Η απαγωγή της Ευρώπης. Έργο του Noël-Nicolas Coypel ((1690-1734) ζωγραφισμένο στην περίοδο 1726-1727Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, όταν στην Ελλάδα μας απογοήτευε η Αριστερά, πότε με παλινωδίες πότε με δεξιές στροφές, πότε με επισκέψεις της στο σούπερ μάρκετ του λαϊκισμού, είχαμε πάρει το γνωστό αντάρτικο άσμα «πέσατε θύματα αδέρφια εσείς» και το είχαμε μετατρέψει στο πικρόχολο «πέσατε συν θύματα αδέλφια κ’ εσείς» κάνοντας έτσι ένα μικρό παίγνιο με τις λέξεις "σύνθημα" και "θύμα" για να τονίσουμε τα νέα "θύματα" της συνθηματολογίας.
Ο κόσμος, από τα τέλη της δεκαετίας του 80, από την πτώση του «υπαρκτού» βυθίστηκε στον καλπασμό του Νεοφιλελευθερισμού και μέσα από την συστηματική προπαγάνδα πως η πτώση τάχα σήμαινε και συνολική χρεοκοπία μιας ιδεολογίας, πολλοί, παραδόθηκαν άκριτα στα νέα ήθη, ήθη που κάποιοι τα λένε της «ζούγκλας» αν και μάλλον αδικούν τις ζούγκλες και τους φυσικούς της κατοίκους.
Αν μη τι άλλο, στον φυσικό κόσμο όταν δεν παρεμβαίνει το ανθρώπινο στοιχείο, η βία είναι μέρος της ισορροπίας.
Σε αυτά τα νέα ήθη, παραδόθηκε δυστυχώς ολοκληρωτικά και ένα μεγάλο μέρος της ευρύτερης αριστεράς και κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο κόσμος, από τα τέλη της δεκαετίας του 80, από την πτώση του «υπαρκτού» βυθίστηκε στον καλπασμό του Νεοφιλελευθερισμού και μέσα από την συστηματική προπαγάνδα πως η πτώση τάχα σήμαινε και συνολική χρεοκοπία μιας ιδεολογίας, πολλοί, παραδόθηκαν άκριτα στα νέα ήθη, ήθη που κάποιοι τα λένε της «ζούγκλας» αν και μάλλον αδικούν τις ζούγκλες και τους φυσικούς της κατοίκους.
Αν μη τι άλλο, στον φυσικό κόσμο όταν δεν παρεμβαίνει το ανθρώπινο στοιχείο, η βία είναι μέρος της ισορροπίας.
Σε αυτά τα νέα ήθη, παραδόθηκε δυστυχώς ολοκληρωτικά και ένα μεγάλο μέρος της ευρύτερης αριστεράς και κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας.
Ανακάλυψαν πολλοί ξαφνικά, πως ο καπιταλισμός, δεν είναι και κακό πράγμα (βρε παιδί μου) αφού παράγει πλούτο για τάξεις και ομάδες που δεν μπορούσαν να τον ονειρευτούν μέχρι πρότινος.
Ο Λαϊκός Καπιταλισμός, ως ιδεολόγημα, έπεισε, παρέσυρε, δούλεψε, δημιούργησε «παίκτες» έγινε απροκάλυπτα τζόγος.
Κάποιοι, από νωρίς προειδοποιούσαν για τις ανισότητες που μεγάλωναν.
Για την καταλήστευση του 3ου κόσμου μέσα από δήθεν «φιλάνθρωπες» επιχειρήσεις που έδιναν υποτίθεται δουλειά σε κοινότητες τρίτων χωρών ενώ στην πραγματικότητα νομιμοποιούσαν την παιδική εργασία.
Τώρα, μέσα στην παγκόσμια κρίση, πολλοί μιλάνε για την πτώση του υπαρκτού Καπιταλισμού.
Τώρα, μέσα στην παγκόσμια κρίση, πολλοί μιλάνε για την πτώση του υπαρκτού Καπιταλισμού.
Ομολογώ πως μου φαίνεται αστείο, μιας που ο Καπιταλισμός δεν μοιάζει καθόλου να πέφτει, αλλά, να προσαρμόζεται και να πάσχει να εξελιχθεί για να πάει στο επόμενο στάδιο του, αυτό το λεγόμενο μεταβιομηχανικό.
Θα απαλλάξει άραγε αυτό το επόμενο βήμα τον κόσμο από τις ανισότητες;
Φοβάμαι και εγώ, όπως και οι περισσότεροι πως όχι.
Θα απαλλάξει άραγε αυτό το επόμενο βήμα τον κόσμο από τις ανισότητες;
Φοβάμαι και εγώ, όπως και οι περισσότεροι πως όχι.
Σίγουρα, η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη, η σταδιακή μετατροπή ολόκληρου του συστήματος παραγωγής σε μια διαδικασία φιλική και εναρμονισμένη προς το περιβάλλον, θα βοηθήσει δραστικά όχι μόνο στην έξοδο από την ύφεση, αλλά και σε μία άνθηση «νέου τύπου» που θα δώσει νέες, άλλου τύπου βιομηχανίες, νέα προϊόντα, νέους τρόπους και κυρίως, καινούργιες θέσεις εργασίας που απαιτούν σε μεγάλο βαθμό άλλες σπουδές και άλλες ειδικότητες που μέχρι τώρα ήσαν άγνωστες.
