8/12/1980

Την 8η Δεκεμβρίου 1980 δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Ήμουν στη γειτονιά που μεγάλωσα, και κατηφόρισα προς το σπίτι των γονιών μου.
Έβαλα το κλειδί στην πόρτα, μπήκα μέσα και, είδα τον αείμνηστο πατέρα μου να με κοιτάζει πολύ σκεφτικός.
Είχε το ύφος του ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον πιο κομψό τρόπο για να πει μία εξαιρετικά δυσάρεστη είδηση.

«Ξέρεις Γιώργο…άκουσες τι έγινε; »
«Τι έγινε;» του αποκρίθηκα ανήσυχος.
«Να βρε παιδί μου, άλλη μία απόδειξη πως ο κόσμος μας είναι πια τελείως μα τελείως παράλογος…δολοφονήθηκε ο Λένον, αν είναι δυνατόν!»

Έμεινα και τον κοίταγα. Μα τι μου λέει τώρα; Πήγαμε μαζί στην τηλεόραση και περιμέναμε το επόμενο δελτίο ειδήσεων, τότε δεν υπήρχαν ούτε δορυφορικά κανάλια, ούτε διαδίκτυο τα πράγματα ήταν ακόμα…πρωτόγονα με ασπρόμαυρες τηλεοράσεις.

Η δολοφονία του Τζον Λένον, ήταν κυριολεκτικά όπως την ένιωσε ο πατέρας μου.
Ανήκουστη, παράλογη, παρά φύση.

Συμπλήρωσε ο πατέρας μου και είπε:

«ζει ανενόχλητος ο κάθε Πινοσέτ και το κάθε βαμμένο στο αίμα κάθαρμα και, δολοφονούν έναν άνθρωπο, έναν καλλιτέχνη που μόνο αγάπη πρόσφερε και έργο»

Δυστυχώς, ο κατάλογος των μαρτύρων της βίας είναι απέραντος.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που μια ανάλογη είδηση σόκαρε όλον τον κόσμο. Μόνο, που η δολοφονία του Τζον Λένον είχε κάποια ιδιαιτερότητα.
Έκανε εκατομμύρια ανθρώπων να νιώσουν πως έχασαν έναν τελείως δικό τους άνθρωπο, έναν άνθρωπο που ήταν μέρος της ζωής τους.

Θυμάμαι ακόμα τους τίτλους των εφημερίδων της επόμενης μέρας:

«Ορφάνεψε η γενιά του 60 και όχι μόνο» «Δολοφονήθηκε
το όνειρο»

«Άφωνος ο κόσμος
μπροστά στον νεκρό Λένον»

και άλλα πολλά.

Ο Λένον πύκνωσε στο πρόσωπό του το πάθος του ιδεαλισμού, το κυνήγι του ανέφικτου, το όνειρο.

Άφησε πίσω αρκετά σπουδαία τραγούδια που συνέθεσε στην μετά Beatles περίοδο και πολλά, πάρα πολλά αριστουργήματα που δημιούργησε με τον κύριο συνθετικό εταίρο του τον Πωλ ΜακΚάρτνεϊ.

Κύρια, συμβόλισε όλη τη δεκαετία του 60, την κρίσιμη αυτή δεκαετία στην οποία μπήκαν τα σπέρματα για πολλά κινήματα που μόλις τώρα ωριμάζουν, όπως το Οικολογικό και της διαφορετικής αντίληψης για την ανάπτυξη.

Μέσα από το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, μέσα από την για πρώτη φορά γνωριμία με τις κουλτούρες εξ ανατολών και το αρμονικό πάντρεμά τους με την δυτική παράδοση τόσο στη μουσική όσο και αλλού, μέσα από την ανάδειξη των διαφορετικών ταυτοτήτων που μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά και γόνιμα χωρίς να καταπίνουν η μία την άλλη, η δεκαετία του 60 ανέδειξε σπερματικά πολλά από αυτά που σήμερα προσπαθούμε να κατανοήσουμε στον κόσμο μας.

Γιατί, η έννοια «παγκόσμιο χωριό» τότε πρωτομπήκε στο τραπέζι, πολύ πριν τα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς επιβάλλουν τη δική τους παγκοσμιοποίηση που συνήθως λειτουργεί ερήμην των ανθρώπινων αναγκών.

Έναντι της παγκοσμιοποιημένης πολτοποίησης στην οποία λίγο πολύ βαδίζουμε, η δεκαετία του 60 στέλνει το μήνυμα για μία παγκοσμιοποίηση της συνύπαρξης.

