Μεγάρου το ανάγνωσμα, η συνέχεια.

Η ακρόαση από σήμερα και για τις επόμενες 2-3 μέρες, είναι jazzy. Αρκετά "κλασικά" κομμάτια κάποια σχετικά άγνωστα. Το νέο play list του site, ξεκινάει με τις 4 Jazz προσεγγίσεις του Loussier στον Bach, που είχα συμπεριλάβει στην προηγούμενη λίστα και η οποία άρεσε σε πολλούς φίλους του blog.Ακούγονται συνολικά 24 χαρακτηριστικά κομμάτια Jazz στα οποία άλλοτε κυριαρχεί το πιάνο, άλλοτε η κιθάρα ή τα πνευστά και τα κρουστά. Προσέξτε ιδιαίτερα το A night in Tunisia. Είναι στο τέλος της λίστας και ακούγεται δυο συνεχόμενες φορές αλλά σε διαφορετικές εκτελέσεις. Τις έβαλα δίπλα, για να υπάρχει ευκρίνεια στις αναγνώσεις που κάνουν αφ ενός ο Dizzy Gillespie και αφ ετέρου, αμέσως μετά ο Art Blakey και η μπάντα του Το "εργαλείο" ακρόασης είναι ακριβώς πάνω από το προφίλ μου, στη δεξιά στήλη του Ιστολογίου.

Λοιπόν…αν ήξερα σε τι θα έμπλεκα με το άρθρο του περασμένου Σαββάτου για το Μέγαρο Πολιτισμού θα το έγραφα;

Ε ναι, θα έγραφα τα ίδια, κατά λέξη, ίσως απλά με κάπως πιο σκωπτική διάθεση.
Γιατί, γέμισε το e mail μου με επιστολές όλων των αποχρώσεων, από συμφωνούντες έως διαφωνούντες, από γράμματα κόσμια και πολιτισμένα μέχρι επιθετικά και σε μια δυο περιπτώσεις υβριστικά.
Δεν πειράζει, ουδέποτε με ενδιέφερε να είμαι αρεστός στους πάντες αλλά και ουδέποτε μπόρεσα να καταλάβω γιατί πρέπει να εκτιμάμε μόνο αυτούς που συμφωνούν μαζί μας.
Αυτή δε την τελευταία κατηγορία ανθρώπων που μόλις διαφωνήσεις μαζί τους σε τοποθετούν σε «εχθρικό» στρατόπεδο, θα την περιφρονήσω τελείως. Είναι, αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που κρατάνε τον τόπο μανιασμένα στον πάτο, που διατηρούν τον πήχη στα πάντα, πολύ χαμηλά.
Είναι αυτοί που πάντα λένε στερεότυπα «όχι» σε οτιδήποτε δεν προέρχεται από τους ίδιους.

Ξέρετε…η Λευκωσία, δεν είναι ένα πιο μεγάλο χωριό ανάμεσα στα υπόλοιπα μικρότερα μιας επαρχίας που λέγεται Κύπρος, αλλά, η Πρωτεύουσα μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η οποία σαν τέτοια, μόλις τώρα ξεκινάει να κάνει τα πρώτα της βήματα σε ένα καινούργιο περιβάλλον κοιτάζοντας μπροστά με κάποια (επιτέλους!) αυτοπεποίθηση.

Το Μέγαρο Πολιτισμού, πρώτα από όλα, δεν είναι «Μέγαρο Πολιτισμού».

Είναι μια συνολική εργασία ανάπλασης της περιοχής στην οποία βρίσκεται η Αρχιγραμματεία και διάφορες Υπηρεσίες του Υπουργείου Εσωτερικών στα γνωστά άθλια «σπιτάκια».
Ολόκληρη αυτή η περιοχή θα αναδιαμορφωθεί σε μία μεγάλη πλατεία, ανάλογη σε μέγεθος με την Πλατεία Συντάγματος και, θα αποκτήσουν ουσιαστικά η Λευκωσία και η Κύπρος την…πρώτη τους Πλατεία με όλη τη σημασία της λέξης.

Μια Πλατεία που ενώνεται με τον Πεδιαίο και το Γραμμικό Πάρκο, δημιουργώντας έτσι μια «καρδιά» ζωής στο κέντρο της Πόλης.

Απέναντι ακριβώς, θα εγκατασταθεί το νέο κτίριο της Βουλής, ενώ δίπλα ακριβώς, στο παλιό ΓΣΠ θα ανεγερθεί (πότε αλήθεια;) το καινούργιο σπίτι του Κρατικού Θεάτρου. Μέσα στον ευρύτερο χώρο, το θαυμάσιο αρχιτεκτονικά κτίριο της Αρχιγραμματείας , θα φιλοξενήσει την Πινακοθήκη.