Ζήσαμε κάτι ανάλογο τα τελευταία 20 χρόνια με την έκρηξη της Πληροφορικής και κλάδους όπως η νανοτεχνολογία που, μέχρι πριν από όχι πολύ καιρό, αποτελούσαν κεφάλαια σε μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας.
Έζησε κάτι ανάλογο και μάλιστα σε δραματική έκταση ο κόσμος, όταν μπήκανε στα εργοστάσια οι μηχανές μαζικής παραγωγής, όταν ο ατμός κίνησε τα καράβια, όταν τα τρένα χάραξαν με τις γραμμές τους τις εκτάσεις, όταν τα άλογα, από δυο ή τέσσερα μπροστά από μία άμαξα, πυκνώθηκαν και έγιναν ιπποδύναμη μέσα σε έναν ισχυρό κινητήρα.
Τότε, χάθηκαν χιλιάδες ή εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Τότε, άνθρωποι που έμαθαν αλλιώς, βρέθηκαν χαμένοι σε έναν καινούργιο κόσμο που φύτρωνε δίπλα τους, γύρω τους, ανάμεσά τους.
Τότε, πολλοί δαιμονολογούσαν και θεωρούσαν όλα τα νέα φρούτα ως ανίκανα να υπάρξουν στο χρόνο, ως παιχνίδια, ως μόδα που θα περάσει.
Συνθήματα, που τελικά δεν άντεξαν, αλλά επίσης συν-θύματα που συμπαρασύρθηκαν από το ορμητικό ποτάμι ενός κόσμου που κάθε τόσο φτάνει στα όριά του και παίρνει τη στροφή για να συνεχίσει.
Αυτή τη φορά, τα πράγματα σε ποιοτικό επίπεδο είναι διαφορετικά.
Τώρα, όταν συμβαίνει κάτι στην Γουαδελούπη στις 3 το μεσημέρι, ο κάθε ένας μας μπορεί να το γνωρίζει μετά από 1 λεπτό.
Τώρα, η τραγωδία και η ευφροσύνη έχουν απόλυτα παγκόσμια διάσταση.
Τότε, πολλοί δαιμονολογούσαν και θεωρούσαν όλα τα νέα φρούτα ως ανίκανα να υπάρξουν στο χρόνο, ως παιχνίδια, ως μόδα που θα περάσει.
Συνθήματα, που τελικά δεν άντεξαν, αλλά επίσης συν-θύματα που συμπαρασύρθηκαν από το ορμητικό ποτάμι ενός κόσμου που κάθε τόσο φτάνει στα όριά του και παίρνει τη στροφή για να συνεχίσει.
Αυτή τη φορά, τα πράγματα σε ποιοτικό επίπεδο είναι διαφορετικά.
Τώρα, όταν συμβαίνει κάτι στην Γουαδελούπη στις 3 το μεσημέρι, ο κάθε ένας μας μπορεί να το γνωρίζει μετά από 1 λεπτό.
Τώρα, η τραγωδία και η ευφροσύνη έχουν απόλυτα παγκόσμια διάσταση.
Πολλοί, θεωρούν πως η «παγκοσμιοποίηση» είναι προϊόν της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και της ανεξέλεγκτης κυριαρχίας των νόμων της Αγοράς.
Θα πω, ότι προσωπικά ένιωσα την «παγκοσμιοποίηση» στην τραγική της διάσταση, στο ξημέρωμα της 26ης Απριλίου του 1986.
Δηλαδή, όταν έγινε το μοιραίο ατύχημα στο Chernobyl.
Όταν το βιομηχανικό ατύχημα στην Ουκρανία, προκαλούσε μετά από λίγο κατά συρροή θανάτους σε όλη την Νοτιοανατολική Ευρώπη και χιλιάδες χιλιάδων καρκίνους σε ολόκληρη την ήπειρο.
Ήταν τα «συμβολικά» εγκαίνια μιας εποχής, που αφού οργανώθηκε και οικονομικά και άπλωσε το δίκτυ της σε όλον το πλανήτη, τώρα σείεται.
Τι είναι μπροστά;
Πολλοί, βλέπουν την επιστροφή των εθνικισμών και τον εκ νέου εγκλωβισμό των χωρών στα κράτη έθνη του 20ου αιώνα.
Άλλοι το ελπίζουν, άλλοι το φοβούνται.
Με εκατομμύρια μετανάστες σε όλη την Ευρώπη και με πολλαπλάσια εκατομμύρια μεταναστών που θα κινηθούν λόγω της κλιματικής αλλαγής προς πάσα καλύτερη κατεύθυνση, τυχόν επικράτηση των εθνικισμών θα ισοδυναμεί με ένα λουτρό αίματος που όμοιό του δεν θα έχει ίσως ξαναδεί η ανθρωπότητα. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Ήταν τα «συμβολικά» εγκαίνια μιας εποχής, που αφού οργανώθηκε και οικονομικά και άπλωσε το δίκτυ της σε όλον το πλανήτη, τώρα σείεται.
