Obama

«Για πες μου καλέ μου γιε τι είδες;

Είδα ένα νεογέννητο περιτριγυρισμένο από λύκους άγριους.
Είδα μια λεωφόρο με διαμάντια στρωμένη , και ερημιά κανείς δεν ήταν εκεί.
Είδα, κλαδιά γυμνά από φύλλα να στάζουν αίμα.
Είδα, άνδρες σε ένα δωμάτιο μαζεμένους με τα σφυριά τους να αιμορραγούν.
Είδα μια σκάλα λευκή πνιγμένη στο νερό, είδα δέκα χιλιάδες να βγάζουν λόγους, να λένε πολλά μα σπασμένες γλώσσες είχαν.
Είδα παιδιά μικρά να κραδαίνουν πιστόλια και κοφτερά σπαθιά.

Και είναι δυνατή, δυνατή, πολύ δυνατή τούτη η βροχή που θα πέσει»

Έβλεπα αργά το βράδυ στο σπίτι, το εξαιρετικό φιλμ No Direction Home που γύρισε ο Martin Scorsese για τον Bob Dylan. Ανάμεσα σε άλλα και το τραγούδι ποταμός A hard rains –a Gonna Fall, του οποίου έβαλα λίγους στίχους στο ξεκίνημα του άρθρου.

Ο Bob Dylan είναι κατά τη γνώμη μου -αλλά και πολλών άλλων- από τους κορυφαίους δημιουργούς του καιρού μας.

Και ήταν η δουλειά του, που με έκανε να προσπαθήσω από αρκετά νωρίς να κατανοήσω, όσο μπορούσα, την ψυχή της Αμερικής πέρα από τις εύκολες ταμπέλες, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις.

Αργότερα, με τα χρόνια, προστέθηκαν στο μενού των «ξεναγών» μου και άλλοι.
Μεγάλοι συγγραφείς, ποιητές, στοχαστές αλλά και μουσικοί.

Και με έθελγαν πάντα, αυτοί που μπορούν να χαρακτηριστούν εύκολα ως «βαθύτατα Αμερικανοί», δηλαδή όλοι εκείνοι που στη δουλειά τους νιώθεις τους ανέμους, τις βροχές, τις ερημιές, τους ρυθμούς και τη συνείδηση μιας χώρας απέραντης που γεννήθηκε και χτίστηκε μέσα από μία τεράστια περιπέτεια.

Περιπέτεια με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους.
Αξίζει κανείς να αφουγκραστεί τους στίχους του πνευματικού πατέρα του Bob Dylan, του λαϊκού τροβαδούρου Woody Guthrie, τους πύρινους εκείνους στίχους που εμψύχωσαν τεράστιες απεργίες σε πολύ δύσκολους καιρούς, τους στίχους εκείνους που δίδασκαν τους ταπεινούς εργάτες των σιδηροδρόμων πως «αυτή η γη είναι δική σου και δική μου».

Και μετά, να κάνει ένα μεγάλο άλμα στο χρόνο και να έρθει στις μέρες μας στους επιγόνους που αλωνίζουν τη μεγάλη αυτή χώρα από τη μία άκρη στην άλλη και τραγουδάνε την ίδια παράδοση φορώντας πλατύγυρα καπέλα και κρατώντας μια κιθάρα.

Έχοντας στην τσέπη μια ντουζίνα τραγούδια κατά του πολέμου, μια ντουζίνα τραγούδια για τις όπου γης ανθρώπινες αξίες.

Είναι καλό να θυμόμαστε πως το μεγαλύτερο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, έγινε μέσα στις ΗΠΑ.
Είναι καλό, να θυμόμαστε πως ακόμα και το πρόσφατο κίνημα για την Παγκοσμιοποίηση στο Seattle ξεπήδησε.

Είναι ακόμα καλύτερο, όταν κάνουμε «κριτική» σε διάφορες κατευθύνσεις, να θυμόμαστε πως

οι Άλλοι, δεν είναι Εμείς.

Άρα θα πρέπει να προσπαθούμε, έστω λίγο, να τους «γνωρίσουμε», όσο είναι δυνατόν.

