Άσε μας ρε μαύρε που…

...................πάμε ολοταχώς για λύση του Κυπριακού το μάθατε;



Ο D., είναι από την Ινδία. Εργάζεται σε γραφείο στενών συνεργατών μου και είναι από τους πιο ευγενείς ανθρώπους που μπορεί να συναντήσει κάποιος (δεν έχει σημασία).
Χαρακτηριστικό είναι, πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει πάντα σχεδόν το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του, κάτι που τον καθιστά ιδιαίτερα αγαπητό σε όσους τον γνωρίζουν και ακόμα πιο χαρακτηριστικό, πως όταν κάποια στιγμή τον βούτηξε η αστυνομία ως παράνομο μετανάστη, μέχρι να διευθετηθεί η υπόθεσή του πέρασε ακόμα και ως κρατούμενος μια χαρά.



Ούτε καν στη στενή δεν τον έβαλαν οι μπάτσοι εντυπωσιασμένοι από την έντονη θετική αύρα που αποπνέει. (τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία).



Τις προάλλες, ένας κύπριος ιθαγενής, πέρναγε με την αυτοκινητάρα του (το καμάρι του, το είναι του, το σπλάχνο των σπλάχνων του) και, όπως πήγαινε, κατεβάζει το τζάμι και πετάει επιδεικτικά ένα κουτάκι αναψυκτικού στο δρόμο (έχει σημασία, πως ήταν ήσυχο στενό, μπορούσε να σταματήσει, και πως στη γωνία υπάρχουν 3 τεράστιοι κάδοι ανακύκλωσης)



Ο D., που έτυχε να είναι εκεί, του κάνει (ευγενικά πάντα) παρατήρηση ως σωστός πολίτης: «Κύριε, να ο κάλαθος. Γιατί το πετάτε στο δρόμο;»
Ο κύπριος ιθαγενής, απάντησε: «Άντε ρε μαύρε που ήρθες να μας πεις τι θα κάνουμε κιόλας» (εδώ, κάθε λέξη, έχει τεράστια σημασία).



Την ιστορία, μου τη διηγήθηκε ο μάστρος του D., σκασμένος κυριολεκτικά από νεύρα και στεναχώρια.



Ήθελε λέει, να ήταν μπροστά στο συμβάν για να περιλάβει όπως του άξιζε τον ιθαγενή.



Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ο ίδιος είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε ζητήματα ανακύκλωσης και η εταιρία του είναι από τις πρώτες που ακολούθησαν ευλαβικά όλες τις «πράσινες» οδηγίες και, δεύτερον και κυριότερο, για την χυδαία και σκαιά συμπεριφορά του τύπου στον D.



Δεν ξέρω τι θα έκανε, προσωπικά τον έχω ικανό να του έριχνε και ένα χεράκι καρπαζιές που θα ήταν το λιγότερο που του άξιζε.



Ας αναλύσουμε λίγο τη σοφία που πέταξε ο θλιβερός ιθαγενής.



Άντε ρε μαύρε : δηλαδή, πρόσεξε άραψ, τώρα μιλάει το λευκό ανώτερο αφεντικό. Το λαμπρό δείγμα της παπά-αριας φυλής, ο απ’ ευθείας απόγονος του Περικλή, του Λεωνίδα, του Ζήνωνα.



Που ήρθες να μας πεις τι θα κάνουμε κιόλας: Θα μας δώσεις οδηγίες ρε κατώτερο είδος που σε έχουμε εδώ στη μητρόπολη του σύμπαντος σου έχουμε κάνει την τιμή να αναπνέεις τον ίδιο αέρα μαζί μας σκουλήκι και θα μας πεις τι θα κάνουμε; Δαμέ, εν’ τόπος μας ρε και άμα γουστάρουμε, θα τον βρωμίσουμε, θα τον κάψουμε, θα τον μολύνουμε. Δικός μας είναι, ότι θέλουμε θα τον κάνουμε!



