Τέρμα το Κυπριακό.

Με άλλα λόγια, η Στήλη Άλατος από σήμερα και για ένα εύλογο χρονικό διάστημα δεν θα ασχοληθεί διόλου με το Κυπριακό.

Οι λόγοι είναι αρκετοί.

Οι σημαντικότεροι, είναι αφ ενός η ανάγκη του γράφοντος να επιστρέψει σε ζητήματα που θεωρεί σε προσωπικό επίπεδο πιο σημαντικά, όπως οτιδήποτε έχει σχέση με τον Πολιτισμό.

Αφ ετέρου, προτιμώ θέματα που μπορώ να δω κάπως πιο αποστασιοποιημένα, όπως η Ελληνική Πολιτική σκηνή και η αντίστοιχη Διεθνής.

Και ασφαλώς το Περιβάλλον και η Κλιματική Αλλαγή.

Στην Κύπρο, ζω τα τελευταία 7 χρόνια μόνο (πως πέρασαν τόσο γρήγορα!) και ομολογώ πως μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να «προσαρμοστώ» σε κάποιο χαράκωμα με τον τρόπο τουλάχιστον που αυτή η προσαρμογή μοιάζει να είναι απαιτητή από μια μεγάλη μερίδα, ανεξάρτητα από το τι πρεσβεύει αυτή η μερίδα.

Υπάρχει δε μία τάση που με αποθαρρύνει ακόμα περισσότερο:

Όλοι ή σχεδόν όλοι θεωρούν πως κατέχουν την Απόλυτη Αλήθεια και ακόμα και όταν καλούν σε διάλογο, αυτός εξελίσσεται σε διάλογο κωφών. Χαρακτηριστικό στοιχείο, η σταθερή εκ των προτέρων απαξία των θέσεων του άλλου, επειδή απλά είναι Άλλος.

Στο κάτω κάτω της γραφής, υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία επαϊόντων επί του Κυπριακού, είτε επειδή πράγματι είναι, είτε επειδή έχουν αυτοχρισθεί ως τέτοιοι.

Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για ακόμα έναν.

Οι λίγες γνώσεις μου στο ζήτημα , ο περιορισμένος χρόνος που ζω εδώ και η λογική (η όποια) που διαθέτω, περιορίζουν τις απόψεις μου σε ελάχιστες βασικές αρχές των οποίων προεξάρχει η ανάγκη της ιστορικής συνέχειας μέσα από την όποια λύση και η εμμονή στην ουσία του δημοψηφίσματος του 2004 που απέρριψε κατηγορηματικά το σχέδιο Άναν με την τότε συνεργασία όλων σχεδόν των δημοκρατικών δυνάμεων.

Δεν με ενδιαφέρει να εμπλακώ σε αυτό το παιγνίδι.

Μοιάζει με σήκωμα σκόνης που θολώνει τον ορίζοντα.

Μια σκόνη που ζαλίζει το βλέμμα πολλών καλών φίλων που έχουν αγνές κι άδολες αγωνίες για το μέλλον του τόπου και που ωστόσο βρίσκονται όχι μόνο σε διαφορετικά χαρακώματα αλλά όσο περνάει ο καιρός τα χαρακώματα γίνονται όλο και πιο βαθειά με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία σχεδόν αίσθηση στοιχειώδους επικοινωνίας.

Και βέβαια, για Όλους, φταίνε πάντα οι Άλλοι.

Προτιμώ λοιπόν τα πέρα από τον θολωμένο ορίζοντα, εκεί που υπάρχουν μεγέθη, αξίες και πρότυπα με διαχρονικό βίο, που συνιστούν τα πάγια σημεία αναφοράς της ύπαρξής μας.


Η μουσική και οι μουσικοί, η ποίηση και οι ποιητές, οι ωραίοι άνθρωποι και η ζωή.


Όλα αυτά, που οι εξουσιαστές κατά κανόνα εξοστρακίζουν από την καθημερινότητα, όλα αυτά που οι πάσης φύσεως «οπαδοί» ως άλλοι ζηλωτές της μίας ή της άλλης άποψης χλευάζουν έστω και άθελά τους.



Κλείνω αυτό το σημείωμα συμβολικά, με ένα ποίημα του ωραίου Τάσου Λειβαδίτη στη μνήμη του οποίου ήταν αφιερωμένο το πρόσφατο μεγάλο Συνέδριο για την Ποίηση που έγινε στην Αθήνα. Είχα την τιμή να προσκληθώ και να λάβω μέρος, έτσι το τακτικό άρθρο του Σαββάτου θα επικεντρωθεί σε αυτό.






Τέχνη



Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται


και να σβήνουν,


και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα


γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.


Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά,


μετά τ' απαρνήθηκα,και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.



Ένοιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,


και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς,


είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,θέλησα να σκοτωθώ,


από δειλία ή ματαιοδοξία,συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν,


έγλυψα εκεί που έφτυσα,έζησα την απάνθρωπη στιγμή,


όταν ανακαλύπτεις, πλέον αργά, ότι είσαι ένας άλλος


από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου


για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός.



Tις νύχτες έκλαψα, συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον δαίμονα μέσα μου που τα ήθελε όλα, τού δωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις, τα πιο καθάρια μου όνειρα και πείναγε, τού δωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ, χρέη, εξευτελισμούς,


και πείναγε.





Bούλιαξα σε μικροζητήματα φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα, έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή, χωρίς κανείς να μου το ζητήσει έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα στα σκυλιά.



Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια μπορώ να γράψω ένα στίχο, αληθινό.





Τάσος Λειβαδίτης





(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)