Τι είναι μπροστά;
Πολλοί, βλέπουν την επιστροφή των εθνικισμών και τον εκ νέου εγκλωβισμό των χωρών στα κράτη έθνη του 20ου αιώνα.
Άλλοι το ελπίζουν, άλλοι το φοβούνται.
Με εκατομμύρια μετανάστες σε όλη την Ευρώπη και με πολλαπλάσια εκατομμύρια μεταναστών που θα κινηθούν λόγω της κλιματικής αλλαγής προς πάσα καλύτερη κατεύθυνση, τυχόν επικράτηση των εθνικισμών θα ισοδυναμεί με ένα λουτρό αίματος που όμοιό του δεν θα έχει ίσως ξαναδεί η ανθρωπότητα. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι και μια γιγάντια, Παγκόσμια Μηχανή που ξεκινά από την οικονομία και φτάνει στην πληροφορία. Παράγει διαρκώς τέτοιες αλληλεξαρτήσεις αυτή η Μηχανή που μόνο με καταστροφική τραγωδία μπορεί να αναιρεθεί.
Μοναδική διέξοδος από όλα αυτά-και μόνη ώριμη αριστερή πρόταση κατά τη γνώμη μου- η εμμονή στην Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης με αυστηρή προσήλωση στις Ευρωπαϊκές αξίες και αποδοχή τους από όσους επιθυμούν να ζήσουν σε αυτή.
Μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη, απεξαρτημένη από τις Η.Π.Α έχει πολλά να προσφέρει στον κόσμο.
Μοναδική διέξοδος από όλα αυτά-και μόνη ώριμη αριστερή πρόταση κατά τη γνώμη μου- η εμμονή στην Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης με αυστηρή προσήλωση στις Ευρωπαϊκές αξίες και αποδοχή τους από όσους επιθυμούν να ζήσουν σε αυτή.
Μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη, απεξαρτημένη από τις Η.Π.Α έχει πολλά να προσφέρει στον κόσμο.
Ειδικά, τώρα που και οι Η.Π.Α προχωρούν σε τομές.
Τομές τολμηρές που και οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να μελετήσουν, όπως για παράδειγμα στην ελεγχόμενη αύξηση των ελλειμμάτων για την διασφάλιση θέσεων εργασίας, σε συνδυασμό με την νέου τύπου ανάπτυξη.
Κάτι, που τόλμησε η Μητρόπολη του Καπιταλισμού και που φοβήθηκε η υποτιθέμενη Κοινωνική-στην πρόθεση- Ευρώπη.
Πολλοί αναλυτές, αποδίδουν αυτή την ατολμία στην φοβία που προκαλεί η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία που δεν θα καταφέρει να πετύχει τους γοργούς ρυθμούς αλλαγών που απαιτούν οι καιροί προκειμένου να κατοχυρωθούν θεσμικά νέοι όροι στην παραγωγή προϊόντων.
Για όλα αυτά (μα και για άλλα πολλά) πιστεύω πως σε αυτές τις ευρωεκλογές η ψήφος είναι σημαίνουσα. Η μαζική προσέλευση στις κάλπες, ίσως ενθαρρύνει τις καθαρόαιμες Ευρωπαϊκές δυνάμεις μετατρέποντας τον "ευρωσκεπτικισμό" σε δύναμη θετικής παρέμβασης για επιστροφή της Ε.Ε. στις ιδέες που τη γέννησαν.
Για όλα αυτά (μα και για άλλα πολλά) πιστεύω πως σε αυτές τις ευρωεκλογές η ψήφος είναι σημαίνουσα. Η μαζική προσέλευση στις κάλπες, ίσως ενθαρρύνει τις καθαρόαιμες Ευρωπαϊκές δυνάμεις μετατρέποντας τον "ευρωσκεπτικισμό" σε δύναμη θετικής παρέμβασης για επιστροφή της Ε.Ε. στις ιδέες που τη γέννησαν.
Ψήφος με κριτήριο την Κύπρο; Την Ευρώπη;
Είναι η Ευρώπη μέρος της Κύπρου ή η Κύπρος μέρος της Ευρώπης;
Μήπως θα πρέπει επιτέλους να ισχύσουν και τα δύο;
Ο κάθε ένας, θα κάνει τις επιλογές του.
Αυτό που πιστεύω είναι πως οι επιλογές όποιες και αν είναι θα πρέπει να αναδείξουν όσο πιο ισχυρά μπορεί να γίνει το Ευρωπαϊκό προφίλ του τόπου.
Για πολλούς λόγους, και μεταξύ αυτών των λόγων, και της στρατιωτικής κατοχής της μισής Κύπρου από μία Μη Ευρωπαϊκή χώρα.
---------------------------------------------------------------------
PEYMA reloaded
Κυκλοφορεί αυτήν την εβδομάδα το τρίτο τεύχος του τριμηνιαίου κοινωνικοπολιτικού περιοδικού ΡΕΥΜΑ!
Κυκλοφορεί αυτήν την εβδομάδα το τρίτο τεύχος του τριμηνιαίου κοινωνικοπολιτικού περιοδικού ΡΕΥΜΑ!Στην ενότητα για την οικονομική πτυχή της λύσης του Κυπριακού περιλαμβάνονται άρθρα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπριων τεχνοκρατών, τα οποία αναδεικνύουν σημαντικές πτυχές του ζητήματος.