Κάπου εκεί, το Μέγαρο. Ένα κομψό διάφανο κτίριο , φιλικό προς το περιβάλλον, που επικοινωνεί με την πλατεία άμεσα και, στο οποίο θα υπάρχουν δύο κεντρικές αίθουσες εκδηλώσεων με απόλυτα σύγχρονες ηχητικές προδιαγραφές ώστε να μπορούν να φιλοξενήσουν μεγάλα ή μικρότερα μουσικά σύνολα υψηλών απαιτήσεων.
Παράλληλα, μικρότερης κλίμακας αίθουσες, θα φιλοξενούν εργαστήρια, βιβλιοθήκη και άλλα που δεν θα αναφέρω γιατί, επιτέλους, όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται, ας πάνε στο ίδιο το Κέντρο Πληροφόρησης του Ιδρύματος ή ας επισκεφθούν τη σχετική ιστοσελίδα.

Το έργο, δεν καταστρέφει τη Μεσαιωνική Λευκωσία, γιατί απλούστατα, δεν είναι τοποθετημένο εκεί.
Η Λευκωσία, δεν είναι μόνο η παλιά πόλη η οποία έτσι και αλλιώς αποτελεί ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο, πολύ σημαντικό, αλλά, ξέχωρο.
Η απόφαση για όλο αυτό το εγχείρημα φίλες και φίλοι έχει ληφθεί από το…1968..!

Μέχρι πριν από λίγο, η γκρίνια είχε να κάνει με το «γιατί δεν προχωράει».
Τώρα όμως που η προηγούμενη Κυβέρνηση έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα και η σημερινή υπό τον κο Χριστόφια προχωράει ακάθεκτη, ξαφνικά, κάποιοι φαλτσάρουν.

Ορισμένοι, μιλάνε για την ανυπαρξία μελέτης Βιωσιμότητας. Εξ όσων γνωρίζω –και κάτι λιγουλάκι ξέρω- σε τέτοιου είδους έργα, μελέτη βιωσιμότητας με την έννοια που γίνεται σε ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, δεν έχει θέση.

Υπάρχει πάντα το αντίστοιχο που έχει να κάνει με τον σχεδιασμό της Διαχείρισης, κάτι που εξ όσων γνωρίζω γίνεται αυτή τη στιγμή. Επίσης, έγινε μια μεγάλη έρευνα κοινού η οποία ανέδειξε εξαιρετικά ευρήματα και τα οποία θα παρουσιαστούν σε δημοσιογραφική συνδιάσκεψη σύντομα.

Κάποιοι λένε «πανάκριβο».
Η απάντηση είναι πως το έργο στοιχίζει συνολικά 100 εκατομμύρια και εξ αυτών τα 20 αφορούν στις μελέτες, τις αμοιβές, τον σχεδιασμό και τον προγραμματισμό.

Αν κανείς ανατρέξει σε ανάλογα έργα της ίδιας κλίμακας σε άλλες χώρες της Ευρώπης, θα διαπιστώσει πως τα κόστη συχνά ξεπερνούν κατά πολύ τα δικά μας και μιλάω πάντα για ανάλογες προδιαγραφές τις οποίες προσωπικά θεωρώ στοιχειώδεις και βασικές.

Αρκετοί, ρωτούν αν θα μπορούν οι Κύπριοι δημιουργοί να παρουσιάζουν τη δουλειά τους στους χώρους αυτούς και αν θα μπορούν να το πράττουν δωρεάν.
Πρώτον, το Οικονομικό σκέλος είναι ζήτημα Κυβερνητικής Πολιτικής και όχι της σημερινής Διοίκησης του Ιδρύματος Πολιτισμού της οποίας η Θητεία ουσιαστικά λήγει με την παράδοση του έργου και δεύτερο, υποθέτω όλους μας ενδιαφέρει, ο ποιοτικός πήχης να κρατηθεί υψηλός.
Αν η…αλεπού δεν τα φτάνει, λέει η παροιμία, τα κάνει κρεμαστάρια. Αλλιώς, (λέω εγώ) πηδάει και τα φτάνει! Αν δεν μπορεί, κρίμα.

