Κύπρος 1974 -σορπύΚ 4791 UPDATED

Ο/Η acid x είπε...
Φτάνει πια με τα «αν έτσι» και τα «αν έτσι αλλιώς». Όπως σοφά μου έλεγε πάντα η μητέρα μου, το «αν» το φυτέψανε και δεν βλάστησε ποτέ.
Επιτέλους ένα έλεος σε αυτό τον τόπο. Τώρα τι γίνεται; Τώρα τι κάνουμε;
Γεννήθηκα μετά την εισβολή και για 30 τόσα χρόνια ακούω τα φταιξίματα, τις αναλύσεις, τις προπαγάνδες να αναλώνονται συνεχώς από όλους και όλα.
Και αν πρέπει και είναι υποχρέωσή μου να γνωρίζω την ιστορία, να βρεθεί κάποιος να τη γράψει αμερόληπτα και πραγματικά τεκμηριωμένα, χωρίς φασισμούς και μίση και χωρίς εμένα να τρέχω στα δεκαοχτώ μου να μάθω ΤΙ πραγματικά έγινε. Κανένας λαός δεν υπήρξε αναμάρτητος ή αναίμακτος σε αυτόν τον πλανήτη. Όπως καμιά θρησκεία δεν υπηρέτησε ποτέ ανιδιοτελώς τον οποιονδήποτε θεό της. Να γίνει απόσχιση της εκκλησίας από την παιδεία, την πολιτική και κοινωνική ζωή. Μιλώντας με φίλους τουρκοκύπριους - της δικής μου γενιάς - εκείνο που καταλήγουμε είναι ότι θέλουμε να ζήσουμε σε αυτό τον τόπο ειρηνικά, χωρίς όπλα και στρατούς, με κοινωνική και πολιτική ισότητα για όλους. Προτείνω για όσους δεν έχουν δει το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Ανγκαστινιώτη «Παγιδευμένος στην Πράσινη Γραμμή – Φωνή αίματος». Απλώς για να μάθουμε τι κάναμε και εμείς στους άλλους. Και να ειπωθεί επιτέλους η ιστορία χωρίς ψέματα και αν και ηρωικές φανφάρες. Μπουχτίσαμε πια.


Δεν έχω ιδέα ποιος ή ποια υπογράφει με το ψευδώνυμο acid x. Ξέρω όμως πως μέσα σε περίπου 200 λέξεις λέει ό,τι πιο απλό και αληθινό έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό για το Κυπριακό. Και μου θύμισε άμεσα τα λόγια που μου είπε στο msn o Evrim ένας νεαρός Τουρκοκύπριος από την «άλλη» Λευκωσία, όταν αρχίσαμε να επικοινωνούμε, ούτε που θυμάμαι πλέον τι αφορμή. Έχει σημασία άλλωστε; Και νιώθω πως όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι και τάχα πιο υποψιασμένοι χρωστάμε πάρα πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους. Που έχουν με μας, μια τεράστια διαφορά: Δεν χρωστάνε σε κανέναν.


Λένε και όσοι το λένε έχουν δίκιο θαρρώ, πως τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει στις σχέσεις των ανθρώπων αν ο ένας δεν μπαίνει στη θέση του Άλλου προκειμένου να κατανοήσει την «Άλλη Πραγματικότητα».

Αυτή η κατανόηση, δεν σημαίνει πως οδηγεί σε αποδοχή.

Μπορεί όμως, αν μη τι άλλο να καταστήσει και τις δύο πλευρές εξ ίσου υπαρκτές, με ίσα δικαιώματα στις Εκατέρωθεν Πραγματικότητες.
Όταν έχει γίνει αυτό το βήμα, τότε υπάρχει πραγματική Κατανόηση, δηλαδή, σε βάθος αντίληψη όχι μόνο των αναγκών του Άλλου αλλά και του ψυχικού φορτίου που οδηγεί σε αυτές τις ανάγκες.

Δεν ζούμε λοιπόν στην Κύπρο και η εισβολή δεν έγινε το 1974.

Ζούμε στην ορπυΚ και η τραγωδία συνέβη το 4791.