Γράφουν οι Κώστας Αποστολίδης, Κώστας Χατζηγιάννης, Ayla Gürel, Πραξούλλα Αντωνιάδου, Özlem Oğuz.
Επιχειρήσαμε τέλος μέσα από τις σελίδες του 3ου τεύχους μια πρώτη προσπάθεια αποτίμισης των αποτελεσμάτων της «ψηφοφορίας» της 19ης Απριλίου στις κατεχόμενες περιοχές με τη βοήθεια του καθηγητή Ερόλ Καϋμάκ.
Σε σχέση με τις επικείμενες ευρωεκλογές φιλοξενούνται συνεντεύξεις των Enrique Barón Crespo, Mechtild Rothe, Charles Tannock, Kristian Vigenin, Δημήτρη Παπαδημούλη ενώ η Margot Wallström, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν στη σχέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ευρωπαίων πολιτών.
Στο τεύχος αυτό ψηλαφούνται οι επιπτώσεις της τρομοκρατίας στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ζήτημα που αναδεικνύεται στη συνένευξη του ειδικού εισηγητή για την τρομοκρατία στα πλαίσια του ΟΗΕ, Martin Scheinin. Επίσης, περιλαμβάνoνται άρθρα εκπαιδευτικών αναφορικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τις συνέπειες της στο μάθημα των θρησκευτικών, καθώς και παρεμβάσεις νέων πολιτών σε σχέση με τη θεώρηση τους για την κοινωνία των πολιτών.
Το ΡΕΥΜΑ διατίθεται στα κεντρικά περίπτερα της Κύπρου
13 σχόλια:
Σχολιάζοντας την πράσινη ανάπτυξη που αναφέρεις, να υπενθυμίσω την απλή και καταληκτική λογική της ερώτησης, "είναι δυνατόν να έχουμε αέναη ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο κόσμο"; όπου φυσικά η απάντηση είναι όχι, δεν πάνε να κάνουνε κωλοτούμπες τα τεχνοφρίκια των εταιριών. Και δυστυχώς ένα πολύ σκληρό κείμενο που είχα διαβάσει πριν χρόνια μάλλον είναι πολύ μα πολύ αληθινό. Για να επιζήσουμε ( και ως πολιτισμός και ως πλανήτης ) πρέπει να μειωθεί ο ανθρώπινος πληθυσμός της Γης κατά το ήμισυ ( και βλέπουμε ) ΤΩΡΑ.
Α και το
"Μοναδική διέξοδος από όλα αυτά-και μόνη ώριμη αριστερή πρόταση κατά τη γνώμη μου- η εμμονή στην Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης με αυστηρή προσήλωση στις Ευρωπαϊκές αξίες και αποδοχή τους από όσους επιθυμούν να ζήσουν σε αυτή."
Φυσικά με βρίσκει σύμφωνο, αρκεί να είναι όπως λες βάσει των Ευρωπαϊκών αξιών δηλ βάσει ενός Ευρωπαϊκού πολιτισμού ( εξ' άλλου εμείς οι Ευρωπαίοι σπανίως δίναμε βάση στις ποσότητες και τους μαζικούς αριθμούς).
Όταν σιγά, αλλά σταθερά ο κόσμος περάσει από την 'ουτοπία' στον πραγματισμό και αντί να περιμένει να καταρρεύσει το σύστημα και την έλευση ενός νέου μεσσιανικού, ίσως να καλλυερεύσουμε ακόμη περισσότερο τον κόσμο μας...
Τούτον το άρθρον αποδεικνύει ότι για να αρθρώσεις σήμερα πολιτικόν λόγον δεν πρέπει να συναφέρεις το όνομαν ούτε ενός κόμματος. Αλλιώς ππέφτουμεν στην συγκινησιακήν υστερίαν του μάτς Αποέλ Ομόνοια. Άσε που μπορεί να βρεθείς τζιαι σε άλλου είδους συγκινήσεις τύπου ματς Ομόνοια-Σαλαμίνα, ή Αποέλ - Απόλλωνας.
Παίρνει τη σκέψη μπροστά το άρθρο σου. Τζιειαμαί που το παρελθόν φαίνεται μου όμως ότι γελά σου τζιαι γλυστρά τζιαι θολώνει το τοπίον του νέου που προσπαθείς να διακρίνεις τζιαι να μας σκιαγραφήσεις, είναι τζιειαμαί που μιλάς για αλληλοεξαρτήσεις της μηχανής τζιαι των δύο μεγάλων πόλων του καπιταλισμού.
Στο δικό μου τοπίο που εν πολλοίς μοιάζει με αυτόν που περιγράφεις, η κύρια δύναμη που αποτρέπει την βία τζιαι τον βιασμόν, είναι η αλληλοεξάρτηση. Είναι για μέναν η κύρια δύναμη της σταθερότητας της "μηχανής". Έχει όμως δύο μορφές αλληλοεξάρτησης:
1. Αυτήν που αποτελεί επιλογήν όλων των αλληλοεξαρτούμενων μερών.
