Merry Crisis and a Happy New Fear

Το διάβασα, στο εξαιρετικό Τηλεόραση Χωρίς Σύνορα του Στέλιου Κούλογλου και των συνεργατών του. Το συγκεκριμένο, το υπογράφει η κα Ελεθερία Αλαβάνου.


Είναι από αυτά τα κείμενα, των οποίων το περιεχόμενο λειτουργούν σαν καθρέφτης της Συλλογικής μας Ποιότητας και φωτίζει το πραγματικό πρόσωπο της Κοινωνίας μας στο όλον.





Ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά δεν είναι αυτές που ορίζουν το παιχνίδι:




«Με συνέλαβαν. Πρώτα πέταξαν στη θάλασσα το σάκο μου και μετά εμάς. Μετά μας έβγαλαν έξω και μας έδειραν. Εμένα με πέταξαν στη θάλασσα, με έβγαλαν έξω, με έδειραν, μετά με ξαναπέταξαν στο νερό, με έβγαλαν και με ξαναέδειραν».


Τζαφάρ Φ. 16 χρονών από το Αφγανιστάν, στο λιμάνι της Πάτρας.


Ασυνόδευτοι ανήλικοι που έρχονται στην Ελλάδα.
Παιδιά-μετανάστες και αιτούντες άσυλο, που κατάγονται κυρίως από το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, το Ιράκ. Παιδιά το πολύ μέχρι 16 χρονών πέφτουν θύματα trafficking, χωρίς καμία προστασία από το κράτος και τη διεθνή νομοθεσία.


Σύμφωνα με έρευνα της Human Rights Watch, υπολογίζεται ότι μέχρι το τέλος του 2008 θα έχουν έρθει στην Ελλάδα έως και 1.000 ανήλικοι.
Η πλειοψηφία των ασυνόδευτων ανήλικων είτε συλλαμβάνεται κατά την είσοδο στη χώρα –συνήθως σε λιμάνια- είτε κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων «σκούπας» της ελληνικής αστυνομίας. Οι μαρτυρίες ανηλίκων που έχουν συλληφθεί είναι συγκλονιστικές.


Μιλάνε για χαστούκια, κλοτσιές και απόπειρες πνιγμού από αστυνομικούς και λιμενικούς. Ένα ανήλικο αγόρι δήλωσε ότι αστυνομικός του Λιμενικού στην Πάτρα το υπέβαλε σε «εικονική εκτέλεση». Τα παιδιά που συλλαμβάνονται πολλές φορές κρατούνται σε ίδια κελιά με ενηλίκους, πράγμα παράνομο.


Οι διαδικασίες ταυτοποίησης είναι το λιγότερο προβληματικές, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να πέφτουν θύματα διακίνησης και οι αρχές να μην το γνωρίζουν καν.


Στα κέντρα κράτησης συνήθως δεν υπάρχουν διερμηνείς και οι ανήλικοι δεν περνάνε ούτε από συνέντευξη για να καταγραφεί η ύπαρξή τους.


Η Simone Troller, που πραγματοποίησε την έρευνα για τη Human Rights Watch, αναφέρει ότι ένα αγόρι λιγότερο από 12 χρονών ρωτήθηκε πόσο χρονών είναι, απάντησε 18 γιατί αυτό του είχε πει ο λαθρέμπορος που τον μετέφερε στην Ελλάδα και καταγράφηκε από τις αρχές σαν ενήλικας.


Το πρόβλημα των μεταναστών και αιτούντων άσυλο περιορίζεται ακόμα περισσότερο από το διεθνές νομοθετικό πλαίσιο. Σύμφωνα με τον κανονισμό «Δουβλίνο ΙΙ», υπάρχει μόνο μία δυνατότητα αίτησης ασύλου εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Στην Ελλάδα οι αιτήσεις γίνονται στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, στην οδό Πέτρου Ράλλη. Μαρτυρίες παιδιών αναφέρουν ότι εάν καταφέρουν να μπουν για συνέντευξη, τις περισσότερες φορές είναι ασυνόδευτα και συνομιλούν με τους υπεύθυνους για λίγα λεπτά, χωρίς αυτοί να καταγράψουν βασικές πληροφορίες για την κατάστασή τους.


Η επιβίωση από κει και πέρα είναι θέμα τύχης. Συνήθως μένουν σε «ξενοδοχεία» των 3 ευρώ, κάτω από τριτοκοσμικές συνθήκες και αναγκάζονται να πιάσουν δουλειά, χωρίς να μπορούν να πάνε σχολείο.


