Παγανισμός, ένας Ανθρωπισμός.

Αν ρωτήσετε τυχαίους περαστικούς στο δρόμο «τι είναι ο Παγανισμός;» οι απαντήσεις θα ποικίλουν από την απόλυτη άγνοια, μέχρι τον θολό μύθο.

Βλέπετε, η λέξη και η έννοια, φορτώθηκαν με χίλιες δυο ενοχικές επιστρώσεις, μέσα από την πτώση του αρχαίου κόσμου και την αγωνιώδη προσπάθεια ενός νέου, όχι αναγκαία καλύτερου, να επικρατήσει.

Και όπως πάντα, η επίσημη ιστορία καταγράφει το χρονικό του νικητή από την δική του πλευρά ενώ τον ηττημένο τον τεμαχίζει προκειμένου να αλλοτριώσει την ιστορική μνήμη του μέλλοντος.

Ο Παγανισμός πρώτα από όλα σαν λέξη, έρχεται από το λατινικό paganus: χωριάτης /αγρότης/άνθρωπος της γης .

Κατά συνέπεια μιλάμε για ανθρώπους που εξ ορισμού ζούσαν μακριά από τα αστικά κέντρα, στην περιφέρεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Όταν άρχισε ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, με συνέπεια το ξεθεμελίωμα των μέχρι τότε παραδόσεων, κάποιοι, και ήσαν πολύ αυτοί, δεν ήθελαν ούτε τις συνήθειες των προγόνων τους να αλλάξουν, ούτε τις λατρευτικές τους παραδόσεις.

Εύλογο, μιας που μιλάμε για πράγματα που υπήρχαν για πολλούς αιώνες και μέσα από αυτά έζησαν και μεγάλωσαν γενιές και γενιές.



Ο Παγανισμός, είναι ένας όρος, που πλέον προσδιορίζει γενικά και αόριστα τον Πολυθεϊσμό, δηλαδή τον «πλουραλισμό» στα εν τοις ουρανοίς τεκταινόμενα.

Αυτό βέβαια, είχε σαν συνέπεια την αντανάκλαση αυτής αντίληψης και στα επί της γης.





Ο κόσμος άλλαξε και άλλαξε ριζικά και δραματικά.



Δεν θα μπούμε εδώ τώρα σε λεπτομέρειες γιατί σε 500 περίπου λέξεις δεν μπορείς να αγγίξεις ούτε μια σύνοψη για το θέμα.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 60 και εντεύθεν, αρχής γενομένης με το θαυμάσιο αλλά βέβαια αφελέστατο flower power του κινήματος των Hippies ο Παγανισμός, άρχισε να επιστρέφει έντονα.



Και τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, σαν κίνημα διογκώνεται σε όλες τις χώρες της δύσης και όχι μόνο.


Γιατί;

Γιατί απλούστατα ο «Παγανισμός» ισούται με την επιστροφή στον Κατά Φύση Άνθρωπο που θεωρεί το Οικοσύστημα οργανικό μέρος του όπως το χέρι και το πόδι και όχι ιδιοκτησία προς εκμετάλλευση ή δώρο του ενός θεού για ξόδεμα, άλωση και ασέλγεια.

Παραφράζοντας λοιπόν τον Jean Paul Sartr και τον τίτλο του έργου του "Υπαρξισμός, ένας Ανθρωπισμός", λέμε πως στον 21ο αιώνα ο Παγανισμός ή νέο Παγανισμός είναι σε μεγάλο ποσοστό του ένας καινούργιος ανερχόμενος Ανθρωπισμός που ανταποκρίνεται με σημαντική ευστοχία στην κορυφαία αγωνία της εποχής:


Τη σχέση μας με τη Γη, με το Περιβάλλον, κυρίως με την Ιερότητα που πρέπει να διέπει τη ματιά μας για τη Μητέρα Φύση.

Κακά τα ψέματα.


Αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε στις μέρες μας, είναι ακριβώς γιατί χάσαμε αυτήν την Ιερότητα στην αντίληψή μας για τη Φύση, την οποία επί μακρόν, τη θεωρήσαμε ως υποχείριο και αντικείμενο προς καθυπόταξη.



Δεν ξέρω πόσο έχουν αντιληφθεί οι ιθύνοντες το τι ακριβώς συμβαίνει.

Η Κλιματική Αλλαγή, η Παγκόσμια Υπερθέρμανση, η κατ εξακολούθηση παρά φύση ασέλγεια στην κατά φύση τάξη, μας φέρνει κάθε μέρα με εξαιρετικά γοργούς ρυθμούς στο τέλος του κόσμου έτσι όπως τον ξέρουμε.

Το χειρότερο; Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, έχουν προβλεφθεί από τους επιστήμονες εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια αλλά, κανείς δεν άκουγε. Τώρα, στο «και πέντε» χτύπησε ο συναγερμός.




Aλλά, το ζητούμενο, δεν είναι απλά κάποια πρακτικά μέτρα.

Το μέγα ζητούμενο, είναι η καθολική, έως τα βάθη της ψυχής μας αλλαγή Ηθικής και Παιδείας, ως προς τη σχέση μας με τον Κόσμο του οποίου είμαστε απλά ένα κομματάκι και όχι οι εξ αποκαλύψεως ιδιοκτήτες.

* Ο πίνακας που κοσμεί το άρθρο στην κορυφή, είναι ο Ερμής και η Αθηνά του Bartholomaeus Spranger (1546-1611). Το συγκεκριμένο έργο, δημιουργήθηκε το 1585.