ΗΠΑ και ελάλησα (και λοιπές Δημοκρατικές δυνάμεις)

Βαρέθηκα αυτές τις μέρες να διαβάζω στο ελληνικό και το κυπριακό διαδίκτυο τις «κρίσεις» πολλών συμπολιτών, πολιτικών και δημοσιογράφων (τρομάρα τους) για τον νέο Πρόεδρο της Αμερικής.

Αν εξαιρέσει κάποιος τις ελάχιστες νηφάλιες και πολιτικά σκεπτόμενες πένες, η πλειοψηφία, ασφυκτιά στο χαρακτηριστικό επίπεδο των παραδοσιακών μας γενικών αφορισμών, δείγματα λαμπρά της ανύπαρκτης παιδείας μας : «όλοι τα ίδια είναι» «είτε μαύρος είτε άσπρος, σκύλος είναι» «δεν θα αρνηθεί το ρόλο του πλανητάρχη».

Ηθελημένα αδιαφορούν και αγνοούν πως όλοι σχεδόν οι αμερικανοί καλλιτέχνες, μουσικοί, ποιητές, ζωγράφοι, τραγουδιστές, όπως και σύσσωμη ουσιαστικά η Επιστημονική και Ακαδημαϊκή Κοινότητα στην Αμερική, στήριξε τον κο Ομπάμα και τον στήριξε με μέγιστο πείσμα και επιμονή για μήνες ολόκληρους.

Και στην ορκωμοσία του, τιμήθηκε από μία αμερικανίδα Ποιήτρια και από ένα κλασικό κουαρτέτο που ερμήνευσε μία, για την περίσταση γραμμένη σύνθεση, του John Williams. (μου άρεσε)

Υποθέτω αν είχε επιλέξει την Βίσση το πανελλήνιο θα είχε δονηθεί σύγκορμο.

Οι πρώτες του αποφάσεις δείχνουν ξεκάθαρα πως ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος μιλάει άλλη γλώσσα από αυτή του προκατόχου του.

Η (πραγματικά αιφνιδιαστική ) απόφαση να παγώσει τους μισθούς των υψηλόβαθμων στελεχών σε ανώτατο όριο των 100.000 δολαρίων που κατεβάζει τις αμοιβές τους σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά των «δικών μας» και η αναθέρμανση και τόνωση των κανονισμών περί διαφάνειας και πρόσβασης των απλών Πολιτών σε αρχεία και αποφάσεις της Κυβέρνησης αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση.

Θα μπορούσα να γράψω αρκετά και για τα υπόλοιπα:

Γκουαντάμο, Μέση Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ, ωστόσο πιστεύω πως όποιος θέλει να έχει ολοκληρωμένη πληροφόρηση για να διαμορφώσει άποψη, μπορεί εύκολα. Θα ήταν και επιπόλαιο, μιας που το κάθε ένα από αυτά τα ζητήματα αποτελεί ξεχωριστό και μεγάλο θέμα-αν θέλει κάποιος να αποφύγει την ανοησία.

Αυτά που θα πρέπει να γίνουν συνείδηση και φίλτρο στις κρίσεις, κατά τη γνώμη μου είναι τα εξής:

1. Δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι για το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Πρόκειται για την ισχυρότερη χώρα του κόσμου μας, κατά συνέπεια οι επιδράσεις είναι αισθητές.
2.Ζούμε μία διεθνοποιημένη οικονομική κρίση, της οποίας τα εντός της Αμερικής μέτρα για την αντιμετώπισή της θα έχουν θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο παντού.
3.Βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε το απόλυτα παγκοσμιοποιημένο και κρίσιμο πρόβλημα: Την κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη σε ιδιαίτερα επικίνδυνες ζώνες.
4.Ο κόσμος βρίσκεται στην εν εξελίξει Παγκοσμιοποίηση και την αργή μετάλλαξή του σε «έναν κόσμο», πέρα από τα σημερινά κράτη έθνη. Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση δεν είναι επιστημονική πολιτική φαντασία, αλλά το μέλλον μας αρέσει δεν μας αρέσει.

Το φαινόμενο, είναι περισσότερο Φυσικό παρά οτιδήποτε άλλο.

Ασφαλώς κανείς δεν γνωρίζει αν αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε 20 χρόνια ή σε 100 , σε λιγότερα ή περισσότερα.

