Η Αριστερά που αγάπησα…

…ήταν αυτή, που σε χρόνια απίθανα, όταν Χατζιδάκις σήμαινε «παρακμιακός εκπρόσωπος της αστικής τάξης» εκείνη, τον έφερνε στις γιορτές της και αυτός, ευφρόσυνος κάθονταν στο πιάνο του, έπαιζε τις αρμονίες του, μιλούσε με τον κόσμο και εξηγούσε αβίαστα τον εαυτό του σε έναν κόσμο που σέβονταν τον Πολιτισμό.

Ήταν αυτή, που στις γιορτές της καλούσε τον Ιάνη Ξενάκη και εκείνος, έπαιρνε το αεροπλάνο από το Παρίσι που τόσο τον είχε προστατεύσει και ερχόταν στην πατρίδα που κάποτε τον είχε καταδικάσει σε θάνατο.

Τον θυμάμαι να κάθεται σε ένα σκαμπό ανάμεσα σε ένα περίπλοκο πλέγμα μαγνητοφώνων και ηχείων τοποθετημένων κυκλικά και να ερμηνεύει τη μουσική του τη δύσκολη, την μαθηματική, την στοχαστική, την συμπαντική.

Και γύρω του, το θυμάμαι σαν τώρα και θα το γράψω κι ας φανώ ίσως γραφικός, κόσμος πολύς, πρόσωπα νεαρά, πρόσωπα ηλικιωμένα, διανοούμενα, εργατικά, φοιτητικά και όλα είχαν φως.
Μόνο που αυτό το φως δεν πήγαζε από κανέναν προβολέα, αλλά από μέσα τους.

Και θυμάμαι μια ομάδα από παιδιά μικρά, κάπου στα δέκα, έντεκα χρόνια τους, που αποσπάστηκε από τον υπόλοιπο κόσμο και θέλησε να πάει κοντά στον αείμνηστο και μεγάλο έλληνα συνθέτη. Κάποιοι είπαν «σσσσς…καθίστε ήσυχα». Ο Ξενάκης, με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο τα κάλεσε να κάτσουν περιμετρικά στα μεγάφωνα για να ακούνε ακόμα πιο καλά και συνέχισε τη διήγησή του για το πώς δημιουργεί τη μουσική του, αυτή τη μουσική που μοιάζει γεννημένη από το διάστημα κα τους νόμους που ορίζουν το σύμπαν. Και ο κόσμος γύρω, άκουγε σχεδόν μαγεμένα χωρίς να αναπνέει.

Κάπου εκεί, μπορούσες να δεις τη φιγούρα του Μανώλη Αναγνωστάκη να τριγυρνάει.
Να διακρίνεις τη φωνή του Τάσου Λειβαδίτη να γελάει κρατώντας τον Λεωνίδα Κύρκο από το μπράτσο.
Να πέσεις πάνω στον Μίλτο Σαχτούρη που συζητούσε με κάποιους νεαρούς ανθρώπους που τον κοιτούσαν με σχεδόν δέος –θα έλεγε κανείς.

Η Αριστερά που αγάπησα, ήταν αυτή.

Μια Αριστερά που κόντρα στην ειρωνεία των ισοπεδωτικών σταλινικών από τη μια και τη δεξιά πρωτόγονη βαρβαρότητα από την άλλη, επέμενε στους πιο πολύτιμους χυμούς της κοινωνίας ώστε να τους αναδείξει αλλά και να τους κάνει μέτοχους της δικής της ιστορικής προσπάθειας. Πολιτισμός!

Και αυτά που λέω πάνε 30 τόσα χρόνια πίσω, βρίσκονται κάπου στα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 70. Μικρός ήμουν, πολύ μικρός, αλλά τα θυμάμαι όλα «λες και ήταν χθες» μα και ταυτόχρονα όταν τα αναλογίζομαι νιώθω να με πλακώνουν αιώνες.
Και βέβαια, αυτή η αριστερά ήταν το τότε ΚΚΕ εσωτερικού.

Οι «ρεφορμιστές» οι «ευρωλιγούρηδες» οι «αναθεωρητές» οι «ταξικοί προδότες» για να θυμηθώ μόνο λίγα από τα κοσμητικά επίθετα που απέδιδαν κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι.

Οι ίδιοι ακριβώς που πριν από λίγο καιρό, στον Δεκέμβρη του 2008, προτίμησαν να ενορχηστρωθούν συνειδητά με την κολλημένη στο τοίχο Νέα Δημοκρατία και τον ΛΑ.Ο.Σ του κου Καρατζαφέρη και να δείξουν, ακριβώς όπως οι κουκουλοφόροι προδότες της Κατοχής, τον «ένοχο» για τα «μπάχαλα» και να δυναμιτίσουν την ανοδική του πορεία..

