Μάης 1968

Μία ελάχιστη πρόγευση από το αυριανό άρθρο στον Πολίτη και κατά συνέπεια την ανάρτηση στο ιστολόγιο. Ο Μάης του 68. Η εξέγερση που μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Η εξέγερση που ανέδειξε μεταξύ άλλων την αδυναμία της παραδοσιακής αριστεράς να χορέψει στο τέμπο των καιρών καθώς ήταν πια τελείως εγκλωβισμένη στην ενδο-εξουσιαστική της αυτοσυντήρηση. Το πάθος της εξέγερσης του Μάη, η κληρονομιά της, οι σημερινές και αυριανές εξεγέρσεις.

Η πολυτιμότητα της Οργής. Τα κύματα, οι κύκλοι των εξεγέρσεων και τα πεπρωμένα τους. 1968, τότε.

2008, σήμερα. Και το φόντο, είναι ένας κόσμος που μοιάζει να αργοπεθαίνει.

Και είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα οι δρόμοι θα γεμίσουν και πάλι από πλήθη οργισμένων με φλογοβόλα διάθεση ενάντια σε κάθε τι που θα φαντάζει στα μάτια τους ως ένοχο για όλα όσα συμβαίνουνν.

Και αν το 68 η εξέγερση είχε σαν στόχο το συθέμελο τράνταγμα του αυταρχισμού της εποχής, τώρα ένας πλανήτης ολόκληρος που ασφυκτιά από τη μόλυνση και πεθαίνει από την πείνα θα φέρει τσουνάμια ανεξέλεγκτων αντιδράσεων. Δίκαιων.

Απλα, λίγα σπέρματα, κάποιες νύξεις για τη συζήτηση που θα κάνουμε με την αυριανή ανάρτηση.