Και συνύπαρξη χωρίς σεβασμό στη διαφορά δεν μπορεί να υπάρξει.

Imagine, Power to the People, Working class hero, Woman is the nigger of the world, είναι μόνο ένα ελάχιστο μέρος από την παρακαταθήκη που άφησε ο Τζον Λένον όταν έφευγε από τη ζωή εκείνο το παγωμένο απόγευμα στις 8 Δεκεμβρίου του 1980.

Τραγούδια και στίχοι που θα ζεσταίνουν τις καρδιές και το νου των ανθρώπων όσο ακόμα θα υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται και αγωνιούν για τις τύχες του κόσμου.

ΥΓ. Σήμερα Σάββατο 8 Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας εκπομπής μου «Κινούμενη Άμμος» στον Κυπριακό Άστρα 92, 8 και 105,3 θα κάνω ένα αφιέρωμα στον Τζον Λένον, στη μουσική του, στο πέρασμά του από τη ζωή και στο ανεξίτηλο ίχνος του.

Η εκπομπή είναι όπως πάντα από τις 5 μέχρι τις 7 το απόγευμα και για όσες/όσους είναι εκτός Κύπρου μπορεί να ακουστεί από το διαδίκτυο από το λινκ του Άστρα που έχω στους δεσμούς, δεξιά στην ιστοσελίδα μου. Για τηλεφωνικές παρεμβάσεις, 77771010 και τηλεφωνήσετε από εξωτερικό βάλτε μπροστά το πρόθεμα 00357.

ΥΓ2. Χθες ο Άστρα είχε γενέθλια. Έκλεισε 13 χρόνια ζωής στα ερτζιανά και με την ευκαιρία αυτή άλλαξε σήματα και slogans.

Εγώ, συνεργάζομαι με τον Άστρα τα τελευταία πέντε χρόνια. Ορισμένοι κατά καιρούς με ρωτούν αν λόγω της ταυτότητας του σταθμού έχω πιέσεις στο τι λέω και στο τι δεν λέω.

Έχω να απαντήσω πως τη μοναδική φορά που ένιωσα κυριολεκτικά τρικοσμικού χαρακτήρα αφόρητες πιέσεις στην ραδιοφωνική μου διαδρομή, ήταν στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα , όταν διάφοροι παντελώς αστοιχείωτοι «πρασινοφρουροί» με θράσος απύθμενο, κυριολεκτικά εισέβαλαν στα στούντιο την ώρα που οι παραγωγοί έκαναν τη δουλειά τους για να ….ελέγξουν κείμενα και μουσικές! Ευτυχώς , αυτή η περίοδος δεν κράτησε πολύ, διεσώθη τόσο από την αξιοπρέπεια του κου Ιάκωβου Καμπανέλη όσο και από την παρουσία κάποιων άλλων στελεχών.

Ο Άστρα έχει κατορθώσει έναν εξαιρετικά δύσκολο στόχο. Έχει συσπειρώσει –παρ ότι σταθμός με συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα- ένα πολυσυλλεκτικό κοινό που προέρχεται από όλο το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα.

Ο λόγος είναι απλός. Η ποίηση, η καλή μουσική, οι τέχνες και ο πολιτισμός ανήκουν εξ ίσου σε όλους τους πολίτες. Και ο Άστρα έχει ένα πολύ καθαρό πολιτιστικό προφίλ στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματός του με παραγωγούς-γνώστες του αντικειμένου οι οποίοι συνεργάζονται με το σταθμό με κριτήριο τις γνώσεις τους και την ποιότητά τους και όχι την όποια κομματική τους ταυτότητα.

Είναι ο μοναδικός ραδιοφωνικός σταθμός σε Κύπρο αλλά και σε Ελλάδα, που έχει την Ποίηση σε ημερήσια διάταξη με αρκετά πεντάλεπτα στην 24ωρη ροή.

Κλασική μουσική, τζαζ, ποιοτική Ελληνική μουσική , ενημερωμένο βαθύ ροκ, το Θέατρο και το βιβλίο, όλα αυτά είναι παρόντα στοπ πρόγραμμα για να αποδεικνύουν πως πάνω από όλα, ο Άστρα είναι Ραδιόφωνο, Καλό Ραδιόφωνο που αγαπάει το ακροατήριό του.

Και αυτά που λένε ορισμένοι , πως «αυτά δεν τα θέλει ο κόσμος» είναι στην κυριολεξία βλακείες και δικαιολογίες για τις φτηνές έως χυδαίες επιλογές τους.