Παρακολουθώ λοιπόν που λέτε με εξαιρετικό ενδιαφέρον την πορεία προς τις Αμερικανικές εκλογές.

Ομολογώ, πως ανυπομονώ να πετύχω κάποια συζήτηση στα διεθνή κανάλια με Αμερικανούς αναλυτές.

Ίσως κιόλας, να έχω μπαφιάσει τελείως από το χωρίς μέτρο Δήθεν που διακρίνει σχεδόν όλους τους «δικούς μας».

Το δήθεν και την απέραντη σοβαροφάνεια.

Φάτσες που θυμίζουν γραφικούς κοινοτάρχες του 50, που θέλουν να μας πείσουν για το πόσο σύγχρονοι είναι λέγοντας «εγώ είμαι μοντέρνος άνθρωπος».

Εντάξει λοιπόν, ας δηλώσω κι εγώ Μαθηματικός, αλλά δεν θα πείσω κανέναν!

Βλέπω λοιπόν, αυτούς τους Αμερικανούς, που μερικές φορές φοράνε έντονα χρώματα και καπέλα καουμπόικα και εκεί που πάω να πω «κοίτα πως είναι το….αμερικανάκι» , ανοίγει το στόμα του και εγώ κλείνω το δικό μου, ανοίγοντας ταυτόχρονα τα’ αυτιά μου, μπας και μάθω τίποτα παραπάνω να ξεστραβωθώ.

Όχι μόνο γιατί είναι απόλαυση να ακούς την συγκροτημένη ανάπτυξη ενός τρόπου σκέψης που δεν είναι ο δικός σου, αλλά γιατί αρχίζεις να εκτιμάς το «Διαφορετικό Άλλο» και να το αντιμετωπίζεις πιο γνωστικά.

Αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό.

Εκατομμύρια άνθρωποι που μέχρι τώρα δεν έμπαιναν στον κόπο να ψηφίσουν, έχουν αφυπνισθεί. Αυτού του επιπέδου η κινητοποίηση, είχε να συμβεί από την εποχή της υποψηφιότητας του Bob Kennedy η δολοφονία του οποίου είναι ένα από τα ανοιχτά τραύματα της μεταπολεμικής Αμερικής.

Μιας Αμερικής, που στον λόγο του Barack Obama πασχίζει να ξαναβρεί τον βηματισμό της, σε μία εποχή απείρως πιο περίπλοκη από το 1968.

Ο Obama ,εμπνέει.

Αναζητείστε στο youtube τον προχθεσινό λόγο του στο Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Denver και θαρρώ, όλοι θα αντιληφθείτε γιατί.

Προσωπικά, δεν περιμένω τίποτα το θεαματικό ως «αλλαγή» από τυχόν εκλογή του, άλλωστε, δεν είμαι Αμερικανός Πολίτης για να έχω άμεσο ενδιαφέρον.

Όμως, η εκλογή ενός Αφροαμερικανού στην Προεδρία της Αμερικής, μιας χώρας που συντίθεται από το πιο πολυφυλετικό μωσαϊκό, σε έναν Παγκοσμιοποιημένο πλανήτη που αγωνιά να βρει ρυθμούς συνύπαρξης ανεκτικότητας και διαπολιτισμικής κουλτούρας, είναι πολύ σημαντική υπόθεση.

Έστω και συμβολικά.

Ακόμα περισσότερο που κύριο μέλημα του Obama μοιάζει να είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της πατρίδας του, που έχει τραυματιστεί βαθύτατα από την οκταετία του Bush.

Αλλά και γιατί, αν ο Woody Guthrie τραγουδούσε κάποτε «αυτή η γη είναι δική σου και δική μου», τώρα πια, η λέξη Γη σημαίνει Πλανήτης Γη.

UPDATE -Εκτός εφημερίδας : Όταν έστελνα το άρθρο στην εφημερίδα, ήταν περίπου 4 το απόγευμα της Παρασκευής και δεν γνώριζα ακόμα την επιλογή του John McCain για την Αντιπροεδρία. Η πλάκα είναι, πως κάποια στιγμή νωρίτερα καθώς συζητούσαμε στο σπίτι, συμφωνήσαμε πως θα ήταν πολύ έξυπνη κίνηση αν επιλεχθεί μία γυναίκα και μάλιστα νέα.