Εδώ ασφαλώς μπαίνει ένα ζήτημα. Ποιός θα κρίνει την κάθε...αλεπού; Αυτό όμως, έχω την εντύπωση πως δεν είναι της παρούσης. Και έχω επίσης την εντύπωση πως όσοι στέκουν αρνητικά καθόλου δεν διευκολύνουν την μετέπειτα εύρυθμη και αξιοκρατική λειτουργία του Φορέα. Και σε κάθε περίπτωση, όλοι θα είμαστε σε εγρήγορση για να πιέζουμε προς τις σωστές κατευθύνσεις-αν και αυτές, είναι φοβάμαι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικές. Και ακριβώς για αυτό-όπως σημειώνω παρακάτω, θεωρώ πως η διαχείριση δεν πρέπει να είναι σε χέρια "παραγωγών Τέχνης" αλλά "φιλότεχνων τεχνοκρατών".

Κάπου, σε μία ερώτηση που έγινε (στο e mail μου) εκφράσθηκε ο φόβος μήπως επαναληφθεί εδώ το αρνητικό παράδειγμα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Στο προηγούμενο άρθρο μου, χαρακτήρισα το Μέγαρο Αθηνών ως παράδειγμα προς αποφυγή, όχι ως προς τις εκδηλώσεις του, αλλά μόνο ως προς το ότι είναι ένα ψυχρό κτίριο που ζωντανεύει μόνο όταν έχει εκδηλώσεις.

Και σε αυτό το σημείο τόνισα πως το Κυπριακό εγχείρημα βρίσκεται στον αντίποδα. Μιλάμε για ένα έργο που από την ίδια του την κατασκευαστική προσωπικότητα είναι ανοιχτό στην Κοινωνία και μέρος της καθημερινότητας του κάθε Λευκωσιάτη.

Το πλέον εξοργιστικό όμως από όλα όσα ήλθαν στη γνώση μου αυτή τη βδομάδα, είναι η απαράδεκτη, τελείως αντιδεοντολογική και ενδεικτική του «ήθους» ορισμένων κύκλων, υφαρπαγή υπογραφών διαμαρτυρίας.
Όπου όχι ένας και δύο, αλλά περισσότεροι άνθρωποι και μάλιστα μέσα από τον χώρο των Τεχνών βρέθηκαν να…καμαρώνουν την υπογραφή τους ως διαμαρτυρόμενοι ή καταγγέλλοντες χωρίς να το γνωρίζουν.

Επειδή αυτό που αναφέρω συνέβη, θα ήταν μεγάλη προσφορά στον τόπο, αν οι άνθρωποι αυτοί έκαναν μια δημόσια δήλωση για το ζήτημα.

Για άλλη μία φορά θα εκφράσω την έκπληξή μου. Πολλά από όσα τίθενται ως ερωτήματα, απορίες, φοβίες, απαντώνται μέσα από τα έντυπα του Ιδρύματος Πολιτισμού. Δεν τα διαβάζουν;

Κάποιοι βάζουν ορισμένα ζητήματα του τύπου γιατί ο κος Λαζαρίδης και ο όποιος Λαζαρίδης.
Παρήγαγε ποτέ Πολιτισμό; Λίγα πραγματάκια σε αυτό.
Πρώτον ο κος Λαζαρίδης διορίστηκε από την Κυβέρνηση.
Δεύτερον, ως manager για το συγκεκριμένο έργο, θα κριθεί στο τέλος .
Τρίτον, ευτυχώς, (ναι ευτυχώς) δεν είναι Μαέστρος, Συνθέτης, Ηθοποιός, Χορευτής, Ζωγράφος.
Και ποτέ, σε τέτοιες θέσεις σε ανάλογους φορείς δεν είθιστε να μπαίνουν άνθρωποι που παράγουν ενεργά Πολιτισμό.
Γιατί είναι δεδομένο ότι τότε, ένα έργο Εθνικής Πνοής που αφορά τον Πολιτισμό ως Φιλοσοφία και Εργαλείο, θα έπεφτε στην παγίδα του προσωπικού τους γούστου.

Τέλος, γιατί ήδη έχω εξαντλήσει τον χώρο μου στην εφημερίδα, εφόσον το έργο θα γίνει έτσι και αλλιώς όσοι πραγματικά κόπτονται για τον Πολιτισμό και το μέλλον του στον τόπο ας αγκαλιάσουν αυτή την υπόθεση με θετική διάθεση λειτουργώντας συνθετικά, προσφέροντας δηλαδή σκέψεις, προτάσεις και διαστάσεις.
Το έργο, χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, κατά συνέπεια, είναι απολύτως ελεγχόμενο αναφορικά με τη διαφάνειά του σε όλα τα επίπεδα.

Οι απλοί πολίτες του τόπου, όπως αποδείχτηκε από την μεγάλη έρευνα που θα παρουσιαστεί πολύ σύντομα, περιμένουν το έργο, πως και πως.