Πράγμα που σημαίνει, πως σε αυτό το νησί, υπήρχε μία Ελληνική μειοψηφία του 18% και μία συντριπτική Τουρκική πλειοψηφία.

Μπορούμε άραγε να διαβάσουμε τα γεγονότα κάνοντας μία ιστορική υπόθεση αντιστροφής;

Με όσο γίνεται λιγότερα λόγια, ας το επιχειρήσουμε:

Στην ορπύΚ, η Τουρκική πλειοψηφία, επιθυμεί διακαώς να ενωθεί με την μητέρα πατρίδα, την Τουρκία. Εύλογος ο πόθος, μιας που γλώσσα, θρήσκευμα, ήθη και έθιμα αν δεν ταυτίζονται απόλυτα με αυτά της Μαμάς, συγγενεύουν πολύ.

Η μειοψηφία, η Ελληνική μειοψηφία της υορπύΚ από την άλλη πλευρά, είναι κατά κανόνα φτωχοί, πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αμελημένοι κάποτε ακόμα και από το Εθνικό Κέντρο. Στο νησί, στην ορπύΚ, υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας, ο Βρετανός Αποικιοκράτης.

Που με τις κλασσικές του μεθόδους, χρησιμοποιεί τους Έλληνες σε δουλειές, τους βάζει στην Αστυνομία και σε υπηρεσίες προκειμένου να διευρύνει το χάσμα μεταξύ των δύο βασικών κοινοτήτων. Απλή, αποτελεσματική μέθοδος.

Κάποτε, οι Τούρκοι (...είπαμε! είναι η πλειοψηφία, είναι 80%..)οργανώνουν έναν αγώνα με στόχο κυρίως την Ένωση της νήσου με την Τουρκία και ασφαλώς την απομάκρυνση της Αποικιοκρατίας.

Τελικά, το αποτέλεσμα είναι να ανακηρυχθεί η σορπύΚ ανεξάρτητο κράτος, ο Μέγας Αρχιπασάς Πρόεδρος και, οι δύο κοινότητες να βρουν τρόπους για να ζήσουν και να προκόψουν μαζί.

Μόνο που, σε αυτή την Τουρκική πλειοψηφία, υπάρχουν ακόμα αρκετοί που, παρά τις νέες πραγματικότητες και τις ευκαιρίες που αυτές παρέχουν, επιμένουν να ονειρεύονται Τουρκικά και όχι…άκαιρπυΚ.

Βέβαια, ηλίθιοι, ύποπτοι και υπερφίαλοι υπάρχουν σε όλες τις πλευρές. Μόνο που, μετράει και πολύ μάλιστα το βάρος των πολλών. Έτσι, αρκετοί Τούρκοι της υορπύΚ (όχι όλοι ασφαλώς) με την ανοχή των περισσοτέρων (δυστυχώς) άρχισαν να τρομοκρατούν τους Έλληνες.
Να κάνουν επιθέσεις, να καίνε σπίτια, να ξεκληρίζουν οικογένειες ολόκληρες.
Και οι Έλληνες, ή μάλλον κάποιοι από δαύτους, μπολιασμένοι με μίσος εθνικιστικό, παρότι μειοψηφία, απαντούσαν και ανταπέδιδαν.

Στην Τουρκική πλειοψηφία, σε κάποιους κύκλους άρχισαν να γεννιούνται παράξενες ιδέες, για εθνοκαθάρσεις.

Στην Τουρκία στο μεταξύ, έχει επικρατήσει ένα φασιστικό καθεστώς που θέλει να ανατρέψει τον νόμιμο Αρχιπασά και να ενώσει το νησί με την Τουρκία εξαφανίζοντας από το πρόσωπο της γης το 18% των Ελλήνων.

Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές, τρομοκρατημένοι, αμέτοχοι στα εγκλήματα προσπαθούν να καταλάβουν που οδηγούν όλα αυτά.

Μέχρι που, μία ωραία πρωία, οι εθνικιστές Τούρκοι της υορπύΚ, συνεπικουρούμενοι από τους φασίστες της Άγκυρας ανατρέπουν τον Αρχιπασά και εγκαθιστούν ένα καθεστώς που μόνο φόβο και τρόμο προκαλούσε στην Ελληνική μειοψηφία, μιας που μέτοχοι στην παρανομία ήταν αρκετοί από αυτούς που είχαν δημιουργήσει την άποψη «Έλληνας καλός, μόνο νεκρός».