Η διαφορά είναι πως η εξαιρετικά ικανή Sara Palin μοιάζει να είναι μία επιλογή που συσπειρώνει σε μεγάλο βαθμό τους Ρεπουμπλικανούς, αλλά ακόμα πιο πολύ τους Δημοκρατικούς.

Αν ο McCain επέλεξε την κα Palin για να πετύχει μια διείσδυση στο στρατόπεδο των φανατικών οπαδών της Hillary Clinton μάλλον αστόχησε.

Η Sara Palin, είναι όπως είπα και ικανή και αξίζει σεβασμό και θαυμασμό.

Μόλις 44 χρόνων, είναι μητέρα 5 παιδιών, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Idaho (B.S.) Από το 1992 έβγαινε μέλος στο Τοπικό Συμβούλιο της Wasilla στην Αλάσκα και το 2006 εξελέγη Κυβερνήτης της Αλάσκα με αποδοχή 90%.
Το ότι κράτησε το τελευταίο παιδί της ενώ ήξερε πως δυστυχώς πάσχει από σύνδρομο Down, είναι επίσης κάτι που λειτουργεί συγκινησιακά και θετικά, ειδικά στους ορκισμένους εχθρούς της άμβλωσης που δεν είναι λίγοι αφ ενός και, αφ ετέρου, ξεπερνούν τον στενό πυρήνα των υπερσυντηρητικών Ευαγγελιστών

Αρκούν αυτά όμως για να φέρουν στη δεξαμενή των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρους (γυναίκες και άνδρες) που για διάφορους λόγους είτε δεν ήθελαν τόσο πολύ τον Barack Obama είτε ήταν και συνεχίζουν να είναι φανατικοί οπαδοί της Hillary Clinton;

Ούτε κατά διάνοια. Η Sara Palin, έρχεται σε πλήρη , μα πλήρη αντίθεση με θεμελιώδη σημεία των αρχών και της φιλοσοφίας όχι μόνο του Δημοκρατικού Κόμματος.
Είναι μέλος της Ένωσης Κατόχων Όπλων (.άρα και της οπλοκατοχής) , είναι ταγμένη απόλυτα υπέρ των γεωτρήσεων για πετρέλαιο στην Αλάσκα, είναι υπέρ του κυνηγιού των Λύκων, είναι υπέρ του πολέμου, είναι σε γενικές γραμμές μία εξαιρετικά σκληροπυρηνική συντηρητική επαρχιώτισσα πολιτικός με επιπλέον μηδενική περίπου γνώση για το τι συμβαίνει έξω από την Αλάσκα.

Και κάτι άλλο. Ο John McCain είναι μεγάλος σε ηλικία και η υγεία του είναι εξαιρετικά βεβαρημένη. 72 χρόνων με ήδη 4 μεγάλες περιπέτειες καρκίνων, δημιουργούν τεράστια ανησυχία στην περίπτωση που αν ο μη γένοιτο πάθει κάτι.

Αν η ανησυχία πως ο Barack Obama είναι «άπειρος» (και ο J.F.Kennedy αλλά και ο Bill Clinton δεν είχαν μεγαλύτερη πείρα όταν ανέλαβαν) στην περίπτωση της Palin η ανησυχία μεταλλάσσεται σε κυριολεκτικό πανικό.

Με σωστή στρατηγική, η επιλογή McCain μπορεί να γίνει το καλύτερο δώρο στο Δημοκρατικό στρατόπεδο. Ή όπως έγραφε αργά χτες το βράδυ στο CNN ο ανεξάρτητος (εγκυρότατος) σχολιαστής Paul Begala είναι επιλογή που μόνο ψυχίατρος μπορεί να ερμηνεύσει.
http://edition.cnn.com/2008/POLITICS/08/29/begala.palin/index.html

Κινούμενη Άμμος: Νομίζω μέχρι την τελική διαμόρφωση του νέου προγράμματος του Άστρα, -που θα βγει προς το τέλος του μήνα αρχές του άλλου- θα κάνω εκπομπές χωρίς συγκεκριμένα αφιερώματα. Οπότε, πάσα αίτησις δια αφιερώσεις , δεκτή :-))