Οι καιροί αλλάζουν…

Κουραστικές είναι αυτές οι μέρες, διαβρωτικές θα τις έλεγα, καθώς οι τηλεοράσεις παρουσιάζουν την εικόνα του κόσμου μας , ενός κόσμου που περνάει τρομερούς κλυδωνισμούς.
Αν βέβαια τραβηχτεί κάποιος λίγο πιο έξω από την καθημερινότητά του και αφεθεί στον στοχασμό, θα βρει παρηγοριά (μια κάποια έστω…) διαπιστώνοντας πως όλη η ιστορία των ανθρώπων είναι γεμάτη από αναμπουμπούλες και αναταράξεις που παρουσιάζονται με ρυθμό, θυμίζοντας κάπως τον κυματισμό της θάλασσας.

Τον κυματισμό της θάλασσας, που ακόμα και αν είναι ήπιος, σταθερά κατατρώει ό,τι βρίσκει μπροστά του, αποσαθρώνει τα θεμέλια και τους αρμούς και σαν θυμώσει και φουσκώσει και φέρει κύμα μεγάλο είναι πια όλα έτοιμα να γκρεμιστούν και να γίνουν κομμάτια.

Καλή θα πεις αγαπητέ αναγνώστη η διάθεση η στοχαστική και η φιλοσοφική, μόνο που αν την εξομολογηθείς σε κάποιον από τους χιλιάδες νέους ανέργους που πολλαπλασιάζονται σαν επεκτατικός και επιθετικός καρκίνος στο σώμα της παγκόσμιας κοινωνίας, θα φας ένα φάσκελο όλο δικό σου.

Ο κόσμος πεινάει, ο κόσμος βλέπει το πάτωμα να φεύγει από τα πόδια του, και ασφαλώς δεν είναι τα τσογλάνια των χρηματιστηρίων που την πληρώνουν, αλλά οι αμέτρητοι απλοί εργαζόμενοι που βλέπουν τις δουλειές τους να κλείνουν ή να αναστέλλουν τη λειτουργία τους.

Και βέβαια, αγαπητέ αναγνώστη, έτσι ακριβώς είναι. Όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, να βλέπω τα πράγματα και από αυτή τη σκοπιά, ας την πούμε την πιο «αποστασιοποιημένη».

Ίσως, γιατί απλά έχω (ακόμα) τη δουλειά μου…

Κάθε κρίση, διδάσκει η ιστορία, γεννά και δυνατότητες ή ευκαιρίες.
Όσο πιο μεγάλη είναι η κρίση, τόσο πιο επιδραστική είναι στις κοινωνίες, άρα τόσο πιο έντονα σπρώχνει τα πράγματα σε νέες κατευθύνσεις.

Και, αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα σημείο στο οποίο συμφωνούν απόλυτα, πολλές και διαφορετικές ομάδες ανθρώπων.
Ξεκινώντας από την τετράδα των κυρίων Obama, Sarkozy, Brown και Ban Ki Moon και φτάνοντας μέχρι τις ηγεσίες της Green Peace , της WWF αλλά και πλήθους επιστημόνων υπάρχει μία εξαιρετική ενορχήστρωση:

Άμεση έναρξη της σταδιακής αλλά με γρήγορους ρυθμούς μετατροπής της Οικονομίας σε Πράσινη Οικονομία.
Είναι το περίφημο «Green New Deal» όπως έχει ήδη βαφτιστεί και που για πρώτη φορά αποτελεί πλατφόρμα ομοφωνίας των ηγετών 3 πανίσχυρων δυτικών κρατών αλλά και του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών, υπό την αιγίδα των οποίων εργάζεται πυρετωδώς τα τελευταία χρόνια η Παγκόσμια Διακυβερνητική των Επιστημόνων για την Κλιματική Αλλαγή.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό, πως το τρέχον τεύχος του γνωστού περιοδικού Newsweek έχει το «Green New Deal» σαν κύριο θέμα, και στο εξώφυλλο τους κυρίους Sarkozy και Brown μαζί με τον Barack Obama, σα να έχει ήδη εκλεγεί.
Το Green New Deal δεν αφορά μόνο στην βαθμιαία απεξάρτηση από τα πετρέλαια αλλά και την μετατροπή ολόκληρου του βιομηχανικού τομέα.