2. Αυτή που επιβάλλεται που τον δύνατόν πάνω στον αδύνατον.
Έσιει τζιαι μιαν τρίτην, αυτή που επιβάλλεται που το περιβάλλον. Ο Γκορπματσιώφ ο οποίος είχεν την εξουσίαν να πατήσει πάνω σε έναν κουμπούιν τζιαι να σύρει την υφήλιο στον αέραν εμίλησεν πρώτος για τούτην: για τους οικουμενικούς κινδύνους, για την πυρινικήν απειλήν, για τες κλιματικές αλλαγές τζιαι την εξαφάνισην της βιοποικηλότητας, την σπανιοποίσην των φυσικών πόρων. Αυτόν που ονόμασεν global risks.
Δεν πιστεύκω ότι η παγκοσμιοποίση που δεν γαμά τους αδύνατους (είτε αθρώπους, είτε λαούς) θα γινεί με την αντιπαράθεσην του αμερικάνικου με τον ευρωπαϊκόν καπιταλισμόν. Δεν είναι σωστόν να καθορίζεται η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε αντιπαράθεσην με τον αμερικάνικον καπιταλισμό. Πιστεύκω ότι η "καλή" παγκοσμιοποίση τζαι η "καλή" σταθερότητα εν με παραπάνω αλληλοεξάρτησην πον να ρτει.
Η γενιά μας έμαθεν να χωρίζει τον κόσμον σε αριστεράν τζιαι δεξιά. Είναι έννοιες που εκαθορίσαν το πώς αγαπήσαμεν, το πως ερωτευτήκαμεν τον κόσμο. Εγώ είμαι ανίκανος να λειτουργείσω χωρίς αυτά τα ροθέσια στο τοπίο. Είμαι όμως ικανός να δω την αριστεράν διαφορετικά, κύριον κινητήραν λόγου χάρην των δυνάμεων της πρώτης τζιαι της τρίτης μορφής αλληλοεξάρτησης. Αυτά σε γεωπολιτικό επίπεδον. Σε κοινονικοοικονομικό, δεν βλέπω την αριστερά να αρθώννει λόγο για ένα πιό συμπαθητικό καπιταλισμό όπου η κρατική ελεϊμοσύνη θα είναι πιό γενναιόδωρη (δες πασχαλινόν επίδομα για τους συνταξιούχους), ούτε για μιαν πιό πράσινη αγοράν όπου ο καναναλωτής θα περνά την ώραν του τζιαι θα διοχετεύει την λιμπιδο του στο πως να αξασφαλίσει βιολογικά προϊόντα για να καθυσηχάσει την ναρκισσιστικήν του ατομιστικήν αγωνία ότι θα πεθάνει πρόωρα που τα χημικά.
Εμείς που εμάθαμεν να ερωτευκούμαστιν αριστερά εκίνησεν μας πάντα το όνειρον, μια ουτοπία, ένα mirage μέσα στην έρημο.
Αυτόν το μιράζ είναι που αδυνατεί η αριστερά να προτάξει. Η Ευρώπη των λαών θα μπορούσεν να ήταν το υπόβαθρον του νέου μιράζ. Προς το παρόν η αριστερά αφήνει αυτόν το πεδίο στο κεφάλαιο που το χρησιμοποιεί για να σταθεροποιείσει την εξουσία του. Με το να πολεμάς την ευρωπαϊκήν ολοκλήρωση νομίζοντας ότι πολεμας τον καπιταλισμό είναι η πιό αφελής ανακύκλωση του παρελθόντος. Το ίδιο με το να γίνεσαι μέρος αυτού το προγράμματος του κεφαλαίου επιδεί η αριστερά αδυνατεί.
Φοίβο εγώ καρτερώ κίνηση που τον πραγματισμό στην ουτοπία για να πάμε μπροστά.
Καλησπέρα σας.
Είμαι στο τελευταίο ημίωρο της τρίωρης εκπομπής του Σαββάτου, έβαλα το Tommy των Who και αφού είπα τα σχετικά για αυτήν την πρωτοποριακή "ροκ όπερα" του 1969, αφήνω το cd να παίξει χωρίς διακοπές. Ομολογώ, ολίγον ζαλισμένος. (και πεινασμένος)
@Πανδίων.Νομιζω πως ο κόσμος πάντα με αυτές τις "μειώσεις" επέζησε. Ίσως για αυτό ο πόλεμος να είναι μέρος ενός μηχανισμού αυτοσυντήρησης, με την ίδια λογική που τα δάση όταν φθάνουν σε ένα σημείο παραδίδονται στην κυριολεξία στο πυρ για να ξανά υπάρξουν (δεν μιλάω για εμπρησμούς). Τι να πω; Ίσως ναι, ίσως όχι, δεν ξέρω. Από την άλλη πλευρά Πανδίων αν δεις το ποσοστό του πλανήτη που είναι κατοικημένο και το συνδυάσεις με την φρικτή διαχείρηση που κάνουμε ως είδος θα δεις πως μάλλον υπάρχει χώρος για όλους και μάλλον θα υπήρχε επαρκεια φυσικών αγαθών για όλους.Χωρίς να είμαι μοιρολάτρης, φτάνω να βλέπω τα πάντα πια σαν "Ιστορία", δηλαδή αναγκαία βήματα για το παρακάτω. Προϋπόθεση παντα, οι άνθρωποι και οι ιδέες τους, για να σπρώχνουν στη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και εκεί, αποφασίζει ο κάθε ένας μας που θα σταθεί. Γιατί, κάπου πρέπει να σταθείς.