Όμως η Διαδικασία έχει αρχίσει και η σπουδή του κου Ομπάμα να αποκαταστήσει το Ηθικό κύρος των ΗΠΑ διεθνώς δεν είναι τυχαία.
5.Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, στο μεγαλύτερο μέρος τους, έχουν Πλανητική έκταση και μόνο Πλανητικά, με συνεργασία και συγχρονισμό μπορούν να επιλυθούν. Η ηγετική παρουσία των ΗΠΑ σε αυτή τη συνεργασία , λόγω της υπεροχής της σε όλα τα επίπεδα είναι αναπόφευκτη.

Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε: Επιθυμούμε την αναβίωση των εθνικισμών όπως την βίωσε ο κόσμος μετά το 1929 και την παλινδρόμηση στα στεγανά κράτη που θα γεννήσουν σε ελάχιστο χρόνο πολλαπλάσιους πολέμους από όσους βιώνει σήμερα ο κόσμος; Ας το σκεφτούμε τουλάχιστον…

Αυτά που καταγράφω δεν συνιστούν πουθενά υμνολόγιο των Η.Π.Α.

Επιχειρώ μόνο, να σκιαγραφήσω την πραγματικότητα όπως εγώ τη βλέπω.

Είχα γράψει και στο πρόσφατο παρελθόν πως ο κος Ομπάμα δεν αποτελεί κάποια «επαναστατική» δύναμη, αλλά εκπροσωπεί την ανάγκη ενός χρεοκοπημένου συστήματος να εξελιχθεί και να προχωρήσει. Για να επιβιώσει.

Και είχα θυμίσει, πως όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, αποτελούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέρη του συστήματος αυτού. Άρα, μας ενδιαφέρει η κατά το δυνατό καλύτερη λειτουργία του γιατί αυτή, την καλύτερη ή χειρότερη λειτουργία είναι που υφιστάμεθα ως πολίτες αυτού του κόσμου.

Κίτα, τα χάλια μας: όταν ξέσπασε στην Κύπρο η υπόθεση Κίτα, ομολογώ πως δεν θυμόμουν ποιος είναι αυτός. Τα περισσότερα Μέσα, τον ανεβοκατέβαζαν ως «Αλ Καπόνε», δημοσίευαν και διάφορες φωτογραφίες του με κουστουμάκι και ύφος μορφονιού γλαρωμένου, με αποτέλεσμα να αρχίσω να δημιουργώ στο μυαλό μου την αίσθηση πως είναι ένας τύπος «συνειδητού παραβάτη» από αυτούς που γίνονται συχνά και ολίγον «λαϊκοί ήρωες».
Στη συνέχεια, διαπίστωσα με έκπληξη και θυμό, πως αυτή η υπόγεια συμπάθεια μερίδας των εφημερίδων, έχει να κάνει με ένα ξέρασμα. Με έναν ανώμαλο που βίασε, δολοφόνησε και πέταξε δύο ανθρώπους στα σκουπίδια.

Σε μία εφημερίδα, είδα να τον αναφέρουν ως «Αντωνάκη».

Αυτόν, τον βιαστή, τον δολοφόνο, τον ανώμαλο.
Όσοι συνέργησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όχι μόνο στην δραπέτευσή του αλλά και στην επί επτάμηνο παραμονή του σε πολυτελή ιδιωτική κλινική, την οποία είχε μετατρέψει σε «μπάτε σκύλοι αλέστε» πρέπει να αποταχθούν. Ακόμα και όσοι του λένε καλημέρα.

Δεν είναι δυνατόν να υπηρετείς το Νόμο και το Δίκαιο(...) και να έχεις την απειροελάχιστη συναλλαγή με το έμεσμα.

Είναι από αυτούς, που σε κάνουν να νοσταλγείς την εσχάτη των ποινών.

Τρόπος του λέγειν βέβαια αυτό το τελευταίο.

Μάθημα Ιστορίας: Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε και εδώ.

Μάθημα καλλιέργειας «εθνικού φρονήματος»…όπως το εννοεί ο κάθε ένας;

Ή μάθημα Ιστορίας από το οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν πως διαμορφώνεται η Ιστορία του κόσμου;
Γιατί ο καυγάς μου μοιάζει άσφαιρος και ανούσιος.

Βέβαια, οι άνθρωποι που μεγαλώνουν μαθαίνοντας πως διαμορφώνεται η Ιστορία , εξελίσσονται σε απαιτητικούς Πολίτες.

Είδος εν ανεπαρκεία στα μέρη μας αλλά και ανεπιθύμητο συνάμα.

Αττίλα Ολγκάτς: Αυτός τουλάχιστον, ομολόγησε…