Ελάχιστα παραδείγματα, πολύ απλά:

Η υποχρεωτική κατασκευή από όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες, μόνο υβριδικών αυτοκινήτων.
Η αλλαγή υλικών στη βιομηχανία παραγωγής συσκευασιών.
Η αντικατάσταση του πλαστικού στις ευρείες χρήσεις.
Η αναγωγή της Ανακύκλωσης σε κεντρική βιομηχανική δραστηριότητα.
Η επιβολή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Η αντικατάσταση των οικοδομικών υλικών με άλλα φιλικά στο περιβάλλον.
Η επανεμφάνιση ίσως της πυρηνικής ενέργειας.
Η υποχρεωτική σε κλίμακα λειτουργία Αιολικών πάρκων.

Αυτά όλα, προϋποθέτουν λειτουργικές αλλαγές στην υπάρχουσα βιομηχανία, προσλήψεις νέων ειδικοτήτων, επανεκπαίδευση του παλαιού προσωπικού και βέβαια επαναπροσδιορίζουν την ίδια την Οικονομία και την βάζουν σε τελείως νέες προοπτικές.

«Οι κίνδυνοι από την έλλειψη δράσης για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών είναι πολύ σοβαρότεροι από την παγκόσμια οικονομική κρίση» δήλωσε πριν από 20 περίπου μέρες ο πολύ γνωστός Βρετανός οικονομολόγος Nicholas Stern.

Αυτός ήταν, που πριν από λίγα χρόνια τάραξε το κατεστημένο με την απροσδόκητη για πολλούς μελέτη των 700 τόσων σελίδων (για λογαριασμό της κυβέρνησης του Tony Blair) στην οποία, με μαθηματική λογική απεδείκνυε το ασύλληπτο κόστος που θα έχει η Κλιματική Αλλαγή αν δεν λάβουμε τα μέτρα μας χτες….

Νομίζω, φίλες και φίλοι πως έλαχε στις μέρες μας, να ζούμε τις πιο έντονες αλλαγές που έχουν γίνει από τη Βιομηχανική Επανάσταση.

Και, είναι ακριβώς το τέλος αυτής της Βιομηχανικής Εποχής που βιώνουμε, ένα τέλος που μπορεί να άρχισε με την έκρηξη της Πληροφορικής αλλά, τώρα πια μπήκε στη φάση του ενταφιασμού.

Ένας διαφορετικός κόσμος γεννιέται, ο τοκετός αυτός δεν είναι διόλου ανώδυνος, αλλά είναι αναπόφευκτος και απαραίτητος. Και ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τόσο επίκαιρο, εκείνο το αιώνιο και διαχρονικό του Bob Dylan, το Times are in a changin’ :

«…για κοπιάστε γύρω άνθρωποι, όπου κι’ αν περιπλανιέστε. Παραδεχτείτε το πια, τα νερά φουσκώσανε…Καταλάβετε το, όπου νάναι, μέχρι το μεδούλι μούσκεμα θα είστε. Αν ο χρόνος που σας δόθηκε κάτι αξίζει, αρχίστε να κολυμπάτε. Αλλιώς, σαν μια πέτρα στον πάτο θα βυθιστείτε, γιατί οι καιροί , αλλάζουν…»

ΥΓ: Ακόμα βέβαια, δεν έχει εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και σοφό είναι, να μην θεωρούμε κανένα αποτέλεσμα ως δεδομένο. Θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη, πως και ο κος John McCain, έχει διαχωρίσει τη θέση του από την πολιτική του νυν Προέδρου σε θέματα Ενέργειας και Περιβάλλοντος και πως οι θέσεις του είναι πολύ κοντά στη φιλοσοφία του Green New Deal.

Και οφείλουμε να πούμε, πως έχει αυτές τις θέσεις εδώ και αρκετά χρόνια και όχι τώρα, υπό την πίεση της προεκλογικής εκστρατείας. Ωστόσο, η διαφορά στη δυναμική και στην κατανόηση αυτής της Φιλοσοφίας, είναι σχεδόν χαοτική με αυτήν του Δημοκρατικού υποψήφιου.

Και ασφαλώς, ενώ η κοινή εκτίμηση είναι πως έτσι και αλλιώς «ο κόσμος εκεί πηγαίνει» οι ταχύτητες αλλά και ο ριζοσπαστισμός σε αυτή την πορεία θα έχει καθοριστική διαφορά ανάλογα με τον καινούργιο ένοικο του Λευκού Οίκου.