολάδων.

Που πήγε σύντροφοι ο διεθνισμός σας;

Η συμπαράσταση στους αγώνες των λαών;

Περίπατο μάλλον μην τυχόν και πέσει πάνω στον Ομπάμα!

Οι διάφορες ομάδες και τα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, από όσο πρόλαβα να δω, τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Και όμως, είναι οι ίδιοι που τον Δεκέμβρη ξεχείλιζαν από δίκαιη οργή για την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, είναι οι ίδιοι που με τεράστια ικανοποίηση ανακοίνωναν τις εκδηλώσεις συμπαράστασης στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Το πρόσωπο του Αλέξη έγινε στάμπα στους τοίχους του Βερολίνου, του Παρισιού, της Λευκωσίας, της Ιστανμπούλ . Γιατί όχι της Νέντα στην Αθήνα και στη Λευκωσία;

Ε λοιπόν, η υποκρισία μας πραγματικά δεν έχει όρια.

Εφ’ όσον οι αγιατολάδες είναι εχθροί του ιμπεριαλισμού, ακόμα και αν δεν μας αρέσουν, κρατάμε τον τόνο χαμηλά, μην τυχόν και ταυτιστούμε με τους Αμερικανούς.

Πάντα, κολλημένοι στην πιο στείρα λογική που έχει υπάρξει, πάντα κολλημένοι στο «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Αυτό το εφεύρημα που κυριαρχεί στους κόλπους της παραδοσιακής αριστεράς, είναι, ότι πιο αντιδραστικό.

Ιράν: ένα καθεστώς που θα έπρεπε να είναι στόχος προτεραιότητας για οποιονδήποτε άνθρωπο η συγκροτημένη ομάδα που αξιολογεί ως κορυφαία αξία τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Τόσο το Ιράν όσο και το σύνολο των θεοκρατικών καθεστώτων του Ισλάμ.

Η Ιρανική Επανάσταση του 1979, απομάκρυνε μεν το διεφθαρμένο Σαχικό κατεστημένο, αλλά, ξεθεμελίωσε δε, οποιαδήποτε ίχνη προόδου είχαν υπάρξει σε αυτή τη χώρα βυθίζοντας της στον μεσαίωνα.

Και μόνο ότι αναφερόμαστε σε μια πραγματικότητα που θεωρεί τη γυναίκα «μισό άνθρωπο» και τους ομοφυλόφιλους "ανάξιους" να ζουν, αρκεί και περισσεύει για να τους καταδικάσει κανείς απόλυτα.

Η Ιρανική Επανάσταση, είναι ένα βαθύ σκοτάδι που με όπλο τη θρησκεία εξευτελίζει με τους αγριότερους τρόπους κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και όμως…

Ο εξευτελισμός αυτός, οι λιθοβολισμοί, οι ακρωτηριασμοί, οι απαγχονισμοί, τα απίστευτα βασανιστήρια που είναι η έκφραση του Ισλαμικού νόμου στην Περσία, δεν θα μας απασχολούσαν ούτε τώρα ενδεχομένως αν δεν είχε υπάρξει η Νέντα.

Απαγχονισμός δύο νεαρών ανδρών στο σύγχρονο Ιραν. Αιτία: Ομοφυλόφιλοι.....

Μια από τις λίγες φορές που αισθάνθηκα πως κάποια πράγματα λειτουργούν στην Ελλάδα, ήταν όταν πριν από ένα χρόνο η Ελληνική Πολιτεία νομιμοποίησε τον Ιρανό πρόσφυγα «Άλεξ». Ο οποίος, είχε συλληφθεί στη χώρα του και είχε περάσει ανείπωτα βασανιστήρια γιατί απλά είναι ομοφυλόφιλος.
Και σε αυτήν την «αντιιμπεριαλιστική» χώρα, η ομοφυλοφιλία καταδικάζεται με θάνατο δια απαγχονισμού. Το πώς κατάφερε να δραπετεύσει, δεν χωράει εδώ, πρόκειται για κυριολεκτικά μυθιστορηματική περιπέτεια που δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη του ανθρώπου που την έζησε.

Ευτυχώς, έγκαιρα , ο τότε Ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης κίνησε γη και ουρανό, έκανε την υπόθεση γνωστή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι παρενέβη ο Επίτροπος κος Φρατίνι και ο Έλληνας υφυπουργός Εσωτερικών υπέγραψε το πολυπόθητο άσυλο.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, που με τις πολιτικές ακροβασίες και αμετροέπειες ορισμένων έμεινε εκτός Ευρωβουλής. Ένας καθ’ όλα πετυχημένος πολιτικός στην Ευρώπη, εκφραστής τόσο των Ελληνικών συμφερόντων όσο και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χωρίς ζυγαριές και υπολογισμούς.

Οι υπουργοί εξωτερικών της G8 εξέφρασαν τη λύπη τους για όσα συμβαίνουν, με χθεσινή ανακοίνωση. Σε κοινή δήλωση τους, με αρκετά έντονο τρόπο καλούν την Κυβέρνηση της Τεχεράνης να ακούσει τον Ιρανικό λαό και να σταματήσει τα φονικά, τις συλλήψεις και τους βασανισμούς.

Όμως, όπως έγραψα και στην αρχή το πρόβλημα δεν είναι αυτοί.

Το πρόβλημα είναι η παράλυση της κοινωνίας και της δήθεν πολιτικής και κοινωνικής πρωτοπορίας που θέλει να μονοπωλεί η αριστερά, έστω μία μεγάλη μερίδα της.

Που είναι; Γιατί τέτοια ηχηρή σιωπή; Γιατί τέτοια απίστευτη αναλγησία; Το είπα πιο πάνω και θα το επαναλάβω. Είναι ο φόβος και ο τρόμος, μην τυχόν και «συμπέσουμε» με τους Αμερικανούς.

Γιατί όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος δηλώνει προς το Ιράν «ο κόσμος παρακολουθεί» εμείς, ως «συνεπείς αριστεροί» διαχωρίζουμε τη θέση μας…

Γιατί όταν στην Τεχεράνη στους δρόμους πέφτουν νεκροί οι διαδηλωτές λέμε πως «ίσως παρασύρθηκαν από τη CIA» για να δικαιολογήσουμε την ανυπαρξία μας.

Γιατί πίσω από το πρόσχημα των ιδεολογιών, φοβάμαι πως λησμονήσαμε τις ανάγκες που γέννησαν τις ιδεολογίες.

Α μωρέ Νέντα…
Αν σε είχε σκοτώσει ένας Σμιθ, ένας Τζον, και όχι ο υπηρέτης του Αλλάχ, τώρα , «η πλατεία θα ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές…»

ΥΓ. Είχα σκοπό αυτό το Σάββατο, να ασχοληθώ με την προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών». Ή άποψή μου για δαύτους θα μπορούσε να πυκνωθεί στη φράση «δεν διαφέρουν σε τίποτα (επί της ουσίας) από τους βρωμερά σκουπίδια της Νέας Μανωλάδας που ξυλοκόπησαν , γύμνωσαν και διαπόμπευσαν δύο μετανάστες από το Μπανγκλαντές». Έτσι, καλώς ή κακώς, θεώρησα το θέμα της Νέντα, του Ιράν και των επιλεκτικών ευαισθησιών μας πιο σημαντικό. Πολύ πιο σημαντικό.