Φοίβο μου, ο πραγματισμός αν δεν είναι μπολιασμένος και φορτισμένος από την "φορά προς την ουτοπία" δεν είναι ανθρώπινος...
Άλλωστε τα πλείστα ανθρώπινα επιτεύγματα από μία ουτοπία στο μυαλό κάποιου ή κάποιων έγιναν...
@Aceras, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό το πληρέστατο σχόλιο που μας κέρασες και το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κεντρική ανάρτηση.
Συμφωνώ σε όλα όσα καταγράφεις, απόλυτα. Και να διευκρινήσω πως όταν έγραφα για "απεξάρτηση" της Ευρώπης από τις ΗΠΑ το εξέφραζα με το πνεύμα της ισότιμης συνεργασίας και όχι με το "διαζύγιο". Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Για αυτό άλλωστε είπα πως σε κάποια ζητήματα η Ευρώπη μπορεί και να παραδειγματιστεί από τα όσα συμβαίνουν τώρα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού.
Δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσω περισσότερο από όσο συμφωνώ σε όσα γράφεις, και με τον τρόπο που τα γράφεις. Θα ήθελα να υπέγραφα το...σχόλιο σου! :-)
Συμφωνώ με την αναγκαιότητα ΜΑΖΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ στις ευρωεκλογές και τις όποιες εκλογές, κυρίως για την αποφυγή αύξησης των ποσοστών των ακραίων χώρων.
Όσον αφορά την ουτοπία...Ποιός δε θα επέλεγε το όνειρο από την σκληρή πραγματικότητα; Όμως, οι λαοί έχουν χορτάσει από παραμύθια. Πιστεύω ότι αναζητούν πρώτιστα μία γερή βάση, ένα ανθρωποκεντρικό σύστημα που θα τους επιτρέπει να επιβιώνουν και να δημιουργούν.
Αν επιδιώκαμε την ουτοπία, δε θα υποστηρίζαμε τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, αλλά το ενιαίο κράτος για την Κύπρο. Εύχομαι σε αυτή ειδικά την περίπτωση του κυπριακού, να ήμασταν πιο πραγματιστές τα τελευταία 50 χρόνια. Ίσως με αυτό το τρόπο να μη συνέβαιναν όσα τραγικά συνέβησαν.
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω, ότι
1. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα έπρεπε να ήταν στόχος όλων των λαών της ηπείρου.
2. Η μάχη εναντίον του καπιταλισμού, γενικά και αόριστα, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Αν δεν υπήρχαν επιχειρηματίες δε θα υπήρχαν θέσεις εργασίας. Τόσο απλά. Αν η αριστερά επιδιώξει να υποτάξει την ελεύθερη αγορά με το πρόσχημα της κρατικοποίησης, θα καταλήξουμε πάλι με μαθηματική ακρίβεια σε απολυταρχικά και ολιγαρχικά καθεστώτα τύπου πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Οι νοήμονες υποστηρίζουν μια καλυτέρευση του υπάρχοντος συστήματος (με όσο το δυνατόν πιο ενισχυμένες τις κοινωνικές πολιτικές), αλλά όχι την πλήρη κατάργηση του.
3. Ακούγεται συχνά, ότι η αριστερά δεν έχει πρόταση κι ότι αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αναρωτιέμαι κατά πόσον πρέπει να μας αφορά από που θα προέρχεται η νέα αυτή πρόταση που θα διαμορφώσει τα νέα κοινωνικά και κρατικά πλαίσια της εποχής μας. Δηλαδή αν υπάρξει μία νέα αξιόλογη πρόταση εκ μέρους κάποιου άλλου χώρου (Δεξιά, Κέντρο, Ευθεία κτλ) δε θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή; Διαφωνώ ριζικά με αυτή την αναχρονιστική λογική των διαχωρισμών.
Σε εισαγωγικά " " ότι έγραψεν η Λεμεσία.
"Αν δεν υπήρχαν επιχειρηματίες δε θα υπήρχαν θέσεις εργασίας."
Ως πολλάτε διότι θα επινούσεν ο κόσμος. Αυτά ακουστήκασιν που πρίν το 1917.
"Αν η αριστερά επιδιώξει να υποτάξει την ελεύθερη αγορά με το πρόσχημα της κρατικοποίησης"
Ενώ η ελεύθερη αγορά υπόταξεν τον πλανήτη, ελεηλάτησεν τους μή ανανεώσιμους φυσικούς πόρους, έφερεν τες κλιματικές αλλαγές με το πρόσχημαν της κατανάλωσης τζιαι της αιώνιας ανάπτυξης.