Ενώ βέβαια, γνώριζαν πάρα πολύ καλά τις πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού κατά της οποιασδήποτε βίας αλλά και την αγωνία του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου να ερμηνεύσει, να καταλάβει, να αφουγκραστεί.

Ο Συνασπισμός, ξεκίνησε από χτες και ολοκληρώνει αύριο το Διαρκές Συνέδριο του.
Καταθέτοντας, ίσως για πρώτη φορά στην πορεία του, ένα πολύ συγκεκριμένο σώμα Πολιτικών Θέσεων και Προτάσεων σε προγραμματικό επίπεδο, πάνω σε όλα τα ζητήματα.

Ο Συνασπισμός-και δεν θα του κάνω σήμερα κριτική, το ξεκαθαρίζω αυτό- έχοντας γυρίσει εδώ και χρόνια την πλάτη του σε σταλινικές μεθοδεύσεις διαγραφών, προγραφών, μαύρης λίστας μελών και πρακτικές «Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» αγωνιά ή μάλλον ασφυκτιά να ισορροπήσει μεταξύ των θεμελιωδών αρχών που συνιστούν ένα Αριστερό Κίνημα και, των καταιγιστικών αλλαγών που συνέβησαν , συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στον κόσμο μας.

Και βέβαια, αυτά τα χαρακτηριστικά του, παράγουν και μία σειρά από επικοινωνιακές δυσκολίες και αντιφάσεις. Δεν είναι από τη μία ένα αστικό κόμμα που λειτουργεί σχεδόν σαν προϊόν προς πώληση ούτε από την άλλη ένα μονολιθικό συμπαγές κόμμα.

Για πολλά χρόνια έμοιαζε περισσότερο με μια λέσχη διανοητών όπου ο κάθε ένας προσέθετε το δικό του συχνά αξιόλογο λιθαράκι, αλλά όλα μαζί τα λιθαράκια αδυνατούσαν να χτίσουν ένα οικοδόμημα.

Κατηγορήθηκε αμέτρητες φορές πως είναι ένα κόμμα στείρας διαμαρτυρίας.
Οι ίδιοι ακριβώς, τον κατηγορούν πως φλερτάρει με την εξουσία και αποζητά συμμετοχή στην διακυβέρνηση της χώρας. Ας αποφασίσουν τελικά όμως, γιατί αυτά τα δύο δεν ταιριάζουν.

Αλήθεια! Ποιος δεν θέλει μία Αριστερά που να επιδρά αποτελεσματικά στο ύφος και το ήθος της Εξουσίας; Κάποιοι που ίσως χάσουν τον ρόλο τους;

Θυμίζω: Όταν κανένας δεν μιλούσε για περιβάλλον και οικολογία, ο Συνασπισμός χτυπούσε τα καμπανάκια και δημιουργούσε τις πρώτες ομάδες επιστημόνων για το περιβάλλον. Κανείς δεν άκουγε.
Θυμίζω: Όταν άρχισαν τα πρώτα κύματα μεταναστών να καταφτάνουν στην Ελλάδα, ο Συνασπισμός ήταν που επέμενε στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού πλαισίου για τους μετανάστες. Κανείς δεν άκουγε.
Θυμίζω: Όταν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για τον Αγροτικό τομέα ερχόντουσαν για να εναρμονιστεί το Ελληνικό Αγροτικό Προϊόν και οι Κυβερνήσεις το σπαταλούσαν χωρίς στοχευμένη στρατηγική ο Συνασπισμός πάλι χτυπούσε το καμπανάκι και γίνονταν ο προφήτης των κακών μαντάτων.

Κανείς δεν άκουγε.

Είναι άραγε ο Συνασπισμός το «τέλειο κόμμα»;
Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και επιπλέον πολλές φορές ο Συνασπισμός βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του.
Όμως, ο Συνασπισμός είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που με τις όποιες αδυναμίες και λάθη, παλεύει με ειλικρινή αγωνία να ανταποκριθεί στην εποχή του μια εποχή που αφήνει πίσω τη Βιομηχανική Επανάσταση και τους όρους της.

Ναι, ενίοτε λαϊκίζει. Και έχω παραδείγματα που δεν επιθυμώ να αναφέρω σήμερα, γιατί λόγω του Συνεδρίου επιλέγω να είμαι μόνο θετικός.

Ελπίζω το κείμενο των Θέσεων που κατατέθηκε να φτάσει στην Κοινωνία.
Ο τόπος, έχει κρίσιμη ανάγκη από μία Αριστερά του 21ου αιώνα και την έχει ανάγκη τώρα.
Ελπίζω, στην Αριστερά που αγάπησα.


Ο πίνακας που κοσμεί το άρθρο είναι η ανεπανάληπτη "Έναστρη Νύχτα" του Vincent Van Gogh.