Ο D., εμβρόντητος πήγε στη δουλειά του και είπε όσα συνέβησαν στους συναδέλφους του. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι ιθαγενείς σαν τον κρετίνο που πέταξε το τενεκεδάκι, το οποίο, αξίζει να σημειωθεί πως ο D., ενεργώντας όπως κάθε συνειδητός πολίτης το μάζεψε και το πέταξε στην ανακύκλωση. (και αυτό, έχει τη σημασία του γιατί πρέπει να είμαστε όλοι οι ιθαγενείς σε εγρήγορση για όλα τα ζητήματα του περιβάλλοντος. Μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, ριγέ, πουά, όποιας φυλής, δεν έχει σημασία, όλοι τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, το ίδιο νερό πίνουμε, τα ίδια δάση έχουμε ανάγκη κ.ο.κ).



Μεταφέρω τώρα αγαπητέ μου αναγνώστη το «φακό» της στήλης λίγο πιο μακριά, στην Αθήνα. Όπου κατά τη διάρκεια επιχείρησης «σκούπας» (τι χυδαίος όρος αλήθεια, παράγει συνειρμούς σε σκουπίδια ενώ μιλάμε για ανθρώπινα πλάσματα…) ένας Έλλην ιθαγενής αστυνομικός, παρά τις διαμαρτυρίες των συναδέλφων του παρακαλώ, σε αραβικό καφενείο της Αχαρνών, άρπαξε από τα χέρια ενός άραβα το Κοράνι και το έκανε χίλια κομμάτια.



«Τι είναι αυτό;» είπε ο αστυνομικός για να πάρει τη φοβισμένη απάντηση:
«Είναι το Κοράνι. Το διαβάζω πρωί και βράδυ. Όπως εσείς προσεύχεστε στο Ευαγγέλιο, έτσι κι εμείς έχουμε το Κοράνι»
Ο αστυνομικός το παίρνει από τα χέρια του και το σκίζει.
«Μην το σκίζεις, ρε», του φωνάζει ένας συνάδελφός του.
«Να πάνε να γ...», απαντάει εκείνος, πατώντας το κάτω στο έδαφος.




Προσωπικά, δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία ούτε στο Κοράνι ούτε στο Ευαγγέλιο. Δίνω τεράστια σημασία όμως σε όσα μπορεί να σημαίνουν πολλά για τις διάφορες κοινωνικές ομάδες ειδικά, αν συνδέονται με τις κουλτούρες τους.



Όσο δεν κάνουμε συνείδηση τον σεβασμό σε ότι συγκροτεί τον Άλλο που είναι δίπλα μας, μαζί μας, τόσο θα δείχνουμε «λαμπρή» τη γύμνια μας.



Γύμνια παιδείας και ουσίας.



Για αυτή την έννοια, του «Σεβασμού στο Άλλο» έχουν γράψει τόσοι και τόσοι. Από τον αείμνηστο Μοσκώφ μέχρι τον Χρήστο Γιανναρά και από τον Μαλεβίτση μέχρι τον Αξελό.



Πάνω από όλους και όλα όμως, αυτού του είδους ο σεβασμός αναπτύχθηκε στην Κλασική Ελλάδα και είναι ο φιλοσοφικός πυρήνας της Ελληνικής Παιδείας που τόσο σθεναρά υπερασπιζόμαστε, καταπατώντας την καθημερινά.



Το άλλο το ωραίο το μάθατε;


Αναπτύχθηκε λέει ένας ειδικός αλγόριθμος, μέσω του οποίου μια επιχείρηση μπορεί να μελετά τη συμπεριφορά ενός στελέχους σε τέτοιο βάθος, ώστε οι εργοδότες να γνωρίζουν αν το στέλεχος θα υποβάλλει παραίτηση, πριν καν το ίδιο σκεφτεί κάτι τέτοιο!



Αφ ενός ο Orwell αρχίζει να μοιάζει ξεπερασμένος, αλλά από την άλλη, για φανταστείτε τι είδους εφαρμογές θα μπορούσε να είχε κάτι τέτοιο.