"Δηλαδή αν υπάρξει μία νέα αξιόλογη πρόταση εκ μέρους κάποιου άλλου χώρου (Δεξιά, Κέντρο, Ευθεία κτλ) δε θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή;"
αφού δύο γραμμές πριν εσύ η ίδια είπες "Οι νοήμονες υποστηρίζουν μια καλυτέρευση του υπάρχοντος συστήματος (με όσο το δυνατόν πιο ενισχυμένες τις κοινωνικές πολιτικές)" τι μας λές για πρόταση που αλλού;
Αν είναι αυτή η αμφισβήτηση της κοινωνίας της που προτείνει η Ευθεία, άς την να πάει ευθεία.
Αναχρονισμός εν ο καπιταλισμός τζιαι η κοινωνία της κατανάλωσης, της αφαίμαξης της γαιωσφαίρας τζιαι της ρύπανσης σε σημείο που έπνιξεν το πλανήτη. Εάν ο καπιταλισμός για να μειώσει την κοινωνική ένταση τζιαι να χρηματοδοτήσει τις "οσο το δυνατόν πιο ενισχυμένες τις κοινωνικές πολιτικές" χωρίς να πειράξει την πούγκαν των αγαθόεργων επιχειρηματιών που διούν του καημένου του αργαζόμενου να φάει, πρέπει να ρημάξει την υφήλιο, δεν θα χρειαστεί καν να γινεί επανάσταση για την καταστροφήν του καπιταλισμού, διότι θα τον καταστρέψει που πριν η φύση. Πρωτιμώ να τον αλλάξουν οι αθρώποι διότι η φύση είναι αμείληκτη. Δεν μπορεί ο άνθρωπος, λόγω καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας, να καταναλώννει 1.2 φορές το ανανεώσιμον προϊον που μπορεί ο πλανήτης να παράξει τζιαι να συνεχίσει να υπάρχει. Εν μαθηματικά τζιαι φυσική τουτα. Δεν είναι πλέον οικονομία. Matter matters too, τζιαι για την οικονομία του σήμμερα μόνο το ομοίωμαν της matter (δηλαδή το χρήμα) matters.
Η αλλαγή που προτείνεις εσύ δεν είναι αλλαγή, είναι μιλλοσφοντζίσματα τζιαι εμέναν προσωπικά δεν μου κάμνει.
~Και μή μας πεις ότι το να λες No thanks είναι αναχρονισμός.
Αν υπάρξει μία νέα ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ πρόταση που θα συμπεριλαμβάνει αυτά που θεωρώ σημαντικά, συν τις αξίες και τα ιδανικά που πρέπει να περιβάλλουν κάθε σύστημα που θέλει να φέρει τον τίτλο του ανθρώπινου και κοινωνικού, τότε θα την στηρίξω, ανεξάρτητα από που προέρχεται.
Δεν είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς την άποψη μου (αν και αναρωτιέμαι τι το κακό της βρίσκεις...), όμως προσωπικά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς προτείνεις. Τα αρνητικά του καπιταλισμού είναι γνωστά και κανείς δεν τα αρνήθηκε. Με το να τα επαναλαμβάνεις, δεν ενισχύεις την επιχειρηματολογία σου για την εναλλακτική πρόταση που ακόμη ούτε είδαμε, ούτε ακούσαμε...
Επ' ευκαιρίας, οι επιχειρηματίες ανήκουν επίσης στον "κόσμο" και συχνά είναι πάρα πολύ επινοητικοί. Δεν είχα ποτέ καμία εμπάθεια ή προκατάληψη εναντίον τους. Το αντίθετο. Μερικοί διαθέτουν μεγαλύτερη κοινωνική συνείδηση από πολλούς προπαγανδίζοντες κυβερνώντες...Δεν είμαι διατεθιμένη να παραχωρήσω λευκό χαρτί σε ένα σύστημα κράτος-υπέρκρατος και μετά να αναμένω και να ελπίζω ότι θα είναι καλύτερο, επειδή θα μονοπωλεί και θα ελέγχει πλήρως την αγορά. Είδαμε που κατέληξε αυτό στο παρελθόν. ΑΥΤΟΣ είναι αναχρονισμός.
Υ. Γ. Λυπάμαι αν δεν σχολίασα όσα αναφέρεις πιο πάνω, αλλά είναι λιγάκι περαμένη η ώρα...
@Γιώργος Πήττας"...Πολλοί, βλέπουν την επιστροφή των εθνικισμών και τον εκ νέου εγκλωβισμό των χωρών στα κράτη έθνη του 20ου αιώνα.
Άλλοι το ελπίζουν, άλλοι το φοβούνται.
Με εκατομμύρια μετανάστες σε όλη την Ευρώπη και με πολλαπλάσια εκατομμύρια μεταναστών που θα κινηθούν λόγω της κλιματικής αλλαγής προς πάσα καλύτερη κατεύθυνση, τυχόν επικράτηση των εθνικισμών θα ισοδυναμεί με ένα λουτρό αίματος που όμοιό του δεν θα έχει ίσως ξαναδεί η ανθρωπότητα. Και δεν είναι μόνο αυτό..."
Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις, αποτελέσματα άλλων αναγκών.
Κάνοντας κάποτε μια μετάφραση, σκόνταψα σε ένα κείμενο όπου εκφραζόταν η εξής άποψη:
Η παρουσία "οικονομικά ενιαίων Χώρων" και ο συνεπαγόμενος ανταγωνισμός με αυτούς σημαίνει πως δεν θα μπορούν πια να επιβιώνουν "Εθνικές οικονομίες" μη-υπερδυνάμεων. Επομένως πρέπει να διαμορφωθούν και άλλοι τέτοιοι χώροι.