Όσα παιδιά επιλέξουν να φύγουν από την Ελλάδα προς ανεύρεση ενός καλύτερου προορισμού, καταλήγουν συνήθως στην Ιταλία.


Δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν δεύτερη αίτηση για άσυλο και επαναπροωθούνται στην Ελλάδα (βάσει του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ» τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν τη δυνατότητα να στείλουν πίσω στη χώρα αίτησης ασύλου ακόμα και ασυνόδευτα παιδιά).
Και η γραφειοκρατία συνεχίζεται. Οι θέσεις στέγασης που έχουν δημιουργηθεί για ανήλικους πρόσφυγες είναι ελάχιστες. Το αποτέλεσμα είναι τα περισσότερα παιδιά να λαμβάνουν διαταγή απέλασης. Είναι υποχρεωμένα να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, χωρίς καμία κρατική μέριμνα και, εάν παραμείνουν παράνομα, κινδυνεύουν να συλληφθούν εκ νέου.


Εάν επιλέξουν να μείνουν, απλώς πρέπει να καταφέρουν να επιβιώσουν, ζώντας σε μια χώρα που απλά δεν υπολογίζει ότι υπάρχουν. Η Human Rights Watch δημοσίευσε έρευνα σχετικά με το ζήτημα των ασυνόδευτων ανήλικων στην Ελλάδα.


Την ευχαριστούμε πολύ για τα στοιχεία και την ηχητική συνέντευξη




Πηγαίνετε στο http://www.tvxs.gr/v2197 για να δείτε το σχετικό ντοκουμέντο.







Τελειώνω με την παράθεση παλαιού δικού μου κειμένου που είχα γράψει και εκφωνήσει στην εκπομπή Παρέμβασης "Άλλα Λόγια" του Άστρα fm στην Κύπρο και που επίσης "ανέβηκε" στο Jungle Report.







Τελικά, ο Πρόσφυγας, δεν είναι από τη Νιγηρία ή από το Κονγκό.


Ο πρόσφυγας δεν είναι από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν και τη Σιέρα Λεόνε.


Ο Πρόσφυγας, είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Μαύρος, άσπρος, κίτρινος άνθρωπος.


Υφιστάμενος διαρκώς τα αποτελέσματα των ανάλγητων εξουσιών ή τα αποτελέσματα της αλόγιστης βιομηχανικής ανάπτυξης και καταλήστευσης των φυσικών πόρων.


Ο Πρόσφυγας.


Το παιδί στην Κίνα που εργάζεται κάτω από τρισάθλιες μεσαιωνικές συνθήκες.


Ο Πρόσφυγας.


Το παιδί στη Βραζιλία ή την Ταϊλάνδη που σιωπηρά κάποιοι θα το απαγάγουν θα το σφάξουν και θα διαθέσουν τα όργανά του στη μαύρη αγορά των ανθρώπινων μοσχευμάτων.


Ο Πρόσφυγας.


Το παιδί σε εξωτικούς τουριστικούς προορισμούς, που μισοαναίσθητο από ναρκωτικές ουσίες θα ικανοποιήσει τις ανώμαλες σεξουαλικές ορέξεις κάποιου χορτασμένου δυτικού.


Ο Πρόσφυγας τελικά, ο μεγαλύτερος πρόσφυγας είναι η εκπατρισμένη από τη ζωή, Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.


Την οποία και εμείς προσβάλλουμε κατάφορα με την κατ εξακολούθηση αναισθησία μας. Ο Πρόσφυγας, ο οικονομικός μετανάστης, ο διπλανός μας.


Αυτός που μας καθαρίζει το σπίτι, μας πλένει το αυτοκίνητο και κουβαλάει τις τσάντες μας στο σούπερ μάρκετ.


Ο Πρόσφυγας. Ο σκληρός καθρέφτης του δικού μας πλουτισμού, του δικού μας ξεχειλωμένου ευδαιμονισμού.


Ο Πρόσφυγας, ο ξένος, ο Άλλος.


Αυτός, ο εξαθλιωμένος, που τον λέμε άπλυτο και βρώμικο με το απέραντο θράσος που μας επιτρέπει η τσέπη και η βολή μας. Αυτός.