Και τότε, ω του θαύματος (…) η μαμά πατρίδα του 18% με πρόσχημα την Εγγύηση της Ασφάλειας της εθνικής μειοψηφίας των Ελλήνων, κάνει το ντου, κόβει τη ορπύΚ στα δύο και λέει στους Έλληνες:

"Εδώ, θα ζήσετε, αυτό το κομμάτι είναι δικό σας και ο στρατός θα μείνει εδώ να προσέχει να μην κινδυνέψετε ξανά".

Η αλήθεια είναι, πως πολλοί από τους Έλληνες και ειδικά πολλά νέα παιδιά που είχαν μεγαλώσει με τον τρόμο, ανακουφίστηκαν. Εύλογα θα πει κανείς...

Αλήθεια είναι επίσης, πως η παραπάνω ανεστραμμένη ιστορία, έχει πολλές ελλείψεις, κενά και απλουστεύσεις.

Όμως, καθώς βαδίζουμε προς την 3η Σεπτεμβρίου ( θα σε ξανάβρω στους μπαχτσέδες να γυρνάς;) καλό είναι να έχουμε στο νου μας βαθιά, όσο μπορούμε και αντέχουμε, τα αισθήματα, τις εμπειρίες και τις συσσωρεύσεις του Άλλου.
Γιατί, με αυτόν τον Άλλο θα κληθούμε να ζήσουμε και μαζί του να θάψουμε τα τραύματα που μαζεύτηκαν.

Καλό θα είναι να θυμόμαστε πως τα τραύματα δεν τα μονοπωλεί καμία πλευρά.

Πυξίδα για τις 3 Σεπτέμβρη, πρέπει να είναι η πιο οξυδερκής ματιά στο Μέλλον, σε έναν κόσμο που δεν έχει πια καμία σχέση με όσα γέννησαν την Τραγωδία.

Σε έναν κόσμο που σήμερα βρίσκεται σε τεράστια κρίση, σε μία κρίση που είναι ακόμα στην αρχή της, η Λύση του Κυπριακού φαντάζει –με τη σωστή της διαχείριση- σαν το μοναδικό διαβατήριο προς το Αύριο.

Υστερόγραφον: Ο Joe Cocker και λίγη βοήθεια από τους φίλους μου

Η εκπομπή του Σαββάτου θα είναι αφιερωμένη στον Joe Cocker.

Πέρα από την εξαιρετική φωνή του, ο Cocker έχει δώσει μερικές μοναδικές εκτελέσεις σπουδαίων τραγουδιών που έχουν συνθέσει άλλοι. Κορυφαίο παράδειγμα, το With A Little Help From My Friends των Lennon –McCartney , τραγούδι που ο John Robert Cocker όπως είναι το πλήρες του όνομα, διασκεύασε ο ίδιος, έκανε την εκρηκτική ενορχήστρωση και τέλος το έφερε τελείως στο δικό του ύφος, χωρίς όμως να το προδώσει.
Το είπε για πρώτη φορά το 1968, και ήταν αυτό το τραγούδι που ένα χρόνο αργότερα θα εκτόξευε την καριέρα του στα ύψη, μετά την θρυλική του εμφάνιση στο Woodstock.
H αξία του Joe Cocker δεν είναι «περιορισμένη» στην ερμηνεία, αλλά συχνά έχει την ευθύνη της «διασκευής». Κατά συνέπεια, δεν είναι απλά ένας καλός ή πολύ καλός τραγουδιστής, αλλά ένας πολύ καλός μουσικός.

Στο μεταξύ δοθείσης και μιας αφορμής σκεφτόμουν το εξής. Αν θέλει κάποιος/κάποια από εσάς να κοπιάσει με τα δισκάκια του στο studio να…Κουνήσουμε την Άμμο παρέα, πολύ θα το χαρώ. Το ύφος της εκπομπής είναι λίγο πολύ γνωστό, η παρέα καλοδεχούμενη, πλάκα θάχει. Ένα email κι συνεννοηθήκαμε.