Ουσιαστικά ο συγγραφέας πρότεινε ένιαίους οικονομικά χώρους με κοινό νόμισμα, πιθανόν κοινή εξωτερική πολιτική ή έστω ένα μηχανισμό συνδιαλλαγής εσωτερικά που να αποδίδει ελάχιστη κοινή στάση, ίσως κάποιο σώμα αντιπρόσωπων, κλπ. Κοντά στα πρότυπα της Ε.Ε.
Επίσης διέβλεπε πως προϋποθέσεις ένταξης θα μπορούσαν να είναι γεωγραφικές ή συσχετισμού κουλτούρας, κλπ, αναγνωρίζοντας όμως την ρευστότητα της βαρύτητας που θα είχε ο κάθε παράγοντας από περίπτωση σε περίπτωση.
Έβλεπε. π.χ. μια κυρίως Ισλαμική, Άραβόφωνη Ένωση στη Βόρεια Αφρική όμως τις χώρες της κάτω Κεντρικής και Νότιας Αφρικής, τους Άραβες της Σαουδ. Χερσονήσου ή τους Μουσουλμάνους της Νοτιανατολικής Ασίας θεωρούσε φυσιολογικά ως δυνητικά υποψήφια μέλη άλλων "Χώρων".
Τίποτα το καινούριο, μόνο που αυτά τα λόγια (σε δική μου ελεύθερη απόδοση) τα υπέγραφε ο Γκαντάφι!
Εμείς έχουμε δημοκρατικότερα καθεστώτα και πολύ με ευχαριστεί... μόνο να... να άκουγα κάποτε και τους "δικούς" μας να μιλούν σοβαρά για τέτοια θέματα.
Α, μπα. Πάω για ψάρεμα.
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα με την ανάρτηση και μακάρι να άνοιγε μια τέτοια συζήτηση στο δημόσιο διάλογο ενόψει των ευρωεκλογών παρά των κενών συνθημάτων για το κυπριακό, που αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά ότι χάνουμε τη μεγάλη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μας. Είναι πραγματικά δυστυχία να βλέπεις τόσους (τους περισσότερους όχι όλους βεβαίως) άσχετους να διαγκωνίζονται πουλώντας πατριωτισμό και δήθεν γνώσεις για την Ευρώπη.
Πριν ξεφύγω, θέλω να σημειώσω μόνο κάτι για τις περιφερειακές συνεργασίες και να το συνδέσω με μια αναφορά στην ανάρτηση. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει θέμα επιλογής για αυτές τις συνεργασίες. Στις περισσότερες περιοχές όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αραβική χερσόνησο, στην Αφρική, στη Λατινή Αμερική...
Μοιάζει η κατάσταση λίγο με τα μικρά καταστήματα που συνεργάζονται για ν' αντιμετωπίσουν τα μεγάλα πολυκαταστήματα.
Πέραν από το καθαρά οικονομικό κομμάτι της συνεργασίας υπάρχει συνήθως και μια ευρύτερη συνεργασία και μεγαλύτερη ευκολία στη διακίνηση των ανθρώπων. Ετσι σε κάποιο βαθμό υπάρχει μια τάση για δημιουργία μεταεθνικών ταυτοτήτων, δηλαδή περιφερειακών ταυτοτήτων όπως είναι πχ η Ευρωπαϊκή.
Αν και αυτές οι ταυτότητες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν θετικά απονευρώνοντας αρρωστημένους εθνικισμούς και προωθώντας τη συνεργασία και την ανεκτικότητα, περικλύουν επίσης και κινδύνους.
Είναι δυνατό, και σε κάποιο βαθμό ήδη συμβαίνει, οι μεταεθνικές ταυτότητες να θεωρηθούν ως κίνδυνος για το έθνος και να πυροδοτήσουν εθνικιστικές κινήσεις. Ο ρόλος των ακροδεξιών κομμάτων είναι ενδεικτικός.
Ακόμη χειρότερα όμως αυτές οι ταυτότητες μπορούν να λειτουργήσουν οι ίδιες ως κριτήριο ραστιστικής αντιμετώπισης των ανθρώπων. Θεωρούμε τόσο αυτονόητο ότι στην ΕΕ έχουμε σχεδόν μόνο Ευρωπαίους πολίτες που δύσκολα θα γίνει σοβαρή δημόσια συζήτηση για τους μετανάστες ή τους λαθρομετανάστες, ενώ όταν γίνεται τέτοια συζήτηση τίθεται υπό το πρίσμα της "ασφάλειας".
Συνεπώς οι μετανάστες βιώνουν τη διπλή ατυχία να είναι και ξένοι στην χώρα υποδοχής (;) τους αλλά και ξένοι για την Ευρωπαϊκή Ένωση και φοβάμαι ότι φουντώνει η διάθεση του μέσου Ευρωπαίου να καταφεύγει σε συμπεριφορές που θυμίζουν πως "πας μη Ευρωπαίος βάβαρος"!
Δημοσίευση σχολίου