Της Μοναχικότητας.

Λίγες ώρες πριν το νέο άρθρο. Δεν έχει να κάνει με τον εκφασισμό, δεν έχει να κάνει με τους ξένους, δεν έχει να κάνει με το Κυπριακό.
Για μένα το θέμα που επιχειρεί να πραγματευθεί, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα αυτά και για αυτό περιμένω με περιέργεια την ανταπόκρισή σας. Αναρωτιέμαι, αν μόνο τα θέματα που μας «χωρίζουν» και προκαλούν είναι που αγγίζουν και θρέφουν τις συζητήσεις. Θα δείξει. Το άρθρο είναι κάπως διαφορετικό από όλα τα άλλα και θα σπάσει σε συνέχειες. Πόσες; Θα εξαρτηθεί και από εσάς και τα σχόλια σας τα οποία θα δώσουν ερεθίσματα για τη συνέχεια.

Προς ώρας, μία ανάπαυλα μέχρι αύριο το πρωί με ένα από τα ωραιότερα τραγούδια αλλά και ένα από τα πιο εκπληκτικά «κλιπς» που έγιναν ποτέ. Το Eleanor Rigby των Beatles όπως παρουσιάστηκε στην κλασική τους ταινία Yellow Submarine. Το τραγούδι γράφτηκε το 1966 και η ταινία γυρίστηκε το 1968. Το συγκεκριμένο τραγούδι, για ορισμένους είναι κορυφαίο του 20ου αιώνα.

Σίγουρα είναι από τα σημαντικότερα. Εμπνευσμένο όπως πολλά τραγούδια τους από κάποια τυχαία είδηση στην εφημερίδα, από μία πραγματική ιστορία ζωής φωτογραφίζει με περισσή ευαισθησία τη μοναξιά των ηλικιωμένων ανθρώπων στα Βρετανικά προάστια. Το κλιπ, που είναι μέρος της ταινίας (συγχωρήστε μου την όχι και τόσο καλή ποιότητα εικόνας) είναι πραγματικά συγκλονιστικό, τόσο στην απεικόνιση όσο και στις αναφορές του. Βρίσκει κανείς μέσα στοιχεία από τον μεγάλο Βέλγο ζωγράφο Ρενέ Μαγκρίτ (οι άνθρωποι με τις ομπρέλες) ή και την ποπ αρτ που τότε ήταν στην αιχμή της (η σκηνή με τα σήματα της τροχαίας).

Η ατμόσφαιρα ενός Λονδρέζικου προαστίου , με τις στέγες, τις καμινάδες, τις μοναχικές κυρίες που πίνουν μονότονα και ρυθμικά το τσάι τους, το γήπεδο και η μπάλα, η τηλεόραση, ο κύριος με το σκυλάκι, όλα τα στερεότυπα είναι εκεί αναδεδειγμένα τρυφερά και πικρόχολα. Και, το κίτρινο υποβρύχιο να τριγυρνά στο φόντο σαν ένα ζουζούνι που θα φέρει στις ζωές των απλών ανθρώπων φως.

Η ταινία όπως είπαμε πιο πάνω γυρίστηκε το 1968. Αφορμή στάθηκε ένας τυχαίος διάλογος που είχε ο Poll McCartney με έναν γραφίστα στα κινούμενα σχέδια, σε μια μπυραρία. Σημαντική καλλιτεχνική εμπλοκή στην παραγωγή της ταινίας, είχε και ένας Έλληνας, ο Αντώνης Ευθυμιάδης, ειδικευμένος στο κινούμενο σχέδιο –ο μόνος ίσως εκείνη την εποχή- πραγματικά πρωτοπόρο πνεύμα της εποχής του. Ακόμα ένας «δικός μας» για τον οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Ο Ευθυμιάδης ήταν στενός φίλος του John Lennon, είχε φιλοξενήσει και τους τέσσερις το 66 στο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή και είχε σημαίνοντα λόγο στην τελική διαμόρφωση του φιλμ. Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ευγενής και αξιοπρεπής, σπουδαίο ταλέντο και πολύ σεμνός. Πέθανε λησμονημένος από όλους σχεδόν πριν από 20 χρόνια και είχα την μεγάλη τιμή να τον γνωρίζω καλά. Για τον Αντώνη λοιπόν και για όλους σας.


Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?

All the lonely people
Where do they all come from ?
All the lonely people
Where do they all belong ?

Father Mckenzie writing the words of a sermon that no one will hear
No one comes near.
Look at him working. darning his socks in the night when there's nobody there
What does he care?

Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name
Nobody came
Father Mckenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
No one was saved