Το γνήσιο προϊόν των δικών μας επιλογών, γιατί εμείς ψηφίζουμε τις Ηγεσίες που αποφασίζουν , γιατί εμείς στρέφουμε το κεφάλι πέρα από τις δυσάρεστες εικόνες που μας χαλάνε την καλοπέραση μας.
Γιατί εμείς καθημερινά, άθελά μας, συμβάλουμε στο αίσχος.
Την ώρα που πετάμε τα τρόφιμα που δεν φάγαμε.
Την ώρα που αγοράζουμε προϊόντα κατασκευασμένα από ανήλικα χέρια σε τρίτες χώρες.
Την ώρα που τα ξύνουμε, και χασμουριόμαστε όταν κάποιος δίπλα μας βολεύει την τσακισμένη του πλάτη σε ένα παγκάκι για να κοιμηθεί.


Και μετά, έχουμε το θράσος να τον κατηγορούμε και να λέμε πως τάχα μας παίρνει τις δουλειές . Όχι κυρίες και κύριοι.


Ο Πρόσφυγας , δεν είναι από τη Σρι Λάνκα.
Είναι διωγμένος κι εξόριστος από το μυαλό μας και την κρίση μας.


Γιατί πια εκεί στο κρανίο μας, κατοικεί ο χαβαλές, η ανοησία, τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα καψουροσκυλάδικα. Όσο υπάρχουν πρόσφυγες, τόσο θα είναι εξόριστη η αξιοπρέπεια μας. Και ότι και να λέμε και να θεωρητικολογούμε, είμαστε και θα είμαστε φαρισαίοι και υποκριτές.








Αυτά έγραφα στις 23 Ιουνίου 2007.





Όλα μαζί τώρα αναδεύτηκαν στο κεφάλι μου μαζί με τον βάρβαρο ξυλοδαρμό μαθήτριας Γυμνασίου στην Κύπρο, από 40, ναι 40... συμμαθητές της από άλλα σχολεία στο πλαίσιο κάποιου σχολικού αγώνα Βόλλεϊ.

Αυτό το γελαστό παιδάκι είναι που ξυλοκοπήθηκε άγρια από 40 πολιτισμένους νεοκύπριους. Άξιοι απόγονοι του Περικλή υποθέτω θα νιώθουν πως είναι μιας που οι στρεβλώσεις κάθε έννοιας Ιστορίας ξεπερνούν κάθε φαντασία.

Η ευθύνη είναι τόσο στο Εκπαιδευτικό Σύστημα όσο βέβαια και στις οικογένειες.

Εξαιρετικά θλιβερό και τούτο: Το Σάββατο το απόγευμα, στη διάρκεια της ραδιοφωνικής μου εκπομπής, λίγο μετά που στηλίτευσα το γεγονός δεόντως, τηλεφώνησε "εκπαιδευτικός" για να με νουθετήσει και να μου πει πως δεν πρέπει να δίνουμε σημασία σε αυτά τα πράγματα, γιατί....ε, συνηθισμένα είναι στα πλαίσια της νεανικής παραβατικότητας...

Θεώρησα υποχρέωσή μου να μεταφέρω στον αέρα όσα μου είπε γιατί δεν μου αρέσει η μονομέρεια. Πριν καλά καλά κλείσω το μικρόφωνο μου τηλεφωνεί ο κος Πολυκάρπου, Πρόεδρος της Κίνησης για την Ισότητα και τον Αντιρατσισμό στην Κύπρο (για όσους μας διαβάζουν από την Ελλάδα, η Κίνηση είναι εξαιρετικά γνωστή στην Κύπρο, σεβαστή και συνεργάζεται στενά με τις Αρχές χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις στις αρχές της. Έχει διασώσει εκατοντάδες ανθρώπους από αδικίες, γραφειοκρατίες και κακομεταχείρηση). Ο οποίος κος Πολυκάρπου μετέφερε μία τελείως διαφορετική εικόνα από αυτήν που επεχείρησε ο εκπαιδευτικός.

Ωστόσο, δεν χρειαζόμουν πολλά για να πειστώ. Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται σαν μεταστατικός καρκίνος και, ευτυχώς φαίνεται πως τόσο η Εκπαιδευτική Κοινότητα όσο και ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας αποφάσισαν-επιτέλους- να πατήσουν πόδι.

Διαβάστε στο ιστολόγιο των εκπαιδευτικών εδώ:

http://teachershistorybook.blogspot.com/2008/12/blog-post_3296.html

Merry Crisis and a Happy New Fear.