Να το βάζαμε λέει στην Άγκυρα, για να μάθουμε πότε περίπου θα αρχίσει να σκέφτεται την πλήρη ας πούμε αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Πριν ή μετά το 2974;



Γιατί σύμφωνα με τον αλγόριθμο που εγώ ξέρω, βλέπω να μας κάνουν «δώρο» την αποχώρηση, στη χιλιοστή επέτειο από την κατοχή, λίγο πριν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.



ΥΓ1. Δεν είχε στεγνώσει καλά καλά το μελάνι στο τυπογραφείο, όταν μάθαμε πως στην Αθήνα, αλητήριοι πυρπόλησαν έναν χώρο που χρησιμοποιούν οι μουσουλμάνοι μετανάστες ως τόπο λατρείας, με αποτέλεσμα μάλιστα να τραυματιστούν πέντε άνθρωποι.

Οι έλληνες, λησμόνησαν πως στα γκρίζα χρόνια της φυγής στα ξένα λόγω ανέχειας μιζέριας ή πολιτικών διώξεων, είχαν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τις ορθόδοξες εκκλησίες τους και τα πολιτιστικά τους κέντρα και όλα όσα βοηθούσαν στο να διατηρήσει η κάθε παροικία τη συνοχή της και την συνέχειά της.
Όλα αυτά τα αυτονόητα, που οι νεοέλληνες αρνούνται τώρα στους Ξένους καθώς η Ελλάδα έγινε και αυτή χώρος ελπίδας κάποιων Άλλων.
Βέβαια, αυτοί οι Άλλοι στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικά δυσανάλογα πολλοί για το μέγεθος του τόπου.
Μόνο που για αυτό, ασφαλώς δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά οι ανίκανες κυβερνήσεις που είτε δεν μπορούν να διαχειριστούν το πρόβλημα, είτε εγκληματικά, επέτρεψαν αλόγιστα την είσοδο σε χιλιάδες κόσμο κατά την περίοδο των Ολυμπιακών έργων προκειμένου να εξασφαλιστεί φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.

Τα καθάρματα που ηθελημένα και συνειδητά αγνοούν τις πολιτικές διαστάσεις του ζητήματος και κάνουν εγκληματικές και βαθειά απολιτικές συγκεντρώσεις «κατά των μεταναστών» όπως πρόσφατα έγινε από τους ανώμαλους της Χρυσής Αυγής και τους συνοδοιπόρους τους στοχεύουν στον ερεθισμό των «αγανακτισμένων πολιτών» που δεν θα κάτσουν να σκεφτούν δυο φορές για να βρουν «τις πταιει».
Ευτυχώς, είναι απομονωμένοι και ελάχιστοι και έτσι πρέπει να μείνουν.

Χρυσαυγίτες, Καρατζαφερικοί κλπ, μια δράκα καθαρμάτων, που είναι ικανά να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε προκειμένου να «υπάρξουν».

ΥΓ2. Άχρηστη, ανώφελη και περιττή όλη αυτή η ιστορία που ξεσηκώθηκε με την Biennale που μετέχει και η Κύπρος. Το κεντρικό έργο είναι μια φωτογραφία με ένα πλοίο των κατοχικών δυνάμεων ανοιχτά της Κερύνειας μισοκαλυμμένο από έναν φοίνικα. Ως φωτογραφία , κατά τη γνώμη μου είναι κακή-εκτός αν είναι «άποψη» με την οποία έχω δικαίωμα να διαφωνώ αισθητικά. Η ιστορία όμως που σηκώθηκε, γύρω από τη φωτογραφία, μας αναδεικνύουν για άλλη μια φορά ως κοινωνία με βαθύτατες ρίζες στα τριτοκοσμικά σύνδρομα. Θεωρώ τον αυστηρό έλεγχο στην Κυβέρνηση –και στην κάθε Κυβέρνηση – εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για να εξαντλείται κάθε τόσο με πυροτεχνήματα άσχετα. Το αποτέλεσμα είναι πως μετά, όταν λες σοβαρά και δίκαια πράγματα δεν σε λαμβάνει κανείς υπόψη.